ภาพเก่าเล่าเรื่อง
เห็นภาพนี้ในทวีตเตอร์ ใครเกิดทันบ้าง เมื่อสมัยเด็กเป็นภาพที่ชินตา ก่อนที่จะเข้ายุครถเมล์มีประตูอัตโนมัติ ถ้าย้อนไปกว่านั้น จะมีสองแถวที่คนห้อยท้ายจนหน้าเชิดร่วมอยู่ในความทรงจำวัยเด็กด้วย
สมัยวัยปฐม เราจะรู้สึกว่าเท่ห์จัง พวกผู้ใหญ่ที่โหนอยู่เนี่ย รู้สึกว่าเค้าเสียสละ รู้สึกว่าดีจังไม่ต้องเบียดเข้าข้างใน เอาจริงคือเห็นแล้วอยากโหนบ้าง แต่ด้วยความเด็ก เวลาขึ้นรถที่แน่นแบบนี้ ถ้าข้างในยังพอมีที่ พวกผู้ใหญ่จะช่วยให้ทาง ดันส่งให้เราเข้าข้างไหน รู้ตัวอีกทีไหลเข้าไปข้างในละ สมัยนั้นเด็กๆ มีคนลุกให้นั่ง เรียกได้ว่าน้อยครั้งที่จะไม่ได้นั่ง สังคมสมัยนั้นยังโอบอ้อมอารีอยู่มาก
โตมาหน่อยมอต้นก็เริ่มไม่ได้นั่งละ ได้นั่งบ้างไม่ได้นั่งบ้าง เพราะมักเจอน้องเล็กกว่าหรือผู้เฒ่าผู้แก่ อีกอย่างความอยากแมนอยากเสียสละมันมี แต่ก็ยังไม่ได้โหนนะ วัยยังไม่ถึง ยังโดนดันให้เข้าข้างใน ช่วงมอต้นเสียเงินบ้าง ไม่เสียบ้าง ขึ้นอยู่กับวิจารณญาณของกระเป๋ากระปี๋
โตมาอีกหน่อยมอปลาย เริ่มได้มีโอกาสโหนบ้าง จากแถวโรงเรียนไปอนุเสาวรีย์ชัย จากอนุเสาวรีย์ชัยกลับบ้านนั้นต้องพยายามเข้าในให้กลางรถที่สุด เพราะแนวประตูนั้นอันตรายมาก เพื่อร่วมทางเป็นเด็กอำนวยศิลป์ซะเต็มประตู ป้ายดินแดงนั้น มีเทวดามาคอยต้อนรับ ป้ายอื่นก็ใช่ย่อย มีตีกันได้ตลอดทาง
โหดและเสี่ยงสุดครั้งหนึ่งมีปาระเบิดขวดใส่รถ จำได้ว่ามีเด็กโดนเลือดอาบ เห็นภาพคนเอามีดไล่ฟันกันจะตา นี่เองจะโหนต้องดูจังหวะและเส้นทางให้ดี ไม่งั้นซวยได้
ภาพคนโหนรถเมล์นี่มันมีเรื่องราวให้คิดถึงเยอะจริงๆ แก่แล้วซินะเรา
กินของขม ชมเด็กสาว เล่าความหลัง เป็นหมดแล้วซิ 555
- 2
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
