เพื่อนรักวัยเรียน
ภาพนี้ถ่ายที่อุดรธานีเมื่อหลายปีก่อนตอนไปเที่ยว ไม่เกี่ยวกับเนื้อเรื่องนะครับ
ผมคิดว่าเพื่อนผู้ชายด้วยกันคงไม่มานั่งมองตาและบอกกันและกันว่านายเป็นเพื่อนรักเรานะ อะไรทำนองนั้น
แต่ความเป็นเพื่อนรักสำหรับผมคือต้องผ่านการเที่ยวเล่นกันมาหลายปี รู้เช่นเห็นชาติ ไม่ต้องพูดก็รู้ว่าเพื่อนอยู่ในอารมณ์ไหน
มีเพื่อนอยู่คนนึงเค้าก็ไม่ค่อยพูดมากแต่ความที่รู้จักกันมาตั้งแต่ ป.1 มันก็ทำให้ความคุ้นเคยเกิดขึ้นโดยอัตโนมัติ
เรื่องออกแรงไม่ต้องบอก เพื่อนคนนี้ยกมือก่อนเสมอ เวลาคุณครูต้องการ หรือเวลาทำงานกลุ่มกับเพื่อนๆ
เพื่อนๆชอบล้อนามสกุลแต่เค้าก็ทำเป็นเหมือนโกรธแต่ไม่โกรธ เพื่อนๆรู้กัน เลยล้อกันมาตั้งแต่ ป.1 ยัน ม.3
จากความเสียสละ ก็เกิดความเป็นเพื่อน ต่อมาก็จะเกิดการแลกเปลี่ยนกันเกิดขึ้น
ส่วนใหญ่ผมก็แลกเปลี่ยนผ่านการให้ลอกการบ้าน หรือทำปากขมุบขมิบเวลาสอบว่าเลือก ก ข ค หรือ ง ถูกทุกข้อ
บางทีเพื่อนก็มาในรูปแบบเลี้ยงขนม เลี้ยงข้าวผม
ซึ่งมันไม่ใช่ระบบการแลกเปลี่ยนครั้งต่อครั้ง แต่เป็นการให้ทุกครั้งที่แต่ละฝ่ายมีโอกาส และดูแล้วมันไม่ปฏิเสธแน่
บางครั้งเพื่อนก็มารับแต่เช้า บอกเฮ้ยไม่ต้องปั่นจักรยาน เดี๋ยวไปด้วยกันเย็นมาส่ง (มันขับมอไซค์เป็นและขับไปโรงเรียนซึ่งเจ๋งมากสมัยนั้น)
แต่มึงเอาการบ้านมาก่อน บางทีก็รีบไปห้องเรียนแต่เช้าด้วยกันเพราะยังไม่ได้ทำทั้งคู่
เพื่อนจากไปตอนเรียนจบ ม.3 ช่วงปิดเทอม ผมร้องไห้ในวันเผาศพของเพื่อน ร่วมกับเพื่อนในห้องอีกหลายคน
จากนั้นมาผมก็ไม่ค่อยชอบการจากลา เช่น งานเลี้ยงส่ง หรืออะไรทำนองนั้น เพราะผมสูญเสียคนที่รักไปเรื่อยๆ แต่ก็หลีกเลี่ยงไม่ได้
หวังว่าเพื่อนจะไปอยู่ในภพภูมิที่ดีแล้ว
เราคิดถึงนายเสมอ
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
