เรื่องสั้น : Walk you home
----------------------------------------------
ผมนั่งเล่นที่ศาลาตรงสี่แยกหน้าโรงเรียน เพื่อนหลายคนเดินผ่านทักทายและชวนกลับบ้าน บางคนก็ชวนไปเตะบอลที่สนาม แต่ผมก็บอกปัดไปหมด ทุกคนยิ้มอย่างรู้กันแล้วจากไป
ผมทำทีนั่งที่ศาลานี่ทุกเย็น เพราะรอใครบางคนในทุก ๆ วัน นั่นไง เธอกำลังเดินมาโน่นแล้ว รองประธานนักเรียน ตัวแทนชีวะโอลิมปิกของประเทศ และความสามารถอีกมากมายที่ผมเล่าทั้งวันก็ยังไม่ครบ แต่ที่ผมแน่ใจคือ รอยยิ้มของเธอนั้นน่ารักที่สุดในโลก ผมค่อนข้างมั่นใจเรื่องนั้น
"แอน กลับบ้านแล้วเหรอ" ผมตะโกนไล่หลังเธอมา
ผมรีบเอามือดึงชายเสื้อนักเรียนให้หลุดออกมานอกกางเกง ให้ดูรุงรังเข้าไว้
"อ้าว ชล ยังไม่กลับอีกเหรอ" แอนหันมาเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม
ผมไม่รู้จะบรรยายภาพตรงหน้าได้ยังได้ รอยยิ้มละไม กับผมที่ถูกรวบมัดไว้ด้วยริบบิ้นสีน้ำเงิน ปอยผมสะท้อนแสงแดดเย็นสีส้มจางเป็นประกาย และท่าสองมือจับหูกระเป๋านักเรียนไว้ นั่นคือภาพที่สวยงามที่สุดที่ผมเคยพบเจอ
"เพิ่งเล่นบอลเสร็จ จะกลับพอดีเลย เดินกลับด้วยกันนะ เดี๋ยวเราไปเดินไปส่งบ้านเอง" ผมทำท่าปาดเหงื่อแก้เขินไปอย่างนั้น ทั้งที่ตัวแห้งสนิท
"ได้สิ ไปทางเดียวกันอยู่แล้วนี่นา"
แอนหันไปโบกมือลาเพื่อนอีกสามสี่คนที่เดินมาด้วยกัน แล้วแยกกันที่หน้าประตูโรงเรียน ผมยืนรอที่ป้ายรถประจำทางพักนึง แอนลาเพื่อน ๆ แล้วเดินตรงมาทางนี้ ผมยังเห็นเพื่อนเธอยืนจับกลุ่มกันมองมาทางเราพร้อมหัวเราะกันคิกคัก
"ป่ะ ไปกันเถอะ" เธอยิ้มเดินผ่านหน้าผมไป
ผมรีบจ้ำตามไปติด ๆ
"วันนี้เลิกเย็นเลยเนอะ ติวชีวะอยู่เหรอ แอน" ผมถามเธอก่อนเดินขึ้นไปอยู่ข้าง ๆ
"อืมม อีกเดือนเดียวก็ต้องไปเข้าค่ายที่กรุงเทพฯ แล้ว ตื่นเต้นเหมือนกันนะ" แอนเอามือข้างหนึ่งเกี่ยวปอยผมที่หล่นลงมากลับไปคล้องข้างหู
"แอน ทำได้อยู่แล้ว ทำให้เต็มที่แต่ไม่คาดหวังไง ใช่ม่ะ"
"นั่นสินะ เต็มที่แต่ไม่คาดหวัง" แอนเงยหน้าสูดหายใจลึก
_______________________________
ประโยคนี้แอนเป็นคนพูดกับผมตอนมอสี่ ตอนนั้นผมกำลังจะสอบปลายภาคชีวะ แต่มันไม่เข้าหัวเอาเสียเลย แอนเลยอาสาจะช่วยติวให้
ด้วยที่เธอเป็นเพื่อนผมมาตั้งแต่มอหนึ่ง บ้านอยู่ถัดผมไปราวห้าร้อยเมตร แถมแม่ของเราสองคนก็เป็นเพื่อนกันอีก เราจึงสนิทกันมากกว่าเพื่อนต่างเพศคนอื่นนิดหน่อย
"แอน ชีวะทำไมมันต้องท่องอะไรเยอะแยะเนี่ย โอ้ย ไหนว่าพวกแมลงต้องมีร่างกายสามส่วนไม่ใช่เหรอ ทำไมมีพวกส่วนหัวรวมกับส่วนอก เรียกอะไรเนี่ย แซฟฟอแล็ค ฟา...โฟ โอ้ย อ่านไงอ่ะ" ผมเอามือเกาหัว
"เขาอ่านว่า เซฟาโลโทแร็กซ์ แล้วก็พวกที่ส่วนหัวกับอกรวมกับ มันคนละคลาสกับพวกอินเซ็คต้านะ ชล" แอนนั่งหัวเราะรั่วจนผมอาย
"ก็มันยาก จำเยอะไปหมด" ผมเอาหน้าฟุบกับโต๊ะอย่างท้อแท้
"ค่อย ๆ ท่อง ทำให้เต็มที่กับมัน แต่ไม่ต้องคาดหวังนะ แล้วมันจะออกมาดี เชื่อสิ" แอนยิ้มให้ ผมเงยหน้ามาดูรอยยิ้มนั้น จนเผลอยิ้มออกมาไม่รู้ตัว
แล้วเกรดชีววิทยาตอนมอสี่เทอมหนึ่งผมก็ได้เกรดสามอย่างน่าอัศจรรย์ แต่ที่ยิ่งไปกว่านั้นคือเทอมต่อ ๆ มาผมไม่เคยได้เกรดอื่นเลยนอกจาก เกรด 4
เพราะคำพูดของแอนวันนั้นประโยคเดียวจริง ๆ
___________________________
"แล้วแอนจบมอหกแล้ว จะสอบเอาทุนไปอเมริกาจริง ๆ เหรอ" ผมก้มหน้ามองรองเท้านักเรียนที่ฝุ่นจับของตัวเองตอนพูดออกไป
"ยังไม่รู้เลย รอหลังแข่งเสร็จก็ว่าจะตัดสินใจอีกทีนะ
แล้วชลล่ะ ตกลงจะสอบเข้าคณะอะไรเหรอ" แอนหยุดเดินแล้วหันมามองผม จนผมต้องรั้งเท้าเกือบเซ
"เอ่อออ ...เราจะเรียนหมอ" ผมอึกอักก่อนโผล่งออกไป
"จริงเหรอ ไหนว่าไม่ชอบชีวะไง" แอนเอามือปิดปากหัวเราะคิก เธอยืนหัวเราะอยู่นานจนผมหน้าแดงเพราะเขินที่เคยพูดไปอย่างนั้นจริง
"ก็เพราะแอนไง" ผมพูดพร้อมทำหน้าจริงจังตอนมองตาเธอ
แอนมองผมแล้วหยุดนิ่งไปครู่หนึ่ง แก้มที่แดงเรื่อนั้นไม่แน่ใจว่าเพราะอะไร หรือแค่แสงที่สะท้อนจากป้ายโฆษณาอันใหญ่ที่อยู่ด้านหลังผมกันแน่
"อย่าทำหน้าขึงขังสิ ตลกอ่ะ" แอนยิ้มออกมา
"แกล้งนิดเดียว ทำเป็นตกใจนะ แอน" แล้วผมกับแอนก็หัวเราะกันแล้วออกเดินต่ออีกครั้ง
เราเดินกันไปเงียบ ๆ อยู่พักหนึ่ง ผมเลยหยิบหูฟังขึ้นมาเสียบไว้ข้างหนึ่งแล้วกดเล่นเพลงจากมือถือ
"ฟังเพลงป่ะ เพลงนี้เพราะดีนะ เราฟังมาจากหนังที่เขาเอามารีรันน่ะ ชอบเลยไปโหลดมาฟัง" ผมยื่นหูฟังสีขาวอีกข้างให้แอน
"เพลงอะไรเหรอ เพราะแน่นะ"
"แค่ลองฟัง แล้วไม่ต้องคาดหวังไง" ผมยิ้ม
"อืมม ก็ได้ จะดูว่าเพลงโปรดของชลคือเพลงอะไรหนอออ" แอนลากเสียงยาวล้อเลียนผมจนผมอดยิ้มกว้างไม่ได้จริง ๆ
~ Tonight, just the two of us
so forget the world for a while
Open your heart and open your eyes
I'm right here in front of you.~
"แอน จะว่าอะไรไหม ถ้าเราจะขอเดินไปส่งที่บ้านทุกเย็น...ตลอดไป จะได้ไหม" ผมสูดหายใจลึกแม้มปาก รอคำตอบจากเธอ
"เดินไปส่งบ้านเหรอ ได้สิ แล้วถ้าอีกหน่อยต้องแยกกันไปเรียนแล้ว คงไม่ได้ไปส่งแล้วสินะ" แอนก้มหน้ามองรองเท้านักเรียนที่ขัดจนมันวาว
"เราก็จะรอวันที่เราเดินไปรับแอนแล้วก็กลับบ้านด้วยกันทุกวันอีกครั้ง เราสัญญา" ผมเงยหน้ามองฟ้าแก้เขิน
"อืมม"
.
.
"เพลงเพราะจริง ๆ ด้วยเนอะ" แอนยิ้มพร้อมแก้มชมพูระเรื่อ ที่เห็นได้แม้อาทิตย์จะลับขอบฟ้าไปแล้ว
~Please tell me how you feel
Cos deep inside I know it's real
I promise, I will forever be yours~
นิ้วก้อยของผมไปแตะที่นิ้วก้อยของเธอ แล้วนิ้วก้อยของเราก็เกี่ยวกันไว้ จนรู้สึกได้ถึงเสียงหัวใจสองดวงที่เต้นไม่เป็นจังหวะ แต่ก็อุ่นในหัวใจเสียเหลือเกิน
_______________________________
วันนี้ให้ผมเดินไปส่งทุกคนกลับบ้าน เข้านอนนะครับ ฝันดีครับ
- 5
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
