เรื่องสั้น : ปากกาวิเศษ (ตอนจบ)
บาสรีบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา เค้าเปิดดูข้อความที่ถูกส่งมาใน line อย่างร้อนรน
17.25 "บาส วันนี้เหนื่อยมั้ย ทานอะไรดีเย็นนี้"
17.25 (สติ๊กเกอร์รูปหมีขาวยืนกินขนม)
17.27 "เดี๋ยวแอนว่าจะซื้อ ต้มจืดเต้าหู้ไข่หมูสับที่บาสชอบ ส้มตำผลไม้ แล้วก็แกงเลียงดีมั้ยอ่ะ บาสจะได้ทานผักบ้าง"
17.28 "จะได้ไม่ต้องกินน้ำเพชรสังฆาตบ่อยๆไง ทานผักดีกว่าเนอะ"
17.29 (สติ๊กเกอร์รูปหมีส่งจุ๊บรูปหัวใจ)
18.00 "บาสรอหน่อยนะ พอดีเพิ่งได้ออกจากออฟฟิต เจ้านายให้ช่วยทำบัญชีให้เสร็จก่อน เดี๋ยวแอนจะรีบไปซื้อกับข้าวนะ รอแป๊บนึง"
18.01 (สติ๊กเกอร์รูปหมีร้องไห้)
18.01 (สติ๊กเกอร์รูปหมีกุมอุ้งเท้า กับคำว่า sorry)
บาสพลิกดูนาฬิกาข้อมือ ตอนนี้เกือบสองทุ่มแล้ว ปกติแอนไม่เคยกลับห้องสายขนาดนี้ เพราะร้านขายกับข้าวถุงก็อยู่ระหว่างทางกลับหออยู่แล้ว บาสเริ่มกังวลใจ เค้ารีบกดโทรออกหาเบอร์ของแอนทันที
"ขณะนี้หมายเลขที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ค่ะ.."
บาสกดโทรออกซ้ำๆติดกันราวสิบครั้ง แต่ก็ไม่สามารถติดต่อได้ทุกครั้ง เค้าเริ่มกังวลหนักกว่าเดิม บาสรีบคว้ากระเป๋าแล้วรีบสวมรองเท้าเพื่อจะออกไปตามแอนแถวร้านข้าวถุงและทางเดินกลับหอในเส้นทางประจำที่เคยใช้เสมอ ขณะที่กำลังล๊อคกุญแจห้องนั่นเอง มีเบอร์โทรแปลกๆโทรเข้ามาพอดี บาสรีบรับสายอย่างไม่รีรอ
"แต่.เด็ต.แต๊ด..แต ....แต่..เด็ต.. ใช้เน็ทได้เต็มสปีด กับเครื่อข่ายส้มเช้งครอบคลุมทั่วไทยวันนี้ เพียงสมัครเพ็คเสริม.."
" เ-ี้ยเอ้ย! ส่งมาทำเ-ี้ยอะไรตอนนี้ว่ะ" บาสเกือบจะปาโทรศัพท์ในมือทิ้ง ดีที่สติยังพอมี รีบกดสายทิ้งแล้วยัดใส่กระเป๋ากางเกง ออกวิ่งลงบันไดหอไปอย่างรวดเร็ว
บาสเดินกึ่งวิ่งไปตามเส้นทางลัดไปออกอนุเสาวรีย์ฯ ที่แอนมักเดินผ่านประจำ ซอยที่ดูแล้วก็เปลี่ยวและมืดพอสมควร บาสยิ่งหวั่นใจ ภาวนาลึกๆ ว่าคงไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับแอน
โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงบาสส่งเสียงขึ้นพร้อมสั่นอย่างแรง บาสรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นรับเช่นเคย แต่คราวนี้เค้าดูเบอร์ที่โทรเข้ามา เป็นหมายเลข 02354xxx เบอร์ในกรุงเทพนี่เอง บาสรีบกดรับ
"สวัสดีค่ะ คุณดนัย xxx ใช่มั้ยค่ะ จากห้องฉุกเฉิน โรงพยาบาลราชวิถีนะคะ"
บาสแทบไม่ได้ยินเสียงสนทนาในสายหลังจากนั้นอีกเลย จากที่ยืนอยู่ ร่างกายกลับแทบจะหมดแรงล้มลงนอนตรงนั้น หายใจไม่ออกเหมือนกำลังจมน้ำจนจะขาดใจ น้ำตาเริ่มเอ่อไหลออกมานอกดวงตาทั้งสองข้าง บาสทรุดลงนั่งกองกับพื้นติดกำแพงบ้านซักหลังในซอย มีแสงสว่างสลัวๆจากเสาไฟฟ้าข้างทางแค่นั้นที่ส่องให้พอมองเห็นว่าบาสกำลังนั่งร้องไห้ราวคนเสียสติ มีคนเดินผ่านไปมาต้องเดินเลี่ยงห่างออกมาด้วยความระแวง
"คุณดนัยคะ คุณดนัย ทำใจดีๆก่อนค่ะ รีบมาติดต่อที่ห้องฉุกเฉินด่วนนะค่ะ คนไข้ยังไม่ได้สติ เสียเลือดมาก ช่วยมาให้ข้อมูลที่โรงพยาบาลด่วนนะคะ ช่วยรีบด้วยค่ะ.."
บาสได้สติขึ้นเมื่อมีมอเตอร์ไซค์คันหนึ่งวิ่งเข้ามา เปิดไฟสูงใส่เค้า คงเพราะมองเห็นเงาตะคุ่มๆอยู่ข้างทาง บาสยกมือขึ้นบังแสงจ้าแล้วรีบลุกขึ้น เค้าออกวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต
ภาพชายหนุ่มใส่เสื้อเชิ๊ตสีขาว ชายเสื้อหลุดรุ่ยออกมานอกกางเกง เสื้อสีขาวกลายเป็นสีเหลืองเพราะเหงื่อที่เปียกชุ่มไปทั้งตัว บาสวิ่งไม่หยุด เอามือเช็ดน้ำมูกน้ำตาอย่างไม่อายใคร ในขณะที่วิ่งไปตามสะพานลอยคนข้ามใต้ทางรถไฟฟ้าที่อนุเสาวรีย์ชัยฯ
ผู้คนทั้งหญิงชายต่างพากันหลบให้ทางเค้า เพราะตอนนี้สภาพบาสเหมือนคนบ้าเข้าไปทุกที
ภาพหญิงสาวผิวขาวละมุน กำลังเอื้อมมือเล็กๆพร้อมยื่นนิ้วก้อยออกมาเกี่ยวนิ้วก้อยของเค้าไว้ พร้อมขอคำมั่นที่ว่า "จะรักตลอดไป ไม่ทอดทิ้งกัน" กำลังเล่นวนลูปอยู่ข้างหน้า รอยยิ้ม สัมผัส กลิ่นหอมอ่อนๆ และมืออุ่นๆ ยังรู้สึกเหมือนกำลังเกิดขึ้นในตอนนี้
บาสวิ่งหอบแหกๆจนมาถึงหน้าห้องฉุกเฉิน เค้ายืนพักหอบจนไอแค๊กๆ อยู่นานร่วมนาที แล้วรีบหอบร่างที่เปียกชุ่มเข้าไปที่จุดรับผู้ป่วยฉุกเฉิน
"ผมเป็นญาติ คุณอรุณี ครับ ที่โดนรถมอเตอร์ไซด์ชนน่ะครับ เธออยู่ไหนครับ เธออยู่ไหน...!"
บาสยังพูดคำหอบคำ พยาบาลบอกให้เค้านั่งลงพักเหนื่อยก่อน แล้วแจ้งว่าแอนถูกนำตัวเข้าห้องผ่าตัดฉุกเฉินด่วนแล้ว เพราะเสียเลือดมากจากเส้นเลือดใหญ่ที่ขามีการฉีกขาด จึงไม่สามารถรอให้ญาติยินยอมก่อนได้ อาการตอนนี้ยังบอกได้ลำบากเพราะผู้ป่วยยังไม่ได้สติ และหมอเกรงว่าอาจมีการกระทบกระเทือนที่สมอง อาจจะต้องทำการเอ๊กซเรย์คอมพิวเตอร์ทันทีหลังการผ่าตัดห้ามเลือดที่โคนขาแล้วเสร็จ
บาสทรุดตัวลงหมดเรี่ยวแรงบนเก้าอี้เหล็กยาวหน้าที่นั่งรอของญาติด้านหน้าห้องฉุกเฉิน คราบรอยน้ำตาเดิมยังไม่ทันแห้ง ตอนนี้มีน้ำใสๆไหลเอ่อท้นมาอีกครั้ง บาสเอามือกุมหน้า สะอื้นไห้อย่างไม่อายใคร เพียงแค่พยายามกลั้นเสียงฮือๆให้เบาที่สุดเท่าที่จะเบาได้
"แอน ผมขอโทษ เป็นเพราะผมแท้ๆ เป็นความผิดของผมเอง ผมขอโทษนะ...ขอโทษ.."
บาสสะอื้นพึมพำใต้มือหนากร้านที่ปิดใบหน้าอยู่ ทันใดนั้นบาสเอามือออก เอาแขนเสื้อที่เปียกชุ่มเช็ดน้ำมูกที่ยืดย้อยออกมาเพราะน้ำตาที่ไหลออกมามากมาย บาสสูดหายใจลึกยาว เอนกายยืดตัวเอนออกไปด้านหลัง เงยหน้าเหงนมองหลอดไฟดาวน์ไลท์ที่ส่องมาจากฝ้าด้านบน นิ่งอยู่อย่างนั้นราวห้านาที
เค้าเอื้อมมือขวาเข้าไปในกระเป๋าเสื้อ หยิบปากกาเจ้ากรรมออกมา ล้วงในกระเป๋ากางเกงหยิบเอาเศษการชื้นเหงื่อออกมาคลี่ เค้าสูดน้ำมูกอีกครั้ง แล้วจรดปากกาลงเขียนอีกครั้ง บาสพยายามเขียนแล้วก็เขียน แต่อาจเป็นเพราะกระดาษเปียกแฉะ หรือเพราะหมึกของเจ้าปากกาวิเศษมันกำลังจะหมดลง บาสพยามยามเขียนให้เป็นตัวอักษรให้ได้ เขียนย้ำซ้ำไปมา แต่ก็ไร้ผล ตัวหนังสือที่เกิดขึ้นในกระดาษมีเพียง
ขอใหแอนปล..ดภย
"บ้าเอ้ย! "
บาสเขียนซ้ำไปมาอย่างบ้าคลั่ง พยามเขียนคำขอสุดท้าย สิ่งที่บาสไม่เคยคิดมาก่อนว่ามันจะเป็นสิ่งที่เค้าต้องการที่สุดในชีวิต น้ำตาหยดแปะลงบนกระดาษในมือ แล้วกระดาษก็ขาดเป็นรูขนาดใหญ่
"ไม่นะ ไม่สิ มันต้องไม่เป็นแบบนี้ ฮืออ..แอน..แอน บา..ส ขอโทษ...ผมขอโทษ...ฮือๆ ไม่!"
บาสฟุบหน้ากับตู้กดน้ำเย็นที่ตั้งอยู่ข้างๆ เอามือทุบเก้าอี้เหล็กดังปัง..ปัง แล้วร้องไห้ฟูมฟายจนเสียงดังไปทั่ว มีพยาบาลวิ่งออกมาจากห้องฉุกเฉิน รุดเข้ามาใกล้เค้า พยาบาลพยายามเขย่าตัวเค้าเพื่อเรียก
"บาส บาส...บาส เป็นอะไรน่ะ บาส."
บาสสะดุ้งลืมตาขึ้น หอบหายใจถี่ยิบ น้ำตายังไหลออกทั้งสองข้างเป็นทางยาว เค้ารีบผุดลุกขึ้นนั่ง ตัวเปียกโชกด้วยเหงื่อที่ซึมออกมาทั้งตัว หันไปข้างตัว เห็นผู้หญิงสาวที่น่ารักที่สุดในโลก กำลังทำหน้าตาตื่น เรียกชื่อเค้าไม่หยุดปาก
บาส เป็นอะไรอ่ะ ฝันร้ายเหรอ ดูสิ เหงื่อท่วมเลย
บาสเห็นแอนในชุดนอนสีฟ้าที่เค้าซื้อที่ตลาดนัดเมื่ออาทิตย์ก่อน กำลังเอื้อมไปหยิบทิชชู่กล่องใหญ่เพื่อดึงเอามาซับใบหน้าให้บาส มืออีกข้างก็ขยี้ตาด้วยความงัวเงีย
โอ้...พระเจ้า นี่คือฝันร้ายที่โหดร้ายมากๆ สำหรับเค้า แต่ตอนนี้เค้าตื่นแล้ว ตื่นมาพบกับหญิงสาวที่น่ารักที่สุดในโลก หญิงสาวที่เกิดมาเพื่อเป็นทุกอย่างเพื่อเค้า เป็นหญิงสาวที่อดทนทุกอย่างเพื่อให้เค้ามีความสุขและยิ้มได้ บาสโผเขากอดแอนในทันที
"ว๊าย บาสทำอะไรเนี่ย เป็นอะไร มากอดเค้าทำไมเนี่ย ปล่อยน่า ทำเป็นเด็กไปได้"
บาสกอดแอนแน่นขึ้นกว่าเดิมอีก จากนั้นก็ผละออก มองจ้องหน้าแอนแว๊บนึง จากนั้นก็โน้มตัวไปไปหอมแก้มสีขาวนุ่มๆนั่น
"อ๊ะ เป็นอะไรเนี่ย บาส ก็ ไม่สบายหรือเปล่าเนี่ย ไหนดูสิ"
แอนเอาหลังมือแนบไปที่ใต้คางข้างคอของบาส บาสยิ้มกว้าง มีน้ำตาซึมเล็กๆ
"แอน..บาสขอโทษที่ทำตัวงี่เง่านะ ขอโทษทุกๆอย่างที่ทำให้แอนเสียใจนะ บาสขอโทษ"
"ไม่เป็นไรน่า ช่างมันเหอะ แอนไม่โกรธหรอก แอนไม่เคยโกรธบาสเลยนะ จริงๆ.." แอนยิ้มมีน้ำตาปริ่มๆเช่นกัน
"แต่ตอนนี้..." แอนลากเสียงยาว
"บาสต้องหลับแล้วนะ ดึกมากแล้ว พรุ่งนี้ต้องไปทำงานนะจ๊ะ" แอนจับบาสให้ล้มตัวนอนลงแล้วห่มผ้าให้
"ฝันดีนะ แอนอยู่ข้างๆแล้ว ไม่ต้องกลัวนะ" แอนล้มตัวลงนอนข้างๆ
บาสเอามือสวมกอดแอนจากด้านหลัง เอาหน้าแนบกับแผ่นหลังของสาวน้อยตัวเล็ก เหมือนกำลังจะอ้อนอย่างนั้น
"แอน...แอนเชื่อใน คู่แท้ มั้ย"
"ไม่รู้สิบาส คงมีจริงมั้ง แต่แอนไม่รู้หรอกนะ แอนรู้แค่ว่า บาสคือ รักแท้ ของแอนนะ รู้ใช่มั้ยอ่ะ?"
"อืมม..รู้ดิ ขอบคุณนะแอน ขอบคุณที่รักกัน"
บาสยิ้ม..แอนยิ้ม.. ทั้งสองนอนกอดกันแน่น แล้วก็หลับไป....
ลุงอ้วนพุงพลุ้ย นั่งดูทีวีรายการภาคดึกเรื่องการออกกำลังของผู้สูงอายุ แกอ้าปากหาวกว้าง ลุกขึ้นมาปิดทีวี วางพัดสานลงบนโต๊ะข้างกาน้ำชาที่ปากบิ่นไปแล้ว พลางหันไปมองกล่องปากกาสีดำที่วางอยู่บนตู้โชว์ ภายในมีปากกาปลายพลาสติกสีน้ำเงินดูเก่าวางอยู่ แต่ไส้หมึกด้านในหมดเกลี้ยงเสียแล้ว
"ดีแล้ว..ดีแล้ว พรุ่งนี้จะเปลี่ยนไส้ให้ใหม่นะ เจ้าปากกา แต่ตอนนี้อั๊วง่วงแล้ว ไปนอนก่อนนะ ห้าว.....โอย ไม่ไหวละง่วงจริงๆวันนี้..นอนดีกว่า"
ลุงปิดไฟแล้วเดินขึ้นชั้นบนไปนอน แถมหาวอ้าปากกว้างไปตลอดทาง..
"อย่าให้ความชินชามาทำให้รักแท้คุณจืดจาง มันไม่เคยหายไปไหน มันอยู่ตรงนั้นเสมอ แค่หยิบมาปัดฝุ่นนิดหน่อย ก็เป็นอันใช้ได้แล้ว"
#ไม่รู้ใครเคยกล่าวไว้บ้างไหมนะ
- 1
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
