พ่ายกลซาตาน [Artificial Devil Love] ตอนที่ 49
‘ณ วันศุกร์...แสนเศร้า...’
กอหญ้าที่มายืนชะเง้อคอ ทางออกของผู้โดยสารจากต่างแดนที่เข้ามาเยือนประเทศไทย ณ ท่าอากาศยานนานาชาติสุวรรณภูมิ และแล้วรอยยิ้มสว่างจ้าปรากฎบนใบหน้าของกอหญ้า เมื่อคนที่เธอรอคอยเยื้องย่างก้าวมาในหมู่คนที่ทยอยกันออกมาจากทางออกนั้น
“อันโต!....” กอหญ้าเรียกชายหนุ่มวัยสี่สิบต้นๆ เสียงดังขึ้นพร้อมเคลื่อนเรือนกายสูงเพรียวเข้ากระโดดกอดชายที่เธอเอ่ยเรียกอย่างดีใจ
ร่างแข็งแรงกว่าและสูงกว่าโอบกอดรับร่างบางไว้ พร้อมวงแขนที่กอดรัดแนบแน่น พร้อมสันจมูกกดแน่นที่ซีกแก้มสูดดมกลิ่นหอมของร่างบางไว้อย่างสุดลมหายใจ
ภาพหญิงชายที่แสดงความรักกอดกัน คนที่ผ่านไปผ่านมาที่เห็นภาพนั้น ต่างเข้าใจตรงกันว่า สองคนนี้ต้องคิดถึงกันมากด้วยสาเหตุที่ต้องจากกันนาน รวมถึงชายอีกคนที่ถอดแว่นตาดำที่สวมอยู่ออกทันที เพื่อที่ดวงตานั้นจะได้มองภาพนั้นให้ชัดขึ้นว่าหญิงสาวคนนั้นใช่คนเดียวกันกับที่ตัวเองจับจองเป็นเจ้าของแล้วหรือมั้ย?....
“หญ้า!!!!....” คริสต์ครางออกมาอย่างคนที่เข้าสู่โลกแห่งความโกรธ ใบหน้าแดงก่ำ กรามหนาขบกันแน่น ใช่! วันนี้เป็นวันที่เขาเดินทางกลับก่อนกำหนดที่เขาได้บอกกอหญ้าไว้ว่าเขาจะกลับจากฮ่องกง วันเสาร์ แต่โชคดีที่เขาจัดการเคลียทุกอย่างได้เป็นอย่างดีและรวดเร็ว และเขาตั้งใจว่าวันนี้เขาจะมาเซอร์ไพรส์กอหญ้า...แล้วไง!!!...กลับเป็นตัวเขาที่ต้องรับความรู้สึกนั้นอย่างจัง!!! ‘เซอร์ไพรส์’
“มีอะไรหรือเปล่าครับคุณคริสต์...” โสรัตน์ ที่ร่วมเดินทางไปกับคริสต์ในฐานะผู้ช่วยฝ่ายการตลาด ถามเจ้านายอย่างไม่เข้าใจ ที่จู่ๆคริสต์เปลี่ยนไป สายตามองภาพหญิงสาวลูกครึ่งกับชาวต่างชาติที่กอดกันและคลอเคลียกันเดินเคียงคู่กันอย่างมีความสุข
“โสรัตน์!...คุณว่าหญิงชายคู่นั้น พวกเขายังมีใครเดินเคียงข้างอีกมั้ย ที่พอมีอายุพอที่จะเป็นพ่อของผู้หญิงคนนั้น...” โสรัตน์ขมวดคิ้วมองคริสต์และภาพหญิงชายที่เจ้านายกล่าวถึง ด้วยความ งง และไม่เข้าใจเต็มอัตราสมองของเขาเลย
“เอ่อ!...ผมว่ามีเพียงพวกเขาสองคนเท่านั้นนะครับ...ผมไม่เห็นใครอื่นที่จะร่วมเดินและกำลังไปกับพวกเขาสองคน” โสรัตน์ตอบออกไปตามสิ่งที่ตัวเองมองเห็น ถึงจะยังไม่เข้าใจ และเขาก็ฉลาดพอที่จะไม่ถาม เพราะตอนนี้แววตาและสีหน้าของเจ้านาย เงียบ!!! เป็นทางที่ดีที่สุด สำหรับตัวเขา
ทางด้านกอหญ้า ที่ประจำตำแหน่งอยู่หลังพวงมาลัย ในรถมินิคูเปอร์ยานพาหนะอีกคันที่เธอมีไว้ใช้เป็นประจำ
“อันโต!...เดี๋ยวหญ้าจะพาอันโตไปกินอาหารไทยนะคะ...เพราะตอนนี้คนสำคัญของเราทั้งสองคน รออยู่ที่นั้นแล้ว...”
“ไม่มีปัญหา!...แล้ว?หญ้ามีอะไรจะบอกมั้ย?” อันโต หรือ อันโตนิโอ เอ่ยถามกอหญ้าเมื่อเขารู้สึกถึงการเปลี่ยนไปอย่างบอกไม่ถูกในการเจอกันครั้งนี้
“สมแล้ว!...หญ้า!มีบิ๊กเซอร์ไพรส์ครั้งใหญ่...แต่รอก่อนนะคะรับรองอันโตต้องยินดีมากๆแน่นอนค่ะ...” สิ้นเสียงของหญิงสาว อันโตนิโอ ได้แต่ยิ้มและคิดตามนั้นเพราะกอหญ้าดูมีความสุขมากๆ
“สวัสดีครับ!...” อันโตนิโอ ยกมือไหว้คุณประจักษ์ที่ลุกจากที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ โดยมีบุตรสาว กิ๊ก โสภิตา นั่งเคียงข้าง
“สวัสดีค่ะ...อันโต” กิ๊ก ยกมือไหว้อันโตนิโอต่อ เมื่อประจักษ์รับไหว้และกล่าวทักทายกลับอันโตนิโออย่างยินดีและเป็นกันเอง และกอหญ้ายกมือไหว้ประจักษ์เช่นกัน เมื่อการทักทายจบลง ทั้งสี่คนก็นั่งลง โดยที่กอหญ้านั่งเคียงคู่กับอันโตนิโอ พร้อมกับรอยยิ้มส่งให้เพื่อนสาว
“ผมยินดีมากที่วันนี้ก็มาถึง ทั้งสองคนได้พิสูจน์ให้ผมเห็นแล้วว่า คุณรักลูกสาวผมจริงๆ...” ประจักษ์พูดกับอันโตนิโอ อย่างเปิดเผย ... และบรรยากาศบนโต๊ะอาหารก็เต็มไปด้วยเรื่องดีๆ ที่กอหญ้าน้ำตาคลอออกมา เมื่อคนที่เธอรักยิ่งกว่าชีวิตตัวเองอยู่ในมือคนที่เธอรักและไว้วางใจอย่างไม่มีเงื่อนไข...
ภาพของกอหญ้าที่ซบไหล่อันโตนิโอ ที่โต๊ะอาหารในร้านอาหารไทย ก็อยู่ในสายตาของคริสต์ ที่มือกำแน่นทั้งสองข้างลำตัว
“บัดซบ!!!...” คริสต์ครางออกมาก่อนที่จะเดินกลับไปที่รถของตัวเอง ที่เขาแอบขับตามกอหญ้ามา และเคลื่อนรถออกไปอย่างเร็ว
‘ณ ห้องชุดคอนโด ชั้นสูงสุด ย่านริมแม่น้ำเจ้าพระยา กรุงเทพมหานคร’ ในวันเดียวกัน...
คริสต์ที่กลับมาได้เกือบชั่วโมง ในมือถือขวดที่บรรจุน้ำสีอำพันที่เหลือเพียงครึ่งขวด เพราะส่วนที่หายไปตอนนี้ไหลนองอยู่ในเรือนกายซึมซับเข้าสู่กระแสเลือดของคริสต์ไปแล้วนั้นเอง และผลของมันก็ทำให้นัยน์ตาเข้มแดงก่ำ จากฤทธิ์น้ำสีอำพันและอารมณ์ครุกกรุ่นที่แผ่ขยายออกจากเรือนกายนั้น อบอวลไปทั่วทั้งห้อง...
“ตกลง!...เธอเป็นคนยังไงกันแน่...กอหญ้า!!!!” สิ้นเสียงนั้น ปากขวดถูกยกขึ้นเหนือปาก ของเหลวไหลลงคออย่างกับคนดื่มเข้าใจว่ามันเป็นน้ำเปล่า...
‘ช่วงเย็น...ณ ห้องชุดคอนโด ชั้นยี่สิบห้า ย่านริมแม่น้ำเจ้าพระยา กรุงเทพมหานคร’ ในวันเดียวกัน...
“เดี๋ยวหญ้า...ลงเอาของฝากไปให้ลุงหวังเองค่ะ...วันนี้ลุงแกน่าจะเข้ากะกลางคืน...” กอหญ้าบอกกับอันโตนิโอ ที่เลื่อนกระเป๋าของตนเข้าสู่ห้องนอนอีกห้องในห้องชุดเดียวกัน
“ปี๊ด” เสียงกดลิฟท์ ที่กอหญ้าเรียกขึ้นมา เพื่อที่เธอจะเอาของไปให้ลุงหวังกับน้องบี ที่ทั้งสองก็ได้รับของฝากจากอันโตนิโอเช่นกัน
กอหญ้าที่ลงมาลานจอดรถ ก็เดินหาลุงหวัง เพราะเธอมองที่ป้อมแล้วไม่เจอ รอยยิ้มปรากฎบนใบหน้างามนั้น เมื่อเธอเห็นคนที่ต้องการ โดยที่เธอไม่รู้เลยว่า ชั้นที่ยี่สิบห้ากำลังจะเกิดเหตุการณ์ที่เธอไม่คาดว่าจะเกิดขึ้นได้...
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
