#7 เล่มหนึ่ง บทที่ 1 หน้า 56 ~ 60
...
เธอเห็นไหมล่ะว่า "ประสบการณ์ในการเป็นตัวเองของฉัน" ช่างเยาว์วัยอะไรเช่นนั้น ใหม่สดอะไรอย่างนั้น
...
N : พระองค์ทำให้ผมงงอีกแล้ว ประสบการณ์ถึงตัวเองของพระองค์❓
G : ใช่แล้ว ฉันจะอธิบายให้เธอฟังอย่างนี้
แรกเริ่มเลยทั้งหมดที่มีคือ "สิ่งนั้น"
และก็ "ไม่มีอะไรอื่นอีก"
แต่สิ่งนั้นอันเป็นทั้งหมดที่ว่านี้ "ไม่สามารถรู้จักตัวเองได้" เพราะ "ไม่มีสิ่งอื่นนอกจากตัวเอง"
ดังนั้น "สิ่งนั้นอันเป็นทั้งหมด" จึงกลายเป็น 🔸ความไม่มีหรือความว่างไปด้วยในตัว🔸
เพราะถ้า "ไม่มีสิ่งอื่นดำรงอยู่"
"สิ่งที่ดำรงอยู่ก็ไม่มีตัวตนไปด้วย"
นี่คือ 🔸ทั้งหมด\ความว่าง🔸 อันยิ่งใหญ่ ที่ผู้ปฏิบัติทางจิตวิญญาณต่างกล่าวถึงนับตั้งแต่ปฐมกาล
ทีนี้ "สิ่งนั้น" `รู้`แล้วว่าตนคือทั้งหมด แต่นั่นยังไม่พอ เพราะได้แต่`รู้`ถึงความสุดมหัศจรรย์ 🔸ด้วยความคิดเท่านั้นไม่ใช่ด้วยประสบการณ์🔸
แต่ "ประสบการณ์ในตัวเอง" คือสิ่งที่มันปรารถนา เนื่องจากมันอยากจะ`รู้`ว่าความรู้สึกสุดวิเศษมหัศจรรย์นั้น`เป็น`อย่างไร
แต่ก็ `เป็นไปไม่ได้` อีก เพราะคำว่าวิเศษมหัศจรรย์นั้นมีความหมาย "เชิงสัมพัทธ์"
ฉะนั้นแล้ว "สิ่งทั้งหมด" ไม่สามารถรู้สึกถึงความวิเศษมหัศจรรย์ได้จนกว่า "ด้านตรงข้ามของมันจะปรากฏขึ้นมา"
หากไม่มี "สิ่งไม่เป็น" แล้ว "สิ่งที่เป็น" ก็ไม่มี
เธอพอเข้าใจไหม❓
N : พอเข้าใจครับ ว่าต่อเลยครับ
G : ตกลง
อย่างหนึ่งที่ "สิ่งนั้นอันเป็นทั้งหมด" `รู้` ก็คือ 🔸ไม่มีสิ่งอื่นอีก🔸
ฉะนั้นมันไม่มีทางและไม่สามารถรู้จักตัวเองจากจุดอ้างอิงอื่นๆภายนอกตัวได้ เพราะ "ไม่มีจุดหรือตำแหน่งภายนอกดำรงอยู่"
มีเพียงที่เดียวที่ใช้อ้างอิงได้นั่นคือภายในคือ `จุดภายใน` ที่เป็นทั้ง "ทั้งหมด - ความว่าง" และ "เป็น - ไม่เป็น" ในตัวเอง
แม้จะอย่างนั้น "สิ่งนั้นอันเป็นทั้งหมด" ก็ยังคง `เลือก` จะรู้จักตัวเองผ่านประสบการณ์
พลังงานนี้ซึ่งเป็นสิ่งบริสุทธิ์ ไม่อาจมองเห็น ไม่อาจได้ยิน ไม่อาจสังเกต เพราะฉะนั้นจึงเป็นพลังงานที่ไม่มีใครรู้จักได้`เลือก`ที่จะมีประสบการณ์ถึงตัวเองในฐานะสิ่งสุดมหัศจรรย์`อย่างที่เป็น`
การจะทำอย่างนั้นมันตระหนักว่าจะต้องอาศัย `จุดอ้างอิงที่อยู่ภายใน`
เหตุผลนั้นถูกต้องทีเดียวคือ "ส่วนใดส่วนหนึ่งของมันจำเป็นจะต้องไม่สมบูรณ์ครบถ้วน" มันจึง `แบ่งภาค` หรือ "ทอนย่อยตัวเองลงเป็นส่วนๆ"
เพื่อให้แต่ละส่วนซึ่งไม่ครบถ้วนนั้นสามารถหันกลับมามองส่วนที่เหลือของตัวเองและแลเห็นความมหัศจรรย์ได้
ดังนั้น "สิ่งนั้นอันเป็นทั้งหมด" จึง `แบ่งตัวเองออกมา` ในห้วงขณะอันบรรเจิดนั้น
มันได้กลายเป็น "สิ่งนี้" และ "สิ่งนั้น"
นับเป็น`ครั้งแรก`ที่ "นี้" และ "นั้น" อุบัติขึ้น
คล้ายดังส่วนที่ `แยกขาดจากกัน`
✴️ ทั้งสองต่าง "ดำรงอยู่พร้อมๆกัน" ✴️
✴️ ดุจเดียวกับที่ "ไม่เคยดำรงอยู่เลย" ✴️
ด้วยเหตุนั้น "องค์ประกอบสามอย่าง" จึงเกิดขึ้นโดยพลัน นั่นคือ 1️⃣"ที่นี่" 2️⃣"ที่นั่น" และ 3️⃣"สิ่งที่ไม่ใช่ทั้งที่นี่และที่นั่น" ซึ่งจะต้อง`มีอยู่`เพื่อให้ "ที่นี่" กับ "ที่นั่น" ดำรงอยู่ได้
"ความว่าง" นั่นเองที่ "โอบอุ้มทุกสรรพสิ่งไว้"
"ความไร้พื้นที่" คือสิ่งที่ "โอบอุ้มพื้นที่" และ
"ทั้งหมด" โอบอุ้ม "ทุกส่วนเสี้ยว"
เธอเข้าใจไหม ยังตามทันอยู่ใช่ไหม❓
N : ผมคิดว่าเข้าใจนะครับ จริงๆนะครับ พระองค์วาดภาพให้ผมเข้าใจได้แจ่มแจ้งจริงๆ
G : ฉันจะไปต่อนะ
ทีนี้ `ความว่างที่โอบอุ้มทุกสรรพสิ่ง` นั้นเอง คือสิ่งที่บางคนเรียกว่า "พระเจ้า" แม้จะไม่ถูกต้องนัก เพราะการพูดอย่างนั้นหมายความว่า "มีสิ่งที่พระเจ้าไม่ได้เป็นอยู่ด้วย" เหมือนกับบอกว่า `มันคือทุกสิ่งทุกอย่างแต่ไม่รวมเอา "ความว่าง" ไว้ด้วยนั่นล่ะ`
แต่ฉันคือ "ทุกสิ่ง" ทั้งที่ "มองเห็น" และ "มองไม่เห็น"
ดังนั้นคำอธิบายถึงตัวฉันในฐานะ "สิ่งมองไม่เห็นอันยิ่งใหญ่" "สุญญตา" หรือ "ที่ว่างระหว่าง" อันเป็น `นิยามของพระเจ้าตามรหัสนัยตะวันออก` ก็ไม่ได้ถูกต้องไปกว่า `นิยามแบบตะวันตก` ที่ว่า "พระเจ้าคือทุกสิ่งที่มองเห็น" แต่อย่างใดเลย
ผู้ที่เข้าใจว่าพระเจ้าคือ "ทั้งหมด" และ "ความว่าง" ต่างหากที่ "เข้าใจถูกต้อง"*
*ทั้งหมด = ความว่าง , ความว่าง = ทั้งหมด
ไม่แบ่งแยก ไม่แตกต่างกัน ~ แอดมิน
ในการสร้างสิ่งที่อยู่ "ที่นี่" กับ "ที่นั่น" ขึ้น เพื่อให้พระเจ้ารู้จักตัวเองได้นั้น
ณ ห้วงแห่งการระเบิดภายในครั้งใหญ่
พระเจ้าได้สร้าง "ความสัมพันธ์" ขึ้น นับเป็นของขวัญอันยิ่งใหญ่ที่สุดที่พระเจ้า "ได้มอบให้กับตนเอง"
ดังนั้น "ความสัมพันธ์" จึงเป็นของกำนัลอันยิ่งใหญ่ที่พระเจ้า "ได้มอบให้เธอ" ด้วย ซึ่งเราจะพูดถึงภายหลัง
"จากความว่างก่อเกิดเป็นทุกสรรพสิ่ง"
คือ "อุบัติการณ์ทางจิตวิญญาณ" ที่สอดคล้องหมดจดโดยบังเอิญกับสิ่งที่นักวิทยาศาสตร์ของเธอเรียกว่า ทฤษฎีบิ๊กแบง*
*อ่านเพิ่มเติมได้ตามลิงค์ ~แอดมิน
เมื่อธาตุทุกกลุ่มพุ่งกระจายออก "เวลา" จึงถูกสร้างขึ้น เพราะ`ครั้งแรก`มันอยู่ "ที่นี่" แล้วไปยัง "ที่นั่น" ส่วน "เวลา" ก็`วัดได้จากการเดินทาง`จาก "ที่นี่" ไปยัง "ที่นั่น"
ขณะที่ส่วนต่างๆซึ่ง`มองเห็น`ได้เริ่มอธิบายตัวเองด้วยการ "อ้างอิง" กันและกัน ส่วนที่`มองไม่เห็น`ก็ทำอย่างนั้นเหมือนกัน
พระเจ้ารู้ว่า 🔸เพื่อให้รักดำรงอยู่ได้🔸 และ
🔸เพื่อจะรู้จักตนเองในฐานะความรักอันบริสุทธิ์🔸"ด้านตรงข้ามจะต้องดำรงอยู่ด้วย" เช่นกัน
พระเจ้าจึงสร้างอีกขั้วที่ยิ่งใหญ่ขึ้นอย่างสมัครใจ คือ "สิ่งตรงข้ามกับความรักอย่างสิ้นเชิง" คือ "ทุกๆสิ่งที่ไม่ใช่ความรัก"
ซึ่งเวลานี้เราเรียกว่า 🔹ความกลัว🔹
วินาทีที่ `ความกลัว` อุบัติขึ้น "รักจะมีอยู่ในฐานะสิ่งที่สามารถมีประสบการณ์ได้"
นี่คือ "การสร้างทวิภาวะ" ระหว่าง "รักและขั้วตรงข้ามของรัก" ซึ่งมนุษยชาติอ้างถึงในคติปรัมปราทั้งหลายว่าเป็น `กำเนิดมาร` `ความเสื่อมของอดัม` `การขบถของซาตาน` และอื่นๆ
เมื่อเลือกจะอุปมา "รักอันบริสุทธิ์ให้เป็นผู้ที่เธอเรียกว่าพระเจ้าแล้ว" เธอก็ได้เลือกอุปมา "ความกลัวอันชั่วช้าให้เป็นสิ่งที่เธอเรียกว่ามารด้วย"
บางคนบนโลกได้สร้างนิยายปรัมปราเกี่ยวกับเรื่องนี้ให้ละเอียดละออขึ้นไปอีก เต็มไปด้วยบทสงครามและการสู้รบ กองทัพแห่งทวยเทพและนักรบปิศาจ การต่อสู้ระหว่างธรรมะและอธรรม ความสว่างและด้านมืด
ตำนานปรัมปราเรื่องดังกล่าวคือ `ความพยายามของมนุษย์ในยุคแรกๆ` ที่จะทำความเข้าใจและบอกกล่าวกับผู้อื่นโดยวิธีที่คนเหล่านั้นจะเข้าใจได้
นี่เป็น "ปรากฏการณ์แห่งจักรวาล"
ซึ่งวิญญาณของมนุษย์รู้ดีในระดับลึกล้ำ
ทว่าเป็นสิ่งที่ "จิตใจ" แทบจะ "นึกคิดจินตนาการไม่ออก"
ในการทำให้จักรวาล`แบ่งตัวออก`เช่นนี้ พระเจ้าได้สร้าง (ด้วยพลังงานบริสุทธิ์) "ทุกสิ่งที่ดำรงอยู่กระทั่งบัดนี้ขึ้น" ทั้งสิ่งที่มองเห็นและมองไม่เห็น*
*รูป และ นาม ~ แอดมิน
พูดอีกอย่างคือ 🌟ไม่เพียงจักรวาลทางกายภาพที่ถูกสร้างขึ้นแต่จักรวาลที่เหนือกว่ามิติทางกายภาพก็เกิดขึ้นเช่นกัน🌟
ส่วนหนึ่งของพระเจ้าที่สร้าง`อีกครึ่ง`ที่เหลือของสมการ "ทั้งหมด/ความว่าง" นี้ "ได้ระเบิดออกเป็นหน่วยย่อยนับไม่ถ้วนจำนวนอนันต์"
"หน่วยพลังงาน" เหล่านี้เอง
ที่เธอเรียกว่า ✨จิตวิญญาณ✨
...
...
...
- 10
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
