พ่ายกลซาตาน [Artificial Devil Love] ตอนที่ 54
“แล้วลูกจะยอมแพ้เหรอ?...” คุณหญิงศศิธร ถามออกมาเมื่อได้ฟังเรื่องราวทั้งหมด...
“… ‘ยอมแพ้’ ไม่อยู่ในความคิดเลยครับ...แต่ผมกำลังคิดหาวิธีที่จะไม่ทำให้กอหญ้าต้องเสียใจอีก ไม่ว่าจะจากใคร อะไร และรวมถึงตัวผมเอง...”
“อนาคต!...ไม่มีใครรู้...แค่คริสต์ทำวันนี้ให้ดี...และกลับไปอยู่เคียงข้างหนูกอหญ้าให้ได้อีกครั้ง...หลังจากนี้อะไรจะเกิดขึ้น...แย่แค่ไหน...มันก็คงไม่แย่ไปกว่าที่ลูกไม่มีหนูกอหญ้า...ใช่มั้ย?” คริสต์ยิ้มให้กับแม่
“ครับ...” คุณหญิงศศิธรยิ้มออกมา ที่บุตรชายกลับมาสว่างไสวแข็งแรงอีกครั้ง อย่างที่เธอหวังและต้องการมาโดยตลอดของคนเป็นแม่
“ออ!...แม่เกือบลืม!...หมอพีระจะเข้ามาดูแผลและล้างแผลให้นะจ๊ะ...แม่ให้เด็กเตรียมตั้งโต๊ะมื้อเย็นแล้ว...” คริสต์พยักหน้ารับรู้ และกอดแม่ พร้อมกับสายตามองเห็นภาพหญิงสาวปรากฎขึ้น ‘กอหญ้า’ ...คิดถึง!!!! อาการตอนนี้ของคริสต์...
‘เวลาค่ำในวันเดียวกัน...บ้านคริสต์’
“เรียบร้อย!...เดี๋ยวกลางสัปดาห์ แกไปหาฉันที่โรงพยาบาลตัดไหมได้เลย...” หมอพีระ เอ่ยบอก หลังจากที่จัดการแผลให้คริสต์เรียบร้อย
“ฉันก็หวังว่านะ!”
“อะไรของแกว๊ะ?”
“วันอังคารนี้เป็นวันเกิดครบรอบอายุยี่สิบเอ็ดปีของกอหญ้าและพ่อเขา...คุณอันโตนิโอ เชิญฉันไปด้วย...”
“คุณกอหญ้ากับพ่อเขาเกิดวันเดียวกันเลยเหรอ” คริสต์พยักหน้าเป็นคำตอบ...
“แกว่างมั้ย?...ไปด้วยกัน เพราะคุณอันโตนิโอ บอกว่าให้ฉันเชิญเพื่อนๆของฉันไปด้วยได้...”
“เออ!...ว๊ะ!!!...อยากไปว๊ะ...คืออยากเจอพ่อของคุณกอหญ้าจริงๆ และคุณกอหญ้าชัดๆ ด้วย...ครั้งที่แล้วที่โรงพยาบาลแกก็ไม่ยอมให้ฉันได้รู้จักเขา”
“มันไม่ใช่เวลาที่ใช่!...แต่แกไปด้วยก็ดี!...เผื่อฉันได้แผลอีกสักสองสามแผล...”
“เฮ้ย! เป็นบุญของฉันจริงๆ... ไม่ทันไร แกก็เป็นโรคกลัวเมียไปเสียแล้ว...” คริสต์ยิ้มใส่หน้าหมอพีระที่มองเขาอย่างกวนๆ
‘เวลาเดียวกัน...ณ ห้องชุดคอนโด ชั้นยี่สิบห้า ย่านริมแม่น้ำเจ้าพระยา กรุงเทพมหานคร’
“หญ้าทำอะไรอยู่เหรอ?” อันโตนิโอ ที่เดินเข้ามาในห้องนอนกอหญ้า เอ่ยถามเมื่อเห็นกอหญ้านั่งอยู่หน้าจอ MacBook
“เป็นไงบ้างคะ?” กอหญ้าตอบคำถามเป็นการถามกลับ พร้อมอวดโฉมผลงานออกแบบที่ตัวเองกำลังทำอยู่
“เหมือนฉากสตูดิโอ อะไรสักอย่าง...”
“ใช่ค่ะ!...เป็นฉากรายการใหม่ของ...ไอ้ตาบ้า!คริสต์” อันโตนิโอยิ้ม และนั่งลงที่เก้าอี้อีกตัวข้างๆ กอหญ้า
“หายโกรธเขาแล้วใช่มั้ย?”
“ยังค่ะ!!!”
“แล้ว?”
“งานก็ส่วนงาน...หญ้ารับปากเขาแล้วว่าจะลองทำดู...ไม่อยากเป็นคนเสียคำพูด...และอีกอย่างเขาก็เห็นมันแล้ว หญ้าเลยอยากเร่งมือทำให้เสร็จๆ...เพราะบางที! หญ้าอาจจะตัดสินใจอะไรบางอย่างก็ได้”
“หญ้า!...ความสุขของพ่อคือ ลูกพ่อมีความสุข” อันโต เลือกที่จะไม่บอกให้กอหญ้ารู้เรื่องของวันนี้ที่เขาได้พูดคุยกับคริสต์แล้ว
“พ่อ!...มันไม่ใช่แค่นั้น...สิ่งที่เกิดขึ้น มันทำให้รู้ว่า เขาไม่เชื่อใจและไว้วางใจหญ้าเลยนะคะ...” อันโต ขมวดคิ้ว เพราะสิ่งที่เขาคาดไว้ว่ากอหญ้าจะต้องคิดและรู้สึก ก็เกิดขึ้นจริง
“ลองให้โอกาสเขาอีกครั้งได้มั้ย?” อันโต พูดพร้อมกับลูบศีรษะบุตรสาวไปด้วย
“หญ้าไม่แน่ใจอะไรเลยค่ะ...เรื่องระหว่างเขากับหญ้ามันเกิดขึ้นเร็วมาก...หญ้าอยากมีเวลาค่อยๆคิด หญ้าไม่อยากพลาดอีกแล้ว...”
“ลูกก็อย่าคิดว่ามันเป็นความผิดพลาดซิ!...คนสองคนที่ตกลงที่จะลองเรียนรู้และทำความรู้จักกัน...ระหว่างทางมันต้องมีขรุขระ สะดุดบ้าง ...แต่ลูกจะผ่านมันไปได้ ถ้าลูกเรียนรู้และใช้คำว่า ให้อภัย และรู้จักคำว่า เริ่มต้นใหม่ คนเราถ้ายังมีลมหายใจ เราสามารถเริ่มต้นใหม่ได้...”
“ค่ะ!...พ่อ” กอหญ้าเอียงศีรษะซบแผ่นอกของอันโต อย่างอบอุ่น พ่อเป็นพ่อที่แสนประเสริฐของเธอมาโดยตลอดและจะตลอดไป
กิ๊ก โสภิตา ที่ยืนอยู่ที่ประตูทางเข้าห้องนอนเพื่อนสาว อดยิ้มไปกับภาพตรงหน้าไม่ได้ และนั้นยิ่งทำให้เธอรู้สึกเป็นหญิงสาวที่โชคดีคนหนึ่งเช่นกัน เธอรักผู้ชายคนนี้ ครั้งแรกที่เห็นเขาครั้งแรกในฐานะเพื่อนพ่อ เธอก็กลายเป็นเด็กสาวที่ลุ่มหลง ตกหลุมรักผู้ชายที่แสนจะอบอุ่นคนนี้ และความรู้สึกเริ่มชัดเจนขึ้น เมื่อเธอได้ใกล้ชิดกับเขา อันโตนิโอ ดาร์เมี่ยน เมื่อสี่ปีก่อน เขาอายุสามสิบกว่าแล้วในขณะที่เธออายุเพียงสิบแปดย่างสิบเก้า แน่นอนตอนนี้เธออายุยิี่สิบสามปีแล้ว และเธอเป็นเพื่อนกับกอหญ้า เพราะกอหญ้ามาเรียนต่อที่เมืองไทยโดยการเทียบเกรดและสอบทำให้กอหญ้าสามารถวัดระดับมัธยมปลายชั้นปีที่หกตอนอายุสิบหกและเธอขึ้นปีหนึ่งเป็นนักศึกษาเพียงอายุสิบเจ็ดปี แต่กิ๊กเรียนตามเกณฑ์อายุปกติ แต่เธอกับกอหญ้ารู้จักกันตอนเป็นนักศึกษาปีหนึ่งมหาวิทยาลัยเดียวกันแต่คนละคณะ แต่จากเหตุการณ์ช่วยชีวิตตอนนั้น ทำให้ทั้งสองคนเป็นเพื่อนรักที่เธอกำลังเลื่อนขั้นมาเป็นแม่เลี้ยงของกอหญ้า ซึ่งไม่ใช่ง่ายเลยที่เธอต้องพิสูจน์ตัวเองว่าเธอไม่ใช่เด็กสาวที่ลุ่มหลงในความรักอย่างที่อันโตนิโอบอกกับเธอไว้ในวันที่เธอสารภาพรักกับเขา...ตลอดสี่ปีเธอไม่เคยมองใครอื่นนอกจากจะตั้งหน้าตั้งตาเรียนให้จบ พร้อมด้วยเกียรตินิยมอันดับหนึ่ง มาพิสูจน์ความรักที่เธอมีต่ออันโตนิโอ พ่อของเพื่อนรักคนนี้
‘ของขวัญ’ วันเกิดครบรอบอายุสี่สิบเอ็ดปีของอันโตนิโอ คือ ตัวเธอเองที่จะเดินทางไปมิลานกับเขาครั้งนี้ เพราะกิ๊กได้จัดการและเตรียมตัวไปเรียนต่อปริญญาโทที่นั้นพร้อมกับไปใช้ชีวิตอยู่กับอันโตนิโอ ซึ่งเรื่องนี้พ่อของเธอก็ยอมรับอย่างยินดี เมื่อเธอได้พิสูจน์ให้พ่อของเธอเห็นเช่นเดียวกันว่าเธอรักอันโตนิโอ ดาร์เมี่ยน คนนี้...
“คิดอะไรอยู่?” อันโตนิโอ ที่กำลังเดินออกจากห้องบุตรสาว เห็นกิ๊กยืนเหม่อใจลอยอยู่ โดยไม่รู้ตัวเลยว่าเขาเดินมายืนอยู่ตรงหน้าแล้ว
“ไม่มีอะไรค่ะ!...กิ๊กง่วงนอนแล้ว” อันโตนิโอเลิกคิ้ว เพราะนี้พึ่งจะสามทุ่มเอง
“งั้นไปนอน...” อันโตนิโอ กลับตอบออกไปอย่างใจดี กิ๊ก ได้แต่ยิ้มและเดินออกจากหน้าประตูห้องของกอหญ้า และเดินเคียงข้างอันโตนิโอเข้าไปในห้องนอนของเขา ใช่! เธอมานอนค้างที่นี่ และเธอจะนอนห้องเดียวกับอันโตนิโอ ยามที่เขามาเมืองไทย
“อันโต!...กิ๊ก เอ่อ กิ๊ก...” กิ๊ก อ้ำๆ อึ้งๆ ‘กิ๊กพร้อมที่จะเป็นของอันโตแล้วนะคะ...’ ประโยคที่ดังก้องในหัวของกิ๊ก ที่เธอไม่กล้าพูดออกไป เพราะอันโตไม่เคยทำมากกว่ากอดเธอในเวลาที่เธอมานอนที่นี่ ตั้งแต่ที่เธอสารภาพรักกับเขา
อันโตนิโอ ยิ้มอย่างเข้าใจ แต่เขาก็ทำเพียงดึงร่างบางที่แสนประหม่านั้นเข้ามากอดไว้อย่างที่เขาทำเป็นประจำและมาโดยตลอด “รออีกหน่อยนะคนดี!...”
กิ๊กเบิกตากว้างทั้งๆที่แก้มซบกับแผ่นอกกว้างนั้น ใบหน้าแดงก่ำ และเธอก็ทำเพียงพยักหน้าที่แผ่นอกนั้น... ‘สุภาพบุรุษ...มาก’ ความคิดของกิ๊กตอนนี้
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
