พ่ออรุณแวะมาที่ร้านขนมหวาน เห็นสุราชคนขยันกำลังนั่งเศร้า ไม่มีแก่ใจทำงาน จึงบอกให้เด็กน้อยโชตูช่วยดูแลจัดการร้านแทนสุราชไปก่อน ส่วนตัวเขาตั้งใจจะมาปลุกปลอบลูกชาย ตามประสาคนที่อาบน้ำร้อนมาก่อน
แม้ในสายตาของคนอื่น ปัญหาแม่ผัว-ลูกสะใภ้ จะสร้างความเจ็บปวดให้กับผู้หญิง แต่เอาเข้าจริงปัญหานี้ก็ทรมานใจชายไม่ใช่เล่น
“นี่ไม่ใช่ปัญหาของลูกคนเดียวหรอกนะ มันเป็นปัญหาโลกแตกที่ผู้ชายทุกคนต้องเจอ ผู้ชายที่แม่และเมียของเขาอยู่ในบ้านหลังเดียวกัน ฉะนั้นอย่าได้กลุ้มใจไปเลย”
“จะเป็นไปได้ไหมครับพ่อที่ผู้ชายคนหนึ่งจะปรารถนาดีต่อทั้งแม่และภรรยาของเขา ผมไม่อยากเห็นผู้หญิงที่มีความสำคัญกับผมทั้งสองคนต้องเสียใจ”
สุราชเปิดอกพูดคุยกับพ่อ แม้เขาจะไม่สนิทกับพ่อนัก แต่พ่อก็มักจะมีคำแนะนำดีๆ ให้กับเขาเสมอ
“แล้วเป็นไปไม่ได้ไหมล่ะที่เราจะทอดขนมเจลาบิกับซาโมซ่าในน้ำมันเดียวกัน”
ชายหนุ่มส่ายหน้าปฏิเสธ แต่แล้วเขาก็เหมือนเห็นแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์…
“แต่ถ้าเราสามารถทอดขนมทั้งสองในน้ำมันเดียวกัน เราอาจจะได้สิ่งใหม่ๆ เกิดขึ้นก็ได้นะครับ ผมเป็นคนทำขนม ผมมั่นใจว่าผมสามารถทำได้ สัญญาและแม่จะมีความสุข ถ้าเรียนรู้ที่จะเคารพและเข้าใจมุมมองของกันและกัน”
พ่ออรุณยิ้ม เขาไม่คัดค้านหากลูกชายจะคิดบวก ทั้งยังอวยพรให้เขาประสบความสำเร็จในการทำตามเสียงหัวใจบอก
ด้านซานโต๊สยังคงเก็บตัวอยู่ในห้อง เธอปฏิเสธที่จะกินอาหารค่ำที่สะใภ้มีนาเอามาให้ เพราะรู้ดีว่าสุราชก็คงยังไม่ได้กินอะไรเหมือนกัน อรุณเห็นซานโต๊สห่วงลูกชาย แต่ก็แปลกใจว่าทำไมเธอยังไม่ยอมยกโทษให้กับสุราชเสียที ซานโต๊สได้แต่นอนหันหลังให้กับคู่ชีวิต พลางบ่นด้วยความน้อยใจถึงสุราช
“พ่อเขาไม่เข้าใจแม่เลย แล้วลูกล่ะ แม่ไม่ใช่แม่สามีที่ลงโทษลูกสะใภ้โดยไม่มีเหตุผล แต่จะให้แม่ลืมเหตุการณ์นั้นได้อย่างไร แล้วลูกล่ะลืมได้อย่างไรกัน”
สุราชขึ้นมาที่ห้องนอน เห็นสัญญานั่งทรุดอยู่กับพื้นในท่ามกลางความมืด เขาเปิดไฟให้ห้องสว่างขึ้น คว้าหลอดยามาทามือและแขนเพื่อลดอาการอักเสบบวมให้กับหญิงสาว สัญญายังคงแข็งขืนเหมือนเดิม แต่คราวนี้สุราชไม่ยอม เขาบังคับจับแขนแล้วค่อยๆ ทายาและนวดให้อย่างคล่องแคล่ว
“อย่าทำตัวเป็นเด็กสิ ความเศร้า…ถ้าเราแบ่งปันกัน มันจะค่อยๆ บรรเทาเบาบางลง” สัญญามองหน้าสุราช เหมือนเขาจะพูดอะไรต่อ เธอจึงรอฟังคำของเขาอย่างจดจ่อ
“เมื่อพวกเรายังเด็ก พ่อไปเลือกตั้งที่คูหา จู่ๆ ก็มีนักเลงมาทำร้ายพ่อ บอกว่าพ่อเลือกผิดคน ตอนนั้นพ่อเข้าโรงพยาบาล อาการเป็นตายเท่ากัน พวกเรากลัวมาก แม่ยอมถือศีลอดข้าวอดน้ำขอพระพรต่อพระเจ้าให้พ่อรอดปลอดภัย เพราะเหตุนี้การเลือกตั้งจึงไม่มีความหมาย แต่เป็นฝันร้ายสำหรับแม่
ความจริงผมตั้งใจจะเล่าเรื่องนี้ให้คุณฟัง ตอนที่เราอยู่ที่บูธขายขนม แต่พอคุณบอกว่าการเลือกตั้งมีความสำคัญ พ่อคุณสอนอย่างนั้น ไม่รู้ทำไม ผมไม่สามารถหยุดคุณได้ ผมดีใจที่เห็นคุณมีความสุข และเห็นความปรารถนาของพ่อคุณเป็นจริง”
สัญญารู้สึกสับสน เขาใส่ใจคำสอนของพ่อเธออย่างนั้นหรือ เขาไม่เคยเจอท่านด้วยซ้ำ ส่วนสุราชเมื่อได้พูดอย่างที่ใจต้องการแล้ว ก็ลุกจากไปเพื่อให้เวลาแก่หญิงสาว เขาไม่อยากบังคับให้สัญญาทำอะไร โดยที่ใจเธอไม่ต้องการ…
ไม่นานผลลัพธ์ก็ปรากฏ สัญญาค่อยๆ ประคองถาดอาหารไปให้แม่สามี แม้จะโดนไล่ตะเพิด ประชดประชันจากซานโต๊สประมาณว่าเธอและสุราชคงจะกินกันเสร็จแล้วสิ แต่สัญญายังคงควบคุมสถานการณ์ด้วยความนิ่ง
“สุราชเคยทานข้าวก่อนแม่หรือคะ เขาจะไม่กินอะไรจนกว่าแม่จะทานนะคะ”
ทิฐิของซานโต๊สเริ่มละลาย สัญญาเดินเข้ามาหาและยกมือไหว้ วอนขอให้ผู้อาวุโสของบ้านช่วยยกโทษให้เธอผู้ไม่รู้เหตุผลลึกๆ ที่ซ่อนอยู่เบื้องหลัง
“แม่ทานอาหารเถอะนะคะ ถ้าแม่ไม่ทาน มันคงเป็นบทลงโทษที่ใหญ่มากสำหรับหนู มากกว่าสั่งให้หนูยกน้ำเสียอีก”
ซานโต๊สไม่พูดจาอันใด เธอค่อยๆ นั่งลง แล้วเรียกสุราชและสัญญามานั่งลงข้างๆ พลางสั่งมีนาให้ไปยกถาดอาหารมาเพิ่ม และเริ่มลงมือรับประทาน ซานโต๊สเห็นสัญญาฉีกแผ่นแป้งจาปาตีไม่ถนัด เธอก็เอามาฉีกให้ และแนะให้ทายาที่แขนก่อนนอนอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน
สุราชมองภาพความเอื้ออาทรที่เกิดขึ้นด้วยความซึ้งใจ ในที่สุดแม่กับสัญญาก็เข้าใจกัน เขากินข้าวไป ตาก็ทอดมองไปยังหญิงสาวด้วยความห่วงใย หารู้ไม่ว่าซานโต๊สลอบมองเขาอยู่ และดีใจไปกับเขาด้วยที่ได้ศรีภรรยาเช่นสัญญา
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
