พ่ายกลซาตาน [Artificial Devil Love] ตอนที่ 56
…แต่!!!! แล้ว!!! กอหญ้าเดินหนีคริสต์และทุกคน ไปทางเดียวกับที่คริสต์พึ่งเดินเข้ามา ตอนนี้เป็นอันโตนิโอที่ต้องเอ่ยเรียกกอหญ้า “...หญ้า!!!...”
“ผมตามเธอไปเอง!...” คริสต์รีบลุกขึ้น เอ่ยกับอันโตนิโอที่กำลังจะตาม กอหญ้าไป โดยทุกคนทำเพียงมองและให้กำลังใจ แน่นอน คริสต์ได้ความรู้สึกนี้เกือบทุกคน ไม่ว่าจะเป็น อันโตนิโอที่สายตาแฝงความกังวลไว้ กิ๊กที่รู้จักกอหญ้าดี ย่อมเข้าใจเพื่อนและสงสารคริสต์ ที่เธอเองคาดไม่ถึงว่า ผู้ชายอย่าง คริสต์ มาร์ติน เชียร์เลอร์ จะยอมทำถึงขนาดนี้ พิศาลเองก็คิดไม่ต่างไปจากกิ๊กเพื่อนพี่สาว เพราะกิตติศักดิ์ของคริสต์ไม่ธรรมดา หมอพีระกับกัณฑ์ที่รู้จักเพื่อนรักดี ช่วงแบบนี้เป็นครั้งแรกของพวกเขาเหมือนกัน แต่ทั้งสองเข้าใจคริสต์ทันทีกับความผิดที่ไม่ได้ตั้งใจ เพราะ อันโตนิโอ ดาร์เมี่ยน ให้บอกว่าเป็นพ่อคน ก็เชื่อได้! ถ้าบุตรของอันโตนิโอจะอายุสักสองถึงสามขวบ
“หญ้า!...” คริสต์ที่ในมือยังถือช่อดอกไม้ วิ่งมาดักหน้ากอหญ้าทัน ตรงบริเวณสระน้ำที่มีเพียงแสงไฟสลัวๆ กับทางเดินเล็กๆ
“หลีกไป!...”
“หญ้า!...พี่ไม่มีคำแก้ตัว!...พี่ขอโทษ ให้อภัยกับความผิดครั้งนี้ของพี่ด้วยเถอะนะ!...” คริสต์พูดโดยที่ไม่ยอมหลีกทางให้กับกอหญ้า และยื่นดอกไม้ในมือให้กับกอหญ้าเป็นการแสดงความเสียใจและขอโทษ
กอหญ้านิ่งเงียบ ปากชมพูระเรื่อจากการแต่งแต้มเม้มเข้าหากัน พร้อมกัดปากล่างไว้อย่างพยายามข่มอารมณ์
“ง่าย!ไปมั้ย...ขอโทษ!!! คุณทำร้ายพ่อของฉันด้วยเหตุผลที่เราต่างเข้าใจดีว่าคุณไม่มีความไว้วางใจ เชื่อใจในตัวฉัน...และตอนนี้...You make me look like someone who need to get attention all the time. (คุณทำให้ฉันดูเหมือนเป็นคนเรียกร้องความสนใจ) คริสต์ อึ้ง!! เซถลาถอยหลังเล็กน้อย อย่างคาดไม่ถึง เพราะสิ่งที่กอหญ้าพูดไม่มีตรงไหนผิดเลย...ถ้ากอหญ้าจะคิดแบบนั้น เพราะตอนนั้นเขาคิดแบบนั้นกับเธอจริงๆ ไม่ไว้วางใจและเชื่อใจเธอ...แต่อีกข้อกล่าวหาเขาไม่คิดถึงขั้นนั้นว่ากอหญ้าจะรู้สึกแย่กับการกระทำของเขา
“…พี่ต้องทำยังไง?” คำพูดที่ดูไร้ซึ่งความหวังออกมาจากปากคริสต์
“หลีกทางไป!...” กอหญ้าพูดออกไปทั้งๆน้ำตาคลอ เพราะเธอเองก็เสียใจไม่แพ้กับคนตรงหน้า
“ได้โปรด!...อย่าให้พี่ทำแบบนั้น...พี่ทำไม่ได้!...” คริสต์ถึงแม้จะเสียใจเพียงไร แต่เขาก็ไม่อาจทำตามความต้องการของกอหญ้าได้ ‘หลีกทางเพื่อให้เธอเดินไปจากชีวิตเขา’ เขาทำไม่ได้และไม่มีทางที่จะทำมันเด็ดขาด
กอหญ้าก้มมองช่อดอกไม้ขนาดใหญ่ในมือของคริสต์ ซึ่งคริสต์ก็ลดสายตามองตามเธอเช่นกัน รอยยิ้มค่อยๆเกิดขึ้นบนใบหน้าคริสต์ เมื่อกอหญ้ายกแขนเล็กขึ้นมาและค่อยๆยื่นไปรับช่อดอกไม้นั้น คริสต์ที่ปล่อยมือจากช่อดอกไม้ ข้างหนึ่งของมือรีบล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงเพื่อหยิบสิ่งที่แม่ให้มา...เพื่อให้นำมามอบให้กอหญ้า...
…พับ!...ควับ!!!...ตูม!!!!... สิ่งที่ไม่คาดคิดและสายตากำลังใจของคริสต์ต่างเบิกกว้างขึ้น เมื่อกอหญ้าเอาช่อดอกไม้นั้นฟาดใส่คริสต์อย่างสุดกำลัง โดยที่เธออาจไม่ทันสังเกตุเห็นว่าในช่อดอกไม้นั้นมีตุ๊กตาเซรามิคอยู่ข้างใน และอย่างรวดเร็วกอหญ้าผลักคริสต์ที่โดนฟาดอย่างไม่ทันตั้งตัว ตกลงไปในสระน้ำ เป็นจังหวะเดียวกันที่คริสต์ล้วงเอา ‘แหวน’ ออกมา....
ทุกคนที่โต๊ะรีบวิ่งมายังสถานที่ที่เกิดเหตุการณ์ แต่กอหญ้าวิ่งออกไปจากตรงนั้นแล้วอย่างไม่มีรีรอหรือจะหันมามองคริสต์ที่ตกลงไปในน้ำ
“หญ้า!!!!...” คริสต์เอ่ยได้เพียงเท่านั้น “อ๊ะ!!!!” แต่แล้วเมื่อคริสต์ยืนขึ้น สิ่งที่หายไป ‘แหวน’ คริสต์จึงไม่อาจวิ่งตามกอหญ้าที่ตอนนี้คงออกจากร้านไปแล้ว คริสต์พยายามเพ่งมองในน้ำที่มีแสงไฟสลัวจนเกือบมืด แต่เขายังพยายามที่จะหา ‘แหวน’ ต่อไปเพราะมันสำคัญมาก
“เฮ้ย!!...คริสต์ แกทำอะไร?...คิ้วแกแตก เลือดไหลอยู่นะโว้ย!” กัณฑ์ ที่เดินมาถึง ร้องออกไปอย่างตกใจ เมื่อเห็นสภาพของเพื่อน ‘เปียกปอน’ ‘บาดเจ็บ’ แต่ก็ยังไม่ยอมขึ้นมาจากสระน้ำ
“หาแหวน...” คริสต์ตอบเพียงแค่นั้น และยังคงตั้งหน้าตั้งตาหาต่อไป ไม่สนใจความ ‘เปียกปอน’ และอาการ ‘บาดเจ็บ’ ที่เพื่อนบอกสักนิด
กิ๊ก ที่จู่ๆ ต้องรับเสื้อตัวนอก โทรศัพท์มือถือ นาฬิกาข้อมือ จากอันโตที่ยัดใส่มือเธอ และเขาก็พับแขนเสื้อ เดินลงสระน้ำไปยืนข้างๆคริสต์
“ผมช่วย!...” อันโต เอ่ยกับคริสต์ที่เงยหน้าขึ้นมามอง และ หมอพีระ กับ กัณฑ์ ก็เดินลงสระตามอันโต เมื่อนำโทรศัพท์และนาฬิกาข้อมือวางไว้บนสะพานไม้ เพื่อลงไปช่วยเพื่อนเช่นกัน ภาพสี่ชายหนุ่มในสระน้ำในร้านอาหารเป็นที่สนใจของลูกค้าท่านอื่นของร้านเป็นอย่างมาก...
“อาจารย์ เกิดอะไรขึ้นครับ” อันโตนิโอ เงยหน้าตามเสียงนั้น เพราะเขารู้ว่าคนที่เอ่ยนั้นหมายถึงเขานั้นเอง อันโตนิโอบอกไบรท์ที่เป็นเจ้าของร้านและเป็นลูกศิษฐ์เขาด้วยว่ากำลังหาแหวนที่หล่นในสระน้ำ “...เข้าใจแล้วครับ!...ผมว่าอาจารย์และทุกคนขึ้นมาจากสระก่อนครับ...เดี๋ยวผมปล่อยน้ำออกให้ดีกว่าครับ เพราะระบบน้ำในนี้ไหลวนและแรง แหวนคงไหลวนอยู่ในสระนี้แหละครับ...”
“ขอบคุณครับ!...” คริสต์เอ่ยกับเจ้าของร้านที่อยู่ในชุดเชฟ เมื่ออันโตนิโอหันมาทางเขาพร้อมรอยยิ้มที่ใจดีอย่างเคย และสายตาของคริสต์ก็เลื่อนไปที่โทรศัพท์มือถือของตนที่ถึงแม้จะสามารถกันน้ำได้ แต่คริสต์ก็ไม่อยากประมาท เพราะเขาสนใจเพียงแต่ภาพกอหญ้าไม่ว่าจะเป็นภาพเดี่ยวหรือภาพคู่กับเขาก็ตาม
ตอนนี้ทั้งสี่หนุ่มกำลังซับตัวจากผ้าขนหนูที่ ไบรท์ เจ้าของร้านให้เด็กนำมาให้ และหมอพีระก็ต้องไปเอากล่องปฐมพยาบาลมาทำแผลให้กับคริสต์ ที่นั่งลงที่เก้าอี้โต๊ะที่มีอาหารเพียบพร้อมแต่ยังไม่มีอะไรหมดสักอย่าง ‘เกิดเรื่อง’ เสียก่อน เพราะทุกคนกำลังรอ ‘แหวน’ ที่ไม่รู้ไปอยู่ส่วนไหนของสระน้ำที่ทางร้านกำลังปล่อยน้ำออก และนำตาข่ายมาดักทางน้ำไหลออกไว้
“ไม่รู้จะเรียกว่าโชคดี หรือ โชคร้ายน้อย...ที่คิ้วแกแตกเพียงเล็กน้อย ไม่ต้องเย็บ...ล้างแผลฆ่าเชื้อ ใส่ยา และปิดพลาสเตอร์ไว้...สามสี่วันก็หายแล้ว...แต่คืนนี้แกต้องไปโรงพยาบาลกับฉัน...เพราะแผลที่หัวแก...ตอนนี้ฉันแค่ล้างฆ่าเชื้อ แต่เพื่อไม่ให้แผลติดเชื้อ คงต้องเปลี่ยนผ้าปิดแผลใหม่” คริสต์ทำเพียงนั่งนิ่งๆ ฟังหมอพีระพูด เพราะตอนนี้ในหัว เขาคิดถึงแต่กอหญ้าและแหวน เท่านั้น
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
