Ep.4!! มาแล้วววว
เช้าวันรุ่งขึ้นทอฝันได้ลงมาทานข้าวเช้าพร้อมกับพ่อและแม่ บทสนทนาส่วนใหญ่ก็จะเป็นการบอกเล่าชีวิตในแต่ละวันของพ่อกับแม่ มีบ้างที่ทอฝันจะบ่นเรื่องที่ทำงานให้ทั้งสองฟังบ้างเพราะเธอได้เลื่อนขั้นเป็นหัวหน้าแล้วงานมันคงหนักเป็นธรรมดา
มื้อเช้ามื้อนี้จึงกลายเป็นมื้อที่มมีความสขมากๆเลยทีเดียว เพราะนอกจากจะได้ทานอาหารกันพร้อมหน้าแล้ว บนโต๊ะอาหารก็ยังมีเสียงหัวเราะอยู่ตลอดเวลา เจ้าวีวี่ก็นั่งกินอาหารของมันอยู่ข้างๆทอฝัน
ทุกคนต่างก็กินข้าวกันเสร็จเรียบร้อยแล้วทอฝันก็มานั่งเล่นที่หน้าบ้านพร้อมกับเจ้าวีวี่ที่ยังคงเลียหน้าเธอจนรู้สึกจั๊กจี้ไปหมด
“ว่าไงไอ้แสบ พ่อแกไม่อยู่เหงาแย่เลยสิ”
ทอฝันอุ้มมันมาไว้ที่ตักแล้วก็นึกถึงครั้งแรกที่เจอกับเจ้าวีวี่ ตอนที่ทอฝันไปหาพายุที่หอพักหลังเลิกคลาสดึก
ทันทีที่เปิดประตูเข้าไปคือภาพที่พายุ
กำลังเทนมใส่ฝ่ามือของตัวเองและป้อนมันให้กับหมาตัวนึงด้วยท่าทีที่ดูทุลักทุเล
ทอฝันเอ่ยถามพายุด้วยความตกใจ“ไปเอาหมาตัวนี้มาจากไหน!?”
พายุยิ้มให้เธอก่อนจะตอบว่า “เจอมันตรง
ข้างถนนน่ะ เห็นแล้วสงสาร เลยเอามามันด้วย”
ทอฝันตกใจมากเมื่อได้ยินอย่างั้น เพราะพายุเป็นภูมิแพ้เขาไม่สามารถเข้าใกล้สัตว์ได้ นั้นแหละคือสิ่งที่ทำให้ทอฝันตกใจ สภาพเจ้าหมาตัวนั้นก็ดูมอมแมมไปหมด พายุจะติดเชื้อโรคจากมันไหมก็ไม่รู้คิดแล้วก็อดกังวลไม่ได้
“ไปเอามันมาทำไม!? ยุเป็นภูมิแพ้อยู่นะ! ไม่รู้หรอว่าเข้าใกล้มันแล้วยุจะเป็นยังไง! ถ้ายุเป็นอะไรขึ้นมาแล้วฝันจะทำยังไง! แล้วถ้า--”
“ยุไม่เป็นไรหรอกน่า อย่าดุสิครับ~” พายุเงยหน้าขึ้นพร้อมส่งยิ้มขี้เล่นมาให้อีก
แล้ว อย่างงี้ใครเขาจะดุลงล่ะเนี่ย
“ยุอยากเลี้ยงมันไว้อ่ะ”
“จะเลี้ยงได้ไง เกิดยุไม่สบายเพราะมันขึ้นมาจะทำยังไง?”
“ก็ให้ฝันเลี้ยงให้ไง ยุก็ไปเล่นกับมันเป็น
ช่วงๆ ถ้าเกิดภูมิแพ้กำเริบก็แค่กินยาแค่นั้นเอง”
“…. ” ทอฝันเงียบและมองค้อนก้อน
ค้อนโตใส่คนรักของตัวเองหัวดื้อจริงๆเลย อยากจะเขกหัวจริงๆ แต่ทำได้แค่คิด
“นะครับ...นะฝันนะ ทอฝันนะๆๆ...นะครับ” ลูกอ้อนพร้อมกับกระพริบปริบๆ ออดอ้อนจนรู้สึกใจสั่นไปหมด ไม่เพียงแค่นั้นพายุยังเอาหัวของตัวเองมาถูตรงแก้มของเธออีกต่างหาก
พอเจอไม้นี้ทอฝันก็เลยปฏิเสธไม่เป็นเลย
“ก็ได้..”
“เยส! … รักที่สุดเลยคนเนี้ย!” พายุพุ่งเข้า
มากอดทอฝันไว้แน่น โยกไปมาเหมือนเด็กๆ
ไม่เข้าใจจริงๆเลย ทั้งๆที่รู้ว่าตัวเอง
เป็นภูมิแพ้แท้ๆ แล้วทำไมยังอยากจะเลี้ยงมันไว้อีก
พายุเป็นคนขี้สงสารมากๆและเป็นคนที่ดีมากๆคนนึงเลยแหละ ทั้งอบอุ่น อ่อนโยน ใจดีและใจเย็นเป็นที่หนึ่งก็นั้นแหละ...เหตุผลที่ทำให้ทอฝันตกหลุมรักเขาตั้งแต่วันแรกเจอ
“ชื่อวีวี่เนอะฝันเนอะ...ตั้งชื่อมันว่า
วีวี่แล้วกันเนอะ”
“อยากให้ชื่ออะไรก็ตั้งไปเลย มันเป็นลูกชายของยุแล้วนี่”
“ใครบอกว่ามันเป็นลูกชายของยุแค่คนเดียวล่ะ มันเป็นลูกชายของฝันด้วยนะ”
หลังจากที่ตัดสินใจเลี้ยงเจ้าวีวี่ ทอฝันก็เป็นคนดูแลมันมาตลอด พายุจะมาหามันทุกวันพร้อมกับอาหารสุนัข
แต่เมื่อถึงวันที่ทอฝันกับพายุเรียนจบ เขาทั้งคู่ก็ตัดสินใจจะฝากเจ้าวีวี่ไว้กับครอวครัวที่เชียงใหม่ เพราะกลัวว่าจะทำงานจนไม่มีเวลาได้ดูแลมัน โชคดีที่พ่อและแม่ของทอฝันก็รักสัตว์ ท่านทั้งสองจึงไม่คัดค้านอะไร
บางครั้งพายุก็จะพามันไปเที่ยวบ้านของพายุด้วย เป็นแบบนั้นตลอดมา นี่ก็ปีที่ห้าแล้วที่เจ้าวีวี่อยู่กับทอฝันมา และทอฝันยังคงดูแลมันด้วยความรัก เหมือนกับที่พายุรักมัน..
“ทอฝัน.. ”
“ทอฝัน…ลูก”
“ทอฝัน!”
ทอฝันสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงผู้เป็นพ่อเรียก
มาจากหลังบ้าน เธอปล่อยเจ้าวีวี่ออกจากอ้อมกอด
“ทอฝันได้ยินพ่อไหมลูก?”
เธอหันกลับไปทางหลังบ้านก่อนจะขานรับพ่อ
“คะพ่อ ได้ยินค่ะ พ่อมีอะไรหรอคะ?”
“มานี่หน่อยสิ มานั่งเป็นเพื่อนพ่อหน่อย” ทอฝันลุกขึ้นและก็เดินไปหาพ่อตามคำสั่ง เธอนั่งลงตรงเก้าอี้ข้างๆพ่อ
มันคือที่นั่งประจำของพายุ
“เสียดายจัง ลูกพ่ออุตส่าห์กลับมาหาทั้งที ได้กลับมาแค่แปบเดียว”
“ฝันมีงานที่กรุงเทพต่อน่ะค่ะถ้าฝันว่างฝันก็อยากจะมาอยู่กับพ่อแม่ต่อ ฝันสัญญาว่าจะกลับมาทุกเมื่อที่มีโอกาสเลยนะคะพ่อ”
“ไม่ต้องหรอกลูกๆ พ่อพูดเล่นน่ะ เรามีงานมีการต้องทำตั้งเยอะแยะ ไปๆมาๆเดี๋ยวจะเหนื่อยเปล่า”
ว่าต่อ “ทุกที่มีพายุมาด้วย...” น้ำเสียงของพ่อแผ่วลงจนใจของทอฝันกระตุกเธอก้มหน้ามองไปยังพื้นหญ้าตรงหน้าเธอคิดในใจว่าคงไม่ใช่แค่เขาสินะที่คิดถึงพายุ
ทุกคนที่นี่รักพายุแล้วก็คิดถึงเหมือนกัน พ่อถอนหายใจเบาๆและพูดออกมา “มันก็ผ่านมานานแล้วสิ พ่อน่ะคิดถึงเจ้าเด็กนั่นมากเลย พายุน่ะ เคยสัญญากับพ่อด้วยนะ ลูกรู้ไหม?”
ทอฝันเงยหน้าขึ้นมามองไปที่พ่อ รู้สึกอุ่นใจขึ้นมาอีกครั้งเมื่อเห็นรอยยิ้มที่แสนอบอุ่นของพ่อ
“เจ้านั่นน่ะสัญญากับพ่อ ว่าเขาจะรักและดูแลปกป้องลูกสาวเพียงคนเดียวของพ่อด้วยหัวใจทั้งหมดที่มี ตอนพ่อฟังพ่อก็คิดว่าจะจริงหรอ? แต่เจ้านั่นก็ยังคงหนักแน่นว่าจะดูแลลูกและปกป้องลูกด้วยชีวิตที่มีของเขา และเขาก็สามารถดูแลลูกสาวคนเดียวของพ่อให้มีความสุขได้ขนาดนี้ พ่อล่ะนับถือเขาเลยจริงๆ พ่อยอมรับในตัวเจ้านั่นเลย และพ่อก็เชื่อใจด้วยว่าเจ้านั่นจะปกป้องลูกและทำให้ลูกมีความสุขได้ และตอนนี้พ่อก็ดีใจที่ได้เห็นลูกมีความสุข”
พ่อวางมือลงบนหัวของผู้เป็นลูกความสั่นที่สัมผัสได้บนฝ่ามือของเขามันคืออะไรกัน พอก้มลงไปมองก็รู้ว่ามันคือน้ำตาของลูกตัวเอง
“ฮึก...”
“ฝันลูก...พ่อรู้ว่าลูกรู้สึกยังไง แต่พ่อก็ไม่เข้าใจมันทั้งหมดหรอกนะ พ่อแค่อยากจะบอกว่าลูกพ่อทำได้ วันนึงลูกจะเดินต่อไปข้างหน้าได้ และกลับมาร่าเริงมากกว่านี้ พายุน่ะ ดูแลลูกของพ่อมาอย่างดีเพื่อที่เขาจะได้เห็นลูกยิ้มให้เขาอย่างร่าเริง อย่าลืมนะลูก นอกจากพ่อกับแม่แล้ว ลูกยังมีพายุนะ..”
ทอฝันแทบไม่อยากคิดถึงเรื่องราวเมื่อสามเดือนก่อน มันเหมือนความทรงจำที่แสนเลวร้ายของเธอและเป็นความทรงจำที่ยากเกินกว่าจะยอมรับได้...
แต่งจบอีกตอนแล้ววว
สามารถติชมได้เลยนะค่าาา
- 4
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
