‘เวลาเที่ยง...ของวันเดียวกัน’
“ครืดดดด...ครืดดดด” คริสต์ที่ค่อยๆเปิดตาตัวเอง เมื่อเสียงสั่นของโทรศัพท์เขาที่วางไว้ที่โต๊ะหัวเตียงสั่นอย่างต่อเนื่อง คริสต์ผละออกจากร่างบางที่ไม่มีทีท่าจะรู้สึกตัวเลย คริสต์ดูเวลาในโทรศัพท์ก่อนกดรับสาย ‘เที่ยง’
“ครับ!...” คริสต์เงียบต่อจากนั้น และฟังเสียงปลายสายที่กำลังแจ้งบอกกล่าวเขาถึงธุระที่โทรมา “...เดี๋ยวผมเข้าไป...พี่เขมแจ้งต่อคณะบริหารได้เลย...” คริสต์กดวางสายทันทีที่พูดจบ เขาต้องไปนำเสนอรายการใหม่ที่เขาทำรายงานส่งต่อคณะบริหารเมื่อวานนี้ และเมื่อเป็นที่สนใจและยอมรับแล้วระดับหนึ่ง ก็คงต้องไปตอบคำถามและให้รายละเอียดเพิ่มเติม เพราะครั้งนี้แม่เขาและเขมิกาลงในรายงานชัดเจนว่าเขาเป็นเจ้าของโปรเจตนี้ ไม่ได้ใช้ชื่อคุณหญิงศศิธรอย่างที่ผ่านมาอีกต่อไปแล้ว และแน่นอนแม่และเขมิกาคงทำรายงานที่เขาส่งให้ไปอย่างแบบ ‘ไม่’ ละเอียด เพราะไม่อย่างนั้น คณะทีมบริหารต้องไม่เชื่อแน่ว่าเป็นโปรเจตของเขา จึงอยากจะเปิดการประชุมและซักถามเขาโดยตรง
คริสต์โน้มกายลงนอนโอบกอดร่างบางและหอมแก้มใสนั้น เมื่อยังมีเวลาอีกหน่อย แต่เขาก็นอนกอดกอหญ้าต่อเพียงสิบห้านาที เพราะเขาต้องเตรียมตัวและเขาต้องกิน ก่อนที่จะเข้าประชุมบ่ายสอง
คริสต์ตัดสินใจลุกจากที่นอนและออกจากกายสาวที่ยังหลับสนิท ลงจากเตียงและเข้าห้องน้ำไป ยี่สิบนาทีต่อมาคริสต์ออกจากห้องน้ำที่มีเพียงผ้าขนหนูพันรอบเอวอย่างหลวมๆ เขาหันไปยิ้มกับร่างบางที่ยังคงหลับสนิทบนเตียง เงาสะท้อนตัวเขาด้านหลังที่หน้ากระจกโต๊ะเครื่องแป้ง ทำให้คริสต์หยิบโลชั่นที่่สำหรับBody ของกอหญ้าขึ้นมาทาผลงานของเธอทั้งด้านหน้าและด้านหลังที่มีรอยแดงหลายรอยบนร่างกายเขา
คริสต์ยิ้มออกมา เมื่อในมือเขาตอนนี้คืออาหาร อีซี่โก ( EZYGO ) ที่คริสต์เอาเข้าไมโครเวฟ เมื่อเขาไม่มีเวลาที่จะทำอย่างอื่น...
“หญ้า!...” คริสต์ที่กลับเข้าห้องนอนหลังจากที่จัดการอาหารมื้อแรกให้กับตัวเอง และสวมชุดนอนที่เขาสวมมาเมื่อคืน นั่งบนเตียงปลุกเรียกกอหญ้า
“เช้าแล้วเหรอคะ...” คริสต์ยิ้มให้กับคำถามของกอหญ้า
“บ่าย...” กอหญ้าเบิกตากว้าง อย่างไม่อยากเชื่อ สายตามองไปที่นาฬิกาบอกเวลา ‘บ่ายโมง’ เวลาที่แสดงให้เธอเห็นตอนนี้
“หญ้าไม่เคยตื่นสายขนาดนี้...”
“ก็ไม่สายนะ...บ่ายต่างหาก” กอหญ้าที่ลุกมานั่งพิงหัวเตียง ถลึงตาใส่คริสต์อย่างหมั่นไส้!!!!
“เลิกยิ้มและมองหญ้าแบบนั้นได้แล้ว...” กอหญ้าพูดเสียงงอนๆ แบบที่หาสาเหตุได้ใส่คริสต์ เมื่อเธอต้องเจอกับสายตาที่ทำให้เธอเขินอย่างบอกไม่ถูก ในเรื่องที่ทั้งเขาและเธอต่างรู้ดีว่าคืออะไร
“โอเค!...หญ้า!...พี่มีประชุมบ่ายสองที่สถานี...เดี๋ยวเสร็จแล้วเย็นๆพี่โทรหานะ!...อย่านอนต่อนะ! มาหาอะไรกินซะ...พี่ต้องไปก่อน!” คริสต์โน้มใบหน้าเข้าหอมแก้มกอหญ้าก่อนที่จะเดินออกจากห้องไป เมื่อกอหญ้าพยักหน้าเข้าใจ...
กอหญ้ามองตามแผ่นหลังของคริสต์ที่หายลับตาเธอเมื่อประตูห้องนอนปิดลง รอยยิ้มเกิดขึ้นบนใบหน้าคมหวานของเธอ เพราะเธอจดจำเหตุการณ์ที่พึ่งผ่านมาระหว่างเขากับเธอได้เป็นอย่างดี
“พ่อค่ะ!...หญ้าโตขึ้นอีกแล้วนะคะ...หญ้าคงเลือกคนไม่ผิดนะคะพ่อ” กอหญ้าเปรยกับตัวเองอย่างไม่มั่นใจเต็มร้อย เพราะอนาคตเป็นสิ่งที่ไม่มีใครรู้ได้ แต่ปัจจุบันเธอมีความสุขกับเขาคนนี้ อนาคตก็ปล่อยให้เป็นเรื่องของอนาคต