#32 เล่ม 1 บทที่ 7 หน้า 173 ~ 180
N : ชีวิตช่างน่ากลัวและแสนจะสับสน ผมหวังอยากให้อะไรต่อมิอะไรชัดเจนมากกว่านี้
G : ชีวิตไม่มีอะไรน่ากลัวหรอก
🔸ถ้าเธอไม่ยึดติดกับผลของมัน🔸
N : หมายความว่าถ้าเราไม่ต้องการอะไรเลยน่ะหรือครับ?
G : ใช่แล้ว "จงเลือก" ทว่า "อย่าต้องการ"
N : มันคงจะง่ายสำหรับคนที่ไม่มีภาระต้องดูแลรับผิดชอบใคร แต่ถ้าเรามีลูกมีเมียล่ะ?
G : ทางของผู้มีครอบครัวนั้นสุดท้าทายเสมอ บางทีอาจท้าทายที่สุดด้วย
อย่างที่เธอว่านั่นล่ะ มันง่ายที่จะ "ไม่ต้องการอะไรถ้ามีตัวเธอเพียงลำพัง" แต่เมื่อเธอมีคนที่เธอรัก ก็เป็นธรรมชาติที่เธอย่อมอยากให้สิ่งที่ดีที่สุดแก่พวกเขา
N : มันเจ็บปวดเมื่อไม่สามารถให้สิ่งที่เราอยากให้พวกเขามีได้ บ้านดีๆ เสื้อผ้าที่เหมาะสม อาหารที่พอเพียง ผมรู้สึกเหมือนว่าต้องดิ้นรนต่อสู้มาเกือบ 20 ปี เพียงเพื่อจะมีชีวิตแบบเดือนชนเดือน ผมยังไม่มีอะไรเลยตอนนี้
G : เธอหมายถึงความมั่งคั่งทางวัตถุใช่ไหม?
N : ผมหมายความแค่ปัจจัยพื้นฐานที่ผู้ชายคนหนึ่งอยากจะหามาให้ลูกๆเท่านั้น แค่สิ่งธรรมดาสามัญที่ชายผู้หนึ่งพึงจะหาให้ภรรยาของเขาได้
G : เข้าใจล่ะ เธอเห็นว่าการจัดหาสิ่งเหล่านี้คืองานแห่งชีวิตของเธอใช่ไหม?
เธอจินตนาการว่าชีวิตเป็นเรื่องอะไรพวกนี้ใช่ไหม?
N : ผมไม่แน่ใจว่าหมายความแบบนั้นนะครับ ไม่ใช่ว่าชีวิตผมจะหมายถึงแต่เรื่องพวกนี้ แต่อย่างน้อยที่สุดมันคงดีแน่ๆ ถ้ามันจะพ่วงมากับชีวิตด้วย
G : เอาล่ะ กลับมาที่ประเด็นนี้ เธอเข้าใจว่าชีวิตเธอเป็นไปเพื่ออะไรล่ะ?
N : เป็นคำถามที่ดี ตลอดหลายปีมานี้ผมมีคำตอบที่แตกต่างกันไม่รู้กี่ข้อต่อกี่ข้อ
G : แล้วตอนนี้คำตอบของเธอคืออะไรล่ะ?
N : รู้สึกว่าจะมีสองคำตอบครับ คำตอบที่ผม `อยากให้เป็น` กับ `ที่เป็นอยู่ตอนนี้`
G : คำตอบที่เธอ `อยากให้เป็น` คือ?
N : ผมอยากเห็นชีวิตของตัวเองเป็นไปเพื่อวิวัฒนาการทางจิตวิญญาณ อยากให้ชีวิตคือการแสดงออกและมีประสบการณ์ถึงส่วนที่ผมรักมากที่สุดในตัวเอง คือส่วนของความรักความเมตตา ความอดทน การให้และการช่วยเหลือ ส่วนที่ฉลาด รอบรู้ ให้อภัย และ ...รัก
G : ฟังดูเหมือนเธอกำลังอ่านหนังสือเล่มนี้อยู่ยังไงยังงั้นเลย!
N : ครับ มันเป็นหนังสือที่งดงามมากในขั้นสูง แต่ผมกำลังพยายามหาวิธีที่จะให้สิ่งเหล่านี้นำไป "ปฏิบัติได้จริงในชีวิต" ด้วย ...ส่วนคำตอบที่ผมมองเห็นในชีวิตจริงก็คือ 'การเอาชีวิตรอดไปวันๆ'
G : โอ นี่เธอคิดว่าอันหนึ่งขัดขวางอีกอันอย่างนั้นหรือ?
N : เอ่อ...
G : เธอคิดว่าขั้นสูงเป็นอุปสรรคต่อการอยู่รอดใช่ไหม?
N : ความจริงก็คือผมอยากทำมากกว่าแค่มีชีวิตรอด ผม`ดิ้นรนให้อยู่รอด`มาตลอดหลายต่อหลายปีและสังเกตว่าตัวเองยังอยู่จุดเดิมอยู่เลย แต่ผมอยากให้`การดิ้นรนต่อสู้นี้`จบลงเสียที
ผมเห็นว่าแค่มีชีวิตรอดพ้นวันต่อวันถือว่าเป็นการกระเสือกกระสนดิ้นรนอยู่ดี ผมอยากทำมากกว่าแค่การเอาชีวิตรอด ผมอยาก `รุ่ง`
G : อะไรล่ะที่เธอเรียกว่า `รุ่ง`?
N : มีเงินมากพอที่จะไม่ต้องมานั่งกังวลว่าดอลลาร์ถัดไปจะมาจากไหน ไม่ต้องว้าวุ่น ไม่ต้องเครียดกับแค่การจะจ่ายค่าเช่าหรือจัดการกับบิลค่าโทรศัพท์ ที่จริงผมไม่อยากยุ่งกับเรื่องทางโลกแบบนี้หรอก แต่เรากำลังพูดถึง`ชีวิตจริง`กันอยู่ใช่มั้ยล่ะ
ไม่ใช่ภาพชีวิตทางจิตวิญญาณแสนโรแมนติกแต่เลื่อนลอยจับต้องไม่ได้ เหมือนที่พระองค์วาดมาทั้งหมดในหนังสือเล่มนี้!
G : นี่ฉันได้ยินความโกรธเล็กๆใช่ไหมเนี่ย?
N : ไม่ได้โกรธมากไปกว่าที่มันว้าวุ่นหรอกครับ ผมติดอยู่ในเกมจิตวิญญาณนี้มา 20 ปีแล้ว แล้วดูสิว่าตอนนี้ผมได้อะไร เข้าใกล้บ้านอนาถาแค่เอื้อม! ตอนนี้ผมก็เพิ่งตกงาน และดูเหมือนจะไม่มีเงินเข้าอีกครั้ง ผมเหนื่อยกับการดิ้นรนเต็มทีแล้ว
ผมอายุ 49 แล้วนะ ผมอยากมีความมั่นคงในชีวิตบ้าง เพื่อจะได้อุทิศเวลาให้กับ "เรื่องพระเจ้าๆ" และ "การพัฒนาทางจิตวิญญาณ" หรืออะไรทำนองนี้บ้าง นั่นล่ะที่หัวใจผมต้องการ แต่ชีวิตกลับไม่เอื้อให้ผมทำอย่างนั้นได้เลย...
G : พูดได้ดีทีเดียว คาดว่าเธอคงพูดแทนผู้คนจำนวนมากด้วยขณะแบ่งปันประสบการณ์นี้
ฉันจะตอบความจริงของเธอทีละประโยคนะ เราจะได้ติดตามและวิเคราะห์คำตอบได้ง่ายๆ
เธอไม่ได้อยู่ใน "เกมจิตวิญญาณ" มา 20 ปีหรอก เธอแค่วนเวียนอยู่ตรงขอบๆเท่านั้น (นี่ไม่ใช่การ "หักหน้า" เธอหรอกนะ แค่พูดตามความจริงเท่านั้น)
ฉันยอมรับว่า 20 ปีที่ผ่านมาเธอได้ `มองดู` มัน `หยอกเล่น` กับมัน เข้ามา `ทดลองดู` เป็นครั้งคราว
แต่ฉันก็ยังไม่รู้สึกจริงๆเลยว่าเธอได้ "ผูกมัดตนเองกับเกมนี้จริงๆ" จนเมื่อไม่นานมานี้
มาทำความเข้าใจกันก่อนนะว่า
★การอยู่ในเกมจิตวิญญาณ★ หมายถึง :
✴️อุทิศทั้งร่างกาย จิตใจ และวิญญาณทั้งหมดของเธอ ต่อกระบวนการสร้างสรรค์ตัวตนให้เป็นไปตามฉายาลักษณ์ของพระเจ้า✴️
นี่คือ🔹กระบวนการบรรลุตัวตน🔹
ตามที่รหัสนัยตะวันออกหมายถึง
และเป็น🔹ความรอด🔹ดังศาสนวิทยาตะวันตกมากมายได้อุทิศตนให้
✴️คือการสำนึกรู้อย่างเต็มเปี่ยมวันต่อวันชั่วโมงต่อชั่วโมงขณะต่อขณะ
✴️คือการเลือกและเลือกใหม่ทุกๆห้วงขณะ
✴️คือการสร้างสรรค์อย่างต่อเนื่อง
สร้างอย่าง `ตื่นรู้` และ `มีจุดมุ่งหมาย`
✴️คือการใช้เครื่องมือแห่งการสร้างสรรค์ ดังที่เราได้คุยกันมา "ด้วยความตระหนัก" และ "ด้วยเจตนารมณ์อันสูงส่ง"
นั่นล่ะ ★การเล่นเกมจิตวิญญาณ★
ทีนี้บอกสิว่าเธอเล่นมานานแค่ไหนแล้ว?
N : ยังไม่ได้เริ่มเลย
G : อย่ากระโดดจากขั้วหนึ่งไปอีกขั้วสิ อย่ารุนแรงกับตัวเองอย่างนั้นเลย
เธอได้อุทิศตัวให้กระบวนการนี้และเข้าสู่หนทางนี้มากว่าที่เธอให้เครดิตตัวเองนะ แต่ว่าไม่นานถึง 20 ปีหรืออะไรที่ใกล้เคียงนั้นหรอก
แต่ความจริงก็คือ🔸ไม่สำคัญหรอกว่าเธอจะเข้าสู่เส้นทางนี้มานานแค่ไหน🔸
ที่สำคัญคือ🔸ตอนนี้เธอกำลังอยู่บนทางนั้นหรือเปล่า🔸★นี่ต่างหากที่มีความหมาย★
ไปต่อตามคำพูดของเธอดีกว่า เธอบอกว่า "ดูสิว่ามันพาเธอมาถึงไหน" แล้วก็บรรยายตัวเองว่ากำลัง "เข้าใกล้บ้านอนาถาแค่เอื้อม"
ฉันมองดูเธอและเห็นบางอย่าง "ที่ต่างออกไป" เพราะฉันเห็นคนๆหนึ่งอยู่ใกล้คฤหาสน์มั่งมีแค่เอื้อมต่างหาก!
เธอรู้สึกว่าถ้าต้องจ่ายราคาอีกนิดเธอจะเข้าสู่การถูกละลืม แต่ฉันกลับเห็นว่าเธอเหลือการจ่ายอีกนิดเพื่อเข้าสู่ 'นิพพาน'
แน่นอนตอนนี้ย่อมขึ้นกับว่า
เธอมองว่าอะไรคือ "การจ่าย" ของเธอ
และเธอ "ต้องการบรรลุถึงสิ่งใด"
ถ้า 'จุดประสงค์ของชีวิตเธอ' คือ "การได้ครอบครองสิ่งที่เธอเรียกว่าความมั่นคงแล้วละก็" ฉันก็เห็นและเข้าใจล่ะว่าทำไมเธอถึงรู้สึกว่าตัวเองเข้าใกล้บ้านอนาถาเข้าไปทุกที
แต่การประเมินนี้ก็ยังเปิดช่องแก้ไขให้ถูกต้องได้นะ เพราะด้วย ★การจ่ายของฉัน★ 🔸สิ่งดีๆทุกอย่าง รวมทั้งประสบการณ์แห่งความมั่นคงทางโลกจะเข้าสู่ชีวิตเธอ🔸
★การจ่ายของฉัน★ (ซึ่งก็คือ "ค่าจ้าง" ที่เธอจะได้รับเมื่อ "ทำงาน" ให้ฉัน) 🔸จะรวมสิ่งต่างๆมากมายไม่เฉพาะความสุขทางจิตวิญญาณเท่านั้น เธอยังจะได้ความสะดวกสะบายทางวัตถุด้วย🔸
แต่ที่ `กลับตาลปัตร` ก็คือ เมื่อเธอมีประสบการณ์ความสุขทางจิตวิญญาณที่ฉันมอบให้แล้ว สิ่งที่เธอจะ `กังวลเป็นเรื่องสุดท้าย` กลับเป็นความสะดวกสบายทางวัตถุไป กระทั่งความสะดวกสบายทางโลกของคนในครอบครัว เธอก็จะไม่กังวลถึงอีก
ด้วยเมื่อ
🔹เข้าสู่ระดับจิตสำนึกของพระเจ้า🔹แล้ว
เธอจะเข้าใจว่า...✴️เธอไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบต่อวิญญาณของมนุษย์คนใด✴️
แม้จะเป็นสิ่งดีที่เราปรารถนาให้ทุกดวงวิญญาณมีความสุข
✴️แต่วิญญาณแต่ละดวง `จะต้องเลือก` (และกำลังเลือก) ชะตากรรมของตัวเองในทุกขณะ✴️
🔷 ชัดเจนว่า `การทำร้ายหรือทำลายผู้อื่นโดยเจตนาไม่ใช่การกระทำอันสูงสุด`
🔷 และก็ชัดเจนว่า `การละเลยความต้องการของผู้ที่เธอเป็นเหตุให้เขาต้องพึ่งพิงเธอนั้นเป็นการไม่เหมาะสม`
🔶 งานของเธอคือการส่งเขาสู่การ `พึ่งตนเอง` และสอนเขาให้เร็วและสมบูรณ์ที่สุดเท่าที่จะทำได้ว่า `จะไปต่ออย่างไรโดยไม่มีเธอ`
🔶 เพราะเธอจะ `ไม่เป็นสิ่งดีในชีวิตเขาตราบที่เขายังต้องพึ่งพาเธอเพื่อจะมีชีวิตรอด`
🔶 แต่เธอจะเป็น `พร` ต่อเขาอย่างแท้จริง
หากพวกเขา `ตระหนัก` ได้ว่า...
★เธอไม่มีความจำเป็นอีกต่อไป★
โดยนัยเดียวกัน
★ขณะเวลายิ่งใหญ่ที่สุดของพระเจ้า★ คือ
✴️ห้วงยามที่เธอตระหนักว่าเธอไม่ต้องการพระเจ้าแล้ว✴️
ฉันรู้ๆ ...นี่ขัดแย้งกับทุกสิ่งที่เธอเรียนรู้มา บรรดาครูของเธอต่างบอกถึงพระเจ้าแห่งความโกรธ ขี้อิจฉา พระเจ้าผู้อยากเป็นที่ต้องการ
ซึ่งทั้งหมดนี้ ★ไม่ใช่พระเจ้าอย่างสิ้นเชิง★ เป็นเพียงพวกที่มีอาการทางประสาทแทนที่จะเป็นพระเจ้า
✴️ครูที่แท้ไม่ใช่ผู้ที่มีนักเรียนมากที่สุดแต่คือผู้ที่สร้างครูมากที่สุด
✴️ผู้นำที่แท้ไม่ใช่ผู้ที่มีบริวารมากที่สุดแต่คือผู้สร้างผู้นำมากที่สุด
✴️กษัตริย์ที่แท้ใช่มีไพร่ฟ้าประชาชนมากที่สุดแต่คือผู้นำคนเข้าถึงความสูงส่งได้มากที่สุด
✴️บรมครูที่แท้หาใช่ผู้ที่มีความรู้มากที่สุดแต่คือผู้ที่ทำให้คนมากที่สุดเข้าถึงความรู้
✴️และพระเจ้าที่แท้ก็ไม่ใช่ผู้ที่มีค่ารับใช้มากที่สุดแต่คือผู้ที่รับใช้มากที่สุด เพราะฉะนั้นจึงได้เป็นพระเจ้าของคนทั้งหลาย
ด้วยว่านี่คือจุดหมายและความรุ่งโรจน์ของพระเจ้า นั่นคือ 🔆ทุกคนจะไม่รู้สึกว่าพระเจ้าคือสิ่งมิอาจเอื้อมอีกต่อไปแต่จะรู้จักในฐานะสิ่งที่เลี่ยงไม่พ้นแทน 🔆
อยากให้เข้าใจว่าปลายทางความสุขของเธอเป็นสิ่งที่ ★ไม่อาจหลีกเลี่ยง★
ไม่มีทางที่เธอจะไม่ได้รับ "การช่วยให้รอด" ด้วยว่า ★ไม่มีนรก★ เว้นแต่เธอจะ`ไม่รู้`เท่านั้นเอง
ฉะนั้นเวลานี้ในฐานะพ่อแม่ สามีภรรยา หรือผู้เป็นที่รักของใครก็ตาม จงหาทางที่จะไม่ทำให้ความรักของเธอเป็นเหมือน`กาวที่เชื่อมติด` แต่เป็นดั่งแม่เหล็กที่ดึงดูดในคราวแรก แล้วหมุนกลับแล้วผลักออก
เพื่อไม่ให้ผู้ที่ดึงดูดเข้ามาเริ่มเชื่อว่าพวกเขาต้องติดหนึบอยู่กับเธอเพื่อจะมีชีวิตรอด ไม่มีอะไรจะ `ห่างไกลความจริง` และ `ทำลายพวกเขา` ได้มากกว่านี้อีกแล้ว
🔆ให้ความรักของเธอขับเคลื่อนคนที่เธอรักออกสู่โลก สู่ประสบการณ์เต็มเปี่ยมว่าพวกเขาคือใคร🔆
ด้วยการนี้เธอจึงแสดงถึง
★ความรักที่แท้จริง★
หนทางของคนมีเหย้าเรือนคือ 'ความท้าทายยิ่งใหญ่' มีสิ่งที่ทำให้เขวมากมาย ต้องกังวลกับปัญหาทางโลกหลายเรื่อง
ผู้บำเพ็ญเพียรไม่เคยถูกรบกวนด้วยเรื่องพวกนี้ เขามีขนมปังกับน้ำดื่มจัดเตรียมไว้ให้ ได้รับเสื่อสมถะๆไว้ทอดตัวนอน สามารถอุทิศทุกเวลาทุกนาทีในการสวดภาวนา ทำสมาธิ และ ครุ่นพินิจถึงพระเจ้า
การเห็นพระเจ้าเมื่อตนอยู่ในสภาวะอย่างนี้
ย่อมง่ายดายเสียเหลือเกิน❗
ช่างเป็นงานง่ายๆอะไรเช่นนี้❗
โอ...
แต่ลองให้เขามีภรรยาหรือสามีดูสิ
มีลูกๆด้วย
"เห็นพระเจ้าในเด็กทารกที่ต้องเปลี่ยนผ้าอ้อมตอนตีสาม"
"เห็นพระเจ้าในบิลค่าใช้จ่ายที่ต้องชำระทุกวันที่หนึ่งของเดือน"
"รำลึกถึงหัตถ์พระเจ้าเมื่อคู่สมรสเจ็บป่วย"
"ยามตกงาน"
"เมื่อเด็กๆเป็นไข้"
"พ่อแม่ทนทุกข์"
เวลานี้เรากำลังพูดถึง
★ความเป็นนักบุญที่แท้กันแล้ว★
ฉันเข้าใจความอ่อนล้าของเธอดี
ฉันรู้ว่าเธอเหนื่อยกับการต่อสู้ดิ้นรน
แต่ฉันจะบอกเธออย่างนี้ว่า :
✴️เมื่อเธอติดตามฉันมาการดิ้นรนทั้งหลายจะมลายไป✴️
🔆จงมีชีวิตอยู่ในพื้นที่ของพระเจ้าแล้วเหตุการณ์ต่างๆจะเป็นดั่งพร🔆
...
...
...
(มีต่อ)
- 2
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
