20 พ.ย. 2020 เวลา 08:57 • ภาพยนตร์ & ซีรีส์
ข้อคิดจากหนัง : Top Gun “ความล้มเหลว…ส่วนหนึ่งของการเติบโต”
“ชีวิตอาจพลาดพลั้งจนเสียหลัก…ขณะเดียวกันก็เป็นโอกาสสำหรับยืนหยัดอีกครั้ง” ถึงแม้ครั้งแรกอาจจะพังไม่เป็นท่า แต่อย่างน้อยเราก็ยังมีครั้งต่อไป
Top Gun (1986)
ภาพยนตร์ที่เล่าเรื่องราวของ
นักบินหนุ่มคนหนึ่ง “ปีเตอร์ มิตเชลล์”
หรือ ในฉายา “มาเวอริค”
เขาเป็นคนที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ ความบ้าระห่ำ
ต้องการพิสูจน์ตัวเอง (ว่าเหนือกว่าพ่อผู้ล่วงลับ ซึ่งเป็นนักบินที่เก่งที่สุดคนหนึ่ง)
ชอบลุยเดี่ยว และชอบละเมิดกฎการฝึกอยู่บ่อยครั้ง
โดยเขาได้ถูกส่งมาฝึกที่หน่วย Top Gun
ซึ่งเป็นศูนย์การฝึกนักบินที่ “สร้างนักบินที่เก่งกาจ…ให้กลายเป็นสุดยอดนักบิน”
ผ่านการฝึกมหาโหดที่กดดันกันอย่างหนัก
ทั้งยังมีการแข่งขันกันภายในรุ่นเพื่อค้นหา “ผู้ที่เป็นสุดยอดของสุดยอด”
ที่ Top Gun แห่งนี้ “มาเวอริค” จึงต้องพบเจอกับบทเรียนชีวิตมากมาย
ทั้งการฝึกฝน การเปิดใจ ความอดทน
ความผิดพลาด ความสูญเสีย และการเติบโต
“ทั้งในฐานะนักบิน…เพื่อน…คนรัก…มนุษย์คนหนึ่ง”
จุดสำคัญที่ผมประทับใจในภาพยนตร์เรื่องนี้
มาจากเสียงสะท้อน (และเสียงบ่น 555) จากผู้คนรอบตัวของมาเวอริคครับ
เริ่มตั้งแต่
-กูส คู่หูและยังเป็นเพื่อนซี้ของมาเวอริค “ฉันมีเมียกับลูกที่ยังต้องห่วง…บินกับนายทีไรมันเกือบทำให้ฉันประสาทแดก”
-ไอซ์แมน เพื่อนร่วมรุ่นที่เป็นคู่แข่งคนสำคัญ “พอขึ้นบินแล้วนายมันอันตราย…อันตรายแล้วก็โง่ด้วย”
-เจสเตอร์ ครูฝึกยอดฝีมือ “เราจะไม่ทิ้งเพื่อนที่มาด้วยกันไว้เพียงลำพัง”
-ชาร์ล็อต ครูฝึกและยังเป็นคนรักของมาเวอริค “การเป็นที่สุดของที่สุด แปลว่า เราอาจจะผิดพลาด แต่เราก็ต้องเดินต่อไป”
ซึ่งจากเสียงสะท้อนเหล่านี้
ได้ค่อย ๆ ทำให้มาเวอริคกลับมามองตัวเอง
กลับมาทำความเข้าใจชีวิตมากขึ้น
“เริ่มหยุดใช้การพิสูจน์ตัวเอง เพื่อปกป้องตนเอง”
ข้อคิดสำคัญของหนัง
“ชีวิตอาจพลาดพลั้งจนเสียหลัก…ขณะเดียวกันก็เป็นโอกาสสำหรับยืนหยัดอีกครั้ง”
3
พวกเราต่างเคยผิดพลาดมาด้วยกันทั้งนั้น
เริ่มตั้งแต่การลองผิดลองถูกจนยืนและเดินได้
การหัดวิ่ง การฝึกปั่นจักรยาน ทำการบ้านส่งครู
เล่นกีฬา ลองทำอาหาร ฝึกขับรถ
หรือแม้แต่การทดลองงานครั้งแรก
“ความผิดพลาด”
จึงมอบบทเรียนสำคัญให้แก่พวกเรา ว่า
-จุดไหนที่เราหลงลืม
-จุดใดที่เรามองข้ามไป
-สิ่งใดที่เราละเลย
-สิ่งใดที่เรายังไม่รู้และยังไม่เข้าใจ
-สิ่งไหนที่เรามั่นใจจนเกินไป
“สิ่งที่เราพึงเรียนรู้”
การเรียนรู้จะไม่สามารถเกิดขึ้นได้เลย
หากเราไม่ยอมรับความพลั้งพลาด
หรือ ไม่ยอมรับความเปราะบางที่เรามี
ซึ่งไม่ว่าจะเป็นสิ่งใด
“ก็ล้วนเป็นธรรมชาติของชีวิต”
การกล้าเปิดเผยในสิ่งที่ล้มเหลว
การกล้าพูดถึงสิ่งที่ยังก้าวไม่ข้าม
“มอบโอกาสให้เราหาช่องทางในการเติบโต”
เมื่อเราไม่ปิดกั้นโอกาสในการเติบโตของตัวเอง
ชีวิตย่อมเปิดเผยเส้นทางที่กว้างขวางมากมาย
ทั้งการหาความรู้ พูดคุยกับผู้ที่รู้และเชี่ยวชาญมากกว่าเรา
แล้วเมื่อเรามองกลับมา
“ลองมองตัวเองในวัยเด็ก…ด้วยสายตาของเราในวัยผู้ใหญ่”
เราจะพบว่า
ความไม่รู้ ความไม่ถนัด
ความไม่ชำนาญ ความผิดพลาด
หรือแม้แต่ความสูญเสีย
“ล้วนเป็นเรื่องธรรมดาที่เกิดขึ้นตลอดชีวิตของเรา”
ดังนั้น
หน้าที่ของเราในฐานะมนุษย์คนหนึ่งที่มีเลือดเนื้อและมีหัวใจ ก็คือ
โอบรับความเป็นจริงอย่างเต็มใจ และก้าวเดินต่อไปในเส้นทางชีวิต
“เหมือนครั้งที่เรายังเยาว์วัย…ที่ยังยิ้มและสนุกไปกับการล้มแล้วลุกขึ้นมาใหม่”
โฆษณา