#1 เล่ม 1 บทที่ 1 หน้า 31 ~ 38
*** นี่คือบทที่มีสำคัญที่สุดในหนังสือชุดนี้ (3เล่ม) มันเป็นต้นทางของทุกสิ่งที่หนังสือชุดนี้ได้กล่าวถึง เพราะถ้าคุณพอเข้าใจ ส่วนที่เหลือของหนังสือคุณก็จะเข้าใจมันได้มากขึ้น แต่ถ้าไม่ ส่วนที่เหลือของหนังสือก็จะกลายเป็นหนังสือ How to อีกเล่ม ที่พอคุณอ่านจบคุณก็คงคิดว่าดีนะ แล้วคุณก็คงวางมันทิ้งไว้แบบนั้นเหมือนหนังสือเล่มที่ผ่านๆมา และมันก็ไม่ได้ช่วยเปลี่ยนอะไรในชีวิตคุณ
อ่านแล้วก็ขบคิดพิจารณาและจงสังเกตตัวเองกันให้ดีครับ และได้โปรดอย่าอ่านเพียงแค่ผ่านๆเท่านั้น
สิ่งสำคัญจริงๆในที่นี้ไม่ใช่เรื่องราวของนีลเพียงคนเดียว หากเป็นเรื่องของคุณ เรื่องราวในชีวิตคุณเองที่พาคุณมาที่นี่ ประสบการณ์ชีวิตส่วนตัวของคุณเองนั่นแหละที่เกี่ยวข้องกับหนังสือเล่มนี้ ไม่อย่างนั้นคุณจะไม่มาอยู่ตรงนี้ ขณะนี้ กับหนังสือเล่มนี้ และพระเจ้าไม่ได้สื่อสารกับนีลเพียงคนเดียวเท่านั้น แต่พระองค์สื่อสารกับพวกคุณทุกคนด้วย...
นีล : พระเจ้าพูดอย่างไร? และกับใครครับ?
พระเจ้า : ฉันพูดกับทุกคนตลอดเวลา ปัญหาไม่ได้อยู่ที่ว่าฉันพูดกับใคร แต่อยู่ที่ว่า "มีใครฟังบ้าง?"
N : มันหมายความว่าอย่างไรครับ? ช่วยขยายความให้หน่อย
G : ก่อนอื่น ลองเปลี่ยนคำว่า "พูด" เป็น "สื่อสาร" ดู เพราะเป็นคำที่ดีกว่า ถูกต้องและตรงเต็มความหมายมากกว่า เมื่อเราพยายามจะพูดคุยกับใครซักคน ฉันพูดกับเธอหรือเธอพูดกับฉัน เราต่างถูกกำหนดด้วย "ข้อจำกัดอันเหลือเชื่อ" ของภาษาในทันที
ดังนั้นฉันจะไม่สื่อสารกับเธอ "ผ่านถ้อยคำ" เพียงอย่างเดียว จริงๆแล้วฉันทำอย่างนั้นน้อยมาก รูปแบบปรกติที่สุดที่ฉันใช้สื่อสารกับเธอก็คือ "ผ่านทางความรู้สึก"
"ความรู้สึกคือภาษาของจิตวิญญาณ"
หากอยากจะรู้ว่าอะไร "จริง" สำหรับเธอละก็ จงดูว่าเธอรู้สึกอย่างไรต่อสิ่งนั้น
บางครั้ง "ความรู้สึก" ก็ยากจะค้นพบและมักยากขึ้นไปอีกที่จะยอมรับ แต่สิ่งที่ซ่อนอยู่ในความรู้สึกลึกสุดนั้นเองคือ "ความจริงสูงสุดของเธอ"
สิ่งสำคัญคือ เข้าถึงความรู้สึกลึกสุดนี่ให้ได้ ฉันจะบอกวิธีให้ถ้าเธอปรารถนาจะรู้...
N : ผมปรารถนาที่จะรู้ครับ และอยากได้คำตอบมากกว่านี้สำหรับคำถามแรก*ด้วยครับ
[* พระเจ้าพูดอย่างไรและกับใคร ~ แอดมิน]
G : นอกจากความรู้สึกแล้ว ฉันยังสื่อสารผ่าน "ความคิด" ด้วยความคิดและความรู้สึกไม่ใช่สิ่งเดียวกัน แม้จะเกิดขึ้นได้พร้อมกัน
ในการสื่อสารผ่านความคิดฉันมักใช้จินตภาพ หรือมโนภาพประกอบ ฉะนั้นในฐานะเครื่องมือสื่อสารแล้ว ความคิดจึงมีพลังมากกว่าคำพูดล้วนๆ
นอกจากความรู้สึกและความคิด ฉันยังใช้ "ประสบการณ์" เป็นพาหะสื่อสารอันทรงพลังอีกด้วย
และสุดท้ายหากความรู้สึก ความคิด รวมทั้งประสบการณ์ต่างก็ไม่ได้ผล ฉันถึงจะเปลี่ยนมาใช้ "คำพูด"
ถ้อยคำเป็นตัวนำสารที่มีประสิทธิภาพน้อยที่สุด และมักทำให้เกิดความเข้าใจผิดหรือตีความผิดได้ง่ายที่สุด
ทำไมถึงเป็นอย่างนั้น? ก็ถ้อยคำคืออะไรล่ะ มันเป็นแค่เสียงที่เปล่งออกมาเท่านั้นเอง เสียงซึ่งใช้ "แทน" ความรู้สึก ความคิด และประสบการณ์ เป็นเพียง สัญลักษณ์ สัญญาณ หรือเครื่องหมาย ไม่ใช่ตัวความจริงเอง ไม่ใช่สิ่งที่มีตัวตนอยู่จริง
ถ้อยคำอาจช่วยให้เธอเข้าใจบางสิ่ง แต่ประสบการณ์จะทำให้เธอ "รู้" แต่ก็มีบางอย่างที่เธอไม่อาจมีประสบการณ์ได้ ฉันจึงให้เครื่องมือแห่งการรู้อย่างอื่นแก่เธออีก นั่นคือ "ความรู้สึกและความคิด"
ถึงตอนนี้ที่กลับตาลปัตรที่สุดก็คือ เธอให้ความสำคัญอย่างมากกับถ้อยคำของพระเจ้า แต่ให้ความสำคัญน้อยเหลือเกินกับตัวประสบการณ์*
[* ที่ยิ่งไปกว่านั้น เรายังให้ความสำคัญกับถ้อยคำของใครก็ไม่รู้อย่างมากอีกด้วย (เราชอบอ้างเอาถ้อยคำมาใช้ทั้งที่เราก็ไม่ได้รู้จริงๆด้วยว่านั่นใช่ถ้อยคำจริงๆของบุคคลที่เราอ้างรึป่าว?) และขนาดพระเจ้าเอง ยังให้ฟังถ้อยคำจากพระองค์น้อยกว่าฟังจากตัวประสบการณ์เลย ~ แอดมิน]
ที่จริงแล้วเธอให้ค่าต่อประสบการณ์น้อยมากเสียจนเมื่อประสบการณ์ที่เธอมีต่อพระเจ้าหรือต่อสัจจะความจริงนั้นๆ "ต่างไปจากที่เคยได้ยินได้ฟังมา" เธอจะปัดประสบการณ์ทิ้งแล้วหันไปยึดถ้อยคำที่ถูกสอนมาแทน ทั้งที่ควรจะเป็นไปในทางตรงกันข้าม
ประสบการณ์และความรู้สึกที่เธอมีต่อสิ่งต่างๆ แสดงถึงสิ่งที่เธอ "รู้" ในเชิงข้อเท็จจริงและในเชิงญาณทัสนะ ถ้อยคำทำได้เพียงพยายามแสดงสัญลักษณ์แทนสิ่งที่เธอรู้ และก็ทำให้ "สับสน" กับสิ่งที่เธอรู้อยู่บ่อยๆ
นี่คือบรรดาเครื่องมือที่ฉันใช้สื่อสาร แน่นอน... มันไม่ใช่สูตรสำเร็จหรอก เพราะไม่ใช่ทุกความรู้สึก ทุกความคิด ทุกประสบการณ์ และทุกถ้อยคำ "จะมาจากฉัน"
ถ้อยคำมากมายกล่าวขึ้นโดยคนอื่นในนามของฉัน ความคิดและความรู้สึกมากมาย เกิดขึ้นจากแหล่งอื่นที่ไม่ได้เป็นการสร้างสรรค์จากฉันโดยตรง หลายประสบการณ์เป็นผลพวงจากอะไรที่ว่านี่
นี่คือความท้าทายที่ต้องมองให้ทะลุ มันยากตรงที่เธอต้องแยกความต่างระหว่างสารที่มาจากพระเจ้ากับข้อมูลที่มาจากแหล่งอื่น ต้องอาศัย "ความช่างสังเกต" บวกกฏพื้นฐานง่ายๆ คือ
สิ่งที่มาจากฉัน...
"คือความคิดสูงส่งที่สุดของเธอ"
"คือถ้อยคำชัดแจ้งที่สุด"
"คือความรู้สึกยิ่งใหญ่ที่สุด"
สิ่งใดก็ตามหากน้อยไปกว่านี้แสดงว่ามาจากแหล่งอื่น
ทีนี้ภารกิจในการแยกแยะก็ง่ายเข้า เพราะแม้แต่เด็กประถมก็ชี้ได้ว่าอะไรสูงส่งที่สุด ชัดแจ้งที่สุด และยิ่งใหญ่ที่สุด
แต่ฉันจะให้แนวทางแก่เธอไว้ด้วย
"ความคิดสูงสุดแฝงความเบิกบานเสมอ"
"คำพูดชัดแจ้งที่สุดคือคำพูดที่เปี่ยมไปด้วยความจริง"
"และความรู้สึกยิ่งใหญ่ที่สุดคือความรู้สึกที่พวกเธอเรียกว่าความรัก"
"ความเบิกบาน ความจริง ความรัก" สามอย่างนี้สลับสับเปลี่ยนกันได้ สิ่งหนึ่งจะนำไปสู่อีกสิ่งเสมอ ไม่สำคัญหรอกอะไรจะมาก่อนมาหลัง
ตอนนี้เธอได้แนวทางแยกแยะแล้วว่าสิ่งไหนคือสารจากฉันและสิ่งไหนมาจากแหล่งอื่น คำถามที่เหลือก็คือ "เธอจะฟังสารจากฉันหรือเปล่า?"
ส่วนใหญ่แล้ว "ไม่" บ้างเป็นเพราะมันดูดีเกินกว่าจะเป็นจริงได้ บ้างก็เพราะมันยากเกินกว่าจะทำตาม และหลายครั้งก็เพียงเพราะถูกเข้าใจผิด แต่ที่เกิดขึ้นมากที่สุดคือ "พวกเธอไม่รับ"
ผู้ส่งสาร ที่ทรงประสิทธภาพที่สุดของฉันก็คือ "ประสบการณ์" แม้กระทั่งสิ่งนี้พวกเธอก็ยังคงเพิกเฉย และโดยเฉพาะสิ่งนี้ที่ "พวกเธอไม่ใส่ใจ"
โลกของเธอจะไม่อยู่ในสภาพที่เป็นอยู่นี้ ถ้าเพียงแต่พวกเธอฟัง "ประสบการณ์ของตัวเอง"
ผลจากการไม่ฟังประสบการณ์ของตัวเอง*ก็คือ เธอต้องเจอกับมันซ้ำแล้วซ้ำเล่าอยู่อย่างนั้น เพื่อว่าจุดหมายของฉันจะไม่ถูกขัดขวางและประสงค์ของฉันจะไม่ถูกเพิกเฉย เธอจะได้รับสารนั้นไม่ช้าก็เร็ว
[*ซึ่งแน่นอน การอ่านก็เป็นประสบการณ์รูปแบบหนึ่งเช่นกัน ~ แอดมิน]
แต่ฉันจะไม่บังคับและขู่เข็ญเธอ เพราะได้ให้เจตจำนงเสรี (free will) แก่เธอไปแล้ว เป็นสิทธิอำนาจที่จะ "ทำตามที่เลือก" และฉันจะไม่ยกเลิกสิทธินี้ตลอดกาล
ดังนั้นฉันจึงเฝ้าส่งสารเดิมๆมายังเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า ผ่านกาลเวลา สู่ทุกมุมแห่งจักรวาลที่พวกเธออาศัยอยู่ ฉันจะส่งข่าวสารอย่างไม่สุดสิ้น จนกว่าเธอจะได้รับและแนบไว้ใกล้ชิด...และเรียกว่าของเธอเอง
สารของฉันจะมาในหลายร้อยรูปแบบ ทุกห้วงพันขณะ ข้ามกาลเวลานับล้านๆปี "เธอไม่มีทางพลาดหากตั้งใจฟังอย่างแท้จริง" และ "ไม่อาจเพิกเฉยหากได้ยินจริงๆ"
เมื่อนั้นการสนทนาของเราจะเริ่มขึ้นอย่างจริงจัง ในอดีตพวกเธอได้แต่พูดกับฉันเพียงฝ่ายเดียว อธิษฐานถึง วอนขอความเมตตาหรือการช่วยเหลือ เวลานี้เองที่ฉันจะพูดตอบกลับบ้าง... เหมือนที่กำลังทำอยู่ตอนนี้
N : ผมจะรู้ได้ยังไงว่าการสื่อสารนี้มาจากพระเจ้า? จะรู้ได้ยังไงว่านี่ไม่ใช่จินตนาการของผมเอง?
G : แล้วมันต่างกันตรงไหนล่ะ? เธอไม่เห็นหรือว่า ฉันสามารถกระทำผ่านจินตนาการของเธอได้ง่ายพอๆกับอย่างอื่นเลย
ฉันจะส่งมอบ ความคิด ถ้อยคำ หรือความรู้สึกที่ "ถูกต้องแน่ชัด" ให้เธออย่างสอดคล้องกับเป้าหมายที่สุด ในเวลาใดก็ได้ โดยใช้วิธีใดวิธีหนึ่งหรือหลายวิธีรวมกัน
N : พระเจ้าสื่อสารแต่เฉพาะกับบุคคลพิเศษ ในช่วงเวลาพิเศษ เท่านั้นรึเปล่าครับ?
G : ทุกคนล้วนพิเศษ ทุกโมงยามนั้นดีเลิศ ไม่มีใครพิเศษกว่าใครหรือขณะใดที่พิเศษกว่าอีกขณะ
คนส่วนใหญ่เลือกจะเชื่อว่าพระเจ้าสื่อสารด้วยวิธีพิเศษกับบุคคลพิเศษเท่านั้น นี่ทำให้ผู้คน "ไม่ต้องรับผิดชอบ" การฟังข่าวสารจากฉันด้วยตนเอง ยังไม่ต้องพูดถึงเรื่องว่าจะ "ได้รับ" หรือเปล่านะ (นี่เป็นอีกประเด็นหนึ่ง)
จากนั้นก็ไป "รับเอาถ้อยคำจากคนอื่น" สำหรับทุกเรื่องทุกราว เธอไม่จำเป็นต้องฟังฉันแล้วนี่ เพราะ "ปักใจเชื่อ" ไปแล้วว่ามีคนได้ฟังทุกเรื่องจากฉันเรียบร้อย "เธอให้คนอื่นฟังแทน"
เพราะคอยแต่จะฟังสิ่งที่คนอื่นคิดว่าได้ยินฉันพูด เธอจึงไม่จำเป็นต้อง "คิดเอง" เลย
นี่คือสาเหตุใหญ่ ที่ทำให้ผู้คนละเลยที่จะฟังสารจากฉัน "ด้วยตัวเอง" หากเธอยอมรับว่าได้รับสารจากฉันโดยตรงแล้ว เธอก็ต้อง "รับผิดชอบ" ในการตีความ การฟังการตีความจากผู้อื่น (แม้ว่าคนเหล่านั้นจะมีชีวิตอยู่เมื่อ 2,000 กว่าปีมาแล้ว) นั้นง่ายและปลอดภัยกว่า การพยายามตีความสารที่เธอได้รับในขณะนี้ด้วยตัวเองมาก
แต่ฉันขอเชิญเธอเข้าร่วมการสื่อสารรูปแบบใหม่กับพระเจ้า อันเป็นการสื่อสารแบบสองทาง ที่จริงเธอต่างหากที่เป็นคนเชื้อเชิญฉัน เพราะฉันมาปรากฏที่นี่เวลานี้ ในรูปแบบนี้ เพื่อตอบเสียงเรียกร้องของเธอ
N : ทำไมคนบางคน เช่นพระเยซูถึงดูเหมือนจะได้สดับฟังพระองค์มากกว่าคนอื่นๆครับ?
G : เพราะบางคนเต็มใจจะฟังอย่างแท้จริงน่ะสิ เต็มใจจะได้ยินและเต็มใจที่จะเปิดรับการสื่อสารนั้น แม้จะดูน่าหวาดหวั่น บ้าบอ หรือดูผิดอย่างเห็นได้ชัดก็ตาม
N : เราควรจะฟังพระเจ้าด้วยหรือครับ หากว่าที่พระองค์กล่าวนั้นฟังดูผิดน่ะ?
G : โดยเฉพาะเวลาที่ "ดูเหมือนผิด" นั้นล่ะที่สำคัญ หากเธอคิดว่าตัวเองเข้าใจทุกอย่างถูกต้องแล้ว จะมาคุยกับพระเจ้าอีกทำไม? เอาเลย ทำไปตามที่เธอรู้มาเลย
แต่จงสังเกตว่าพวกเธอทำอย่างนี้มาตั้งแต่จุดเริ่มต้นของกาลเวลาแล้ว แล้วดู "ความเป็นไปของโลกเวลานี้สิ" ชัดเจนว่าพวกเธอต้องพลาดอะไรบางอย่างไป เห็นชัดว่ามีบางสิ่งที่เธอยังไม่เข้าใจ
ส่วนสิ่งที่เธอ "เข้าใจ" ก็ดูเหมือนจะถูกต้องดีแล้วสำหรับเธอ เพราะคำว่า "ถูก" นั้นเธอใช้กับสิ่งที่ตน "เห็นชอบ" ดังนั้นอะไรที่เธอ "พลาดไป" ก็คือสิ่งที่ตอนแรกเธอบอกว่า "ผิด" นั่นเอง
ทางเดียวที่เราจะเดินหน้าต่อไปได้ก็คือ จงถามตัวเองว่า "จะเกิดอะไรขึ้นถ้าจริงๆแล้วสิ่งที่ฉันคิดว่า 'ผิด' กลับกลายเป็น 'ถูก' "
นักวิทยาศาสตร์ผู้ยิ่งใหญ่ทั้งหลายต่างเข้าใจเรื่องนี้ดี เมื่อสิ่งที่ทำไม่ได้ผล นักวิทยาศาสตร์จะทิ้งสมมติฐานเดิมๆ และเริ่มต้นใหม่
การค้นพบที่ยิ่งใหญ่ทุกอย่างเกิดจากความเต็มใจและความสามารถที่จะ "ไม่จำเป็นต้องเป็นฝ่ายถูก" และนั่นก็จำเป็นสำหรับ "เรา" ในตอนนี้ด้วย
เธอไม่อาจรู้จักพระเจ้าได้ หากเธอไม่หยุดบอกตัวเองว่า "เธอรู้จักพระเจ้าดีแล้ว" เธอไม่อาจได้ยินเสียงพระเจ้า หากเธอไม่หยุดคิดว่า "เธอได้ฟังจากพระเจ้าเรียบร้อยแล้ว"
ฉันไม่อาจบอก "สัจจะของฉัน" ต่อเธอ หากเธอไม่หยุดพูดถึงสัจจะของตัวเองเสียก่อน
N : แต่ว่าความจริงเรื่องพระผู้เป็นเจ้าของผมก็มาจากพระองค์นะครับ?
G : ใครบอกเธอล่ะ?
N : คนอื่นๆ
G : คนอื่นนะใครล่ะ?
N : ก็พวกผู้นำ คณะสงฆ์ พระ นักบวช คัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์ ให้ตายเถอะ คัมภีร์ใบเบิล นั่นไง
G : นั่นไม่ใช่แหล่งที่ฉันรับรองหรอกนะ
N : ไม่ใช่เหรอครับ?
G : ก็ไม่ใช่นะสิ
N : งั้นอะไรล่ะครับ?
G : ฟัง "ความรู้สึก" ของเธอ ฟัง "ความคิดสูงสุด" ของเธอ ฟัง "ประสบการณ์" ของเธอ
หากสิ่งเหล่านี้ต่างไปจากถ้อยคำที่เธอได้รับการสั่งสอนหรือได้อ่านมาล่ะก็ "จงลืมถ้อยคำเหล่านั้นเสีย" เพราะ "ถ้อยคำเป็นผู้ส่งสัจจะที่เชื่อถือได้น้อยที่สุด"
...
...
...
- 6
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
