Energy Systems and Physiology
“vO2max Testing to Evaluate Aerobic Capacity”
ผู้เขียนบทความ : J.M. Stager, PhD, Jonathon Stickford, PhD, and Kirk Grand
ผู้แปล : SW8
Cr. รูปภาพ www.freepik.com
==> ในบทความที่แล้ว เราได้กล่าวถึงหัวข้อ “Fueling Aerobic Metabolism การเผาผลาญพลังงานแบบออกซิเจน” ใครยังไม่ได้อ่าน สามารถไปย้อนอ่านได้
==> ในหัวข้อนี้จะกล่าวถึงหัวข้อย่อยที่ 6 ในเรื่อง vO2max Testing to Evaluate Aerobic Capacity การทดสอบ VO2max เพื่อประเมินความสามารถการสลายอาหารแบบใช้ออกซิเจน
==> ในบทนี้อาจจะยาวสักหน่อย แต่เป็นความรู้พื้นฐานสำหรับผู้ที่อยากเข้าใจกระบวนการให้พลังงานในการฝึกซ้อมและแข่งขัน
==> เข้าเรื่องเลยแล้วกัน ขอเกริ่นนำสักหน่อย
==> ความสามารถสูงสุดของร่างกายในการรับขนส่งและใช้ออกซิเจนนั้น หมายถึงการบริโภคออกซิเจนสูงสุด หรือ vO2max
==> โดยปกติแล้ว vO2max จะวัดเป็นค่าสัมบูรณ์ (เช่นจำนวนลิตรของออกซิเจนที่ใช้ต่อนาที) หรือปรับขนาดตามขนาดร่างกายของนักกีฬา และแสดงเป็นมิลลิลิตรของออกซิเจนที่ใช้ต่อกิโลกรัมของมวลกายต่อนาที (ml ∙ kg−1 ∙ min−1)...ในวงเล็บ ตัวนี้เป็น kg ยกกำลังลบ1 // กับ min ยกกำลังลบ1 เนื่องจากในเวบนี้ไม่สามารถใส่เลขยกกำลังได้ ขอให้เข้าใจตรงกันเมื่ออ่านเจอในย่อหน้าถัดไป
==> เพราะการบริโภคออกซิเจนเชื่อมโยงกับการผลิตพลังงาน และพลังงานเป็นสิ่งที่จำเป็นในการทำกล้ามเนื้อเกร็ง ยืด หด ระหว่างการออกกำลังกาย
==> vO2max เป็นข้อบ่งชี้ถึงขีดจำกัดสูงสุดของร่างกายในการทำงานในระบบแอโรบิก
==> ด้วยเหตุผลนี้ vO2max จึงถือเป็นปัจจัยสำคัญของประสิทธิภาพความทนทาน
==> โค้ชมักกำหนดเป้าหมายให้ vO2max ของนักว่ายน้ำเป็นตัวแปรที่พวกเขาต้องปรับปรุงเปลี่ยนแปลง
==> โดยเฉพาะการกำหนดแอโรบิกที่ต้องมีความระมัดระวังสูงในการฝึกซ้อม
==> นักกีฬาที่มี vO2max สูงก็ไม่ได้เป็นที่รับประกันความสำเร็จด้านกีฬา จึงไม่ควรดูแค่ค่า vO2max เพียงอย่างเดียว
==> จุดสำคัญที่ควรจดจำคือการวัด vO2max ประเมินเฉพาะความสามารถในการสร้างพลังงานแบบแอโรบิก ไม่เกี่ยวกับ non-aerobic
==> ค่า vO2max ที่สูงมากที่เห็นได้ในนักกีฬาว่ายน้ำระยะไกล มีแนวโน้มมาจากพันธุกรรม และนักวิจัยหลายคนยืนยันว่าความสามารถในการสลายอาหารแบบใช้ออกซิเจนนั้น เป็นลักษณะที่สืบทอดมา มากกว่าปัจจัยด้านประสิทธิภาพในโปรแกรมการฝึกซ้อมอย่างหนัก (Stager and Tanner 2005)
==> สิ่งที่น่าสนใจคือ .... ไมโตคอนเดรียแสดงให้เห็นว่ามี DNA ของตัวเอง, องค์ประกอบส่วนใหญ่ของไมโทคอนเดรีย, ความสามารถในการผลิตพลังงานแบบแอโรบิก ที่เชื่อว่าสืบทอดมาจากแม่ (Brooks, Fahey และ Baldwin 2004)
==> จากที่กล่าวมา .... ความสามารถในการสลายอาหารแบบใช้ออกซิเจน และ vO2max ได้รับผลกระทบทั้งทางพันธุศาสตร์ และการฝึกซ้อมตามความหนัก-เบา ที่ต่างกัน
==> ประเด็นในที่นี้คือ ...ไม่ใช่ว่านักกีฬาทุกคนจะมีความสามารถในการพัฒนา vO2max ได้สูง แม้ว่าการฝึกซ้อมจะได้รับการพัฒนาเพื่อเพิ่มประสิทธิภาพของตัวแปรนี้
==> นักว่ายน้ำระยะกลางถึงระยะยาวที่ประสบความสำเร็จ (ระยะทางที่มีความยาวตั้งแต่ 800 เมตรขึ้นไป) จะมีค่า O2max ที่ค่อนข้างสูง และนักว่ายน้ำระยะสั้นจะมีค่าที่ต่ำกว่า
==> การทดสอบหรือการวัด vO2max เป็นหนึ่งในกระบวนการทดสอบในห้องปฏิบัติการที่มีมานานมากแล้ว ซึ่งจะทำในสาขาวิชา สรีรวิทยาการออกกำลัง exercise physiology
==> เริ่มจาก การทำงานของ A.V. Hill ที่ Harvard Fatigue Laboratory ในต้นปี ค.ศ. 1920 มีการหายใจเอาก๊าซออกมาเก็บไว้ในถุงขนาดใหญ่ในขณะที่นักกีฬาออกกำลังกาย และนำก๊าซไปวิเคราะห์องค์ประกอบ กระบวนการทั้งหมดใช้เวลาหลายวันกว่าจะเสร็จสมบูรณ์เพราะการวิเคราะห์ทั้งหมดดำเนินการด้วยมือ
==> เดี๋ยวนี้การทดสอบทำได้จาก วิ่งบนลู่วิ่ง, ว่ายน้ำในฟลูม, หรือเครื่องปั่นจักรยานอยู่กับที่ นักวิจัยจะได้ผลลัพธ์การวิเคราะห์ก๊าซทันทีที่เชื่อมต่อกับคอมพิวเตอร์ โปรโตคอลที่ใช้ในการหาปริมาณ vO2max มักเรียกกันว่า max test
==> การทดสอบจะมีนักกีฬาที่วิ่งบนลู่วิ่ง, ปั่นจักรยานบนเครื่องวัดความเร็วลม หรือว่ายน้ำในฟลูมที่มีความเร็วขึ้นเรื่อย ๆ จนกว่าเขาจะไม่สามารถทำการทดสอบต่อได้
==> การวัด vO2 ทำโดยใช้เทคนิคที่เรียกว่า การวัดความร้อนทางอ้อม ซึ่งกระบวนการนี้ต้องใช้เครื่องวิเคราะห์ออกซิเจน, เครื่องวิเคราะห์ก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์ (CO2) และวิธีการวัดปริมาตรของเครื่องช่วยหายใจ
==> ค่า vO2max สำหรับผู้ใหญ่อยู่ในช่วงตั้งแต่ 1 ถึง 5 ลิตรของออกซิเจนต่อนาที
==> ค่าเหล่านี้ถูกทำให้เป็นมาตรฐานด้วยเทียบกับน้ำหนักตัว มีค่าในช่วง 20 ถึง 90 ml ∙ kg−1 ∙ min−1 การวัดแบบนี้ทำให้ทุกคนสามารถเปรียบเทียบได้ แม้จะมีขนาดและรูปร่างอายุเพศและอื่น ๆ ที่แตกต่างกัน
==> ค่าต่ำ 20 ถึง 40 ml ∙ kg−1 ∙ min−1 มักจะเป็นของคนนั่งนิ่งๆ
==> ค่าสูงในช่วง 60 ถึง 90 ml ∙ kg−1 ∙ min−1 นั้นมักพบในนักกีฬาฝึกซ้อมมาเป็นอย่างดี
==> ค่าข้อมูล vO2max ที่ได้รับการบันทึกไว้ของนักกีฬาว่ายน้ำมีน้อย เมื่อเทียบกับกีฬาอื่น ๆ เนื่องจากไม่ค่อยมี flumes ที่ใช้ทดสอบนักว่ายน้ำ
==> อย่างไรก็ตาม จากข้อมูลที่มีอยู่แสดงให้เห็นว่านักว่ายน้ำที่ประสบความสำเร็จมีค่า vO2max ค่อนข้างสูง (50 ถึง 75 มล. ∙กิโลกรัม − 1 ∙นาที − 1) แต่ไม่สูงเท่านักสกีข้ามประเทศ (สูง 80 ถึงต่ำ 90s มล.) กก. − 1 ∙นาที − 1) หรือนักปั่นจักรยานระยะกลางถึงไกล และนักวิ่ง (กลาง 80s ml ∙ kg − 1 ∙ min − 1) (Capelli, Pendergast และ Termin 1998)
==> เกณฑ์การหายใจ (การหายใจเพิ่มขึ้นแบบไม่สม่ำเสมอ), เกณฑ์การเต้นของหัวใจ และการสะสมของแลคเตทในเลือด สามารถวัดได้ในเวลาเดียวกัน ดัชนีทั้งสามตัวนี้ ชี้วัดถึงการประเมินศักยภาพนักกีฬาที่จะสามารถทนความเข้มข้นในการฝึกได้
==> เป้าหมายสำหรับโค้ชคือ... การฝึกนักกีฬาเพื่อให้เกณฑ์ดังกล่าว เกิดขึ้นในระดับที่สูงขึ้นของ vO2max การวัดความสำเร็จของการฝึกซ้อมจะแสดงโดยมีเกณฑ์ vO2max ที่สูงขึ้น (เปอร์เซ็นต์)
==> ในปัจจุบันมีตัวเลือกอื่น ที่เป็นตัวคำนวณพลังงานได้นอกเหนือจากค่า vO2max (Di Prampero et al. 1974; Ivy et al. 1981; Olbrecht 2000)
==> สำหรับบทความหน้า เราจะมากล่าวถึงหัวข้อย่อยที่ 7
==> เรื่อง “Anaerobic Energy Pathways and Swimming Performance” เส้นทางการใช้พลังงานแบบไม่ใช้ออกซิเจนและประสิทธิภาพการว่ายน้ำ
==> ท่านใดที่ต้องการแสดงความคิดเห็น ขอเป็นในเชิงบวก และ/หรือ ถ่ายทอดความรู้เพิ่มเติมเพื่อเป็นประโยชน์แก่ผู้อ่านท่านอื่นได้อ่านด้วย ขอบพระคุณอย่างสูง
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
