เรื่องสั้น : Please..."Ben" (finale)
"เฮ้ย แจ็ค!!...แจ็ค ได้ยินลุงมั้ย แจ็ค"
ลุงตำรวจอ้วนกำลังเขย่าตัวผม ผมจึงสะดุ้งรู้ตัวอีกครั้ง
"เห็นเธอเหม่อไปนานเลย...เป็นอะไรมั้ย เธอจะข้ามตอนนี้ไปก็ได้นะแจ็ค ถ้ามัน...เอ่อ..จะลำบากสำหรับเธอ..." ลุงตำรวจดูสีหน้าสลดไปชั่วครู่
"ไม่ครับ เพียงแต่...เพียงแต่ผมพยายามนึกว่าหลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้น ผมกำลังพยายาม แต่ว่า..ผมจำไม่ได้ครับ..มันดำมืดไปหมด" ผมเอาหน้าซุกที่ท้องเบ็น พยายามเค้นความทรงจำออกมา ความทรงจำหลังจากถูกผลักคว่ำหน้าลงไปบนเตียง แต่เปล่าประโยชน์ผมจำได้แค่รอยยิ้มของเบ็นเท่านั้น
"ผมจำได้ก็แค่ตอนที่ตื่นมา... ตื่นมาแล้วเจอเบ็นนอนอยู่บนพื้น ที่ตัวมีเลือดหยดเล็กๆ จับตัวแข็งติดเต็มตัวไปหมด บนพื้นห้องก็มีรอยเลือดเปรอะไปทั่ว เป็นรอยเท้า..รอยเท้าของผม" ผมกอดเบ็นแน่นขึ้นไปอีก
"ผมเลยเดินออกมาจากห้องช้าๆ เพราะผมปวดมาก ปวดที่ก้นมากๆ ครับ จนต้องเดินกระแผลกๆ แต่ต้องตกใจอีกทีตอนเจอไอ้สวะนั่นนอนแผ่อยู่ตรงโซฟา บนพื้นมีเลือดอยู่เต็มไปหมด แล้ว..."
"แล้วอะไรแจ๊ค! เธอเห็นอะไร" ลุงตำรวจเสียงดังแทรกขึ้น
"ขวานครับ ขวานอันเล็กๆ ผมจำได้ว่ามันอยู่ในตู้เก็บของในห้องครัว...แต่ตอนนี้มัน..มันฝังอยู่จนมิดในหัวของไอ้สวะนั้น มีก้อนเลือดเยอะเลยกองอยู่บนพื้นห้อง ตรงผนังก็มีเลือดกระเด็นติดเต็มไปหมด มีกลิ่นคาวคลุ้งไปหมดจนผมต้องอ๊วกออกมากองใหญ่..." ผมหลับตานึกภาพความสยดสยองตอนนั้น จนท้องเริ่มมวนขึ้นมาอีก
"แล้ว..แล้วผมก็วิ่งไปในห้องของแม่ เห็นแม่นอนหลับครับ แต่ปลุกเท่าไหร่ก็ไม่ตื่น ผม..ผมเลยเดินออกมาบ้านข้างๆ เคาะประตูอยู่นานจนเพื่อนบ้านออกมาดู เค้าเลยออกมาช่วยกัน แล้วโทรแจ้งตำรวจให้ จนมาถึงตอนนี้หล่ะครับ" ผมพูดพร้อมมองตาลุงตำรวจนิ่ง จนสังเกตุได้ว่าสายตาของลุงดูเศร้าหมองอยู่ในที
"แม่โอเคใช่มั้ยฮะ?" ผมถาม
"ไม่ต้องห่วง หมอกำลังดูแลแม่เธออยู่นะ เธออ่อนเพลียมากแค่นั้นเอง สบายใจได้นะ" ลุงตำรวจยิ้มให้ผม มันดูอบอุ่นทีเดียว
.
..
...
ก๊อก..ก๊อก.. เสียงเคาะประตูที่หน้าห้องสอบสวนดังขึ้น มีชายอีกคนแง้มประตูออกมา
"สารวัตรครับ เชิญทางนี้ซักครู่ครับ" ชายคนนั้นเอ่ย...
"รอนี่แปปนะ แจ็ค เธอพักก่อนก็ได้ มีน้ำอัดลมนะ เธออยากได้มั้ย?" ลุงตำรวจหันมาถามผม
"ไม่ฮะ ผมขอเป็นนมกับซีเรียลได้มั้ยครับ ผมหิว" ท้องผมร้องเบาๆ มาพักนึงแล้ว
"ได้สิ เดี๋ยวฉันจะให้คนจัดมาให้ รอพักนึงนะ" ลุงตำรวจยิ้มเดินลุกออกไปที่หน้าห้อง
"สารวัตรครับ มีลายนิ้วมือของเด็กคนนี้ที่ขวานเต็มไปหมด เลือดที่ติดตามตัว เสื้ิอผ้า ตุ๊กตาหมี ตรงกับของผู้ตายครับ" ตำรวจหนุ่มกล่าว
"แล้วเรายังพบไม้เบสบอลเปื้อนเลือด ถูกโยนทิ้งไว้ในพงหญ้าหลังบ้าน มีรอยเลือดแต่ตรวจแล้ว ไม่ใช่เลือดมนุษย์ครับ แล้วจุดเดียวกัน เราพบซากนกแก้วเน่าเปื่อยถูกยัดใส่ถุงซีเรียลแล้วยัดใส่กล่องอีกที ถูกโยนไว้ใกล้ๆ กันในพงหญ้ารกหลังบ้านครับ" ตำรวจหนุ่มรายงานต่อเนื่อง
"มีลายนิ้วมือของเด็กคนนี้อยู่ในวัตถุพยานทุกชิ้นครับ" เค้ากล่าวทิ้งท้าย
"แล้วผลรายงานจากเครื่องโพลี่กราฟหล่ะ เด็กคนนี้โกหกมั้ย" สารวัตรถาม
"น่าแปลกครับ ปกติทุกอย่าง เด็กคนนี้เล่าเรื่องจริง เค้าไม่ได้โกหกเลยซักนิด" ตำรวจหนุ่มมองผ่านกระจกเข้าไปมองเด็กน้อยที่นั่งกอดตุ๊กตาหมีในห้อง
"แล้วผลการตรวจร่างกายเด็กหล่ะ มีอะไรผิดปกติมั้ย"
"ถ้าไม่นับเรื่องรอยฟาดที่ขาซึ่งเป็นรอยเก่า ก็มีรอยถูกฟาดด้วยแส้หรือเข็มขัดที่บั้นท้ายทั้งสองข้างครับ มีแผลสาหัสพอสมควร แต่หมอทำแผลให้แล้ว ให้ยาระงับปวดแล้ว ไม่พบการติดเชื้อ และไม่พบร่องรอยการล่วงละเมิดทางเพศครับ มีแค่รอยแผลอีกนิดหน่อยที่หลัง ข้อมือ และรอยบีบรัดที่คอครับ แต่ไม่สาหัส" ตำรวจหนุ่มรายงาน
"น่าแปลกนะ เด็กนี่ต้องเป็นคนลงมือแน่ๆ แต่ทำไมเค้าถึงบอกว่าจำอะไรไม่ได้ เครื่องจับเท็จก็ยังยืนยันเรื่องนี้อีก" ตำรวจอ้วนเอามือเกาคาง ท่าประจำเวลาเขาใช้ความคิด
"สารวัตรจำคดีของ เคนเนธ เจมส์ ปาร์คส์ ที่เป็น parasomnia ได้มั้ยครับ!" ตำรวจหนุ่มโพล่งขึ้นมา
"นายคิดว่างั้นเหรอ อืมม... นั่นสินะ ดูจะสภาพการณ์ กับคำให้การของเด็กนี่ ก็น่าสงสัยทีเดียว แต่ดูมันจะเกินจินตนาการไปมากเลยนะ" ลุงตำรวจอ้วนยังเกาคางไม่หยุด
"งั้นเราพาเด็กนี้ไปให้หมอแคททดสอบ EEG ดูเพื่อยืนยันอีกทีดีมั้ยครับ น่าจะเป็นประโยชน์"
"อืมม เอางั้นก็ดี ผมก็หวังว่าผลทดสอบจะออกมาในทางดีกับเด็กนะ เค้าเจอมามากพอแล้ว...มากเกินพอด้วยซ้ำ" ตำรวจอ้วนรำพึง
ทั้งสองหันไปมองเด็กชายตัวเล็กที่กำลังเล่นตุ๊กตาหมีตัวโปรดอยู่เพียงลำพัง บางทีก็สวมกอด บางทีก็เอาหน้ามุดท้องตุ๊กตา ราวกับว่าตุ๊กตาหมีสีแดงอมน้ำตาลนั่นมีชีวิตจริงๆ อย่างนั้น
ผมก็หิวแล้วนะ แต่ผมยังไหว แค่มีเบ็นเล่นด้วย และคอยอยู่ข้างๆ ผมก็ทนได้ทั้งนั้น เจ้าเพื่อนยาก
"ขอบใจนะ เพื่อน...ขอบใจเบ็น...นายทำเพื่อฉันอีกแล้ว ขอบใจ..."
I'm sure they'd think again
If they had a friend like Ben
A friend
Like Ben.......Like.......Ben....
" The End "
OST : "Ben" by Michael Jackson
หมายเหตุ : ในพ.ศ. 2530 เคนเนธ เจมส์ ปาร์คส์ เป็นชายอายุ 23 ปี ถูกตั้งข้อหาฆาตกรรมพ่อตาและแม่ยายของเขา แต่จากการสอบสวน และการพิสูจน์ด้วยการทดสอบการหลับ และคลื่นสมอง ทำให้ศาลเชื่อคำให้การของเขา ว่าตลอดเวลาที่เกิดเหตุฆาตกรรม เขาจำอะไรไม่ได้เลย เขาเพียงกำลังหลับอยู่เท่านั้นเท่าที่เขาจำได้
ภายหลังศาลจึงตัดสินให้เขาพ้นผิด จากข้อกล่าวหา ด้วยอาการ parasomnia (ภาวะนอนละเมอ) จากหลักฐานทางวิทยศาสตร์และข้อมูลที่เกี่ยวข้องทั้งหมด รวมถึงการไม่ปรากฎแรงจูงใจในการก่อเหตุด้วย
แอบดูความโหดร้ายจากใต้ช่องประตู โดย Deux @ storylog
ฉายซ้ำหนังทิลเล่อร์ by เพจเรื่องสั้นๆ @ blockdit
- 1
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
