พ่ายกลซาตาน [Artificial Devil Love] ตอนที่ 60
ผู้คนมากมายยามเย็นบนสะพานที่ทอดยาวไปยังผืนท้องทะเล ‘สะพานปลา’ คริสต์ กอหญ้า และน้องบี ก็เป็นกลุ่มในจำนวนผู้คนมากมายเหล่านั้น ที่สนใจของสดที่มาจากทะเล กุ้ง หอย ปู ปลา และแน่นอนน้องบีบอกกับคริสต์และ กอหญ้าว่าเดี๋ยวน้องบีจัดการเอง เพราะถ้าให้กอหญ้ากับคริสต์ที่เป็นคนต่างถิ่นจะได้ของสดในราคาที่สูงกว่าคนในพื้นที่
เพียงเวลาไม่นานสองมือของคริสต์และกอหญ้าก็เต็มไปด้วย กุ้ง หอย ปู ปลาหมึก ที่คริสต์เป็นคนจ่ายเองเมื่อเขายืนยันอย่างชัดเจน และเมื่อกลับมาถึงบ้านของน้องบี ย่าของน้องบีก็ก่อไฟในเตาถ่านที่มีตะแกรงพร้อม สำหรับปิ้ง ของทะเล และอีกเตามีหม้อซึ้งที่พร้อมสำหรับการนึ่ง มื้อเย็นที่เป็นเหมือนปาร์ตี้เล็กๆที่เดิมจะมีเพียงสามชีวิตกลับเป็นสี่ชีวิต บรรยากาศเต็มไปด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะเมื่อย่าของน้องบีมีเรื่องเล่าสนุกๆหลายเรื่องในช่วงเวลาการปาร์ตี้
น้องบีอมยิ้ม ยามที่มองคริสต์ที่เธอรู้จักเช่นกันยามที่ไปเที่ยวกรุงเทพฯและพักกับปู่ ที่เขาคอยเอาใจและดูแล หยอกล้อกอหญ้าตลอดเวลา
“เผ็ดไปมั้ย?...” กอหญ้าถามยามที่เอาปลาหมึกย่างจิ้มในน้ำจิ้มที่อาจจะเยอะเกินไปป้อนคริสต์ เพราะใบหน้าเขาแดงขึ้น เพราะน้ำจิ้มฝีมือของย่าน้องบี จะมีสองแบบ คือแบบเผ็ดมาก กับเผ็ดน้อย และที่กอหญ้าจิ้มอันที่เผ็ดมากให้คริสต์ เพราะเขาเอ่ยถามว่าแบบนั้นเป็นไง กอหญ้าก็เลยให้เขาลองชิมเอาเอง
“ก็เผ็ดจริงๆ...” คริสต์ตอบคำถามพร้อมรับแก้วน้ำที่กอหญ้าส่งให้
“พี่คริสต์กินแบบเดิมดีกว่า...เพราะถ้าไม่เคยกินเผ็ด ท้องอาจจะเสียได้” กอหญ้าบอกอย่างเป็นห่วง คริสต์พยักหน้าอย่างเข้าใจและกลับไปกินจิ้มแบบเดิม จนเวลาล่วงเลยไปจนเป็นเวลาสามทุ่ม
“พี่หญ้ากับพี่คริสต์...กลับไปได้เลยค่ะ...เดี๋ยวตรงนี้น้องบีจัดการเอง” คริสต์กับกอหญ้าพยักหน้าอย่างเข้าใจ เพราะดึกมากแล้วและเขาสองคนก็ต้องเดินกลับซึ่งระยะทางที่ห่างจากบ้านน้องบีก็ห้าร้อยเมตรเห็นจะได้... “พรุ่งนี้น้องบีเอาข้าวต้มกุ้งที่ย่าทำไปให้เป็นมือเช้านะคะ...”
คริสต์ยิ้มและกล่าวขอบคุณย่าน้องบี และรับกระเป๋าใบเล็กที่ใส่เสื้อผ้าของกอหญ้ามาจากมือกอหญ้ามาถือเสียเอง และกล่าวราตรีสวัสดิ์กับน้องบีและย่าน้องบี ทั้งสองคนก็เดินจูงมือไปทางเดินริมชายหาดเพื่อกลับไปยังบ้านพักของคริสต์
Grrrr Grrrr กอหญ้าหันไปที่กระเป๋าช่องเล็กที่คริสต์ถืออยู่ เมื่อได้ยินเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์มือถือที่ตนเองพึ่งจะเปิดตอนที่เข้าไปเก็บเสื้อผ้าในห้องน้องบี
“อันโต...” กอหญ้ากรอกเสียงตามชื่อที่แสดงที่หน้าจอว่า ‘DAD’
“เป็นไงบ้าง?...”
“อันโตอยากจะถามหญ้าว่า...เจอเค้ามั้ย?” คริสต์อมยิ้ม เพราะรู้ทันที ‘เค้า’ ก็คือ เขานั้นเอง
“ต่างที่ ต่างคน พ่อเป็นห่วง”
“ค่ะ...” กอหญ้าตอบรับ แต่เธออยากจะต่อคำพูดของอันโตว่า นายคริสต์อันตรายกว่าหลายเท่า
“พ่อกับกิ๊ก จองตั๋วกลับมิลานแล้วนะ...”
“เร็วจังเลยนะคะ...เมื่อไหร่คะ?”
“อาทิตย์หน้า...”
“พรุ่งนี้หญ้ากลับกรุงเทพฯดีกว่า...จะได้อยู่กับอันโตให้นานกว่านี้”
“ตามใจ...แล้วเจอกัน”
“มีอะไรเหรอ?” คริสต์อดถามไม่ได้ เพราะดูกอหญ้าเศร้าๆ หลังจากวางสายจากอันโตนิโอ
“อันโตต้องกลับมิลาน...อาทิตย์หน้าแล้ว”
“ย้ายไปอยู่ด้วยกันนะ!...” กอหญ้าหันไปมองคริสต์ทันที คริสต์หยุดเดินเมื่อพวกเขาเดินมาถึงทางเข้าบ้าน “...พี่พูดจริงนะ!...ที่จะดูแลหญ้าต่อจากพ่อหญ้า...ถ้าหญ้ายังไม่อยากแต่งเราหมั้นกันก่อนก็ได้ ไว้หลังหญ้ารับปริญญาบัตรแล้วเราค่อยมาคุยกันต่อเรื่องแต่งงาน...”
“มีความจู่โจมมาก...” คริสต์อดยิ้มกับคำพูดของกอหญ้า ที่ดูใบหน้านิ่งๆ แต่กลับปล่อยมุกที่น่าขำออกมาก
“ถือเป็น...Say Yes!!!!…” กอหญ้าแก้มป่องใส่ความมัดมือชกของคริสต์
“หญ้าขอคุยกับอันโตก่อนได้มั้ย?...หญ้ายังไม่มีโอกาสได้คุยเรื่องของเรากับอันโตเลย...” คริสต์ยิ้มก่อนจะพูดกลับ...
“เรื่องคุยกันตามประสาพ่อลูก ก็ไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้...เพราะอันโตบอกพี่แล้วว่าให้ทุกการตัดสินใจอยู่ที่หญ้า เพราะมันเป็นชีวิตของหญ้า...สำหรับอันโต เขาบอกพี่ว่าเขารู้จักลูกสาวคนนี้ดี...หญ้ามองคนไม่ผิดหรอก”
“อันโตพูดแบบนั้นด้วยเหรอค่ะ...ประโยคล่าสุด” กอหญ้าเอ่ยถามกลับทันที...
“เฮ้ย!....เชื่อแล้วจริงๆว่าหญ้ากับอันโต เป็นพ่อลูกที่เข้าใจและรู้จักกันเหลือเกิน...ประโยคสุดท้ายพี่พูดเองต้องการบอกหญ้าต่างหาก...” กอหญ้าอดค้อนใส่คริสต์ไม่ได้... “หญ้าทำไมถึงตัดสินใจอยู่เมืองไทย?”
“…?…”
“พี่หมายถึงเมื่อห้าปีก่อน...ทำไมเหรอ”
“อันโตคงเล่าให้ฟังเรื่องที่หญ้าเจอแม่ครั้งแรกสินะ...” คริสต์พยักหน้า เพราะตอนนั้นที่เขาได้ฟังเรื่องราวจากอันโตนิโอ เขาเองก็ไม่เข้าใจว่ากอหญ้าคิดยังไงถึงตัดสินใจอยู่เมืองไทย...“หญ้าต้องการพิสูจน์ให้คนที่ดูถูกอันโตเห็นว่า...อันโตเลี้ยงหญ้าเติบโตมาอย่างมีคุณภาพ...วันนั้นหญ้าเสียใจมากที่เป็นสาเหตุให้อันโตโดนดูถูก...ทั้งๆที่ตลอดเวลาตั้งแต่เล็กจนโต อันโตไม่เคยสักครั้งที่จะบอกว่าแม่ไม่ดีอย่างโน้น แม่ไม่ดีอย่างนั้น มีแต่คำพูดดีๆทุกครั้งที่เอ่ยถึงแม่...หญ้าจะมีภาพแม่เพียงภาพเดียวที่อันโตเก็บไว้และวางไว้ที่หัวเตียงในห้องนอนของหญ้า...ภาพที่แม่ยิ้มและท้องใหญ่ อันโตบอกว่านี้คือภาพคู่ของกอหญ้าและแม่...”
คริสต์ดึงร่างบางเข้ามาโอบกอด เพราะถึงแม้กอหญ้าพยายามจะเก็บความเสียใจไว้ในส่วนลึกของจิตใจ แต่ธารน้ำก็ไหลออกมาทันทีเพียงแค่ให้แผ่นอกกว้างเป็นที่ซับน้ำตาแห่งความน้อยเนื้อต่ำใจที่เธอเป็นลูกที่แม่ไม่เคยรัก...
“ในบางครั้ง!...ผู้ใหญ่เขาก็มีเหตุผลของเขา...หญ้าเป็นหญ้าอย่างที่เป็นมามันดีอยู่แล้ว...อย่าใช้ชีวิตอยู่เพื่อพิสูจน์ให้ใครหันมามอง...หญ้าควรมีชีวิตต่อเพื่อตัวหญ้าเอง...” กอหญ้าซบใบหน้าแนบแน่นแผ่นอกแกร่งนั้นมากขึ้นกับประโยคกำลังใจที่คริสต์มอบให้กับเธอ
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
