#ชีวิต101 ภาค 2 ตอนที่ 3
วันที่ 08 ธันวาคม 2561
ออกเดินทางจากปทุมธานีด้วยสองล้อที่มันสามารถพาเราไปในที่ต่างๆมากมายโดยไม่เคยงอแงหรือมีปัญหา ก็ถือว่ามันทำหน้าที่ของมันได้อย่างยอดเยี่ยม ผมออกเดินทางแต่เช้า แต่ยังไม่พ้นกรุงเทพผมก็เจอกับฝนห่าใหญ่จนต้องหลบอยู่เต๊นท์ข้างทางที่หนึ่งไปไหนไม่ได้ฝนก็ไม่มีท่าทีว่าจะหยุดง่ายๆ ผมก็เริ่มหิวเพราะออกมาแต่เช้าแต่ยังไม่ได้กินอะไร บังเอิญว่าข้าวที่แม่ผมห่อมาให้เมื่อวานยังมีเหลือเก็บไว้ตะแกรงหน้ารถพร้อมกับหมูแห้งย่าง ซึ่งผมก็ลองชิมดูปรากฎว่ายังกินได้อยู่ ผมก็เลยได้อาหารที่ช่วยท้องผมให้หายหิวได้ท่ามกลางบรรยากาศฝนตกหลบอยู่ข้างทางคนเดียว
ผมกินข้าวไปมองสายฝนไปหลายอย่างก็ไม่อาจคาดคิดได้ เหมือนกับฝนที่ตกในเดือนธันวาคม
มีหลายอย่างในชีวิตที่ควบคุมไม่ได้ ผมก็มีแต่ต้องควบคุมตัวเองให้ดีเท่านั้นที่ยังพอจะทำได้ เตรียมตัวเตรียมใจพบเจอกับสิ่งต่างๆ
พอฝนเริ่มซาแต่ยังปรอยๆอยู่ผมก็ตัดสินใจออกเดินทางต่อเพราะติดฝนอยู่ตรงนี้นานแล้ว ผมขับฝ่าไปเรื่อยๆโดยหวังว่าจะหลุดออกจากกลุ่มก้อนฝนนี้ไป แต่ก็ไม่มีท่าทีว่าจะหยุดสนิท ฝนยังตกปรอยๆเรื่อยๆผมก็เริ่มเปียกและยังต้องจอดรถดูแผนที่ในโทรศัพย์เรื่อยๆเพราะเส้นทางในกรุงเทพผมไม่ชำนาญ ซึ่งผมก็หลงอยู่หลายครั้ง ขับวนไปวนมา กว่าจะออกไปเจอเส้นหลักที่มอเตอร์ไซไปได้ ก็ทำเอาผมมึนไปตามกัน เพราะเราเป็นรถเล็ก บางทางเราก็ไปไม่ได้ ยิ่งเป็นเส้นตะวันออกซึ่งจะมีทางมอเตอร์เวร์อยู่ หรือทางหลักอื่นๆรถก็วิ่งกันเร็วมาก ผมต้องเลือกเส้นทางให้เหมาะกับรถมอเตอร์ไซที่วิ่งได้ไม่เร็วมาก
จนผมมาเจอเส้นหลักวิ่งไปชลบุรี ซึ่งตอนนั้นผมเปียกทั้งตัวเรียบร้อย
ผมก็วิ่งยาวๆผ่านชลบุรี บางพระ แหลมฉบัง แล้วเข้าระยองตัวผมที่เปียกๆก็เริ่มแห้ง โดยที่พักของผมวันนี้จะเป็นที่หาดแม่รำพึงซึ่งเลยระยองไปอีกนิดหน่อย
ปทุม - หาดแม่รำพึง
ผมมาถึงหาดแม่รำพึงบ่ายๆเย็นๆ ในระหว่างรออาจารย์เดินทางมาสมทบเพื่อคุยรายละเอียดและบอกวิธีการทำงานของวันพรุ่งนี้ ซึ่งอาจารย์จะสอนให้และบอกขั้นตอนวิธีการเก็บข้อมูลต่างๆก่อนที่จะปล่อยให้ผมไปสำรวจที่อื่นคนเดียวต่อไป
ในระหว่างรอผมก็ขับรถเล่นริมหาด และคิดอะไรเรื่อยเปื่อยเกี่ยวกับชีวิตที่ผมได้เลือกแะทำมาจนถึงวันนี้ ผมมันก็เหมือนผู้ชายทั่วไปที่ก็อยากมีรถคันงามๆได้ขับ บางทีก็มีเขิลๆบ้างที่ตัวเรายังขับรถคันเล็กๆไม่ได้มีรถคันโตเหมือนคนอื่น แต่มันก็เป็นชีวิตของเรา ที่เราเลือกและดำเนินมาแบบนี้
เพราะเราเลือกยอมรับในสิ่งที่มีอยู่ อย่างน้อยมันก็ทำให้เราใช้ชีวิตง่ายขึ้น เบาขึ้น เมื่อรถมันเป็นพาหนะไม่ใช่ภาระ และเพราะรถคันนี้ที่ทำให้ผมได้พบเจอสิ่งต่างๆมากมาย ใช่..เราไม่ต้องไปแข่งกับใครหรอก
หาดแม่รำพึง
ผมขับเล่นริมหาดไปเรื่อยๆไปจนสุดหาด ไปเจอคุ้งหนึ่งเป็นที่จอดเรือ ชาวประมงขับรถเข้าออกไปมา ผมก็เข้าไปดูกับเค้าด้วย ผมมองเห็นเรือเล็กมากมายลอยอยู่ ซึ่งมันก็ทำหน้าที่ของมันไม่ต่างจากรถของผม ชาวบ้านที่นี่คงไม่เอาเรือตัวเองไปเปรียบกับเรือสำราญ ไปเปรียบกับเรือขนาดใหญ่ เค้าก็คงพามันทำในสิ่งที่มันทำได้ แต่ยังไงเรือก็ขอแค่ให้แล่นบนน้ำได้และรถก็สามารถวิ่งบนถนนไปสู่จุดหมายได้ก็พอ
คุ้งจอดเรือ
จนเย็นๆอาจารย์ก็เดินทางมาถึง โดยอาจารย์ได้พาไปยังที่พักเพื่อเก็บของก่อน ซึ่งอาจารย์จองไว้ 2 ห้อง พอเก็บของเสร็จ อาจารย์ก็พาออกไปกินข้าวและเอาเอกสารข้อมูลต่างๆให้ผมและเล่าเนื้อหาและข้อมูลระหว่างกินข้าวไปด้วย ว่าต้องทำอะไรยังไง หลักๆเป็นข้อมูลเกี่ยวกับเรือท่องเที่ยวและท่าเรือ พอเสร็จก็กลับห้อง ซึ่งผมต้องเอาข้อมูลไปอ่านและศึกษาต่อ ข้อกำหนดกฎเกณฑ์ องค์ความรู้ที่จำเป็น ผมต้องหาในกลูเกิลเพิ่มเติมเพื่อเตรียมตัวให้ดีสำหรับการทำงาน
ผมนั่งอ่านข้อมูลไปเรื่อยๆจนดึก ผมมองบรรยากาศรอบตัวที่ไม่คุ้นชิน กับเสียงคลื่นทะเลที่ดังมาอยู่ไม่ไกล ซึ่งนี่น่าจะเป็นการพลิกกลับโดยสิ้นเชิงกับผมก่อนหน้านี้ ซึ่งต้องตะลอนกางเต๊นท์นอนไปเรื่อยตามป่าเขา แต่ครั้งนี้ต้องมานอนห้องพักตามที่ต่างๆซึ่งก็ยังไม่รู้ว่าจะที่ไหนบ้าง คงต้องย้ายไปเรื่อยๆ แต่สิ่งหนึ่งที่เหมือนเดิม ผมก็ยังนอนคนเดียว
บรรยากาศห้องพัก
- 1
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
