“สายัณห์สวัสดิ์เพคะ องค์หญิงฟลอร์... หาอะไรอยู่เพคะ?” ‘เมลเม’ หญิงสาวผู้ทำหน้าที่ดูแลห้องสมุดเดินเข้ามาทักทายด้วยรอยยิ้ม เธอมีใบหน้าหวานสวย ดวงตาสีม่วงอ่อนเป็นประกายคู่กับเส้นผมสีดำสนิท ฟลอร์เคยเข้าใจผิดว่าเธอเป็นตุ๊กตาเดินได้ตอนพบกันครั้งแรกเพราะทุกอย่างในตัวคนตรงหน้าที่ดูละเอียดอ่อนไปหมด