#2 เล่ม 1 บทที่ 1 หน้า 38~41
N : ทำไมพระองค์ไม่เปิดเผยตัวเองออกมาครับ? ถ้านี่คือพระเจ้าจริงและท่านคือพระองค์ละก็ ทำไมท่านไม่แสดงตัวในแบบที่เราเข้าใจได้?
G : ฉันทำอย่างนั้นครั้งแล้วครั้งเล่าและกำลังทำอยู่ขณะนี้ด้วย
N : ไม่ ผมหมายถึงว่าการแสดงตนอย่างชัดแจ้งชนิดที่ไม่มีใครปฏิเสธได้น่ะ
G : ยังไง?
N : ก็เช่นปรากฏกายต่อหน้าผม
G : ฉันก็ทำอยู่นี่ไง
N : ไหนล่ะ?
G : "ทุกที่ที่เธอมองดู"
N : ไม่ใช่ ผมหมายถึงในแบบที่ชัดเจนไร้ข้อโต้แย้ง แบบที่ไม่มีมนุษย์คนไหนจะปฏิเสธได้เลย
G : วิธีไหนล่ะ รูปลักษณ์อะไรที่เธออยากให้ฉันปรากฏ?
N : ก็ในร่างจริงๆของพระองค์ไงล่ะครับ
G : เป็นไปไม่ได้ เพราะฉันไม่ได้มีรูปลักษณ์อย่างที่เธอเข้าใจหรอกนะ จริงอยู่ฉันอาจใช้ร่างหรือรูปกายที่เธอสามารถเข้าใจได้ แต่ก็จะทำให้ทุกคนคิดว่านั่นคือลักษณะเดียวของพระผู้เป็นเจ้า แทนที่จะเข้าใจว่านี่คือ "ลักษณ์หนึ่งในรูปลักษณ์อันหลากหลายของฉัน"
ผู้คนพากันเชื่อว่าฉันเป็นอย่างที่พวกเขาเห็น แทนที่จะเป็นสิ่งที่พวกเขา`ไม่ได้เห็น`
แต่ฉันคือ "สิ่งที่ไม่อาจแลเห็นอันลึกล้ำ"
ฉันไม่ใช่สิ่งที่ตัวฉันได้เนรมิตขึ้นหรือสำแดงให้เห็นในช่วงเวลาใดเวลาหนึ่งหรอกนะ ในความหมายหนึ่ง "ฉันจึงเป็นสิ่งที่ฉันไม่ได้เป็นด้วย" จากภาวะแห่งความ`ไม่เป็น`นี้เองคือที่มาของฉัน และฉันจะกลับสู่ภาวะนั้นเสมอ
แต่ถ้าฉันมาปรากฏในรูปที่คิดว่ามนุษย์จะเข้าใจได้ มนุษย์ก็จะ `กำหนดให้ฉันเป็นรูปลักษณ์นั้นตลอดไป`
และถ้าฉันปรากฏตัวในอีกลักษณ์หนึ่งต่อคนอีกกลุ่มหนึ่ง คนกลุ่มแรกก็จะบอกว่าฉันไม่ได้ปรากฏต่อคนกลุ่มที่สอง เพราะรูปลักษณ์ที่สองของฉันดูไม่เหมือนกับรูปลักษณ์แรก ทั้งยังกล่าวกับพวกเขาคนละอย่าง แล้วจะเป็นฉันไปได้อย่างไร?
เห็นแล้วใช่ไหมล่ะ ไม่สำคัญหรอกว่าฉันจะแสดงตัวในรูปไหนหรือแบบใด เพราะไม่ว่าท่าทีใดที่ฉันเลือกหรือรูปลักษณ์ใดที่ฉันปรากฏ ไม่มีทางที่จะไร้ข้อโต้แย้งไปได้
N : แล้วถ้าพระองค์ทำอะไรบางอย่างที่พิสูจน์ได้ถึงความจริงของพระองค์ในแบบที่อยู่เหนือความสงสัยหรือข้อกังขาใดๆล่ะ?
G : ก็จะมีคนพูดว่าเป็นการกระทำของปีศาจหรือเป็นแค่จินตนาการของใครบางคนอยู่ดี หรือไม่ก็บอกว่ามาจากแหล่งอื่นที่ไม่ใช่ฉัน
หากฉันแสดงตนในฐานะพระเจ้าผู้ทรงฤทธานุภาพ ราชาแห่งสวรรค์และพื้นพิภพ เคลื่อนย้ายขุนเขาเพื่อพิสูจน์ ก็จะมีคนบอกว่า "ต้องเป็นฝีมือของซาตานแน่ๆ"
และก็ควรเป็นอย่างนั้นด้วย "เพราะพระเจ้าจะไม่สำแดงตนผ่านการสังเกตจากภายนอก" "แต่จะทำผ่านประสบการณ์ภายใน"
เมื่อประสบการณ์ `ภายใน` แสดงถึงพระผู้เป็นเจ้าแล้ว การแลเห็น `ภายนอก` ก็ไม่จำเป็นอีกต่อไป
หากการสังเกตจากภายนอกยังจำเป็นอยู่ประสบการณ์ภายในก็ไม่อาจเกิดขึ้นได้
แล้วถ้ายังมีการ`ขอร้อง`ให้แสดงตนอีก "เธอจะไม่มีวันได้สิ่งนั้น" เพราะการ`ร้องขอ`ย่อมหมายความอยู่ในตัวว่าพระเจ้าไม่ได้กำลังปรากฏอยู่
`คำพูด` นั้น "ก่อให้เกิดประสบการณ์"
`การคิด` ใดๆของเธอคือ "การสร้างสรรค์สิ่งนั้นๆขึ้น"
`ถ้อยคำ` ของเธอ "มีอำนาจให้ผล"
เมื่อ `ความคิดกับถ้อยคำรวมกัน` ก็จะสร้างความจริงของเธอขึ้นมาด้วยประสิทธิภาพอันเหลือเชื่อ
ดังนั้นเธอจะได้รับประสบการณ์ว่า "พระเจ้าไม่ได้แสดงตัวอยู่ในขณะนี้" เพราะถ้าพระเจ้าแสดงตัวอยู่เธอจะไม่ร้องขอแบบนั้น*
[*เปรียบเหมือนถ้าเรากำลังกินอาหารอยู่ เราก็จะไม่ร้องขออาหาร ก็เรากำลังกินอยู่นี่จะร้องขออาหารไปทำไม? ประสบการณ์เกี่ยวกับพระเจ้าก็ไม่ต่างกัน ~ แอดมิน]
...
...
...
พระผู้เป็นเจ้านั้นปรากฏตัวอยู่เสมอ
เพียงแต่คุณไม่เคยตระหนักรู้ถึงพระองค์
เพราะคุณถูกหลอกด้วยประสาทสัมผัสทั้ง 5
(ตา หู จมูก ลิ้น กาย) ของตัวคุณเอง ให้สนใจแต่สิ่งภายนอก โดยไม่เคยย้อนเข้ามาสำรวจตรวจตราและสังเกต`ภายใน`ของตัวคุณ ว่าพระองค์นั้น อยู่ที่นั่น อยู่ตรงนั้นกับคุณเสมอ...
และเมื่อคุณได้พบกับพระเจ้าที่อยู่`ภายใน`ของคุณแล้ว คุณจะเริ่มตระหนักรู้ว่าพระองค์ก็อยู่`ภายนอก`นั้นด้วย เพราะมันจะไม่มี (ขอบเขต) อีกแล้ว กับสิ่งที่คุณให้ชื่อมันว่า `ภายใน~ภายนอก` เพราะทั้งหมด (รวมทั้งไม่ทั้งหมดหรือความว่างนั้นด้วย) ก็คือ "พระองค์"
`มีลักษณ์ ~ ไร้ลักษณ์` ล้วนคือ *พระเจ้า*
แอดมิน
- 1
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
