(17) Day 1: Tokyo Skytree
“คุณเป็นลม”
ธันว์เรียกชื่อเบาๆ ก่อนบอกว่าเกิดอะไรขึ้น
เอพริลลืมตาขึ้นอย่างงงๆ อะไรน่ะ ที่ไหนนะ
“เอพริล” เสียงเรียกเบาๆ มือข้างหนึ่งถูกบีบ
“คะ?!”
อ้อ เขาน่ะเอง เอพริลนึกออกและทำท่าจะลุก
https://japanobjects.com/features/japanese-art#craftsmanship
“นอนก่อน อีกแป๊บ” เขาว่า เอพริลหลับตาลงอีกที หมอนอะไรทำไมแข็งๆ มือที่ว่างลองคลำดู เหมือนเป้เลยนะ
เอ๊ะเมื่อกี้ เขาบอกว่าเป็นลม!
ลืมตาอีกที เจอหน้าธันว์ในระยะใกล้
“ดีขึ้นไหม” เสียงห่วงใย และมีแววรู้สึกผิด
“ฉันไม่ตกลงไปใช่ไหม นี่สวรรค์หรือเปล่า” เริ่มนึกออกว่าเกิดอะไรขึ้น
ธันว์ประคองให้ลุกขึ้นนั่ง
“สวรรค์ที่ความสูง 340 เมตรยินดีต้อนรับครับ” เสียงตอบเจือหัวเราะ
“ฉันเป็นลมเหรอคะ แย่จัง” เจ้าของใบหน้าเซียวพึมพำ
“ผมตกใจเพราะไม่รู้ว่าคุณมีโรคประจำตัวอะไรไหม” เขาถอนใจโล่งอก
“ผมผิดเองที่คะยั้นคะยอให้คุณมอง คุณคงกลัวความสูง”
เอพริลโบกมือทำนองว่าไม่ต้องรู้สึกผิดอะไรอย่างนั้น ค่อยๆดึงมือออกจากมือเขา
“ฉันเป็นลมไปนานแค่ไหนคะ”
“นานพอดู” ที่จริงก็ไม่นานหรอก แต่เพื่อให้หัวใจคนไข้สูบฉีดเป็นปกติ ก็แกล้งเสียหน่อยดีกว่า
“พอคุณนิ่งไปตรงนั้น ผมดึงออกมาตรงนี้ ออกมาแล้วถึงได้เห็นว่าคุณหมดสติไม่ยอมหายใจ”
อีกฝ่ายเบิกตากว้าง
…ยิ่งดูน่าแกล้ง
“โชคดีที่ผมเป็นหมอ ชินกับการช่วยเหลือผู้ป่วยหมดสติ” เอพริลยกมือกุมอก
“ปั๊มหัวใจเลยเหรอคะ” สีหน้าตกใจหนักขึ้น
ธันว์หน้านิ่งทีเดียวตอนพูดประโยคถัดมา
“แบบนั้นสำหรับคนไข้หัวใจหยุดเต้น” เขาทำท่าประกอบการพูด ปั๊มหัวใจในท่าวางนิ้วเช็คตำแหน่งก่อนวางมือประสานแล้วกดหน้าอก ตามสเต็ป
“แต่ปัญหาคุณคือไม่หายใจ” สีหน้าจริงจังทีเดียวขณะตอบ
“ผมเลยต้องช่วย”
😱😱😱
ขอบคุณภาพสวยๆของคุณเอพริลตัวจริง จากเพจ “ไม่ใช่สิ่งนี้หรอกหรือความสวยงามของชีวิต”😘😘
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
