#ชีวิต101 ตอนที่ 25
วันที่ 18 พฤศจิกายน 2561
เช้าวันนี้ผมตื่นขึ้นมาพร้อมกับอากาศที่แจ่มใส
อากาศเย็นสบาย ผมต้มน้ำร้อนกินกาแฟขนมปัง
นั่งรับบรรยากาศหน้าเต๊นท์ มองดูเด็กๆที่มากับพ่อแม่
ที่เต๊นท์ใกล้ๆเล่นกันหัวเราะสนุกสนาน ผนเดินถ่ายรูปเล่น
อยู่ใกล้ๆเต๊นท์
สักพักก็มีผู้หญิงสองคนเดินผ่านมาถ่ายรูปแถวๆเต๊นท์ผม
แล้วอาจจะได้โลเคชั่นดีบวกกับผมยังตั้งแก้วกาแฟ
และหม้อต้มน้ำร้อนไว้หน้าเต๊นท์ เค้าก็เลยขออนุญาตผมขอนั่งถ่ายรูป
เป็นบรรยากาศที่หน้าเต๊นท์ผม อารมณ์ประมาณดื่มกาแฟกางเต๊นท์อะไรประมาณนั้น เค้าก็คุยกันเองว่า ดูสิเค้าเป็นผู้ชายออกเดินทาง มีอุปกรณ์ทำอาหารทานเองด้วย คือดีมากอ่ะ เค้าก็คุยประมาณนั้นผมก็ยืนอยู่
ผมไม่อยากจะบอกเลยว่า อุปกรณ์นั้นผมมีไว้ต้มน้ำร้อนเฉยๆ มาม่า โจ๊ก
มีแค่นั้น ไม่ได้ทำอะไรพิเศษเลย หลังเค้าถ่ายรูปเสร็จเค้าก็ไปกัน
ลานกางเต๊นท์
พอเริ่มสายๆผมก็เก็บอุปกรณ์โดยผมได้ยินว่ามีบ่อเกลือโบราณอยู่เลยเข้าไป
จากตรงนี้ประมาณ 20-30 กิโล ข้ามเขาไปอีกฝั่ง ผมก็ตัดสินใจที่จะขี่เข้าไปดู ผมพบว่าถนนเส้นจากดอยภูคา ไปบ่อเกลือ มันสวยงามมาก มองเห็นถนนทอดยาวคดโค้งอยู่ที่สันเขา ผมชื่นชมด้วยสายตาในระหว่างขับรถไป
ผมขับไปพักใหญ่ไปเจอจุดแวะพักรถ มีป้ายติดไว้ว่า 1715
1715
ผมคิดว่าน่าจะเป็นชื่อถนนเส้นนี้ ถึงขนาดมีป้ายชื่อถนน แสดงว่าถนนเส้นนี้ก็น่าจะมีชื่อเสียงไม่น้อย แต่ผมก็ไม่เคยได้ยินเลย ผมก็แค่มั่วเดาซุ่มมาเรื่อย
อาจจะเป็นเพราะผมไม่ค่อยได้รู้เรื่องที่เที่ยวแถวโซนนี้ละมั้ง ทำให้ผมไม่เคยได้ยิน
ในตรงนี้มีที่เค้าขายหมูปิ้งข้าวเหนียวห่อใบตอง ผมก็เลยซื้อมากิน
นั่งกินอยู่ที่ศาลาริมทาง รู้สึกว่าเป็นอาหารที่อร่อยมากๆอาจจะเป็นเพราะผมกินแค่ขนมปัง มาม่า โจ๊กละมั้ง ทำให้ผมเจออาหารแบบนี้เลยทำให้อร่อยขึ้นกว่าเดิมเป็นพิเศษ
วิว 1715
จากนั้นผมมุ่งหน้าสู่บ่อเกลือ พอเข้าไปผมก็ขับไปในหมู่บ้านหนึ่ง
ดูสงบๆแลดูอินดี้และชิวๆ มีพื้นที่ไม่ใหญ่มาก ผมขับเลยทะลุหมู่บ้านไป
เลยขับย้อนกลับมาถามว่า บ่อเกลือโบราณคือตรงไหน
เค้าก็ชี้บอกไป ผมก็กลับมาดู ก็เลยอ่อ...นี้เองบ่อเกลือ
เป็นรูปแบบของการทำเกลือโบราณ และปัจจุบันก็ยังทำเกลือได้อยู่
ไม่ได้ใหญ่อลังการมาก เป็นคล้ายๆจุดจำหน่ายสินค้าทั่วไป
ผมเดินเล่นอยู่พักหนึ่งก็ออกเดินทางต่อ โดยผมถามชาวบ้านว่าจะกลับ
ไปอีกฝั่ง ผมเห็นมีถนน เส้นนั้นไปต่อได้มั๊ย เค้าบอกว่าเส้นนั้นจะอ้อม
กลับทางเดิมจะใกล้กว่า ผมก็เลยโอเครกลับทางเดิม
บ่อเกลือโบราณ
ผมขับรถย้อนกลับไปเรื่อยๆไปเจอจุดวิวสวยเห็นมีกระต๊อบอยู่ภูเขาลูกหนึ่ง
และเป็นพื้นที่ทำไร่ที่เชิงเขา ผมจอดพักหนึ่งก็มีคนขับรถมอเตอร์ไซ
มาจอดซ้อนกันมา 2 คน ใส่หมวกกันน๊อคแบบบ้านๆทั่วไป
ตอนแรกผมก็นึกว่าเป็นป้าคนพื้นที่แวะพัก เพราะเค้าก็ใส่หน้ากากไว้ด้วย
ทีนี้พอเค้าถอดหมวกแล้วถอดหน้ากากกันฝุ่น ถอดเสื้อคลุม
ผมก็เลยถึงบางอ้อ ว่าเป็นนักท่องเที่ยวสาวสองคนนี่เอง
ปิดมาซะมิดชิดเลย เค้าก็ยืนถ่ายรูปกันอยู่เปลี่ยนกันถ่ายให้กัน
แต่งตัวสไตอินดี้หน่อย ใส่กระโปรงยาวๆถึงข้อเท้ากัน
ผมก็เลยคิดว่าเค้าน่าจะอยากถ่ายรูปด้วยกัน แต่ไม่มีอุปกรณ์มาตั้งกล้อง
ผมก็เลยถามว่าให้ผมช่วยถ่ายรูปให้มั๊ย เค้าก็โอเครให้ผมถ่ายรูปให้
จากนั้นเค้าก็ถามว่าจะให้เค้าถ่ายรูปให้มั๊ย ผมบอกว่าโทรศัพย์ผมแบ็ทหมด
ถ่ายไม่ได้ เค้าก็เลยบอกเดี๋ยวถ่ายจากโทรศัพย์เค้าให้ เดี๋ยวจะส่งให้ ผมก็เลยได้รูปตัวเองกับรถมอเตอร์ไซมานั้นเอง
ถ่ายรูปคู่กับรถ
ผมก็สอบถามพูดคุย ได้ความว่าเค้าเช่ารถมอเตอร์ไซจากน่านขับมาเที่ยวกันเอง ผมก็รู้สึกว่าเจ๋งดีมาก ผู้หญิงมากันสองคน มาเช่ามอเตอร์ไซขับเที่ยวตามป่าเขาแบบนี้ เค้าบอกเดี๋ยวก็จะขับกลับไปที่น่าน แล้วก็จะขึ้นเครื่องกลับกรุงเทพตอนเย็น ผมก็คิดแถวนี้มีสนามบินด้วยเหรอ แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรต่อมาก แล้วผมก็ออกเดินทางต่อ
ผมย้อนกลับไปที่ปัว และเห็นมีป้ายวัดแห่งหนึ่ง ก็เลยแวะเข้าไป
ชุมชนแถวนี้ผมรู้สึกว่าดูมีเอกลักษณ์มาก ดูเป็นเมืองที่น่าสนใจ
ผมไปถึงวัดแล้วก็ไปฝากรถไว้ที่แห่งหนึ่ง ป้าเค้าขายเสื้อชุดไทลื้อ
ผมก็เลยดูอยู่พักหนึ่งก็เลยตัดสินใจซื้อ กะว่าจะเอาไปฝากพ่อกับแม่ที่บ้าน
ตอนที่เรากลับไปถึง
วัด
ผมเดินไปเจอลักษณะอาคารขนาดใหญ่ยกสูงอยู่เหมือนภูเขา ก็เลยเดินขึุ้นไปดูด้านบน เป็นอาคารที่ใหญ่มากจริงๆ ด้านบนยังมีพื้นที่เป็นลานวัดอีกที
พระประธาน
ผมถ่ายรูปลงมาด้านล่าง ได้วิวทุ่งนาและศาลา ผมคิดว่าถ้าเป็นตอนที่มีข้าวสีทองอยู่ยังไม่เก็บเกี่ยวน่าจะสวยมากๆ
วิวทุ่งนา
ผมจึงทราบว่าเป็นชุมชนแบบไทลื้อ เพราะมีป้ายเขียนไว้
ผมก็ได้แวะเข้าไปกินกาแฟนั่งพัก ชมบรรยากาศ
เค้าก็ตกแต่งได้โอเคร ผมมองว่าเมืองนี้เหมาะกับคนที่เป็นสายชิวๆ
มาเที่ยว แต่สำหรับผม ผมชอบป่าเขามากกว่าในเมือง
ฮักนาไทลื้อ
จากนั้นผมก็ออกเดินทางต่อ โดยยังไม่รู้เช่นเดิมว่าจะไปที่ไหน
และผมก็ออกเดินทางจากเมืองปัวมุ่งหน้าต่อไป ที่ไหนไม่รู้
- 1
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
