#6 เล่มหนึ่ง บทที่ 1 หน้า 53 ~ 56
...
N : พระองค์กล่าวว่า หากผมเลือกกระทำสิ่งใดโดยมีความรักสนับสนุนเสมอ ผมจะมีประสบการณ์ถึงความยิ่งใหญ่ในสิ่งที่ "ผมเป็น" และสิ่งที่ "ผมสามารถเป็น" จะกรุณาขยายความตรงนี้หน่อยได้มั๊ยครับ?
G : *มีจุดประสงค์เพียงหนึ่งเดียวสำหรับทุกชีวิต*
นั่นคือ *เพื่อให้เธอและทุกสรรพชีวิตได้มีประสบการณ์ถึงความยิ่งใหญ่สูงสุด*
ทุกสิ่งที่เธอ `พูด` `คิด` หรือ `ทำ` ล้วนเกี่ยวข้องกับหน้าที่นี้ ไม่มีอะไรอีกที่วิญญาณของเธอ "ต้องทำ" ไม่มีสิ่งใดที่วิญญาณของเธอ "ต้องการทำ"
ความมหัศจรรย์ของจุดประสงค์ดังกล่าวก็คือ "มันไม่เคยจบสิ้น" ด้วยว่า "การสิ้นสุดย่อมหมายถึงการถูกจำกัด" แต่จุดประสงค์ของพระเจ้านั้นไร้ขอบเขต
หากเธอได้เข้าถึงช่วงเวลาแห่งความยิ่งใหญ่อันปรี่เปี่ยมเมื่อไหร่ เธอก็จะจินตนาการต่อทันทีถึง "ความยิ่งใหญ่กว่าที่คอยให้บรรลุ"
ยิ่งเธอเป็นได้มากเท่าไหร่ เธอก็จะเป็นได้มากขึ้นอีก และยิ่งเธอเป็นได้มากขึ้น เธอก็จะเป็นได้ยิ่งๆขึ้นไปอีก
"ความลับข้อที่ลึกล้ำที่สุด" ก็คือ... *ชีวิตไม่ใช่กระบวนการของการค้นหาทว่าเป็นกระบวนการของการสร้างสรรค์*
เธอไม่ได้กำลังค้นหาตัวเองแต่กำลังสร้างตัวเองขึ้นมาใหม่
ฉะนั้น "จงอย่าเสาะหาว่าเธอคือใครแต่จงตัดสินใจว่าใครที่เธออยากเป็น"
N : มีหลายคนบอกว่าชีวิตคือโรงเรียน เรามาอยู่ที่นี่เพื่อเรียนรู้บทเรียนเฉพาะตน และถ้า "เรียนจบ" เมื่อไหร่ก็จะได้เลื่อนระดับไปอยู่ที่ที่สูงกว่า ไม่ต้องถูกพันธนาการอยู่ในร่างกายอีกต่อไป ถูกหรือผิดครับ?
G : นี่เป็นส่วนหนึ่งจาก "คติปรัมปรา" ของเธอ ซึ่งมีพื้นฐานมาจากประสบการณ์มนุษย์
N : ชีวิตไม่ใช่โรงเรียนหรือครับ?
G : ไม่ใช่
N : เราไม่ได้มาที่นี่เพื่อเรียนรู้บทเรียนต่างๆ?
G : เปล่าเลย
N : งั้นเรามาอยู่ที่นี่ทำไม?
G : *เพื่อจะจำให้ได้ว่าเธอคือใครและสร้างสรรค์ตัวตนนั้นขึ้นมาใหม่อีกครั้ง*
ฉันบอกพวกเธอไปแล้วหลายครั้งก็ไม่ยอมเชื่อกัน แต่นั่นก็เป็นอย่างที่ควรจะเป็นอยู่ดีนั่นล่ะ เพราะจริงๆแล้วถ้าเธอ "ไม่ลงมือสร้างสรรค์ตัวเองให้เป็นตัวตนที่แท้จริงล่ะก็เธอก็ไม่อาจเป็นอย่างนั้นได้"
N : พระองค์ทำให้ผมงงแล้วล่ะ ขอกลับไปที่โรงเรียนอีกนิดนึงนะครับ ผมได้ยินคุรุหลายท่านบอกว่า "ชีวิตคือโรงเรียน" ผมล่ะช็อคจริงๆที่ได้ยินพระองค์ปฏิเสธออกมาอย่างนี้
G : โรงเรียนคือที่ที่เธอจะไปเมื่อมีบางอย่างที่ยังไม่รู้และอยากรู้ แต่ไม่ใช่ที่ที่จะไปหากเธอ "รู้สิ่งนั้นอยู่แล้ว" และ "เพียงต้องการจะมีประสบการณ์ในการรู้ของตน"
ชีวิต (ตามที่เธอเรียก) คือ *โอกาสที่เธอจะได้รู้ด้วยประสบการณ์ถึงสิ่งที่เธอรู้เชิงความคิดอยู่ก่อนแล้ว*
เธอไม่จำเป็นต้องเรียนรู้อะไรอีกในการนี้ แค่ต้อง "จำสิ่งที่รู้อยู่แล้วให้ได้" และ "แสดงมันออกมา" เท่านั้นเอง
N : ผมไม่แน่ใจว่าเข้าใจหรือเปล่านะครับ?
G : งั้นมาเริ่มกันตรงนี้ วิญญาณ (ของเธอ) "รู้สิ่งต่างๆที่จะต้องรู้อยู่ทุกขณะจิต" "ไม่มีอะไรซ่อนเร้นจากมันได้" "ไม่มีสิ่งใดที่มันไม่รู้" "แต่ลำพังการรู้ยังไม่พอ"
*วิญญาณเธอแสวงหาการมีประสบการณ์ด้วย*
เธออาจ`รู้ว่า`ตนเป็นคนเอื้อเฟื้อ แต่ถ้าเธอไม่ทำอะไรที่`แสดงถึง`ความเอื้อเฟื้อออกมา เธอจะไม่มีอะไรเลยนอกจาก`แค่ความคิด`
เธออาจ`รู้ว่า` ตนเป็นคนเมตตา แต่ถ้าไม่ทำอะไรที่`แสดงถึง`ความเมตตาออกมา เธอก็มีเพียง`แนวคิด`เกี่ยวกับตัวเองเท่านั้น
เป็น "ความปรารถนาเดียวของวิญญาณเธอ" ที่จะเปลี่ยนความคิดอันยิ่งใหญ่ที่สุดเกี่ยวกับตนเองให้เป็นประสบการณ์ยิ่งใหญ่ที่สุด
จนกว่าแนวคิดจะกลายเป็นประสบการณ์
ก่อนหน้านั้นเป็นเพียงการคาดเดา
ฉัน "คาดการณ์ตัวเอง" มานานเหลือเกิน นานเกินกว่าทั้งเธอและฉันจะ`จดจำ`ได้ ยาวนานกว่ากาลเวลาของจักรวาล ยาวนานกว่าตัวจักรวาลเองเสียอีก
เธอเห็นไหมล่ะว่า "ประสบการณ์ในการเป็นตัวเองของฉัน" ช่างเยาว์วัยอะไรเช่นนั้น ใหม่สดอะไรอย่างนั้น
...
...
...
- 3
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
