Best Things - Little Happiness
Pairing: Ryan Reynolds/Tom Holland
我听见雨滴落在青青草地
我听见远方下课钟声响起
可是我没有听见你的声音
认真 呼唤我姓名
I hear the rain settling on the fresh grass
I hear the school bell ring far away
But I don't hear your voice
Seriously calling my name
ทอมจำไม่ได้แล้วว่าครั้งสุดท้ายที่เขามาเหยียบที่นี่มันคือตอนไหน
สวนสาธารณะเซนทรัลปาร์คที่แสนสงบท่ามกลางเมืองนิวยอร์คอันแสนวุ่นวาย
ละอองน้ำยังคงล่องลอยอยู่ในอากาศ นำพาความชื้นที่บอกให้รู้ว่าฝนเพิ่งหยุดตก
เสียงฝีเท้าของผู้คนกระทบกับพื้นหญ้าตอนที่พวกเขาออกแรงถีบตัวเองให้พุ่งไปข้างหน้าขณะออกกำลังกาย
กลิ่นกาแฟอเมริกาโน่ของโปรดที่ลอยมาจากร้านคาเฟ่เล็กๆตรงหัวมุม
มันทำให้ทอมนึกขึ้นได้ว่าทำไมจู่ๆเขาถึงเปลี่ยนใจมาชอบอเมริกาโน่
ใบไม้หลุดออกจากกิ่ง ปลิวลงมาจอดบนเส้นผมสีเฮเซลนัทของเขา
มันทำให้นึกได้ว่าก่อนหน้านี้ เหตุการณ์แบบนี้ก็เคยเกิดขึ้นที่นี่แล้ว
ตอนนั้น มือหนาจากใครบางคนเอื้อมมาหยิบมันออกไปให้ พร้อมส่งรอยยิ้มที่แสนอ่อนโยนมาหา
แต่ทอมไม่อยากนึกเลย ว่าคนคนนั้นเป็นใคร
爱上你的时候还不懂感情
离别了才觉得刻骨 铭心
为什么没有发现遇见了你
是生命最好的事情
When I fell in love with you I didn't understand what love truly is
But when we parted, I felt it engrained in my heart
Why is it I didn't realize meeting you
Was the best thing that ever happened to me
'ทอม ฉันรักนายนะ' เสียงนุ่มทุ้มกระซิบลงที่ข้างหู ช่อดอกไฮเดรนเยียสีม่วงครามอยู่ตรงหน้า ทอมมองมันด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาจนอีกฝ่ายหน้าเสีย
'คุณจะไปอีกแล้วใช่มั้ย?' ทอมไม่เข้าใจเลย กี่ครั้งแล้วที่เขาเหมือนกำลังเล่นไล่จับอยู่กับไรอัน ตอนเขาอยู่ลอนดอน ไรอันติดงาน มาเยี่ยมไม่ได้ แล้วพอเขาถ่ายหนังเสร็จ อุสาต์บินมาหาไรอัน อีกฝ่ายก็ดันต้องไปโปรโมทหนังที่จีนอีก
มันเหมือนเขาเป็นคนไล่ ส่วนอีกฝ่ายก็วิ่งหนี
'ทอม... ขอโทษ' ไรอันคุกเข่าลงตรงหน้าเขาที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ สายตาเศร้าที่ส่งมาหาทำให้ทอมไม่เข้าใจว่าทำไมตอนนั้นเขาถึงโกรธอีกฝ่ายได้ลงคอ
'ไรอัน เราพอแค่นี้เถอะ ผมเหนื่อยแล้ว' ตอนนั้นเขาเมินแววตาของคนตรงหน้าไปได้ยังไงนะ? ทำไมตอนนั้นถึงคิดว่าถ้าบอกเลิกแล้วอีกฝ่ายจะยื้อเขาเอาไว้
โง่ชะมัด...
ไรอันไม่มีทางไม่ยอมเลิกกับเขาหรอก
ส่วนเหตุผล... ทอมรู้ดีกว่าใคร
ไม่ใช่ 'ไม่รัก' แต่เพราะ 'รัก' มากๆต่างหาก
รักมากๆจนไม่มีวันที่จะขอให้ทอมอยู่ในที่ที่เขาไม่มีความสุข
แต่ไรอันไม่เข้าใจ
ไม่เข้าใจว่าที่ข้างกายของไรอันนั่นแหละ...
ที่ตรงนั้น... คือที่ที่เขาอยากอยู่ที่สุดแล้ว
บางทีตอนนั้น ถ้าทอมไม่งี่เง่า และเข้าใจว่าความรักไม่ได้อยู่ที่ระยะทาง อะไรๆจะเปลี่ยนไปบ้างรึเปล่านะ?
บางที วันนี้เขาอาจจะไม่ต้องมานั่งดื่มกาแฟบนเก้าอี้ไม้นี้คนเดียวก็ได้...
也许当时忙着微笑和哭泣
忙着追逐天空中的流星
人理所当然的忘记
是谁风里雨里一直默默守护在原地
Perhaps during that time period while we were busy laughing and crying
Busy chasing the shooting stars
People inevitably forget
The person that stood with them through the winds and rain always protecting them
เอาจริงๆ ไรอันไม่ได้ผิดหรอก ทอมก็รู้
พวกเขาก็ต่างคนต่างยุ่งวุ่นวายกับงาน
ทอมเองก็มีความฝันเหมือนกับนักแสดงคนอื่นๆที่อยากได้รางวัลนักแสดงมาครอบครอง
ไรอันเองก็คงไม่ต่างกัน...
ทอมจำได้ดีว่าเกิดอะไรขึ้นตอนที่พิธีกรประกาศชื่อของเขากลางเวทีออสการ์
จำได้ดีว่าตื่นเต้นและดีใจแค่ไหน มันเหมือนกับว่าดาวเหนือที่เขาพยายามไขว่คว้ามาตลอด ตอนนี้มันลอยมาอยู่ในมือของเขาเสียที
ดวงตากลมของทอมกวาดมองนักแสดงคนอื่นๆที่อยู่ในห้อง เขาเห็นครอบครัว เห็นน้องชายทั้งสามคน แพดดี้ดวงตาเป็นประกายด้วยความตื่นเต้น ส่วนแฮรี่และแซมต่างก็ส่งยิ้มกว้างให้เขาด้วยความยินดี
แม้แต่แฮร์ริสัน เพื่อนสนิทของเขาก็ยังส่งเสียงร้องด้วยความดีใจ
ทอมรับไมค์มาจากพิธีกร ถึงเวลาแล้วที่เขาต้องเอ่ยขอบคุณกลุ่มคนที่สนับสนุนเขามาตลอดหลายปีนี้
เขาเริ่มจากผู้กำกับหนัง พูดถึงช่วงเวลาดีๆในการถ่ายทำและกล่าวขอบคุณที่ให้โอกาสเขาเป็นส่วนหนึ่งของภาพยนตร์เรื่องนี้ ทอมขอบคุณทีมงานทุกคนในกองถ่าย ย้ำอีกรอบว่าถ้วยรางวัลนี้ได้มาเพราะทุกคนร่วมมือกัน
เมื่อมองไปยังครอบครัว รอยยิ้มเล็กๆก็กว้างขึ้น ชายหนุ่มขอบคุณพ่อแม่ของตนเองที่เลี้ยงดูเขามาอย่างดี รวมถึงน้องๆทั้งสามที่ตามติดเขาไปทุกที่ ทอมไม่ลืมขอบคุณแฮร์ริสันที่อีกฝ่ายทำหน้าที่อดีตผู้จัดการและเพื่อนสนิทได้อย่างดีเยี่ยม
แล้วเขาก็ไปสะดุดที่เก้าอี้ว่างเปล่าข้างๆแม่ของเขา
ที่ที่มักเว้นว่างให้คนรัก...
น้ำตาใสๆกลิ้งหล่นจากดวงตากลม ทอมยืนเม้มริมฝีปากแน่นอยู่หลายนาที
ไม่รู้เหมือนกันว่าจะพูดอะไรดีกับคนที่ควรมาอยู่ตรงนี้
เขาขอบคุณไรอันได้รึเปล่าที่ทำให้เขามีช่วงเวลาที่ดีที่สุดในชีวิต
เขาอยากให้ไรอันอยู่ตรงนี้ อยากให้มองเขาด้วยสายตาภาคภูมิใจเหมือนตอนที่เขาอวดหนังสือสไปเดอร์แมนภาคแรกที่ตัวเองเล่นให้ดู อยากให้อีกฝ่ายส่งยิ้มพร้อมยกนิ้วโป้งเหมือนที่ทำประจำเป็นเชิงบอกว่าเขาทำดีแล้ว
ตอนนี้ไรอันอยู่ในห้องนี้เหมือนกัน เพียงแต่ไม่ใช่จุดที่เขาอยากให้อยู่
ทอมไล่มองหน้าผู้ชมทีละแถวๆ จนไปสะดุดกับชายวัยกลางแถวที่สาม... คนที่แสนคุ้นเคย
วันนี้อีกฝ่ายดูดีในชุดสูทสีแดงดำ หนวดที่รกรุงรังน่าจะถูกผู้จัดการจับโกนไปแล้ว แถมวันนี้ยังจัดผมออกมาเรียบร้อยมากๆอีกด้วย
แววตาของไรอันที่เลื่อนขึ้นมาสบตาเขายิ่งทำให้ทอมอยากจะทรุดตัวลงไปนั่งร้องไห้ตรงนั้นเลย
มัน... ดูชื่นชม ขมขื่น เศร้า และงดงามในเวลาเดียวกัน...
ทอมไม่เคยคิดว่าสายตาจะส่งผ่านความรู้สึกได้ดีมากขนาดนี้...
原来你是我最想留住的幸运
原来我们和爱情曾经靠得那么近
那为我对抗世界的决定
那陪我淋的雨
一幕幕都是你 一尘不染的真心
Turns out you are the happiness I wanted to ask to stay the most
Turns out we were so close to falling in love
That person who withstood the world for me
That person who stood by me in the sprinkling rain
Was always you and your selfless and incorruptible sincerity
ทอมจำไม่ได้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากสบตากับไรอันบนเวที
ครอบครัวบอกว่าเขาแค่เอ่ยขอบคุณเบาๆกับไมค์ แล้วเดินลงมานั่ง
แต่ทอมหยุดคิดถึงสายตาของไรอันในวันนั้นไม่ได้เลย แม้แต่ตอนนี้ที่เขาอยู่นิวยอร์ค
เก้าอี้ไม้ตัวนี้ เมื่อสองปีที่แล้วมีใครบางคนนั่งข้างๆเขา
ตอนนั้นทอมไม่รู้หรอกว่าคนคนนั้นจะเป็นคนที่เขาต้องการมากที่สุด
ตอนนั้นทอมคงไม่เข้าใจว่าไรอันคือของขวัญที่ดีที่สุดที่โลกใบนี้จะมอบให้แก่เขาได้แล้ว
ภาพของไรอันที่ยอมเดินตากฝนบนท้องถนนไปกับเขาแค่เพราะทอมบอกว่าอยากเล่นน้ำฝน
ตอนที่ทอมเครียดเรื่องบทจนคิดอะไรไม่ออกก็ได้ไรอันที่ลากเขาไปเดินเล่นเพื่อให้เขารู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น
คนที่ยอมทนอดหลับอดนอนไปกับทอมที่ต้องถ่ายหนังถึงตีหนึ่ง
ทอมเพิ่งจะรู้ว่าเวลาที่ผ่านมามันดีแค่ไหน... บางทีบนโลกนี้ เขาอาจจะหาคนที่เหมือนไรอันไม่เจออีกแล้วก็ได้
与你相遇 好幸运
可我已失去为你泪流满面的权利
但愿在我看不到的天际
你张开了双翼
遇见你的注定 她会有多幸运
To meet you was such happiness
But I've already lost the right to cry over you
Hopefully somewhere I can't see over the horizon
You've spread your wings
To meet your destined ones
She's so fortunate
ถ้าถามว่าแล้วช่วงเวลาสองปีที่ผ่านมา พวกเขาได้คุยกันอีกบ้างรึเปล่า...
ทอมคงหัวเราะนิดหน่อยแล้วพยักหน้า
เคยมีครั้งนึง ตอนที่ทุกอย่างดูเป็นใจเสียเหลือเกิน ทอมเดินเตร็ดเตร่อยู่บนถนนในลอนดอน ส่วนไรอันก็กำลังเดินทางกลับบ้าน
อาจจะเพราะท้องฟ้า สายลม ต้นไม้ แรงดึงดูด หรือเวทย์มนตร์อะไรซักอย่างที่ทำให้พวกเขาตกลงนั่งคุยกันบนเก้าอี้ไม้ในสวนสาธารณะ
แสงไฟจากหลอดข้างทางทำให้ทอมเห็นหน้าของอีกฝ่ายไม่ชัด แต่ไรอันดูดีขึ้นกว่าครั้งล่าสุดที่ทอมเจอเขาซะอีก
ใบหน้าของชายวัยกลางคนตอนนั้นเปื้อนรอยยิ้ม ดวงตาเป็นประกายมองขึ้นบนท้องฟ้า ทอมจำได้ว่าครั้งหนึ่งไรอันก็เคยใช้สายตาแบบนี้มองเขา
"ฉันกำลังจะแต่งงาน"
เหมือนสมองหยุดทำงานกะทันหัน ทอมพยักหน้าเล็กน้อยเหมือนรู้อยู่แล้ว แต่ไม่... เขาจะไปรู้ได้ยังไง..?
คำว่า แต่งงาน ไม่เคยอยู่ในความสัมพันธ์ของทอมและไรอัน ส่วนหนึ่งเพราะตอนนั้นทอมยังเด็ก ไรอันเอาแต่พร่ำบอกว่าทอมควรให้โอกาสตัวเองมากกว่านี้ ท่องโลก รู้จักกับผู้คน ดีกว่าเอาตัวเองมายึดติดกับคุณลุงแบบเขา
ส่วนตัวทอม เขาก็แค่คิดว่าไรอันคงยังรักสนุก คงยังไม่อยากสละอิสรภาพของตนเองเพื่อมาใช้ชีวิตอยู่กับเด็กแบบทอม
แต่ไรอันไม่เคยขอทอมแต่งงาน
และทอมก็ไม่เคยอยากเร่งเร้าให้ไรอันไม่สบายใจ
"เจคเป็นเพื่อนที่ดีมาตลอด นายก็รู้ ใครจะไปคิดว่าความรู้สึกเราจะตรงกัน" ทอมยังคงพยักหน้ารับ แต่ในใจของเขากลับรู้สึกเหมือนปวดร้าวไปหมด
ประโยคหนึ่งผุดขึ้นมาในหัวของทอมซ้ำๆ
เมื่อนานมาแล้ว ไรอันเคยบอกว่าเขาจะทำตามทุกอย่างที่ทอมต้องการ
บางที นั่นอาจจะเป็นอีกเหตุผลว่าทำไมไรอันถึงไม่เคยยื้อทอมไว้เลย
แต่ทอมอยากรู้... ว่าถ้าตอนนี้เขาขอให้ไรอันกลับมา...
ไม่สิ... จะทำแบบนั้นได้ยังไงกัน...
ทุกอย่างมันสายไปแล้วสำหรับทั้งสองคน
ตอนนี้สิ่งเดียวที่ทอมจะทำเพื่อตอบแทนไรอันสำหรับช่วงเวลาดีๆที่ผ่านมาได้ คืออวยพรให้เขาโชคดี
ส่วนเจค ทอมก็หวังให้เขารู้ตัวว่าโชคดีแค่ไหนที่มีไรอันเช่นกัน...
原来你是我最想留住的幸运
原来我们和爱情曾经靠得那么近
那为我对抗世界的决定
那陪我淋的雨
一幕幕都是你 一尘不染的真心
Turns out you are the happiness I wanted to ask to stay the most
Turns out we were so close to falling in love
That person who withstood the world for me
That person who stood by me in the sprinkling rain
Was always you and your selfless and incorruptible sincerity
ในที่สุดทอมก็ลุกขึ้นยืน เมื่อหันกลับไปมอง เขาเหมือนเห็นภาพตนเองในอดีตและคนที่เฝ้าคิดถึงตลอดสองปีที่ผ่านมา
มันเหมือนเป็นเรื่องปกติไปแล้วที่ทอมรู้สึกถึงไรอันในทุกที่ที่เขาไป ในทุกสิ่งที่เขาทำ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเขาเริ่มจะหลอนไปเอง หรือเป็นความคุ้นเคยกันแน่
เหมือนเขาได้ยินเสียงหัวเราะของไรอันทุกครั้งเวลาได้ยินหรือเล่าเรื่องตลก
ทุกครั้งเวลามองสายฝน ก็มักจะนึกถึงใครบางคนที่คอยเตือนไม่ให้เขาออกไปด้านนอก
หรือแม้แต่ในสวนสาธารณะแห่งนี้ เขาเห็นภาพตัวเองกับไรอันที่แข่งวิ่งกันจนเหนื่อยหอบ เดินมานั่งพักและหยอกล้อกันที่เก้าอี้ไม้ นั่งกินแซนด์วิชบนพื้นหญ้า
บางทีทอมก็แอบคิดว่าในขณะที่เขากำลังคิดถึงไรอันอยู่ตอนนี้
ในใจของอีกฝ่าย จะมีเศษเสี้ยวของเขาหลงเหลืออยู่บ้างรึเปล่านะ?
Talk//
ซักพักแล้วเหมือนกันนะคะที่ไม่ได้เขียนอะไรยาวแบบนี้ 2,000 กว่าคำแน่ะ แต่ก็คงเป็นเพราะมีเนื้อเพลงด้วย...
เราเริ่มรู้สึกนะว่าเขียนอะไรไม่ค่อยออกเท่าไหร่ ทั้งๆที่นิยายส่วนใหญ่ก็ปูพล็อตไว้หมดแล้ว แค่เขียนตามที่วางแผนมาเท่านั้น แต่ไปๆมาๆก็เขียนออกมาไม่ถูกใจตัวเองซักที ถ้าเปิดช่องดราฟให้ดูจะเห็นว่าเราเขียนอะไรไว้เยอะมาก แต่บางอันก็ปล่อยทิ้งไว้เพราะออกมาไม่ได้ดั่งใจเอาเสียเลย
ส่วนอันนี้ต้องบอกเลยว่าเขียนเพราะเพลงล้วนๆ เพลงนี้อาจจะได้อ่านกันอีกเยอะ เพราะชอบความหมายมาก รู้สึกว่ามันตรงกับหลายๆคู่ที่แต่งๆเอาไว้ เลยอาจจะเอามาเล่นอีก แต่คงไม่ใช่เร็วๆนี้
ตอนนี้วางแผนจะพยายามเข็นตัวเองให้เขียนมากขึ้นเรื่อยๆ แต่รู้สึกเหมือนกันว่าเริ่มอึนๆซึ่งก็ไม่เข้าใจว่าเพราะอะไร ทั้งๆที่ห้าเรื่องที่เขียนก็ไม่ได้แนวซ้ำกันเลยซักเรื่อง เหมือนว่าเขียนๆแล้วไม่ชอบภาษาตัวเองขึ้นมา ฮาา
แต่ทุกอย่างก็ลงเหมือนเดิมนะคะ ช่วงนี้ไม่ค่อยว่างเท่าไหร่ อาจจะมีบางวันที่ไม่ได้ลงนิยาย อาทิเช่นวันจันทร์ที่จะถึงนี้ เพราะวันอังคารสอบฟิสิกส์ (โรงเรียนเราคูลมากค่ะ เปิดมาก็สอบเลย คุณครูน่ารักมาก //ซับเหงื่อ)
วันนี้ทอล์คยาวกว่าทุกทีเลย แต่ลงท้ายเหมือนเดิมนะคะ ขอบคุณนักอ่านทุกคนที่ติดตามและเป็นกำลังใจให้เสมอมา รักมากๆนะคะ💕☺️
- 1
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
