ชีวิตพระ
ตอนที่ ๔๒ หมูสู้เสือ ๓
“ศัตรูของเรายังไม่หมด คนที่คอยชักนำเสือโคร่งให้มาจับเรายังอยู่” หมูตัวหนึ่งบอกกับ ตัจฉก
“มันเป็นใครหรือ” ตัจฉก ถาม
“ชฎิลโกง”
“งั้นเราก็ไปช่วยกันจับมัน” ตัจฉก สั่งการ แล้วบรรดาหมูทั้งหมดก็วิ่งกรูกันไปหาชฎิลโกง
ส่วนชฎิลโกง กำลังคิดว่า ทำไมเสือถึงชักช้านัก จึงมองดูทางมาของเสือ แต่เห็นบรรดาหมูวิ่งกรูเข้ามาแทน ก็รู้ทันทีว่างานเข้าแล้ว จึงหนีขึ้นต้นมะเดื่อต้นหนึ่ง
บรรดาหมูไปรายงาน ตัจฉก
“ต้นไม้อะไร” ตัจฉกถาม
“ต้นมะเดื่อ” บรรดาหมูตอบ
“ไม่มีปัญหา” ตัจฉกตอบ จากนั้นจึงสั่งการให้บรรดาแม่หมูไปอมน้ำมาปล่อยที่บริเวณโคนต้นมะเดื่อเพื่อให้ดินอ่อน แล้วให้บรรดาหมูเขี้ยวใหญ่ ช่วยกันขวิดรากโดยรอบจนเหลือแต่รากแก้ว ต่อจากนั้นตัจฉกก็บอกให้บรรดาหมูทั้งหมดหลบไป แล้วตนก็ใช้เขี้ยวขวิดรากแก้วจนขาด ต้นไม้ก็ล้มลง พร้อมกับชฎิลโกงก็ตกลงมาพร้อมกับต้นไม้
สิ่งที่ไม่คาดคิดว่าจะเกิดก็เกิดขึ้น เพราะปกติมนุษย์จะกินเนื้อหมู แต่วันนั้นหมูกินเนื้อมนุษย์ เพราะชฎิลโกงกลายเป็นอาหารของบรรดาหมูไปเรียบร้อย
บรรดาหมูทั้งปวงโห่ร้อง “อู๊ด อู๊ด” สนั่นป่า ด้วยความยินดี แล้วพร้อมใจกันแต่งตั้งให้ ตัจฉก เป็นราชาหมูของพวกตน จากนั้นก็ช่วยกันคัดเลือกนางหมูที่สวยที่สุดในฝูงให้มาเป็นมเหสีของ ตัจฉก
เรื่องราวก็จบแบบ Happy Ending พระพุทธองค์ก็สรุปหลังจากแสดงชาดกเรื่องนี้จบลง ตัจฉกในครั้งนั้น คือ พระธนุคคหติสส ที่ไม่ได้ฉลาดในการจัดขบวนรบแต่ในชาตินี้เท่านั้น ในครั้งที่เป็นหมูก็ฉลาดในการจัดขบวนรบเหมือนกัน
ขณะที่พระพุทธองค์แสดงชาดกนั้น แน่นอนว่า พระธนุคคหติสสะ ก็ชมดูอยู่ในโรงธรรมนั้นด้วย เราลองนึกว่าถ้าเราเป็นพระธนุคคหติสสะ แล้วกำลังฟังพระพุทธองค์ยกย่องเราอยู่เราจะรู้สึกอย่างไร ... ปลื้มใช่ไหม.. ใช่แล้ว ปลื้มแน่นอน
คำถาม ..ปลื้มแล้วไงต่อล่ะ ???
ก่อนตอบคำถาม ก็ต้องมาศึกษาก่อนว่า วัตถุประสงค์ที่แท้จริงของพระพุทธองค์ที่ทรงแสดงชาดก (มีบันทึกไว้ ๕๐๐ กว่าเรื่อง) นั้นคืออะไร
วัตถุประสงค์ที่แท้จริงคือ พระพุทธองค์ต้องการให้พระภิกษุมีจิตที่ละเอียดอ่อน จนสามารถทำสมาธิให้บรรลุมรรคผลเบื้องสูงยิ่งๆ ขึ้นไปได้
ดังนั้น หลังจากแสดงชาดกจบ ไม่ว่าเรื่องใดก็ตาม พระพุทธองค์จะทรงแสดงอริยสัจ ๔ คือ ทุกข์ สมุทัย นิโรธ มรรค โดยรอบ ๓ อาการ ๑๒ เหมือนกับในบทธัมมจักกัปปวัตนสูต ที่ทรงแสดงให้กับปัญจวัคคีย์ในวันเพ็ญเดือน ๖ (จนโกณทัญญะบรรลุธรรมเป็นพระโสดาบัน) ทุกครั้ง และแต่ละครั้งก็จะมีผู้บรรลุมรรคผลเบื้องสูงมากบ้าง น้อยบ้าง แล้วแต่กรณี
(รอบ ๓ อาการ ๑๒ คือ อะไร จะหาโอกาสอธิบายต่อไปนะ)
ครั้งนี้ก็เหมือนกัน แต่ไม่มีบันทึกไว้ว่า มีการบรรลุมรรคผลเบื้องสูงของพระรูปใดบ้าง แต่เราก็พอสันนิษฐานได้ว่า ผู้ที่ได้ประโยชน์ที่สุดจากการแสดงชาดกของพระพุทธองค์ในครั้งนี้ ก็คงจะเป็นพระธนุคคหติสส เพราะความปลื้มที่ท่านมีนั่นแหละ คือจิตที่ละเอียดอ่อนเหมาะกับการทำสมาธิเป็นที่สุด ท่านอาจจะบรรลุมรรคผลเบื้องสูงขึ้นไป หรือไม่ก็ได้ แต่อย่างน้อย กำลังใจในการบำเพ็ญสมณธรรมของท่าน ก็ต้องเพิ่มทับทวีคูณ
เรื่องนี้ ทำให้ได้ข้อคิดอีกอย่างหนึ่ง ก็คือ ดีนะที่ขณะที่พระเทวทัตก่อเรื่องอยู่ที่นครราชคฤห์ ส่วนพระธนุคคหติสส อยู่ที่กรุงสาวัตถี นี่ถ้าทั้งสองมาอยู่ที่เดียวกัน เราคงจะเจอมวยอีกคู่หนึ่ง เพราะเคยเป็นคู่ปรับกันมาก่อนในอดีตชาติ (ชฎิลโกง คือ อดีตชาติของพระเทวทัต)
เรื่องการศึกสงครามระหว่าง ลุง กับ หลาน ก็จบไปแล้ว บ้านเมืองเริ่มเข้าสู่ความสงบ ก็ถึงเวลาที่พระเทวทัต จะขอเคลียร์ตัวเองเสียที ... จบตอนที่ ๔๒
- 8
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
