วิชาไร้ใจ...ไม่อยากผูกพัน
หลายครั้งที่เธอต้องทนการพลัดพราก...การผิดหวังจากคนที่เรารักซ้ำแล้วซ้ำเล่า
จนบางครั้งก็เริ่มทนไม่ไหว และเริ่มมีเสียงในหัวบอกเราว่าคราวหน้าจะไม่ทนกับสภาพแบบนี้อีกแล้ว
หลายครั้งที่เธอคิดว่า ทำไมเราต้องเจอเหตุการณ์ซ้ำไปซ้ำมา และเราต้องเสียใจอยู่หลายต่อหลายครั้ง
เธอเริ่มมีเสียงในหัวอีกครั้งว่า “ถ้าเราไม่รู้สึกอะไร เราไม่มีความรู้สึกผูกพันกับใคร จะเป็นอย่างไรกันนะ” เธอเรียกสิ่งที่คิดว่า วิชาไร้ใจ
เธอเริ่มต้นฝึกวิชานี้โดยพยายามไม่รู้สึกอะไรกับใครที่เธอคุยด้วย เธอคุยแค่เรื่องงานและเรื่องส่วนตัวโดยเธอพยายามไม่รับรู้ความรู้สึก เธอฟังแค่เนื้อหาและตอบโต้แค่นั้น
เธอรักษาระยะห่างทุกคนที่เธอคุยด้วย เธอไม่อยากสนิทกับใครอีกแล้ว เธอสร้างกำแพงกั้นที่หนาขึ้นเรื่อยๆในชีวิตเธอเอง
วิชาไร้ใจของเธอเริ่มชำนาญ เธอเริ่มไม่รู้สึกกับคำว่าพลัดพราก ผิดหวังหรือเสียใจอีก
เธอไม่รู้สึกการโหยหาเวลาของที่เธอรักจากไปหรือแม้กระทั่งการที่เธอถูกทิ้งไว้เพียงลำพัง เธอใช้ชีวิตแบบนี้เรื่อยมาด้วยตัวคนเดียว
จนถึงวันที่เธอจะย้ายคอนโดเพื่อไปอยู่ที่อื่น เนื่องจากเธอได้ลาออกจากงานและกำลังไปเริ่มต้นที่ทำงานใหม่ ระหว่างที่เธอเก็บของอยู่นั้น ได้มีอัลบั้มรูปอยู่เล่มหนึ่ง เธอเริ่มเปิดดู เธอได้เห็นรอยยิ้มของตัวเองเวลาอยู่กับเพื่อนสนิท หัวเราะตอนอยู่กับครอบครัวหรืออมยิ้มเล็กๆเมื่อเธออยุ่กับแฟนเก่าของเธอ
เธอจ้องมองรูปเหล่านั้น สักพักน้ำตาของเธอเริ่มไหลรินและท่วมท้นรูปเหล่านั้น
เธอกลับมีความรู้สึกอีกครั้ง ความรู้สึกทั้งหมดมันอัดอั้นอยู่ในใจของเธอ เธอเดินไปที่กระจกและเริ่มบอกเล่าความรู้สึกที่ออกมา ทันใดนั้นวิชาไร้ใจของเธอดูเสื่อมหายไป มันใช้ไม่ได้ผลอีกแล้วตอนนี้
เธอเริ่มกลับไปใช้ชีวิตแบบเดิม แบบที่เธอรู้สึกจริงๆ เพียงแต่วิชาที่เธอต้องฝึกใหม่นั้นไม่ใช่วิชาไร้ใจ แต่เป็นวิชาเข้าใจ...เข้าใจทุกสิ่งที่เป็นในโลกนี้ เข้าใจว่าทุกอย่างมีสุขมีทุกข์สลับกันไป เข้าใจในชีวิตของมนุษย์ และสุดท้ายคือเข้าใจตัวเองนั่นเอง
วิชาไร้ใจดูเหมือนจะเป็นเกราะป้องกันเราจากความรู้สึกเสียใจหรือผิดหวัง แต่นั่นเป็นสิ่งที่ค่อยๆเกาะกินใจเราให้เราไม่มีใจให้แม้กระทั่งตัวเอง
สวัสดีวันหยุดครับ
- 1
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
