เสพติดความทุกข์ไม่รู้ตัว หรือแค่อยากละบาย
เมื่อก่อนเวลาผมมีปัญหา เรื่องงานเรื่องคน เรื่องนั้นเรื่องนี้ ก็มักจะคุยกับคนที่เราไว้ใจ สนิทสนมหรือคิดในทางเดียวกับเพื่อปรับทุกข์ หรือเป็นหัวข้อสนทนาแบบออกรสออกชาติ
หลายปีผ่านไปบริบทนี้ก็ยังเกิดขึ้นอยู่เป็นกิจวัตร มองผู้คนรอบข้างแม้แต่ภรรยาก็ทำเป็นกิจวัตรเช่นเดียวกัน คุยกับเพื่อนรวมงาน ปรับทุกข์ เขาอกเข้าใจกัน คุยถึงคนนั้น คนนี้ ลงท้ายแล้วเหมือนสบายใจขึ้น แต่ก็ยังดำเนินเป็นกิจวัตรอยู่ตลอด
ในช่วงหนึ่งของชีวิตที่รู้สึกว่ามันไม่ช่วยอะไร ทำไมมันเครียด คิดเยอะ หมกหมุ่น เหมือนปลอบตัวเอง หรือจะเรียกว่าหลอกตัวเองก็ได้ เราไม่ได้เข้าใจสิ่งที่เกิด แค่อยากเอาชนะสักครั้ง แม้ในความรู้สึกฝ่ายเดียวหรือร่วมกับคู่สนทนาเป็นครั้งคราว แต่มันไม่ใช่ความจริง ความรู้สึกลึกๆ ในจิตใจเราต่างหากที่ถูกย้ำปมอยู่ตลอดที่พูดถึง แม้เรื่องราวจะผ่านไป ผู้คนเปลี่ยนไป สถานะการณ์เปลี่ยนไป แต่ความรู้สึกนั้นไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปเลย แต่ก็ยังทำ ซ้ำๆ เดิมๆ ต่อเนื่อง จนไม่รู้ว่านี่เรากำลังเสพติดความทุกข์ หรือแค่อยากละบาย หรือระบายแล้วมันได้อะไร ดีขึ้นจริงหรือหลอกตัวเอง
วันหนึ่งจึงลองเลิกทำแบบนั้นและหันมาเรียนรู้ใจตัวเอง นั่งสมาธิ มีสำเร็จบ้างหลุดบ้าง ทำบ่อยๆ ทบทวนบ่อยๆ ไม่ใช่ว่าหลุดพ้นอะไรได้เร็วได้เก่งขนาดนั้น มันก็ยังคิดยัง กดดัน เจ็บปวด คิดมาก เข้าข้างตัวเอง โกรธ เคียดแค้น อยากเอาชนะ ที่พอเริ่มมองเห็นสิ่งเหล่านั้นชัดเจนขึ้น มันเกิดความละอายและกลับมาทบทวนตัวเองมากขึ้น แล้วหาทางออกโดยการกระทำมากกว่านั่งคิดฝัน เช่น การเขียนบทความนี้ก็เป็นหนึ่งอย่าง ที่เกิดจากการเปลี่ยนพลังลบให้เป็นพลังบวก
บางทีการเริ่มทำอะไรสักอย่าง มันอาจเป็นจุดเริ่มต้นที่เราจะก้าวออกจากจุดเดิมๆ ของชีวิต บางทีเมื่อเข้าใจตัวเองมากขึ้น ความโหว๋งเหว๋ง และขาดความมั่นใจมันก็หายไป การใช้ชีวิต slow life อาจะไม่ใช่การปล่อยชีวิตเรื่อยเปื่อย หาอะไรทำ อย่าปล่อยชีวิตให้ว่าง อย่าประมาทเวลา แล้วทบทวนจิตใจตัวเองอยู่เสมอ อาจะทำให้เราพบความสุข มากกว่าการระบายทิ้งแบบหนีความจริงก็เป็นได้
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
