Ep.7!!! มาแล้วววว
ขณะที่ทอฝันกำลังคิดถึงช่วงเวลาแห่ง
ความสุขนั้น อยู่ๆจอแมคบุ๊คก็ดับไป ไม่นานนักก็มีวีดีโอบางอย่างเล่นขึ้นมา
และภาพที่ปรากฏขึ้นนั้นคือภาพของคนที่เธอรักและคิดถึงมาโดยตลอด...
"พายุ..."
พายุกำลังจัดตั้งกล้องให้เข้าที่เข้าทาง
ก่อนจะนั่งลงตรงเก้าอี้ ทอฝันจ้องมองอีกคนผ่านจอแมคบุ๊ค
พายุ สวมหมวกเพื่อปกปิดร่องรอยของผมที่ร่วงโรยไปทุกวันๆ ถ้าหากเธอจำไม่ผิด วันที่พายุถ่ายวีดีโอคลิปนี้คงเป็นวันที่อาการของพายุเริ่มไม่สู้ดีนัก
ใช่ พายุของเธอกำลังต่อสู้กับความเจ็บปวดที่ใกล้จะสิ้นสุดลงแล้ว...
“สวัสดีฝัน...จำยุได้ไหม? พายุคนรักของฝันไง..” พายุมองกล้องและส่งยิ้มมาอย่างอ่อนโยน
ทอฝันพยักหน้าและยิ้มตอบ “ตอนที่ฝันได้ดูวีดีโอนี้ ยุคงไม่ได้อยู่กับฝันแล้ว...ยุตัดสินใจฝากความทรงจำส่วนหนึ่งไว้กับโปรแกรมแชทแมมมอรี่ เป็นโปรแกรมที่ยุตั้งใจทำมันขึ้นมาเองมันเป็นระยะทดลองใช้งานเพียงแค่ระยะสั้นแต่หวังว่ามันจะช่วยให้ฝันหายเหงาในช่วงที่ยุไม่ได้อยู่ได้บ้าง
ยุเป็นห่วงว่าฝันจะไม่มีความสุข ยุอยากให้ฝันมีแต่ความทรงจำดีๆ
และไม่อยากให้ฝันหยุดเดินและไม่ยอมก้าวไปข้างหน้าต่อ ยุอยากให้ฝันเริ่มต้นใหม่และใช้ชีวิตต่อไปโดย...ที่อาจจะไม่มียุคอยอยู่ข้างๆฝันแล้ว”
ทอฝันเริ่มเห็นขอบตาของอีกคนเริ่มแดงและน้ำเสียงของพายุก็เริ่มสั่นตอนนี้ทอฝันก็มีความรู้สึกที่ไม่ต่างอะไรกับพายุเลย
“ฝัน...ตอนนี้ฝันมีความสุขดีหรือเปล่า? ฝันกินข้าวครบทุกมื้อใช่ไหม? แล้วงานเป็นยังไงบ้าง? ได้เป็นหัวหน้าแล้วหรือยัง? คุณพ่อกับคุณแม่ของฝันสบายดีนะ? พ่อแม่ของยุล่ะท่านสบายดีไหม? แล้วเจ้าวีวี่ล่ะโตขึ้นหรือยัง? แบงค์กับคริสดูแลฝันอย่างดีใช่ไหม? ยุมีคำถามมากมายที่อยากจะถามฝัน
และยุก็อยากจะอยู่รอเพื่อฟังคำตอบจากฝันนะ แต่เวลาของยุมันเหลือน้อยแล้วเนี่ยสิ แย่มาก...แย่มากๆเลยเนอะยุมันแย่จริงๆยุอยากจะอยู่กับฝันให้นานกว่านี้แต่….ฮืก ” น้ำใสๆไหลออกจากตาของพายุในที่สุด ทอฝันก็เช่นกัน
เธอกัดฟันอดทนกับความรู้สึกเจ็บปวดและกลั้นสะอื้นด้วยความพยายามทั้งหมดที่มี
“ฮึก...” แต่เธอก็ทำไม่ได้..
“ฝันอาจจะร้องไห้ตอนที่กำลังดูวีดีโอนี้ ยุแค่อยากจะบอกฝันว่าอย่าเศร้าไปเลยนะคนเก่งของพายุ ยุแค่อยากให้ฝันเข้มแข็งเข้าไว้ คนเก่งของยุจะทำได้ใช่ไหมครับ?” พายุมองตรงมาอีกครั้ง แปลกเหมือนกันที่ทอฝันรู้สึกเหมือนอีกคนยังอยู่ใกล้ๆ
“ขอบคุณนะ...ขอบคุณจริงๆฝัน ยุอยากจะบอกขอบคุณฝันอีกสักล้านครั้งถ้ายังมีเวลามากพอ
ยุอยากขอบคุณที่ฝันยังไม่ทิ้งยุไปไหนและยังอยู่ข้างๆยุตลอดสามเดือนที่ผ่านมา
ในชีวิตที่ผ่านมาของยุ ยุแทบไม่คิดไม่ฝันเลยว่าจะได้เจอคนที่ยุรักและพร้อมจะให้ทุกอย่างกับเขาด้วยหัวใจทั้งหมดที่มี นอกจากครอบครัวแล้ว ยุก็ยังมีฝัน
บอกตรงๆว่าตอนที่รู้ว่ายุมีเวลาอีกไม่มากแล้ว ยุกลัว.กลัวมากๆเลย..แต่เพราะรู้ว่าฝันต้องกลัวมากกว่าแน่ๆ ยุถึงได้อดทนและพยายามเข้มแข็งและต่อสู้กับมัน
เพื่อที่ฝันจะได้รู้ว่ายุยังไม่เป็นอะไร...และยังอยู่กับฝันเสมอ ยุอยากให้เราสองคนอยู่ด้วยกันไปอีกยี่สิบปี หรือสามสิบปี หรือจนกว่าเราจะตายจากกัน แต่ก็น่าเสียดายที่ยุดันเป็นคนทิ้งฝันไปก่อน...ขอโทษนะฝัน ยุขอโทษที่ต้องจากกันไปแบบนี้....ฮึก”
เสียงสะอื้นของพายุดังอยู่ไม่ขาดสาย ทอฝันก็ทำได้เพียงสะอื้นร้องไห้ในหน้าจอสีขาวหม่นๆของแมคบุ๊ค
“ไม่รู้สิ..ถ้าทำได้ยุอยากขอให้คนบนฟ้าเห็นใจยุบ้าง...และต่อเวลาให้ยุอีกสักนิดได้หรือเปล่า
ยุอยากจากไปโดยที่ได้มองเห็นฝันมีความสุขและไม่ต้องทุกข์ใจ หรือเสียน้ำตาแบบนี้ ยุอาจจะเป็นผู้ชายที่ดูแลฝันได้ไม่ดีพอ แต่ยุพยายามมันจนถึงที่สุดแล้วนะ
ถึงแม้ใจยังอยากจะทำให้ฝันมีความสุขได้มากกว่านี้
รอยยิ้มและเสียงหัวเราะของฝันคือสิ่งที่ยุรักมันมากที่สุด สามเดือนที่ผ่านมายุคิดถึงเรื่องราวมากมายที่เราเคยมีร่วมกันมาตลอดหกปี
มันเหมือนความฝันเลยเนอะ...ยุมีฝันอยู่ข้างกาย และฝันก็ทำให้ทุกๆวันของยุมีค่ามากๆ...”ทอฝันตาพร่ามั่วเพราะน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุด แต่เธอก็ยังจับจ้องไปที่พายุ พายุที่กำลังยิ้มทั้งน้ำตา... “ถ้าถึงวันที่ยุจากไป
สัญญากับยุได้ไหมว่าฝันจะเดินต่อไปข้างหน้าเรื่อยๆ ไปเจอกับคนดีๆและเปิดใจให้กับคนอื่นที่เข้ามา คนที่รักและพร้อมจะดูแลฝันแทนยุ
จริงอยู่...มันทำใจยาก แต่ยุเป็นห่วงว่าฝันจะไม่มีคนดูแล เพราะงั้นฝัน....เดินต่อไปและมองหาใครสักคนที่จะคอยดูแลฝันนะ ฝันจะลืมยุหรือจะไม่คิดถึงกันก็ได้ ยุเข้าใจ
แต่ขอแค่ให้ฝันได้มีความสุขก็พอแล้ว”
ทอฝันส่ายหัวไม่ยอมรับความจริงเมื่อได้ยินทุกๆคำพูดที่พายุเอ่ยออกมา
“หลังจากนี้ดูแลตัวเองให้ดีนะ กินข้าวให้ครบทุกมื้อ อย่าฝืนทำงานหนักมากจนเกินไปถ้าเหนื่อยก็พักบ้างนะ อย่าลืมดูแลคุณพ่อคุณแม่ล่ะไปเยี่ยมท่านบ่อยๆ ส่วนครอบครัวยุ จะเป็นอะไรไหมถ้ายุจะฝากให้ฝันไปเที่ยวหรือหาเรื่องพูดคุยกับท่านบ้าง ดูแลท่านแทนยุด้วยนะ... ฮึก
แล้วก็เจ้าวีวี่ด้วย ฝากบอกมันด้วยว่าให้รีบโตไวๆ จะได้ไม่เจอหมาตัวอื่นขู่เอา...ฝากบอกแบงค์กับคริสด้วยว่ายุยังคอยดูอยู่ห่างๆนะว่าพวกมันจะดูแลฝันได้ดีหรือเปล่า” พายุก้มหน้าลงไป เช็ดเลือดที่ไหลออกจากจมูกด้วยแขนเสื้อที่สวมอยู่
น้ำตาของเขายังคงไหลออกมาไม่หยุด ทอฝันมองภาพนั้นพร้อมกับความเจ็บปวดที่ยังคงติดอยู่ในใจ
“ยุรักฝันนะ..และจะรักฝันแบบนี้ตลอดไป”
วิดีโอจบเพียงเท่านั้น และหน้าต่างโปรแกรมแชทแมมมอรี่เด้งกลับมาเหมือนเดิม
ทอฝันรีบพิมพ์ข้อความที่อยากบอกอีกคนอย่างเร่งรีบ
ทอฝัน: พายุ ฝันอยากจะบอกยุว่าที่ผ่านมาฝันมีความสุขมากจริงๆที่มียุข้างอยู่เคียงข้างด้วยและฝันอยากจะขอบคุณยุสำหรั-
“คุณได้ใช้งานโปรแกรม Chat Memories ในรูปแบบทดลองใช้งานครบ 3 วันแล้วโปรดแสดงความคิดเห็นเพื่อจะได้นำไปพัฒนาระบบต่อไป”
ทอฝันหยุดชะงักเมื่ออ่านข้อความนั้นจนจบ เธอยังไม่ได้บอกสิ่งที่อยากจะบอกกับพายุเลย เธอตอบช้าไปเหรอ หรือเธอกำลังถูกกลั่นแกล้ง
ฮึก...ฮือ.. ทอฝันเอามือขึ้นมาปิดหน้าและปล่อยให้น้ำตาที่ยังเหลืออยู่ไหลออกมาจนสุดเสียง
หัวใจของเธอเจ็บปวดและหน่วงไปหมด..
ประตูห้องนอนถูกดึงให้เปิดออก
แบงค์และคริสรีบวิ่งเข้ามาหาทอฝันหลังจากที่ได้ยินเสียงร้องไห้ดังไปถึงข้างล่าง หลังจากที่เขาสองคนตัดสินใจตามมาหาทอฝันที่เชียงใหม่พวกเขาเป็นห่วงทอฝันเพราะทอฝันขาดการติดต่อไป และดูอาการไม่ค่อยสู้ดีมากนักหลังจากสูญเสียคนที่รักไป
แบงค์ได้โทรมาถามแม่ของทอฝันแล้วก็ได้รู้ว่าทอฝันกลับมาบ้านที่เชียงใหม่ จึงออกปากชวนคริสให้ตามมาด้วยกัน
แบงค์โอบกอดทอฝันเอาไว้ในอ้อมกอดของเขา เขาหันไปมองหน้าจอแมคบุ๊คที่ยัง
คงเปิดโปรแกรมมแชทมมมอรี่ทิ้งไว้อยู่ และก็ได้รับรู้ถึงความรู้สึกที่ทอฝันแบกรับอยู่ตอนนี้
คริสพับหน้าจอแมคบุ๊คนั้นให้ปิดไปซะ ก่อนจะโอบกอดเพื่อนด้วยอีกคน พวกเขาสองคนปลอบโยนทอฝันอย่างพยายามที่สุด
หวังเพียงแค่ให้เธอรู้สึกสบายใจขึ้นและหยุดร้องไห้ แต่อยู่ๆทอฝันก็เริ่มเสียสติ
“พายุ.. ฮือ…ไม่เอานะ… อย่าทิ้งฝันไป
สิ….ไหนยุเคยสัญญากับฝันไงว่าเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป เราจะสร้างครอบครัวด้วยกัน…ฮือออ ”
แบงค์และคริสมองหน้ากัน ก่อนจะพูดให้อีกคนตั้งสติ “ไม่นะฝัน...เธอตั้งสติไว้นะ อย่าไปคิดถึงเรื่องราวที่ทำให้เธอรู้สึกแย่สิ”
“ม..ไม่ ฮึก พายุไปแล้ว...ฮือ นายได้ยินไหมคริสว่าพายุเขาทิ้งฉันไปแล้ว”
แบงค์ที่กุมมือทอฝันอยู่ก็ยกมือขึ้นมาแล้วมาวางไว้ตำแหน่งที่หัวใจอยู่ “พายุอยู่ตรงนี้ ฝัน ฟังฉันนะ..พายุมันอยู่ในนี้ มันอยู่กับฝัน กับพวกเราตลอดเวลานะ...”
ทอฝันนิ่งคิดก่อนจะดึงให้สติของตัวเอง
กลับมา เธอผงกหัวรับ แต่เธอไม่สามารถอดกลั้นและหยุดน้ำตาได้ เพื่อนทั้งสองของเธอได้เข้ามาสวมกอดเธออีกครั้ง
และทำให้ทอฝันรู้สึกอุ่นใจขึ้นมาเมื่อมีเพื่อนคอยอยู่ด้วยในเวลานี้ เธอไม่อายที่จะปล่อยโฮออกมาเหมือนกับเด็กๆ และไม่อายที่จะแสดงสีหน้าเจ็บปวดกับความรู้สึกในใจอีกต่อไป... ความรู้สึกที่พยายามเก็บซ่อนมันมาตลอดเวลาที่ผ่านมา...
ในที่สุดมันก็ได้รับการปล่อยแล้วสินะ...
จบไปอีกตอนแล้วววว
ตอนนี้ค่อนข้างหน่วงมากๆเลย เรานี่เศร้าตามเลย อะไรมันจะดราม่าได้ขนาดนี้
สงสารทอฝันมากๆเลย สู้ๆและพยายามผ่านมันไปให้ได้นะคะ ฮือออ
โปรดรอติดตามตอนต่อไปในวันพรุ่งนี้ด้วยนะค่าาา
- 3
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
