กอหญ้าที่เรียกแท็กซี่ ให้ไปส่งที่คอนโด ไร้ซึ่งเสียงสะอื้น มีเพียงธารน้ำจากดวงตาที่ไหลออกมาอย่างไม่สามารถกักมันไว้ได้ ครั้งแรกกับความรักในแบบที่เธอไม่รู้จักมาก่อน ครั้งแรกกับความสัมพันธ์ที่พ่อพร่ำบอกเธอว่าสิ่งที่มีค่าอีกอย่างของผู้หญิงคือร่างกายที่บริสุทธิ์แด่คนรักที่เราเลือกแล้วว่า ใช่! คริสต์ มาร์ติน เชียร์เลอร์ เธอเลือกเขาหลังจากที่เขาเลือกเธอแล้ว ‘ลงตัว’ เมื่อความต้องการตรงกันทั้งสองฝ่าย เธอให้อภัยได้ถ้าเหตุการณ์ร้ายๆ แย่ๆ เกิดขึ้นกับเธอ แต่ต้องไม่ใช่ กับ ‘พ่อ’ ที่เธอยอมแลกแม้แต่ชีวิตถ้าต้องแลกหรือต้องสูญเสีย
“แป็บหนึ่งนะคะ...” กอหญ้าบอกกับแท็กซี่ และบอกให้แท็กซี่ปล่อยให้มิเตอร์วิ่งต่อไป เพราะเธอไม่มีเงินสดติดตัว เธอจึงต้องไปยืมที่หน่วยงานส่วนกลาง ของคอนโด และนำมาจ่ายตามค่ามิเตอร์นั้น
“ขอบคุณนะคะ...” กอหญ้ากล่าวขอบคุณเจ้าหน้าที่ที่นำคีย์การ์ดมาเปิดห้องของเธอให้ เธอเดินเข้าห้องนอนของตนและล็อคประตูทันที และตัดสินใจเก็บเสื้อผ้าบางส่วนลงกระเป๋า หลังจากที่เธอได้คุยกับลุงหวังก่อนหน้านี้ครึ่งชั่วโมง
กอหญ้าหลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ซ่อนกระเป๋าไว้เธอเดินไปปลดล็อคที่ประตู และกลับขึ้นเตียงมานอนตามปกติ เพราะอีกไม่นานหลังจากที่อันโตกลับมาเขาต้องเข้ามา GoodNight Kiss เธอทุกครั้งยามที่มาเมืองไทย ซึ่งไม่แตกต่างที่ตั้งแต่เล็กจนโตที่ อันโต จะปฎิบัติแบบนี้มาโดยตลอดหลังจากที่เขากลับจากการทำงานที่ส่วนใหญ่จะค่ำมืด ตามเวลาของร้านอาหารที่กว่าจะปิดนั้นเอง
“ผลั๊ก” เสียงประตูห้องนอนของกอหญ้าถูกผลักเข้าไป อันโตนิโอ เดินไปจุมพิตแผ่วเบาที่หน้าผากมนนั้น และเดินออกมาเงียบๆ
“คุณกลับไปพักผ่อนเถอะครับ” กอหญ้าขมวดคิ้ว เมื่อได้ยินเสียงของ อันโต เอ่ยพูดกับใครสักคนในขณะที่กำลังปิดประตูห้องนอนของเธอ
“ขอโทษนะครับ...ที่ทำให้วันสำคัญของคุณต้องล่มไม่เป็นท่า...”
“อย่าคิดมากเลยครับ!...ผมกับกอหญ้า ทุกวันล้วนแล้วสำคัญเท่าๆกัน” อันโต บอกคริสต์อย่างใจดี และยอมออกจากห้องของกอหญ้า เพราะหมอพีระรอเขาอยู่ที่รถ ซึ่งคริสต์ต้องการแน่ใจว่ากอหญ้ากลับมาที่คอนโดอย่างปลอดภัย เขาจึงยอมที่จะไปทำแผลที่โรงพยาบาลต่อนั้นเอง
หมอพีระมองคริสต์ที่เปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าชุดใหม่แล้ว กำลังเดินมาที่รถที่หมอพีระจอดรออยู่ ใบหน้าของคริสต์บอกชัดมาก ‘เครียด’
“คุณกอหญ้าไม่อยู่เหรอ?” หมอพีระถามกลับ
“เปล่า!...กอหญ้าหลับไปแล้ว”
“ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอที่เธอกลับมาอย่างปลอดภัย”
“ก็เรื่องดี มันก็มีแค่นั้น...เฮ้ย!!!!” คริสต์พูดจบก็ถอนหายใจ หมอพีระตบบ่าคริสต์อย่างให้กำลังใจ ก่อนที่จะเคลื่อนรถออกจากอาคารคอนโด จุดหมายปลายทางคือโรงพยาบาล ซึ่งระหว่างทางคริสต์ล้วงแหวนที่ได้หาเจอจนได้ แม้จะปาเข้าไปเกือบตีหนึ่งแล้วก็ตาม คงต้องพกติดตัวไว้ตลอด คริสต์คิดแบบนั้น