(34) Day 3: Fuji
“What a wonderful world !”
เอพริลพูด พลางชี้ให้เขาดูภาพตรงหน้า
ใบไม้บริเวณนี้ยังไม่ทิ้งใบ
สีแดงสดของใบไม้ตัดกับฉากสีฟ้าสวย ฟูจิถูกเมฆบังไปบ้างพอให้รู้สึกน่าค้นหา
เอพริลวิ่งไปถ่ายรูปมุมโน้นมุมนี้ จนแสงยามบ่ายจัดเริ่มอ่อน
“ถ่ายรูปแป๊บเดียว ทำไมจะค่ำแล้วล่ะคะ” เอพริลมองรอบข้างอย่างงงๆ
“ห้าโมง แต่ปลายปีแบบนี้น่าจะค่ำเร็ว” ธันว์มองฟ้า “เมฆก็เยอะเร็วมาก ยังกะจะฝนตก”
ฝนเม็ดเล็กๆโปรยลงมาจริงๆ
เอพริลรีบเก็บกล้องถ่ายรูป ธันว์เอาตัวช่วยบังไว้ไม่โดนเม็ดฝน
เก็บกล่องแล้ว เอพริลรื้อหาผ้าพันคอในกระเป๋า ได้แล้วเอามาพันต่างหมวก
ธันว์มองดูอยู่ ถึงได้เห็นว่าเสื้อนอกตัวหนาของเอพริลไม่มีฮู้ดคลุมศีรษะ เอพริลเห็นสายตานั้น รีบบอก
“ร่มก็เอาออกจากกระเป๋าซะแล้วค่ะ คิดว่าจะมาเดินแป๊บเดียว”
เม็ดฝนเริ่มหนาขึ้น
ฝนตกในเวลาเริ่มมืดแบบนี้ จะแวะตรงไหนก็ไม่น่าจะดี
ธันว์ถอดเสื้อนอกของตัวเองออก ดึงเอาเสื้อขนเป็ดไม่มีแขนออกจากเป้เล็ก ดึงฮู้ดขึ้นมาสวม
แล้วยื่นเสื้อตัวนอกให้เอพริล
“ของผมแค่นี้ก็อุ่นพอ”
เอพริลละล้าละลัง ธันว์เร่ง “ตรงที่เราผ่านตอนขามา ต้นไม้เยอะ ไม่มีโรงแรมให้เห็น ดูเปลี่ยวไปหน่อย”
จริงซินะ มัวแต่เล็งหามุมถ่ายรูปจนเดินออกนอกเส้นหลักมาเรื่อยๆ
เอพริลตัดสินใจรับมาสวมทับลงบนตัว
หันกลับไปดูเห็นเม็ดฝนบนผมและแขนเปลือยเปล่าของธันว์
รู้สึกผิด
ธันว์ยิ้มให้ “แป๊บเดียวน่ะ ผมแข็งแรงสบายใจได้”
แตะข้อศอกเอพริล ให้เริ่มเดิน
ไม่ทันจะได้ออกเดิน
เสียงเด็กร้องจากริมทะเลสาบไม่ไกล ไม่ใช่เสียงร้องไห้งอแง แต่เป็นเสียงตกใจ
เสียงนั้นทำให้ธันว์วิ่งเข้าไปในแนวพงหญ้า
เอพริลวิ่งตาม
เด็กผู้ชายคนนั้นชี้ไปที่หญิงชราที่แช่น้ำอยู่ครึ่งค่อนเอว ในมือคุณยายมีรถบังคับเด็กเล่น
คงลงไปเก็บให้หลานแล้วลื่นลงไปอีกจนขึ้นมาไม่ได้
ธันว์ถลาเข้าไปที่ริมน้ำ แต่ตัวคุณยายไกลเกินเอื้อมมือถึง
เอพริลเสียงสั่นๆ พูดอะไรรัวเร็วกับคุณยาย ก่อนบอก
“อย่าลงไปนะคะ คุณยายห้ามไว้ ตรงนั้นโคลนนิ่มมาก”
“หาไม้มาดึง” ธันว์สั่งไวอย่างคนเคยชินกับวินาทีฉุกเฉิน
สองคนกระจายตัวไปด้านข้าง
ฟ้าเริ่มสลัว แสงเริ่มน้อย ฝนยังพรำ พื้นดินเปียก
เอพริลคว้าไม้มาได้ 2 ชิ้น ลองยื่นให้คุณยายลองจับ แต่ไม่ถึง
ธันว์บอกจากด้านหลัง “ของผมน่าจะได้”
กิ่งไม้ท่อนนั้นยาวกว่า
คุณยายจับไม้ไว้แน่น ขณะที่ธันว์เกร็งยึดตัวเองไว้กับพื้น
คุณยายขยับเข้ามาได้ใกล้ขึ้น ตื้นขึ้น แต่ยกขาขึ้นมาไม่ได้ พื้นหญ้าลื่นตรงนั้นทำให้ธันว์ไม่ถนัด
เอี้ยวบอกเอพริล “ให้คุณยายจับให้มั่นนะ ผมจะไปยืนบนก้อนหินนั่น จะได้มีแรงดึง”
เอพริลทำตาม ก่อนบอกเสียงท้อแท้ “คุณยายเพิ่งผ่าเปลี่ยนเข่าไปเมื่อไม่กี่เดือนก่อนค่ะ แรงขาไม่มีเลย”
“ไม่เป็นไร ผมจะออกแรงดึงให้มากหน่อย” ธันว์ตัดสินใจ
แสงอาทิตย์หายไปอย่างไว ขณะที่ธันว์เริ่มออกแรงมากขึ้น
คุณยายน้ำหนักไม่มาก แต่เสื้อผ้าดูดเอาน้ำเข้าไปไม่น้อย บวกกับแรงขาที่ไม่ดี ทำให้ธันว์ออกแรง
ดึงแรงยิ่งขึ้น
แรงจนคุณยายก้าวขึ้นมาได้ ก่อนเสียหลักล้มลง
ธันว์เองก็ล้ม
เอพริลวิ่งเข้าไปประคองคุณยาย พยุงให้ลุกขึ้น
“คุณยายลุกได้แล้วค่ะ” เอพริลปล่อยมือจากคุณยาย หันไปบอกด้วยความดีใจ
แต่ภาพที่เห็นทำให้ชะงัก ตาเบิกกว้าง หน้าเปลี่ยนสี
มือซ้ายของธันว์กุมท่อนแขนใต้ข้อศอก
เลือดสีแดงสดซึมออกมาตามร่องนิ้ว
“เอพริล” เสียงเขาเบา
“ผมถูกหินบาด”
🔆🔆🔆🔆
ฟังเพลง What a wonderful word /by April ตรงนี้ก่อนนะคะ ใจเย็นๆรอก่อน😁
- 2
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
