(21) Day 1 : Akihabara to Ueno
“เหมือนการโพสต์ใน Blockdit แล้วไม่มีคนอ่าน”
เอพริลพึมพำ หลังจากได้ยินธันว์กล่าวว่า “ถ้าเราไม่ถูกเลือก คุณค่าของเราก็ไม่ได้ลดลง”
“ใช้ Blockdit ไหมคะ” เอพริลถาม แต่ก้มลงไปจับภาพรูปฝาท่อน้ำระหว่างทางเดินไปสวนอูเอโนะด้วยกัน
เมื่อเขาปฏิเสธที่จะดูเครื่องใช้ไฟฟ้าและเกมที่มีร้านขายเต็มย่าน Akihabara เอพริลก็วิ่งออกจากร้านโน้นร้านนี้ ได้ของที่ต้องการมาแล้วก็แวะช็อป AKB48 ก่อนชวนเดินไปสวนอูเอโนะ
ฟ้ายามบ่ายทำให้อากาศอุ่นขึ้น ทั้งสองคนเดินเรื่อยๆไม่รีบร้อน ที่จริงก็สามารถนั่งรถไฟไปได้ แต่เอพริลอยากเดินถ่ายรูปเมือง ธันว์จึงเดินตามหลัง มองไปเห็นสาวผมสั้นสีส้มสด วุ่นวายอยู่กับการจับภาพด้วยมุมแปลกๆ ถ่ายรูปฝาท่อน้ำที่เป็นโลหะมีลวดลายประดับ ถ่ายจักรยานริมทาง ใบไม้ท้องฟ้า หรืออะไรก็ตามที่ไม่ใช่การโพสต์ท่าถ่ายรูปตนเอง
“Blockdit ที่เป็น social media ของไทยน่ะค่ะ” เอพริลถ่ายได้รูปรองเท้าพื้นสีส้มของตัวเองกับฝาท่อน้ำรูป ก็ดูจะพออกพอใจ หันมาคุยต่อ
“เห็นป้ายใหญ่ๆตอนนั่ง BTS “ แสดงว่าไม่เคยเข้า
“ฉันมีกลุ่มเพื่อนในนั้นค่ะ เราโพสต์เรื่องนู้นเรื่องนี้กันตามที่ถนัด” มือปิดฝากล้อง วิกผมสีแดงๆส้มๆ ที่ไปซื้อมาสวม ส่งให้หน้าสดใสขึ้นไปอีก
“บางคนมีคนตามเยอะมาก โพสต์ทีคนอ่านหลายพัน แต่ของเราบางทีเราก็ว่าดี๊ดี ทำไมคนอ่านน้อยจัง ออกแนวน้อยใจ ”
ธันว์พยักหน้าว่าพอเข้าใจถึงอารมณ์นั้น
“เคยอ่านเรื่องหนึ่งจากหนังสือเหตุผลที่ไม่ควรมีเหตุผล “ เขาว่า เอพริลพยักหน้านิดๆ เหมือนเคยเห็นวางๆที่ร้านหนังสือ
“มันเป็นปกติที่เราจะน้อยใจ ทุกอย่างสืบเนื่องมาจากจิตวิทยาน่ะ” เขาเดินนำไปยังเก้าอี้ยาวริมสวนหย่อมข้างทาง
“เขามีการทดลองให้คนแต่ละคนลองพับกระดาษหรือให้วาดภาพหรือไงนี่แหละ ผมจำได้ไม่แม่น พอพับกระดาษได้แล้ว สมมุติพับเป็นรูปดอกไม้ แล้วให้ติดราคาวางขาย” เอพริลพิงพนักฟัง
“ถ้าเป็นดอกไม้ที่แม่ค้าทั่วไปพับวางขาย อาจจะขายกันดอกละ 5 บาท สมมุติน่ะนะ” เอพริลพยักหน้า
“แต่ถ้าเราเป็นคนพับ เมื่อให้ติดราคาวางขาย เราจะคิดแล้วคิดอีก แล้วมักตั้งราคาเกินจากแม่ค้าไป 2 หรือ 3 เท่า เพราะเมื่อไหร่เราเป็นคนทำ เราจะให้คุณค่ามันมากเป็นพิเศษ เขาว่ามันจะเป็นลูกรักของเรา ที่มองมุมไหนก็ดีก็เลิศ ขายถูกกว่านั้นไม่ได้หรอก มันมีคุณค่านะ ”
“ถ้าพับนานยิ่งขายแพงแน่ๆ” เอพริลว่า ธันว์พยักหน้า
“เข้าเค้าเลยค่ะ ยิ่งโพสต์ไหนที่คิดนานเขียนนาน ยิ่งคาดหวังว่าคนอื่นจะเห็นคุณค่า” เอพริลนิ่งไปนิดก่อนพูดต่อ
“ในความสัมพันธ์ของคนสองคนก็คงคล้ายกันนะคะ” ธันว์เป็นฝ่ายนิ่งบ้าง เขามองปลายกิ่งไม้สีน้ำตาลเหนือที่นั่ง ก่อนพูด
“เราเสนอสิ่งที่เราคิดว่ามีคุณค่าที่สุดให้เขา แต่ถ้าเขาไม่เห็นคุณค่านั้น ก็ไม่ใช่เรื่องที่เราจะเสียใจหรอกนะ ในเมื่อคุณค่าของเราก็ยังอยู่กับเรา”
ต่างฝ่ายต่างถอนหายใจก่อนชวนกันลุกเดิน เอพริลฮัมเพลงทำนองช้าๆ ขณะเดินเตะใบไม้เล่น
เสียงเอพริลแผ่วจบเมื่อสวนชนาดใหญ่เริ่มปรากฏเบื้องหน้า
เอพริลหันมายิ้มนิดๆ “ถึงแล้วค่ะ” เธอว่า “ไปเที่ยวสวนกันนะคะ”
“ถ้าเราอยากก้าวไปข้างหน้า คงต้องทิ้งบางอย่างไว้ข้างหลัง”
✨✨✨✨
- 4
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
