The mellowness of latte
Chapter 4
วันนี้เป็นวันแรกในรอบหนึ่งอาทิตย์ที่ลอนดอนอากาศดี ดวงอาทิตย์บนท้องฟ้าส่องแสงมากกว่าปกติ ลมเย็นๆแวะเวียนมาทักทายบ้างเป็นครั้งคราว แอชถือเป็นลางว่าเธออาจจะโชคดีในวันนี้ก็ได้
แขนบางยกขึ้นกระชับเสื้อโค้ทสีเบสตัวโปรด เส้นผมสีควันบุหรี่ถูกหวีให้ดูเรียบร้อยผิดปกติ ริมฝีปากบางถูกแต่งแต้มด้วยลิปสติกสีแดงเลือดซึ่งเข้ากันดีกับสีผิวของเธอ
“ตายล่ะๆ กี่โมงแล้วเนี่ย?” แอชยกโทรศัพท์ขึ้นเช็คเวลา เธอถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อพบว่าเธอยังมีเวลาให้แวะซื้อแซนด์วิชและกาแฟจากร้านโปรดอีกประมาณครึ่งชั่วโมง
“ลาเต้แก้วนึงค่ะ แล้วก็เอาแซนด์วิชแตงกวาชีสหนึ่ง” พนักงานหนุ่มส่งยิ้มให้ แอชยิ้มตอบกลับไปอย่างมีมารยาท สายตาเหลือบมองป้ายชื่อบนอกของอีกฝ่าย
‘โคลสัน เดเวียร์ พนักงานใหม่หรอเนี่ย?’
“วันนี้ซูซานไม่อยู่หรอคะ?”
“เธอลาออกไปแล้วครับ เอ่อ... คุณคือแอชใช่มั้ย?” แอชพยักหน้าตอบ
“ผมโคลสันครับ เป็นน้องชายของซูซาน เธอย้ายไปทำงานที่ร้านอาหารในห้าง”
“ซูซานพูดถึงชั้นให้คุณฟังด้วยหรอคะ?” แอชคลี่ยิ้ม เธอรับแก้วกาแฟพร้อมกับแซนด์วิชมาขณะรอฟังคำตอบ
“เธอบอกว่ามีคุณผมสีเทา ดวงตาสีเหมือนอเมทิสต์ เลยสังเกตุไม่ยากเท่าไหร่”
“อ่า... ได้แม่มาน่ะค่ะ” แอชหัวเราะแห้งๆขณะเหลือบตามองปอยผมของตนเอง
“ไว้เจอกันนะครับ แอช” โคลสันโบกมือให้พร้อมกับรอยยิ้มกว้าง
“ค่ะ แล้วจะมาใหม่นะคะ” แอชโบกมือกลับไป
“อ๋า~ เหลืออีกห้านาที” แอชพึมพำกับตนเองขณะเร่งฝีท้าวให้เร็วยิ่งขึ้น เธอเข้ามาในบริษัทแล้ว และตอนนี้กำลังพยายามไปให้ทันการประชุมบท
ฟึบ!
“โอ๊ย...!” แอชร้องเมื่อร่างของเธอปะทะเข้ากับใครบางคนจนเธอล้มลงนั่งบนพื้น แผ่นกระดาษในอ้อมกอดหลุดปลิวไปทั่ว หญิงสาวได้แต่นั่งลูบหน้าผากตนเองป้อยๆก่อนจะมองคนที่ชนเธอ
“ขอโทษค่ะ..” หญิงสาวพูดเบาๆ อีกฝ่ายเป็นชายหนุ่มหน้าตาดี ดวงตาของเขาเป็นสีเข้มเหมือนเฮเซลนัทแต่เปล่งประกายเหมือนแก้ว เขาก้มลงเก็บเอกสารของเธอขึ้นมาถือให้
“ผมต่างหากที่ต้องขอโทษ คุณคือ..?”
“อ่ะ... แอชค่ะ แอช เอล์มเมอร์” แอชพูดก่อนจะลุกขึ้นแล้วเอื้อมมือไปรับปึกกระดาษกลับมาขณะพึมพำคำว่าขอบคุณ
“แอช? ที่เป็นนักเขียน?”
“ค่ะ..!” ชายหนุ่มตรงหน้าหัวเราะออกมา เขาคว้าข้อมือเธอแล้วกระตุกเบาๆให้เธอเดินตามเขา
“เดี๋ยวค่ะ! ชั้นมีนัด...” ทอมหันมาคลี่ยิ้ม เมื่อเห็นว่าเธอไม่ดึงมือออก เขาก็กระชับแขนเธอให้แน่นขึ้น
“ครับ รู้แล้ว ทุกคนรอคุณอยู่นะ” แอชเบิกตากว้าง เธอยกมืออีกข้างขึ้นเกาหัว
‘เสียมารยาทซะแล้วสิ เห้อ...’
“ขอโทษนะคะ คุณคือ...?”
“อ้อ ผมชื่อทอมครับ ทอม คอร์ทนีย์” แอชหยุดเดิน เธอรีบสะบัดแขนให้หลุดจากมือของเขา
“เดี๋ยวนะคะ... นักแสดง?”
“ครับ คนที่จะเล่นเป็นฟลินท์ของคุณไง:)”
Talk//
ทำไมเรื่องนี้มีผู้ชายหน้าดีเยอะหรอ? หนึ่ง เพื่อให้คนเดาว่าใครจะเป็นพระเอก สอง เพื่อว่าพอคนที่เหลือนก ก็จะได้เหลือตกถึงนักเขียนบ้าง ฮาาา
ขอบคุณทุกคนที่ติดตาม ฝากแชร์ด้วยนะคะ รักนักอ่านทุกคนมากๆน้า🥰
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
