Grrrr Grrrr คริสต์ดวงตาลุกวาว เมื่อภาพกอหญ้ายามหลับและเขาที่เบียดเธออย่างจงใจ โชว์หราบนหน้าจอเมื่อหญิงสาวโทรเข้ามา
“สวัสดีครับ!” หมอพีระกดรับสายนั้นทันที เมื่อคริสต์ส่งให้
“เอ่อ!...ใช่เบอร์คุณคริสต์มั้ยคะ?” กอหญ้าถามกลับเมื่อเสียงปลายสายไม่คุ้นเลย
“ใช่ครับ!...ผมเป็นหมอครับ...คุณคริสต์คนที่คุณถามถึง...ตอนนี้ยังไม่ได้สติครับ”
“มะ...หมายความว่ายังไงคะ...เกิดอะไรขึ้นกับเขาเหรอคะ?” หมอพีระหันไปมองคริสต์ที่แสดงละครใบ้บอกให้เขาตอบคำถามเธอไปว่า...
“เขาถูกรถเฉี่ยวครับ!...เจ้าหน้าที่บอกว่าเขาวิ่งตามรถแท็กซี่คันหนึ่งและไม่ทันได้ดูรถคันอื่น” คริสต์ยิ้มพร้อมยกนิ้วโป้งให้กับเพื่อนที่ต่อความได้อย่างสมจริง
“คุณเป็นญาติเขาเหรอเปล่าครับ?...เนื่องจากตอนนี้เขายังไม่ได้สติ และเบอร์ที่เขาให้ไว้ก่อนหมดสติ ทางโรงพยาบาลพยายามโทรติดต่ออยู่ไม่ได้เลย...”
“ค่ะ!...ก็ไม่เชิง...ฉันต้องทำยังไงบ้างคะ?”
“คนไข้ต้องแอดมิดเฝ้ารอดูอาการ...คุณจะมาเฝ้าเขามั้ยครับ”
“เฝ้าค่ะ!...ขอไปเฝ้าสองคนได้มั้ยคะ...” คริสต์ได้ยินคำถามของกอหญ้า โบกมือเป็นปฎิเสธคำขอนั้น
“ในห้องพิเศษ มีที่ให้คนเฝ้าเพียงคนเดียวครับ” คริสต์ยิ้มพร้อมกับรับโทรศัพท์คืนจากเพื่อน และกลับไปนั่งรอด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม