เรื่องสั้น ขวัญผวา ตอน ตามหลอกหลอน
วันที่ 4 สิงหาคม 2526 แม่ของผมเสียชีวิตจากอุบัติเหตุรถชนโดยคนที่เมาแล้วขับคนนึง คืนนั้นมันเป็นคืนที่มืดมิด และตอนเวลา 01:37 น. ขี้เมาคนนั้นขับรถชนกับรถของแม่ผม แม่ของผมเสียชีวิตในทันที ผมจำได้ว่าวันนั้นผมสะดุ้งตื่นเพราะเสียงร้องไห้ที่ดังลั่นบ้านของพ่อ ผมรีบวิ่งลงบันไดเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น มีรถตำรวจจอดอยู่ที่หน้าบ้านของเรา เจ้าหน้าที่ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของพ่อ กำลังพยุงพ่อของผมอยู่และเขากำลังพยายามปลอบเขาอย่างเต็มที่ ผมจำเสียงสั่นๆ ของพ่อได้ในเวลาต่อมาได้ว่า “แม่จะไม่กลับบ้านอีกต่อไปแล้วนะลูก”
วันงานศพของแม่ก็แย่พอๆ กับคืนที่เราเสียแม่ไป พ่อรักแม่มาก เขาร้องห่มร้องไห้ทั้งวัน คงไม่มีใครที่จะเข้าใจความรู้สึกของพ่อได้อีกแล้ว พ่อเสียรักแท้ที่เป็นคู่ชีวิตของเขาหายไป มันเป็นความเจ็บปวดที่ผมไม่สามารถจินตนาการได้ เพราะตอนนั้นผมยังเด็กมาก ผมไม่เข้าใจจริงๆ ว่าความตายคืออะไร ทั้งหมดที่ผมรู้คือผมจะไม่เห็นแม่อีกต่อไป นักบวชคนหนึ่งสวดอ้อนวอนขอให้วิญญาณของเธอไปสู่สวรรค์อย่างปลอดภัย ขณะที่พ่อของผมยังคงร้องไห้และเสียใจอยู่เช่นเดิม แล้วฝนก็เริ่มตก วิญญาณของแม่ถูกพรากไปโดยชีวิตอันต่ำต้อยที่เห็นแก่ตัวซึ่งนั่งอยู่หลังพวงมาลัยหลังจากดื่มหนักมาทั้งคืน
ริชาร์ด อัลเลน คือชื่อของชายที่เมาแล้วขับคนนั้น เขาคือคนที่พรากแม่ไปจากเรา ผมเกลียดชายคนนี้และไม่มีวันจะให้อภัยเขาเด็ดขาด เมื่อการพิจารณาคดีของเขามาถึง ผมกับพ่อก็อยู่ที่นั่นด้วย ผมอยากให้เขาเห็นหน้าครอบครัวที่เขาพรากผู้หญิงอันเป็นที่รักไป ผมอยากรู้ว่าเขาจะชดเชยมันยังไง ตลอดการพิจารณาคดี นายริชาร์ดยังคงนิ่งเงียบไม่พูดอะไรแม้แต่คำเดียว สีหน้าเรียบเฉยและไร้อารมณ์ของเขาทำให้ชัดเจนว่าเขาไม่รู้สึกสำนึกผิดเลย หลังจากนั้นเขาก็ยิ้มและขยิบตาให้พ่อของผม ก่อนที่พวกตำรวจจะพาเขาไปหลังจากที่เขาถูกตัดสินว่ามีความผิด แต่รอยยิ้มนั้นของมันเหมือนกำลังจะบอกว่าว่าเขาภูมิใจในตัวเอง ทำไมคนที่ตายต้องเป็นแม่ แต่คนเลวๆแบบมันถึงรอด ผมไม่เข้าใจเลยจริงๆ
เวลาผ่านไป แต่บาดแผลไม่เคยหายและจางลงไปด้วย พ่อของผมไม่สามารถก้าวไปข้างหน้าได้ ตอนผมอายุสิบหก เขามีอาการหัวใจวายเล็กน้อย และตอนอายุยี่สิบปี เขาก็มีอาการหลอดเลือดหัวใจตีบขั้นรุนแรง สุขภาพของพ่อปกติดีก่อนที่จะเสียแม่ไป ผมรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น พ่อกำลังจะตายจากหัวใจที่แตกสลาย เขาไม่อยากอยู่ในโลกที่ไม่มีแม่อีกต่อไป ในที่สุด หัวใจของเขาก็หยุดเต้น
ผมเพิ่งทำอะไรเสร็จและไปปลุกพ่อ เพื่อให้เขาออกจากเตียง แสงบางๆ ยามเช้าส่องผ่านผ้าม่านที่ขาดรุ่งริ่ง ผมเขย่าไหล่พ่อเพื่อปลุกให้ตื่นรับแสงยามเช้า แต่ตาของพ่อไม่ยอมเปิด
น่าแปลกที่ผมไม่รู้สึกเศร้ากับการจากไปของพ่อ ผมรู้ดีว่าอะไรคือความสุขของพ่อ ผมรักพ่อของผม แต่ผมรู้ว่าความตายคงช่วยบรรเทาให้พ่อไพ้นทุกข์เสียที พ่อคงจะได้กลับไปพบกับแม่อีกครั้งแน่นอน และนั่นคือตอนที่ผมอายุยี่สิบสี่
ผมอยู่ในบ้านของครอบครัว ไม่อยากทิ้งความทรงจำของพ่อแม่ไป ความทรงจำที่ผมชอบที่สุดคือตอนที่เราจับกบข้างสระน้ำหลังบ้านด้วยกันสามคน วันนั้นมันเป็นวันที่สมบูรณ์แบบมาก รอยยิ้มบนหน้าพ่อกับแม่ของผม เราสามคนวิ่งไปรอบๆ สระเพื่อไล่ตามเจ้าสัตว์ตัวน้อย และเราก็ฉลองกันตอนที่ผมเจ็บกบได้ตัวนึง ผมคิดว่ามันเป็นหนึ่งในความทรงจำที่พ่อกับแม่มีความสุขเช่นกัน
หนึ่งสัปดาห์ก่อนฤดูใบไม้ร่วง ผมได้รับโทรศัพท์จากเคิร์ตเพื่อนสนิทของผม เขาบอกให้ผมรีบดูข่าวตอนนี้เลย ผมเปิดทีวีดูข่าว มันเป็นข่าว ริชาร์ด อัลเลน เสียชีวิตในคุกหลังจากถูกทำร้ายร่างกายโดยผู้ต้องขังจำนวนมาก และเมื่อผมได้สืบหาสาเหตุปรากฎว่า คนที่อยู่เบื้องหลังการเหตุการณ์นั้น ไม่ใช่ใครอื่นเลย เขาคือเพื่อนของพ่อนั่นเอง เจ้าหน้าที่ที่เคยปลอบพ่อของผมเมื่อหลายปีก่อน แม่ของผมเป็นเหมือนพี่สาวของเขา ดังนั้นเมื่อโอกาสมาถึงเขาเลยต้องลงมือ เพื่อนของพ่อผมรู้จักกับผู้คุมในคุกนั้น เขาได้วางแผนกับผู้คุมให้ ริชาร์ด อัลเลน ถูกรุมทำร้ายจนตาย ข่าวนี้ทำให้ผมทั้งมีความสุขและเสียดายผมดีใจที่ไอ้ลูกหมานั่นตายแล้ว แต่ก็เสียดายที่มันไม่โอกาสเน่าอยู่ในกรงขังแล้ว ถึงอย่างนั้นผมก็รู้สึกโล่งใจที่มันได้รับในสิ่งที่ควรได้รับแล้ว
มันจบลงแล้ว พ่อแม่ของผมจากไปพร้อมกับฆาตกรที่ฆ่าแม่ผม เป็นครั้งแรกในเวลาอันยาวนานที่รู้สึกเหมือนว่าผมหายใจได้แล้ว พ่อกับแม่ของผมคงกำลังอยู่อย่างสงบสุข และริชาร์ด อัลเลน คงกำลังทุกข์ทรมานอยู่ในนรก บทละครที่ยิ่งใหญ่ในชีวิตของผมได้จบลงแล้ว และการเปลี่ยนแปลงก็กำลังจะมาถึง ผมขายบ้านของครอบครัวหลังจาก ริชาร์ด อัลเลน เสียชีวิตได้ไม่นาน และย้ายไปอยู่ในเมือง เพื่อให้ใกล้กับที่ทำงานและเพื่อนๆ มากขึ้น ผมมีความรัก จากนั้นก็แต่งงาน และมีลูกสาวคนสวยซึ่งผมตั้งชื่อตามแม่ ชื่อของเธอคือ อิลา
ผ่านไปสองสามปี เรื่องไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น ผมกำลังเดินผ่านสวนสาธารณะกับอิลาและภรรยาของผม ผมสังเกตเห็นชายชราคนหนึ่งจ้องมองมาที่เรา เขายืนอยู่ที่นั่น ผมสีเทายาวสวมชุดนักโทษสีส้ม ดูเหมือนไม่มีใครสังเกตเห็นเขา ผมถามภรรยาว่า เห็นในสิ่งที่ผมเห็นรึเปล่า? แต่เธอตอบว่าไม่เห็น ผมตัวแข็งทื่อเมื่อชายชราปัดผมออกจากใบหน้า เป็นมันอย่างแน่นอน มันดูแก่กว่าคนที่ผมเคยเห็น แต่ผมจำได้ ผมไม่มีทางลืมใบหน้านั้น มันคือ ริชาร์ด อัลเลน ใบหน้าของมันมีรอยยิ้มที่ชั่วร้ายเหมือนกับที่ผมเห็นในวันพิจารณาคดี ความทรงจำในวันนั้นกลับมา เหมือนหิมะถล่มลงมาจากภูเขาและชนเข้ากับโลกของผม ทรงพลัง และเจ็บปวดที่สุด
ความทรงจำของผมกลับมาในวันที่พิจารณาคดี ริชาร์ด อัลเลน ยิ้มอย่างชั่วร้ายใส่พ่อของผมขณะที่มันถูกพาตัวไป ตอนนี้มันตะโกนบางอย่างใส่พวกเรา ผมลืมไปแล้วว่ามันเคยพูดอยู่ประโยคนึง ประโยคที่ผมพยายามอดกลั้นมาตลอด
“ไม่รอดแน่!” มันกรีดร้อง “นรกน่ะ รั้งชั้นไว้ไม่ได้หรอก!”
ความทรงจำสิ้นสุดลง ผมดึงสติกลับมาที่สวนสาธารณะ
"ที่รัก?" ภรรยาของผมถาม "คุณเป็นอะไรรึเปล่า?"
"ฮะ?" ผมเหม่อแล้วได้สติกลับมา แต่ ริชาร์ด อัลเลน ไม่อยู่ที่นั่นแล้ว
“ครับ-ครับ” เสียงของผมหายไป
“กลับบ้านก่อนดีไหม? ชั้นคิดว่าคุณต้องนอนพักสักหน่อยนะ” ภรรยาผมบอก
ผมยังสั่นอยู่ แต่ผมก็เห็นด้วยกับภรรยา จากนั้นเราก็เดินทางกลับบ้าน
คืนนั้น หลังจากที่อิลาและภรรยาของผมเข้านอน ผมนั่งบนโซฟาดูช่องทีวีอยู่ อยู่ๆประตูหลังก็เปิดออกและลมหนาวก็พัดเข้ามาในบ้าน ด้วยความตกใจ ผมจึงลุกขึ้นจากโซฟาแล้วรีบวิ่งไปที่หลังบ้าน พายุกำลังก่อตัว และผมก็ลืมล็อคประตูบ้าน เมื่อผมล็อคประตู ก็มีเสียงดังเอี๊ยดอยู่เหนือหัวของผม เสียงมาจากห้องของอิลา เธอน่าจะตื่นเพราะเสียงประเปิดเมื่อกี้แน่เลย ผมเดินขึ้นบันไดหยุดอยู่นอกห้อง ได้ยินลูกของผมพูดด้วยน้ำเสียงที่เงียบงัน
“ได้โปรด อย่าเลย มันไม่ใช่ความผิดของพวกเขา”
“ใช่” น้ำเสียงที่ไม่คุ้นเคย “แต่มันจะสนุกมากสำหรับชั้น”
ผมผลักประตูออก หัวใจผมเต้นรัว อิลา ยืนหันหน้าไปทางตู้เสื้อผ้าของเธอซึ่งเปิดกว้างอยู่
“ใครอยู่ในนั้น? อิลา ลูกกำลังคุยกับใครน่ะ” ก่อนที่เธอจะตอบ ผมก็อุ้มเธอขึ้นและรีบออกจากห้องไป
ภรรยาของผมออกมาจากห้องนอน
"เกิดอะไรขึ้น?" เธอถามด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก
“มีคนอยู่ในห้องของอิลา พาเธอลงไปข้างล่างก่อน”
ผมวางอิลาไว้ในอ้อมแขนของภรรยาและเอื้อมมือไปหาไม้เบสบอลที่ผมวางไว้ข้างประตูห้องนอนของเรา เมื่อผมหันหลังกลับไป ผมเห็นมันยืนอยู่ในห้องของอิลา มันคือ ริชาร์ด อัลเลน
"แกจำได้ไหม? คำพูดที่ชั้นบอกกับพ่อของแก?” ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวและมีเลือดไหลหยด ผมพยักหน้าช้าๆ
“นรกน่ะ รั้งชั้นไว้ไม่ได้หรอก!” มันเปล่งเสียงดังเข้ามาปะทะที่หูของผม ผมเหวี่ยงไม้เบสบอลใส่มัน แต่ไม้ปะทะกำแพงอย่างจัง อยู่ๆก็มีค้างคาวบินออกมาจากมัน มันยิ้ม
“ที่รัก คะ-คุณเป็นอะไรไป” เสียงของภรรยาดังขึ้นมา ผมแทบจะไม่สามารถขยับตัวได้
มันเริ่มก้าวเข้ามาหาผม ใบหน้าของมันอยู่ใกล้มาก ลมหายใจของมันมีกลิ่นของถ่านและกำมะถัน
“มันไม่ใช่สิ่งที่ตายไปแล้ว แต่ก็ไม่ใช่สิ่งมีชีวิตอยู่เช่นกัน”
ผมเหวี่ยงไม้เบสบอลใส่มันอีกครั้ง แล้วค้างคาวก็บินออกมาอีก ผมทำอะไรไม่ได้ มันไม่ได้ตอบโต้ผมกลับ แล้วมันก็พูดออกมาว่า
“ชั้นจะพาครอบครัวของแกไป และปล่อยให้แกทรมาณจนตาย แบบเดียวกับพ่อของแก”
เกิดความเงียบขึ้นครู่หนึ่ง ผมถูกตัวแข็งทื่อด้วยความกลัว มันยังคงดูเหมือนเป็นภาพวาด มันจับไหล่ผมแล้วผลักผมลงบันไดโดยไม่รู้ตัว ขาของผมหัก กระดูกยื่นออกมาจากเนื้อ ครอบครัวของผมกรีดร้องขณะที่ตัวผมกระแทกพื้น มันเริ่มลงบันไดมาทีละขั้น ปล่อยให้ความกลัวซัดเข้าหาเราเป็นเกลียวคลื่น ผมโบกมือให้ภรรยาพาอิลาออกไปจากบ้าน แต่ในชั่วพริบตา ริชาร์ด อัลเลน ยืนต่อหน้าพวกเขา มือทั้งสองของมันจับตัวภรรยากับลูกของผมไว้ ผมได้แต่มองดูพวกเขากรีดร้องและพยายามดิ้นรนเพื่อเป็นอิสระ มันหันมาหาผมแล้วหัวเราะ
“ช่างเป็นภาพที่น่าสงสาร ครอบครัวของแกทำอะไรไม่ถูกกันเลย” มันหัวเราะอีกครั้ง
มันบิดแขนภรรยาและลูกสาวของผมจนหักและกระชากพวกเขาให้ล้มลง พวกเขากรีดร้องอย่างเจ็บปวด ผมพยายามจะลุกขึ้นยืน แต่ผมไม่สามารถทรงตัวได้ มันยืนอยู่เหนือภรรยาของผมและมันดึงศีรษะของเธอขึ้น ภรรยาผมขอร้องให้ปล่อยอิลาไป และผมก็กรีดร้องให้มันไว้ชีวิตพวกเขาและฆ่าผมแทน
มันยิ้มให้ผมก่อนจะหักคอภรรยาของผมแล้วปล่อยให้เธอล้มลงกับพื้น ผมกรีดร้องลั่นและรีบพาตัวเองเดินไปหาอิลาให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่มันเร็วกว่าผมมาก
“ได้โปรด...” ผมร้องไห้ “เธอเป็นแค่เด็ก ปล่อยเธอไป แล้วเอาชั้นไปแทน”
อิลากลัวจนหมดสติไป ความจริงก็คงจะมาจากความเจ็บปวดที่แขนของเธอหักด้วย ริชาร์ด อัลเลน วางเท้าลงบนคอของลูกผมและดึงผมของเธอขึ้นมา มันยังคงไม่หยุด มันบีบศรีษะของลูกผม ผมคิดว่าผมได้ยินเสียงเหมือนมีอะไรแตก แล้วศีรษะของอิลาก็แตกออกเป็นชิ้นๆ
หัวใจของผมจมดิ่งลงไปในส่วนลึกของจิตวิญญาณ น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาของผมและเปียกโชกลงบนพื้นรอบๆ
“ไอ้ปีศาจบัดซบ!”
มันวางหัวของ อิลา ไว้ข้างของผม มันแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยอย่างอธิบายไม่ถูก แล้วนั่นคือตอนที่ผมสังเกตเห็น ผมมองไปที่เศษชิ้นส่วนศีรษะของอิลา แล้วผมก็หันไปมองที่ภรรยาของผมนอนอยู่ ร่างกายของพวกเขาได้กลายเป็นตุ๊กตาขนาดเท่าของจริง ผมไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น
มันไม่ใช่เรื่องจริงหรอ? หรือมันแค่กำลังล้อเล่นกับผม
“แกรู้ไหม มันเป็นแค่เกมสำหรับชั้น อยู่ไม่ได้ ตายก็ไม่ได้ แกไม่รู้หรอกว่ามันน่าเบื่อแค่ไหน” มันคุกเข่าลงที่เศษศีรษะของอิลา
ด้วยการถูกชกที่ใบหน้าอย่างแรงทำให้ผมสลบไป แล้วผมก็ตื่นขึ้นในโรงพยาบาล ผ้าพันแผลปิดตาซ้ายของผม ขาของผมปวดอย่างน่ากลัวและถูกเฝือกหนา ยกขึ้นด้วยสายไฟ พยาบาลกำลังเปลี่ยน IV สำหรับผู้ป่วยรายอื่นในห้อง ผมไออย่างหนัก
"อา!" พยาบาลหมุนตัวไปมา “คนไข้ 305! รู้สึกยังไงบ้างคะ?”
"ผมอยู่ที่ไหน?" ผมพูดออกไป
“ในที่ปลอดภัย ปลอดภัยที่สุดจากทุกที่จริงๆค่ะ” เธอดึงเก้าอี้มานั่งข้างเตียงของผม
เคสของคุณช่างน่าแปลกจริงๆ! ผมเพิ่งดูเอกสารเมื่อเช้านี้ ไม่สามารถเอาภาพเหล่านั้นออกจากหัวของผมได้เลย”
"อะไร?" ผมถาม
“จำไม่ได้เหรอว่าเกิดอะไรขึ้น ?”
“ไม่ ผมประสบอุบัติเหตุหรอ? ภรรยาของผมอยู่ที่ไหน? ลูกสาวของผมอยู่ที่ไหน?”
ใบหน้าของพยาบาลทรุดลง
“โอ้ คนไข้ 305 พวกเขาจะไม่กลับที่บ้านอีกแล้ว”
- 1
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
