สำหรับฉากที่มีข้อคิด และชวนให้เรากลับมาทบทวนตัวเอง
เป็นฉากที่หนึ่งในสมาชิกทีมล่าสังหารอย่าง อเลฮานโดร พูดกับ เคท
(อเลฮานโดรเป็นมือสังหารระดับพระกาฬ
ซึ่งมีความแค้นฝังลึกกับเจ้าพ่อค้ายาเสพติด)
โดยอเลฮานโดรเดินทางมาพบกับเคท
เพื่อให้เคทเซ็นเอกสารฉบับหนึ่งเพื่อรับรองว่า
“ทุกอย่างที่เราทำ…เราทำตามกฎเกณฑ์ทุกอย่าง”
แต่จากเรื่องราวความโหดร้ายทั้งหมด
จึงทำให้เคทแสดงออกอย่างชัดเจนว่า
“ไม่ยอมเซ็นเด็ดขาด”
อเลฮานโดรจึงจ่อปืนไปที่เธอและบีบบังคับ
จนในที่สุดเคทต้องยอมเซ็นไปทั้งน้ำตา
ซึ่งเป็นการตัดสินใจที่กล้ำกลืนเจ็บปวดอย่างที่สุด
และก่อนจะจากลา อเลฮานโดรได้พูดประโยคนี้กับเคท
“คุณควรย้ายไปอยู่เมืองเล็ก ๆ
ที่บ้านเมืองยังมีขื่อมีแป
อยู่ที่นี่ คุณไม่รอดแน่
คุณไม่ใช่หมาป่า
และนี่เป็นถิ่นหมาป่าแล้ว”
ผมประทับใจฉากนี้เป็นพิเศษเลยครับ
เป็นจุดที่บีบคั้นตัวละครได้มากที่สุดในเรื่องแล้ว
ซึ่งชวนให้เรากลับมามองชีวิตตัวเอง “ในจุดที่เรายืนอยู่”
ทั้งในแง่มุมของการทำงาน การใช้ชีวิต ความรัก
หรือแม้กระทั่งบทบาทในครอบครัว
“เราพึงพอใจเพียงใดที่อยู่จุดนี้…ที่แห่งนี้ยังเหมาะกับเราแค่ไหน”
ซึ่งบางครั้งชีวิตก็ทำให้เราต้องยอมรับความจริงอันเจ็บปวด
เพื่อก้าวต่อไป และเพื่อให้เราเป็นอิสระจากสิ่งที่ทำร้ายเรา