(29) Day 2: ชิบูย่า
“ไปดูคนข้ามถนน?!”
ธันว์ทำหน้าฉงน
ขอบคุณภาพจากยูอิจังค่ะ 😘
เอพริลพาเขาเข้าเขตชิบูย่า ไปถ่ายรูป ‘น้องหมาฮาจิโกะ’ ตามที่เธอเรียก
ซึ่งธันว์พอนึกออก เคยอ่านเจอว่าเป็นรูปปั้นสุนัขที่รอเจ้านายกลับบ้าน
“ค่ะ ไปดูคนข้ามถนนห้าแยก” เอพริลหันมาพยักหน้ารับ
“ที่คนเยอะๆอะนะ” ธันว์นึกภาพจากมุมสูงตามที่เคยเห็น
“ใช่ค่ะ เขาว่าพอไฟเขียวให้คนข้าม คน 3000 คนก็ข้ามพร้อมกัน”
“ไม่ชุลมุนเหรอ” ธันว์สงสัย
เอพริลส่ายหน้า “เขาว่าไม่ค่ะ แต่เดี๋ยวเราไปลองชนเค้าดู เผื่อจะชุลมุนให้เราเห็น”
ธันว์ยิ้มพร้อมส่ายหน้า ผู้หญิงคนนี้นี่ เดาทางยาก
“ไม่ไปซื้อเสื้อผ้ากลับไปใส่ที่ไทยเหรอ น่าจะเป็นแหล่งอยู่นะ”
“ไม่ล่ะค่ะ อยู่ในสถานะโสด กลับไปก็ไม่ต้องแต่งให้ใครชม” คนตอบยิ้มแห้งไปนิด ดูเหมือนว่าตั้งแต่ยามบ่ายวันนี้ เอพริลมีเรื่องให้คิด
ธันว์รีบเปลี่ยนเรื่อง
“แถวนั้นมีอะไรกินบ้าง” ได้ผล เอพริลเงยหน้าตาใส
“ราเม็งข้อสอบค่ะ” พอเห็นอีกฝ่ายงง ก็รีบเล่า “คล้ายๆราเม็งวันก่อน แต่คนเยอะกว่ามากๆ”
จริงอย่างที่เอพริลบอก
เดินรวมกลุ่มข้ามห้าแยกจนได้ฟีลลิ่งอย่างที่ต้องการแล้ว เอพริลถามทางจนพาเขามาเดินตามซอกซอยเล็กก่อนจะเจอแถวยาวนอกอาคาร
เขาส่งสายตาเชิงถาม จะไหวเหรอ
“แถวยาว แต่แป๊บเดียวค่ะ ข้างในที่นั่งเยอะ อิ่มแล้วก็ลุก เปลี่ยนไว”
เจ้าตัวดูจะมีความตั้งใจจะกินยิ่งนัก ธันว์อดยิ้มไม่ได้
ฟ้าเริ่มมืด อากาศนอกอาคารเริ่มเย็น เอพริลล้วงเสื้อกั๊กขนเป็ดตัวเล็กออกมา ธันว์ช่วยถือเสื้อตัวนอกให้ขณะเอพริลสวมเสื้อตัวใหม่
สวมเสร็จก็ทำหน้าเมื่อยเพราะพอดีกับถึงคิวเดินเข้าร้านซึ่งอยู่ใต้ดิน
ราเม็งรสชาติใช้ได้ แต่เอพริลกินเพียงถ้วยเดียวจนธันว์กังวล
ออกจากร้านจึงค่อยรู้ตัวว่ากังวลไปเสียเปล่า เพราะเอพริลพูดทันทีที่มุดขึ้นมาจากร้านใต้ดิน
“พอเราเดินเล่นเมื่อย ๆ ... “ เอพริลพูดไม่ทันจบ ธันว์ก็แทรก
“กินขนม กินขนม”
เอพริลเดินนำไปที่สถานีรถไฟ นัยว่าร้านดังอยู่ที่นั่น ก่อนไปยืนนิ่งอยู่หน้าร้านที่เหลือเพียงป้ายและรูปขนมที่เป็นแป้งนวลขาวหุ้มสตรอเบอรี่ลูกโต หุ้มลูกพีช ถั่วแดง และชาเขียว
เอพริลยืนจ้องอยู่นาน หันหน้ามาบอกเขาน้ำเสียงผิดหวัง
“เสียดายจังค่ะ เขาหยุดเพื่ออะไรซักอย่าง อ่านไม่ออก” เธอชี้ป้าย
“หรือจะซื้อขนมจากร้านอื่น?”
เอพริลส่ายหน้าก่อนเดินนำไปทางเข้าเพื่อขึ้นรถไฟ “ไม่เป็นไรค่ะ” แต่นัยน์ตายังหันมองอาลัยอาวรณ์
ธันว์รั้งแขนเสื้อตัวนอกให้หลบคน
ไม่น่าเชื่อที่เกือบ 4 ทุ่มคนยังยืนเต็มสถานี
“มหาศาลล้านแปด” ธันว์ว่าขณะมองคนที่รอโดยรอบ
“แอบคิดอยู่ค่ะว่าสร้อยคำที่เราพูดกันว่าล้านแปดนั้น อาจจะหมายถึงสถานีชินจูกุที่ถัดไป เพราะเขาว่าแต่ละวันมีคนมาใช้บริการร่วมสองล้านคน”
“เยอะขนาดนั้น!”
“ต้องอ้างคุณชตระกูลจาก Blockdit ที่เคยเล่าถึง คุณชอเพิ่งเล่าว่าปีที่แล้วเด็กญี่ปุ่นเกิดแค่ 9 แสนกว่าคน ขณะที่ตายไปล้านสาม อีกหน่อยญี่ปุ่นก็จะมีประชากรน้อยลงเรื่อยๆ ” เอพริลพูดขณะขยับเข้าใกล้ร่างสูงมากขึ้น เพราะคนเริ่มเบียด
“เศรษฐกิจที่ไม่ดีต่อเนื่องน่ะค่ะ หนุ่มสาวหางานยาก เห็นไหมคะตามซอกซอยที่เราผ่านมา มีสาวๆกับสถานบริการเพียบเลย”
ธันว์ตีหน้าตาย “อ้าว! ไม่เห็นชี้ให้ดูบ้าง สาวญี่ปุ่นนี่น่าสงสารจริงๆ”
แล้วทำท่าดันหลังเอพริล
“คุณกลับไปก่อนเหอะ ผมจะไปช่วยสนับสนุนประเทศญี่ปุ่นเสียหน่อย”
พูดแล้วก็นึกยิ้ม เอพริลมีบางอย่างที่ทั้งน่าแกล้งและน่าทะนุถนอม
ขณะเดียวกันก็สนุกตรงที่ทายปฏิกิริยาของเธอได้ยาก
ครั้งนี้ธันว์ทายไป 2 ทาง ไม่ร้องลั่นก็หน้างอ
เอพริลถอนหายใจด้วยสีหน้าเรียบนิ่งอย่างยิ่งขณะทำท่าเดินย้อนกลับไปทางเดิม
“ไปค่ะ ฉันจะนั่งรอหน้าห้อง”
✨✨✨✨
ตอนก่อนๆอยู่ที่นี่ค่ะ😘
- 1
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
