(37) Day 3: Red Cross Hospital
“ผมป็นศัลยแพทย์ผ่าตัดหัวใจ”
ตาเอพริลเบิกกว้าง น้ำตาที่ไม่รู้มาจากไหน พรั่งพรูเต็มสองตา
มือสองข้างเลื่อนไปเกาะกุมอยู่ที่ต้นแขนขวาของเขา
“ผมใฝ่ฝันอยากเป็นหมอผ่าตัดหัวใจมาตั้งแต่เริ่มเรียนแพทย์ เรียนแพทย์ 6 ปี ทำงานใช้ทุนแล้วเรียนต่อเฉพาะทางอีก 5 ปี” เขากลืนน้ำลาย
“ทุกอย่างกลายเป็นความสูญเปล่า” ใบหน้านั้นส่ายอย่างอัดอั้นตันใจ กรอบตามีรอยชื้นเพิ่มขึ้น
เอพริลเลื่อนมือประคองใบหน้านั้นไว้ นิ้วไล้ไปราวกับจะช่วยแบ่งเบาสิ่งที่อยู่ในใจของเขา
ความอาดูรแผ่คลุมห้องเล็ก
ไม่รู้จะปลอบเขาอย่างไรได้ เป็นความผิดของเธอแท้ๆ ถ้าเพียงแต่ธันว์ไม่ถอดเสื้อตัวนอกมาให้เธอสวม หินคงไม่บาดลึก คงไม่ คงไม่.......
ยิ่งคิดน้ำตายิ่งไหล ก่อนกลายเป็นสะอื้นฮักอย่างยั้งไม่อยู่
เสียงพูดสั่นพลิ้ว
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ หมอญี่ปุ่นเขาเก่ง เขาต่อได้แน่ๆ”
มือหนึ่งเช็ดหยดน้ำที่มุมตาให้เขา อีกมือป้ายเช็ดหน้าตัวเอง ยิ่งเช็ดน้ำตายิ่งไหล พูดไม่เป็นภาษา
“เส้นประสาทติดเหมือนเดิมแน่ กลับไปคุณทำงานได้ผ่าตัดได้ ไม่มีอะไรต้องกังวลนะคะ” นัยน์ตาเหมือนนึกอะไรออก รีบคว้าเอาไว้
“คุณบอกเองว่าชอบที่ฉันพูด การอยู่กับปัจจุบันคือของดีที่สุด อย่ากังวลไปถึงอนาคตนะคะ เชื่อฉันเถอะ” มือประคองใบหน้านั้นให้มองสบตา
ยิ่งพูดเสียงยิ่งสั่น ทั้งร่ำไห้ทั้งสะอื้น สติไม่อยู่กับตัว
“เชื่อฉันนะ เชื่อฉัน เชื่อฉันเถอะ ฉันจบไฟฟ้า”
✨✨✨✨
ที่มาที่ไปของเรื่อง ‘จบไฟฟ้า’ อยู่ที่นี่คะ
คุณเอพริลเขียนไว้น่ารักมาก นี่เป็นแรงบันดาลใจเริ่มต้นที่ทำให้ขออนุญาตพาเธอมาเป็นนางเอก🥰
- 2
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
