พ่ายกลซาตาน [Artificial Devil Love] ตอนที่ 58
คริสต์ยิ้มขณะที่กำลังขับรถสู่ทางหลวงถนนเพชรเกษม มุ่งหน้าสู่จังหวัดประจวบคีรีขันธ์ หลังจากที่เขาย้อนกลับไปที่บ้านหลังจากโทร.ไปแจ้งให้เด็กเก็บกระเป๋าให้ และโทร.ขอเบอร์คนเฝ้าบ้านของแม่ที่ อ.หัวหิน เพื่อแจ้งให้ป้านิ่มเตรียมเปิดบ้านพักริมทะเลไว้
“หญ้าเอ๋ยหญ้า...ช่างดื้อนัก!!!...ลืมวันลืมคืนก็คราวนี้แหละ...” คริสต์เปรยออกมาอย่างอารมณ์ดี เพราะตำแหน่งบ้านของลุงหวังที่คริสต์ทำทีไปคุยและไปเรียบเคียงๆถาม ก่อนออกมา คงจริงอย่างที่คริสต์เคยได้ยินมา ว่า คนต่างจังหวัดมีมนุษย์สัมพันธ์ดีกว่าคนในกรุงเทพฯ ที่บ้านอยู่ติดกันแต่แทบจะไม่รู้จักหรือเคยคุยกันเลย ‘เพื่อนบ้าน’ คำนี้สำคัญนัก แต่คงสำคัญเพียงแต่ในต่างจังหวัด เพราะ ป้านิ่มคนดูแลบ้านพักของคุณแม่เขาที่หัวหิน เป็นที่รู้จักดีของลุงหวัง และแน่นอนบ้านลุงหวังอยู่จุดไหนของหัวหินคงไม่มีคำว่า ‘ยาก’ สำหรับคริสต์เลย
กอหญ้าที่เดินเรียบทางเดินใต้ต้นไม้ริมทะเลห่างจากบ้านของลุงหวังไปเรื่อยๆ บ้านของน้องบีเป็นบ้านหนึ่งชั้น เธออาศัยอยู่กับย่าของเธอ ที่มีเพียงสองห้องนอน ถึงแม้กอหญ้าจะเกรงใจแต่ย่าและน้องบียืนยันให้เธอพักผ่อนที่บ้านของพวกเขา โดยน้องบี ยกห้องนอนของเธอให้กอหญ้าพักตลอดการพักผ่อนครั้งนี้ เพราะถ้าเทียบแล้วสิ่งที่กอหญ้าช่วยเหลือค่าใช้จ่ายรักษาพยาบาลและเข้าของที่มอบให้กับน้องบี ทำให้น้องบีอยากตอบแทนกอหญ้าบ้าง ซึ่งบ่ายๆวันนี้กอหญ้ามีนัดกับน้องบีที่จะเดินไปยังสะพานปลาที่ทอดยาวออกสู่ท้องทะเล เพื่อไปซื้อของสด กุ้ง หอย ปู ที่เหล่าเรือจะมาเทียบท่ากัน
กอหญ้าที่เดินมาเรื่อยๆ จนมาถึงย่านบ้านพักของคนมีฐานะ กอหญ้าเดินหลบหลีก มาตามหาดทราย เธอเห็นชาย เธอรู้เพียงเท่านั้น เพราะเขานอนเอาหมวกใบใหญ่ปิดใบหน้าเผื่อป้องกันแสงแดดอีกชั้นบนเตียงชายหาดหน้าบ้านหลังหนึ่งโดยมีร่มขนาดใหญ่กางอยู่ด้วย
“ว้าย!!!...อื้มมมม” กอหญ้าร้องออกมาด้วยความตกใจ เมื่อเธอเดินผ่านชายคนดั่งกล่าว แต่แล้วเธอก็ถูกรวบเอวไว้จากด้านหลังแบบไม่ทันตั้งตัว เสียงร้องของกอหญ้าถูกขัดขวางด้วยฝ่ามือใหญ่ที่ข้างหนึ่งเลื่อนขึ้นมาปิดปากเธอไว้กอหญ้าเคลื่อนไหวไม่ค่อยสะดวกนัก เพราะสวมผ้าถุงลายปาเต๊ะ ที่เธอเห็นว่าสวยดีจึงซื้อมาด้วยตอนที่ลงจากรถทัวร์ จึงเป็นอุปสรรคในการดิ้นรนขัดขืน เพราะเธอนุ่งไม่เป็นแต่น้องบีช่วยสอนและช่วยเธอในการนุ่งโดยที่เอาเข็มขัดเงินของย่ามาพันรอบเอวให้...
“น้องสาว!...อย่าดิ้นสิจ๊ะ!!!” กอหญ้าเบิกตากว้างขึ้น เมื่อเสียงกระซิบนั้นเธอจำมันได้ ถึงคนพูดพยายามจะดัดเสียงก็ตามที และนั้นทำให้เธอหยุดดิ้นทันที ไม่ใช่เพราะคำสั่งนั้น แต่เธอรู้ว่าคนที่อยู่ด้านหลังของเธอเป็นใคร? ‘คริสต์’
“อยากตายมากนักเหรอไง?...” กอหญ้าเอ่ยทันที เมื่อมือใหญ่ผละออกจากการปิดปากเธอ แต่ยังคงรัดวงแขนรอบตัวเธอไว้
“ถ้าต้องตายด้วยมือหญ้า...แล้วทำให้หญ้าหายโกรธก็ยินดีครับ” คริสต์กระซิบข้างหูเล็กนั้น โดยที่ยังคงโอบกอดด้านหลังกอหญ้าแนบแน่นขึ้น
“อย่ามาดราม่า!...ปล่อยฉันได้แล้ว”
“สัญญาก่อนว่าจะไม่วิ่งหนี...” คริสต์ต่อรอง
“…หนี...ก็รู้ตัวดีนิ!!...ว่าฉันหนี ไม่อยากเจอ ยังตามมาหลอกหลอนกันอีก” กอหญ้าเอ่ยออกมา ไร้ซึ่งความเห็นใจให้กับคริสต์แม้แต่เพียงนิดเดียว
“…คงไม่แค่หลอกหลอนแน่คราวนี้...พี่จะลอกคราบหญ้า!...ให้ร้องครางไปจนกว่าจะยอมยกโทษให้พี่...” กอหญ้าเบิกตากว้างอย่างเข้าใจประโยคนั้นของคริสต์เป็นอย่างดี เธอกลับมาดิ้นรนต้องการอิสระทันที
“…ไอ้บ้า!!!...ปล่อยนะ...อื้มมมมม....ม่ายยยยย” กอหญ้าร้องเสียงอู้อี้ เมื่อคริสต์ปิดปากเธออีกครั้งพร้อมกับชุดกระชากลากเรือนร่างของกอหญ้าเข้าไปในบริเวณของบ้านพักเขาทันที
“อ๊ะ!!!...” เสียงกอหญ้าร้องออกมา เมื่อคริสต์ผลักเธอลงบนเตียงขนาดใหญ่ที่ปูผ้าสีขาวพร้อมใช้งานของเตียงนั้นได้ทันที แต่กอหญ้าไม่ทันตั้งตัวหรือพลิกกายหนีไปได้ เมื่อคริสต์ล้มตัวทาบทับลงมาทันทีเช่นกัน
“พี่ขอชมหน่อยนะ!...หญ้าแต่งตัวแบบนี้ดูสวยน่ารักไปอีกแบบ...พี่ชอบนะ!!!”
“ถ้างั้นฉันขอบอกหน่อยนะ!!...ว่า...ไม่ต้องมาชมเพราะฉันไม่ได้แต่งให้คุณดูและชม...” คริสต์ยิ้มทะเล้นใส่ใบหน้าคมที่ห่างกันแค่คืบ เพราะเขาชินและรู้ถึงความจัดจ้านปากของกอหญ้าเป็นอย่างดี
“อยากรู้จัง!...ว่าปากจะหวานเหมือนเดิมมั้ย...” สิ้นเสียง คริสต์โน้มใบหน้าลงต่ำปิดปากแดงนั้นที่เม้มปิดทางอย่างทันท่วงทีเช่นกัน
สงครามย่อมๆ บนเตียงกว้างที่ด้านบนลิ้นร้ายก็พยายามจะล่วงล้ำเข้าไป เพื่อดูดกลืนความหวานที่เขารู้ดีว่าหวานเพียงไร ช่วงที่ต่ำลงมาที่มือแกร่งข้างหนึ่งลูบไล้มาถึงขอบเอวที่มีเข็มขัดเงินรัดไว้ มือเล็กพยายามเข้าขัดขวางอย่างสุดกำลังซึ่งเธอไม่มีทางสู้แรงของคริสต์ที่ไม่มีการอ่อนข้อให้กับเธอแม้สักนิด
กอหญ้าที่เหมือนตัวเองกำลังขาดอากาศ และอ่อนแรง ทำให้ลิ้นร้ายล่วงล้ำเข้าสู่โพรงปากอย่างไม่รีรอ เสียงลมหายใจที่เร้าร้อนเป่ารดใส่กันและกัน เสียงครางในคออย่างพึงพอใจของคริสต์ เมื่อลิ้นเล็กตอบสนองกลับอย่างไม่รู้ตัว มือเล็กที่ขัดขืนเริ่มอ่อนแรงลง ทำให้มือแกร่งทำงานได้ง่ายขึ้น คริสต์ขยับร่างเล็กน้อยเพื่อเปิดทางให้มือตนกำจัดผ้านุ่งของกอหญ้าหลุดออกไป
คริสต์ผละใบหน้าออกมาไล่ลงต่ำที่คอเล็กดอมดมกลิ่นสาวที่แสนจะคิดถึงเหลือเกิน กอหญ้าปล่อยเสียงครางออกมาตามอารมณ์และความต้องการที่ก่อตัวขึ้น
“ไม่!...” กอหญ้าร้องปฎิเสธเมื่อคริสต์เปลี่ยนเลื่อนมือของตนไปปลดพันธนาการของตัวเอง แต่เสียงปฎิเสธนั้นไม่มีผลกระทบต่อประสาทการรับรู้ของคริสต์ที่เขาได้ยินแต่หาได้สนใจและเก็บเอามาคิดแม้สักนิด
คริสต์กลับขึ้นไปดูดกลืนความหวานนั้นอีกครั้ง ในขณะที่มือแกร่งยังคงเดินหน้าจัดการกับพันธนาการด้านล่างทั้งของตนและกอหญ้าที่มีการขัดขืนแต่ก็ทำได้ไม่มาก เมื่อเรี่ยวแรงไร้ซึ่งความหมายพร้อมกับความต้องการตามธรรมชาติเริ่มแผ่กระจายไปทั่วเรือนร่างที่ถูกกระตุ้นตลอดเวลาจากคริสต์
“อื้มมมม!!!...” กอหญ้าร้องในคอออกมา เมื่อคริสต์ไม่รีรอให้เวลาต้องเสียไปทันทีที่เขาปล่อยตัวตนที่แสดงออกถึงความต้องการขยายตัวหายเข้าไปในโพรงสาวที่ชุ่มฉ่ำบ้างแต่ก็ไม่มากพอจึงทำให้กอหญ้าร้องออกมาเพราะความเจ็บปวด เรียวขาเล็กยกขึ้นฝ่าเท้าแนบกับพื้นที่นอนโอบล้อมร่างใหญ่ของคริสต์ไว้ ที่ขยับสะโพกทันทีเพื่อลดการเจ็บปวดให้กับกอหญ้าด้วยการเรียกกระแสความรู้สึกซ่านเสียวเข้าแทนที่
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
