"สถานที่แห่งสัจธรรม"
สัจธรรม หมายถึง ความจริงแท้
แล้วสถานที่ไหนกันล่ะ ที่สะท้อนให้เห็นถึงความจริงของคนเรา ?
ท่านผู้อ่านลองนึกดูสิครับ ว่ามีที่ไหนบ้าง ที่มีคนเกิด แก่ เจ็บ ตาย ครบวรจร ?
เวลาที่รู้สึกท้อแท้ สิ้นหวัง ไม่รู้จะไปทางไหนดี ชีวิตทำไมโหดร้ายจัง ลองมาสถานที่แห่งนี้ดูครับ
ผมได้มีโอกาสมานั่งมองผู้คนในสถานที่แห่งนี้ และรู้สึกเข้าใจชีวิตมากขึ้น เลยเขียนบทความนี้แบบสดๆ ขึ้นมา
พิพิธภัณฑ์ปราสาทสัจธรรม ตั้งอยู่ที่แหลมราชเวช อ่าววงพระจันทร์ ตำบลนาเกลือ อำเภอบางละมุง จังหวัดชลบุรี ลองไปเที่ยวดูครับ ผมส่งเสริมของดีของไทย
สถานที่แห่งนี้....
มีคนบางคนใบหน้าเต็มไปด้วยความสุข จูงมือภรรยาพร้อมกับตัวน้อยที่อยู่ในครรภ์
มีบางคนนั่งกอดตุ๊กตาร้องไห้ แล้วก็มีคนเดินมาปลอบใจ
มีบางคนใบหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวดทุกข์ทรมาน
มีบางคนนั่งรอคนรักด้วยความเป็นห่วง สีหน้าเป็นกังวลอย่างมาก
มีบางคนทะเลาะกันตกลงกันไม่ได้ว่าจะเอาอย่างไรดี
มีบางคนยกมือไหว้พระขอพร เขาคงจะขอให้ใครสักคนปลอดภัย เพราะสีหน้าดูเศร้าเหลือเกิน
มีบางคนยืนกอดกันร้องไห้
มีบางคนรีบเร่งที่จะช่วยเหลือคน ทำอะไรก็ต้องเร็วกระฉับกระเฉง ขนาดจะกินอาหารก็ต้องรีบกินให้เร็วที่สุด
ใช่แล้วครับ สถานที่แห่งนี้คือ โรงพยาบาล
เป็นสถานที่ ที่มีคนร้องไห้มากที่สุด
พอเด็กทารกเกิดขึ้นมาเด็กก็ร้องไห้ พ่อแม่ ญาติ ๆ ก็ร้องไห้ดีใจ
พอคนที่รักเจ็บป่วยก็ร้องไห้เสียใจ
พอคนที่รักเสียชีวิตก็ร้องไห้เสียใจอีก
เป็นสถานที่แห่งความสุข
พอได้เห็นหน้าลูก ได้เห็นหน้าหลาน ก็มีความสุขกันยกใหญ่
พอคนที่รักหายป่วยก็มีความสุขหายกังวล
พอคนที่รักฟื้นจากความตายก็สุขใจยิ่งกว่าถูกหวย
เป็นสถานที่ ที่ไม่เคยเลือกอายุ
ไม่ว่าคุณจะพึ่งเกิด คุณก็ต้องอยู่ที่นี่
แม้ว่าคุณเป็นวัยรุ่นร่างกายแข็งแรง ถ้าเกิดอุบัติเหตุ หรือเป็นไข้หวัด หรือเจอโรคร้าย คุณต้องมาที่นี่
แม้ว่าคุณแก่ชรา คุณก็ยังต้องมาที่นี่
หรือแม้กระทั่งคุณตาย คุณก็ยังต้องมาที่นี่
เป็นสถานที่ ที่ไม่เลือกเพศ ไม่เลือกชนชั้นวรรณะ
ไม่ว่าคุณเป็นเพศไหน คุณก็ต้องมาที่นี่
ไม่ว่าคุณจะรวย คุณจะฐานะปานกลาง หรือคุณจะจน สักครั้งหนึ่งในชีวิตคุณก็ต้องมาที่นี่
ทำให้ผมได้เห็นสัจธรรม ไม่ว่าคนเราหนีเก่งยังไง คนเราก็หนีธรรมชาติไม่พ้น คนเราต้องเกิด ต้องป่วย ต้องแก่ และต้องตาย
ไม่ว่าปัญหาคุณหนักแค่ไหนก็ไม่หนักเท่าการเกิด ไม่ว่าคุณรู้สึกตัวเบาแค่ไหน ก็ไม่เบาเท่าความตาย
ไม่ว่าคุณจะเพศไหน อายุเท่าไหร่ รวยจน ล้วนไม่สำคัญ เราจะมีจุดตัด ที่ทำให้เราเท่ากันทุกคน คือเราล้วนต้องเกิดเหมือนกัน ต้องมีปัญหาเหมือนกัน ต้องป่วยเหมือนกัน มีความสุขเหมือนกัน มีความทุกข์เหมือนกัน และสุขท้ายเราทุกคนล้วนต้องตายเหมือนกัน
คุณเริ่มรู้สึกถึงความเท่าเทียมกันหรือยังครับ ตอนแรกผมก็มีความคิดที่ว่าฟ้าไม่ยุติธรรม แต่พอมานึกถึงจุดตัดตรงนี้ ฟ้ายุติธรรมแล้ว คนต่างหากที่ใช้โอกาสที่ฟ้าให้ไม่คุ้มค่าเอง
ทุกปัญหามีทางออก มากสุดเราก็แค่ตาย และไม่รับรู้อะไรอีกต่อไป แต่การอยู่ต่อคือสิ่งที่มีค่าที่สุดของมนุษย์ แม้เรามีชีวิตอยู่ได้แค่วันเดียว แต่มันคือโชคดีที่เรายังหายใจได้อยู่ เราก็สามารถสร้างประโยชน์ให้โลกใบนี้ได้ มีชีวิตแล้วใช้ซะ
ดั่งคำ "ซือหม่าเชียน" ที่ว่า
"คนเราหนีไม่พ้นความตาย... แต่ความหมายการตายนั้น ไม่เหมือนกัน..บ้างมีค่าหนักกว่าขุนเขา..บ้างไร้ค่าเบากว่าขนนก..."
ซือหม่าเชียน (Sima Qian) บิดาแห่งประวัติศาสตร์จีน
ขอบคุณท่านผู้อ่านที่เคารพรักทุกท่าน ไม่มีคนอ่านก็ไม่มีคนเขียน ไม่มีน้ำ เรือก็แล่นไม่ได้ เขียนโดย ชนดิเรก
- 15
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
