ชีวิตพระ
ตอนที่ ๒๑ ปิตุฆาต
พระเจ้าอชาตศัตรูทราบเรื่องว่า พระบิดายังไม่สวรรคต เพราะดำรงพระชนม์อยู่ได้ด้วยการเดินจงกรม ก็ดำริหาวิธีการต่อไป
“เราต้องทำให้พระบิดาเดินจงกรมไม่ได้” พระเจ้าอชาตศัตรูดำริ
จากเดิมที่ดำริว่า ไม่ควรใช้ศาสตรา (ของมีคม) กับพระบิดา (ตอนที่ ๑๗) ตอนนี้ความคิดเปลี่ยนไปแล้ว(ตามความมืดมิดของจิตใจที่เพิ่มขึ้นทุกวัน) เพราะพระบิดาไม่สวรรคตสักที
เมื่อดำริแล้วก็ตรัสเรียกช่างกัลบก (ช่างโกนแต่งผม-หนวด) มาเข้าเฝ้า แล้วรับสั่งว่า
“ให้เอามีดโกนผ่าพระบาททั้งสองของพระบิดา แล้วเอาน้ำมันผสมเกลือทาซ้ำ... เสร็จแล้วก็ให้เอาถ่านไม้ตะเคียนซึ่งติดไฟคุไม่มีเปลวกดย่างซ้ำอีกที ...”
ช่างกัลบกได้ยินแล้ว คิดยังไงไม่ทราบ ไม่ได้มีบันทึกไว้ แต่คาดว่าน่าจะเศร้าใจไม่น้อย แต่ก็ต้องทำตามกระแสรับสั่ง เมื่อจัดเตรียมอุปกรณ์ทุกอย่างเสร็จ ก็เข้าไปพบพระเจ้าพิมพิสาร
ส่วนพระเจ้าพิมพิสาร ก็ยังอยู่ในโหมดโลกสวย คืออยู่ด้วยความหวัง หวังว่าวันหนึ่งพระราชโอรสที่พระองค์แสนรัก จะสำนึกผิดแล้วปลดปล่อยพระองค์ให้เป็นอิสระดังเดิม เมื่อทอดพระเนตรเห็นช่างกัลบกมาพบ ก็ดำริแบบในโหมดโลกสวยว่า
“ลูกของเราคงจักมีใครเตือนให้รู้สึกตัวแน่แล้ว ช่างกัลบกเหล่านี้ (มีหลายคน) คงจะมาแต่งหนวดเรา”
เมื่อช่างกัลบกเหล่านั้นกราบทูลให้ทรงทราบ พระเจ้าพิมพิสารก็เปลี่ยนจากโลกสวย มาอยู่ในโลกของความเป็นจริง ยอมรับชะตากรรม
“พระราชาพวกเจ้ารับสั่งอย่างไร พวกเจ้าก็จงทำอย่างนั้นเถิด” พระเจ้าพิมพิสารตรัส
“ประทับนั่งเถิดพระเจ้าข้า” ช่างกัลบกทูลพระเจ้าพิมพิสาร แล้วถวายบังคมพร้อมกับขอขมาว่า
“ข้าแต่องค์ผู้สมมติเทพ พวกข้าพระองค์จำต้องทำตามพระราชโองการ ขอพระองค์อย่าทรงพิโรธเลย การกระทำเช่นนี้ไม่สมควรแก่พระราชาผู้ทรงธรรมเช่นพระองค์”
ด้วยกรรมในอดีตชาติ ที่พระเจ้าพิมพิสารมิได้มีความเคารพต่อพระรัตนตรัย ได้ทรงฉลองพระบาท (รองเท้า) เข้าไปในเขตพุทธาวาส (โบสถ์) และเอาพระบาทที่ไม่ได้ชำระเหยียบเสื่อกกที่เขาปูไว้สำหรับนั่ง บาปกรรมอันนั้นมาส่งผล ให้พวกช่างกัลบก ก็จับข้อพระบาทด้วยมือซ้าย ใช้มือขวาถือมีดโกนผ่าพื้นพระบาททั้ง ๒ ข้าง เอาน้ำมันผสมเกลือทา แล้วย่างด้วยถ่านเพลิงไม้ตะเคียนที่กำลังคุไม่มีเปลว
การต่อสู้กัน ระหว่างบุญกับบาปในตัวของพระเจ้าพิมพิสารในภพชาตินี้ ตั้งแต่
พระเจ้าพิมพิสาร บรรลุธรรมเป็นพระโสดาบัน (ตอนที่ ๑๖)
พระนางเวเทหิทรงแพ้พระครรภ์ (ตอนที่ ๑๙)
พระสัมมาสัมพุทธเจ้า ทรงบอกอ้อมๆ ว่า พระราชกุมาร จะ ปลงพระชนม์พระราชานะ (ตอนที่ ๑๙)
พระนางเวเทหิ พยายามช่วยพระสวามี (ตอนที่ ๑๘)
พระเจ้าพิมพิสารมี “ปีติ” เป็นอาหาร (ตอนที่ ๒๐)
มาจบลงตรงที่ พระเจ้าพิมพิสารมิอาจจะชนะกฎแห่งกรรม คือ “ผลแห่งกรรมชั่ว” ที่ทำมาในอดีตได้ พระองค์ได้เสวยความทุกข์ทรมานอย่างใหญ่หลวง แต่ก็ยังมีสติ ระลึกถึง พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ ว่าเป็นที่พึ่ง ว่า “อโห พุทโธ อโห ธัมโม อโห สังโฆ” ก่อนจะสวรรคตไป ณ ตรงนั้น เหมือนพวงดอกไม้ที่คนวางไว้ในลานพระเจดีย์
พระเจ้าอชาตศัตรูสมหวังแล้ว แต่เป็นความสมหวังที่นำมาซึ่งความทุกข์ใจอย่างแสนสาหัส เรามาติดตามกันในตอนต่อไปว่า ผลกรรมที่พระเจ้าอชาตศัตรูจะได้รับจากการทำปิตุฆาตนั้นมีอะไรบ้าง .... จบตอนที่ ๒๑
- 15
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
