เรื่องสั้น ขวัญผวา ตอน แอพหาคู่มรณะ
ไคล์ เพื่อนสนิทของผมเป็นคนแรกที่แนะนำให้ผมลองเล่น แอพหาคู่ ซึ่งผมไม่เคยคิดที่จะลองทำอะไรแบบนี้มาก่อนเลย ผมคิดว่าผมอยากเจอกับผู้หญิงในโลกความเป็นจริงมากกว่า เผื่อมีลูกมีหลานจะเล่าให้พวกเขาฟังได้ว่าเจอกันได้ยังไง ถ้าเจอกันในแอพคู่มันคงไม่มีความโรแมนติกแน่เลย เพื่อนของผมบอกว่าความคิดผมมันล้าสมัยไปแล้ว ยุคนี้ไม่มีใครคิดแบบผมกันแล้ว เขาอาจจะพูดถูก นี่คงจะเป็นการเปลี่ยนแปลงครั้งใหม่ของผม
หลังจากดาวน์โหลดแอปและตั้งค่าต่างๆเรียบร้อย ผมก็เริ่มดูฟีดของโปรไฟล์ ผมเจอผู้หญิงที่อายุน้อยกว่าผมแค่ปีเดียว ด้วยตาสีฟ้าเข้มและผมสีบลอนด์สวย เธอชื่อราเชล ผมแตะด้านล่างของรูปภาพเพื่ออ่านประวัติและความชอบของเธอ
“กำลังมองหาสุภาพบุรุษ ใครสักคนที่คอยปลอบใจชั้นได้เวลาที่ชั้นเศร้า ปัดไปทางขวาถ้าคุณเป็นคนๆนั้น”
ผมไม่รีรอที่จะปัดไปทางขวาตามที่ร้องขอ หลังจากนั้นผมก็เลื่อนดูต่อไปเพื่อดูว่ามีใครบ้างที่ทำให้ผมสนใจ แน่นอนว่ามี -ผู้หญิงที่ชื่อเวโรนิก้า เธอมีผมสีน้ำตาล ตาสีเขียว และข้อมูลของเธอเปิดเผยว่าเธอเป็นคนรักหนัง ผมปัดไปทางขวาบนโปรไฟล์ของเธอเช่นกัน
ขณะเลื่อนดูโปรไฟล์ ผมได้รับโทรศัพท์จากแม่ แม่ขอให้ผมวิ่งไปที่ร้านเพื่อซื้อของสำหรับมื้อเย็น ผมตกลงและมุ่งหน้าไปที่ซูเปอร์มาร์เก็ตแถวบ้าน
หลังจากได้ของตามที่แม่ต้องการสำหรับอาหารค่ำ ผมจ่ายเงิน และกำลังขนขึ้นรถ ผมรู้สึกว่าโทรศัพท์ของผมดังขึ้น ผมปลดล็อกเพื่อดูการแจ้งเตือนจาก Tinder ผมได้รับการจับคู่กับราเชล เธอส่งข้อความมาถามว่า ผมอยากไปดื่มกาแฟกับเธอไหม? ผมตกลงทันทีและเราตัดสินใจเลือกร้านกาแฟเล็กๆ แห่งหนึ่งที่ชานเมืองตอน 5 โมงเย็นของวันพรุ่งนี้ ผมดีใจมาก! ผู้หญิงที่คิดว่าผมน่าสนใจ! ผมรู้สึกประหม่ามาก ผมไม่ได้ไปเที่ยวกับผู้หญิงที่ผมไม่รู้จักมาระยะหนึ่งแล้ว ผมหวังว่าทุกอย่างจะผ่านไปด้วยดี และผมจะต้องไม่ทำอะไรแปลกๆหรือพูดอะไรที่ทำให้เธออึดอัด ผมรีบกลับบ้านด้วยความตื่นเต้นที่จะบอกข่าวดีกับแม่
วันรุ่งขึ้น ผมใช้เวลาเกือบสองชั่วโมงในการเตรียมตัวออกเดตกับราเชล หลังจากอาบน้ำและทำความสะอาดใบหน้าที่มีหนวดเฟิ้ม ผมสวมเสื้อเชิ้ตสีดำสะอาดและกางเกงยีนส์สีน้ำเงินเข้มตัวโปรดของผม ผมวิ่งไปที่ห้องครัวเพื่อกอดแม่อย่างรวดเร็ว คว้ากุญแจรถแล้วรีบออกจากบ้าน
ขณะที่ขับรถไปยังร้านกาแฟ ผมเปิดเพลงจังหวะสนุกๆ จากโทรศัพท์ ผมส่ายหัวไปตามจังหวะกลองขณะขับรถไปตามทาง ผมมีแต่ความรู้สึกดีใจปนตื่นเต้น เมื่อผมขับรถออกไปบนถนนที่ร้านกาแฟ ผมสังเกตเห็นรถตู้นักข่าวจอดอยู่สุดถนน บริเวณหัวมุม ผมเห็นรถตำรวจสี่คันหรืออาจจะมากกว่านั้น และรถพยาบาลจอดอยู่ข้างรถที่พลิกคว่ำคนนึง มีเสาโทรศัพท์ล้มทับจนรถคนนั้นหักครึ่ง เสาโทรศัพท์ทอดยาวไปทับอาคารอีกหลังหนึ่งด้วย
เจ้าหน้าที่คนนึงเดินเข้ามาที่รถของผม ผมเลื่อนกระจกลงเพื่อถามเขาว่าเกิดอะไรขึ้น เขาไม่สนใจคำถามของผมและบอกผมว่าถนนทั้งสายจะถูกปิดจนกว่าพวกเขาจะจัดการกับซากปรักหักพังทั้งหมดได้ หลังจากที่เขาเดินออกไป ผมจอดรถอยู่ตรงหัวมุมเพื่อส่งข้อความหาราเชล โดยบอกเธอว่าเราจะต้องหาร้านกาแฟใหม่ซะแล้วเนื่องจากเกิดอุบัติเหตุแถวๆหน้าร้านกาแฟที่เรานัดกันไว้ หลังจากรอสองสามนาที เธอไม่ตอบกลับมา ผมเลยตัดสินใจกลับบ้าน
ผมช่วยแม่ทำอาหารเย็น จากนั้นแม่กับผมไปที่ห้องนั่งเล่นเพื่อดูทีวี ในขณะที่เราทานอาหารกันอยู่ แม่เปิดโทรทัศน์และกดดูช่องต่างๆ ก่อนมาจบที่ช่องข่าว
ผู้ประกาศข่าวกำลังพูดถึงอุบัติเหตุร้ายแรงที่ชานเมือง พวกเขากล่าวว่ามีคนเมาคนนึงกำลังขับไปตามถนนเกือบ 160 กิโลเมตรต่อชั่วโมง ก่อนที่จะเสียการควบคุมและพุ่งตรงไปที่เสาโทรศัพท์ หน้าจอโทรทัศน์ขึ้นภาพคนขับคนนั้น เมื่อชื่อของเธอปรากฏบนหน้าจอ ผมแน่นหน้าอกแทบจะหายใจไม่ออก มันเป็นภาพของ ราเชล ผมตกใจมาก ผมรู้สึกกระวนกระวายใจ ผมก็กระโดดขึ้นจากโซฟาแล้ววิ่งไปที่ห้องจากนั้นก็ล็อกประตู มันอาจจะฟังดูแปลก ๆ เล็กน้อย ผมไม่เคยเจอหน้าเธอเลย แต่ไม่รู้ทำไมผมถึงร้องไห้ออกมา
ในที่สุด ผมก็เอาชนะความรู้สึกนี้ได้ ชั่วขณะหนึ่ง ผมบอกกับตัวเองว่าจะไม่ออกเดทกับใครอีกแล้ว ผมคิดว่ามันเป็นความผิดของผม เพราะถ้าเธอไม่ได้ออกเดทกับผม เธอก็คงไม่ขับรถไปทางนั้น เมื่อผมจัดการกับความทุกข์ทางจิตใจของผมแล้ว ผมก็คิดว่ามันไม่ใช่ความผิดของผมสักหน่อย มันก็แค่เรื่องบังเอิญเรื่องนึง ผมไม่ควรจะจำกัดตัวเองด้วยเรื่องนี้ แล้วผมก็กลับมาเปิดแอปนั้นอีกครั้ง
อยู่มาวันหนึ่ง ผมเลื่อนดูโปรไฟล์ต่างๆ ผมก็เจอคนที่เคยเห็นมาก่อน เธอคือเวโรนิก้า เป็นอีกครั้งที่ผมปัดไปทางขวา ไม่นานเราก็ถูกจับคู่กัน การพูดคุยเกิดขึ้น ตามมาด้วยแผนการเดทที่โรงภาพยนตร์ในเมือง คืนนี้เจอกัน 21.00 น.
ผมมาถึงก่อนเวลา แต่เวโรนิก้าก็กำลังรอผมอยู่หน้าประตูโรงหนัง เธอสวมชุดเดรสสีดำลายดอกไม้สีขาว เธอดูน่าทึ่งมาก หลังจากทักทายกันและพูดคุยกันด้วยความสนุกสนานสักพัก เราก็เข้าไปข้างในเพื่อซื้อตั๋วหนัง
หนังเรื่องนี้ยอดเยี่ยมมากและการดูกับเวโรนิก้าก็ยิ่งทำให้มันยอดเยี่ยมขึ้นไปอีก เรากินป๊อปคอร์นและดื่มเครื่องดื่ม แล้วเธอก็กอดแขนของผมสักสองสามนาที แล้วเอาหัวพิงไหล่ผม มันเป็นวันที่สมบูรณ์มากๆ ผมมีความสุขมากๆ
หลังจากดูหนังจบ เวโรนิก้ายังไม่อยากกลับและเธออยากจะเดตกับผมต่อ เธอบอกว่าเธออยากไปที่ลานโบว์ลิ่งที่อยู่แถวๆบ้านของผม ผมตอบตกลงอย่างรวดเร็ว ขณะที่ผมขับรถอยู่ เธอถามผมเกี่ยวกับ หนังเรื่องโปรด เพลงโปรด ฯลฯ มันเป็นสิ่งที่คุณจะถามใครซักคนเพราะอยากรู้จักเขาคนนั้นให้มากขึ้น มันเป็นสิ่งที่ดีมากเลยสำหรับผม
สิบนาทีในการเดินทางเล็กๆ ของเรา เวโรนิก้าตกใจแล้วชี้ให้ดูว่า มีสัตว์อยู่กลางถนน ผมจึงหยุดรถ และเรารู้ได้อย่างรวดเร็วว่านั่นไม่ใช่สัตว์ มันเป็นคนๆ หนึ่ง มองมาที่รถของเรา เขากำลังสวมหน้ากากอยู่ ด้วยความตกใจ ผมพยายามหันรถกลับ แล้วอยู่ๆ ก็มีรถตู้คันนึง วิ่งออกมาจากป่าขวางรถของผมอยู่ ผมเหยียบคันเร่งไปข้างหน้า ตรงที่ชายสวมหน้ากากยืนอยู่ ผมไม่มีทางเลือกนอกจากต้องขับรถผ่านเขาไป และเมื่อผมทำอย่างนั้น ผมได้ยินเสียงดัง ป๊อบ และรถก็เริ่มสั่น รถหยุดอยู่ตรงหน้าคนแปลกหน้าที่สวมหน้ากาก ด้วยความตกใจของผม เขาเดินเข้ามาใกล้รถของเรา เคาะกระจกรถของผม และโบกมือให้ผมเอามันลง ผมแค่ส่ายหัว เวโรนิก้ากรีดร้องเมื่อสังเกตเห็นบุคคลที่สวมหน้ากากอีกสองคนออกมาจากรถตู้และเดินมาหาเรา ผมตัดสินใจลดกระจกลงเพียงเล็กน้อยเพื่อพูดคุย
'คุณต้องการอะไร?' ผมตะโกนใส่หน้าคนแปลกหน้าครึ่งหนึ่ง เขายกหน้ากากขึ้น
'ยางของคุณแตก เราช่วยได้ ถ้าคุณต้องการ'
ผมจ้องไปที่คนแปลกหน้าครู่หนึ่ง จากนั้นก็หันไปที่เวโรนิก้า น้ำตากำลังไหลอาบใบหน้าของเธอ เธอแค่ยักไหล่ให้ผม ผมหันไปหาคนแปลกหน้าและตกลง เขาเงยหน้าขึ้นและพยักหน้าเห็นด้วย ขณะที่เขาดึงหน้ากากกลับลง กระจกรถฝั่งของเวโรนิก้าก็ถูกคนแปลกหน้าสวมหน้ากากคนหนึ่งทุบจนแตก เธอกรีดร้อง สองมือเอื้อมเข้ามาและเริ่มดึงเธอออกจากรถ ผมเอื้อมมือไปหาเธอ จับมือเธอ พยายามดึงเธอกลับเข้ามาข้างในรถอย่างหมดหนทาง แล้วกระจกรถของผมก็พังทลายลง ตามมาด้วยมืออีกหลายๆ มือ กระชากผมออกจากรถ
ใบหน้าของผมกระแทกกับพื้นถนน ผมเอามือแตะหัวแล้วพยายามลุกขึ้น ผมรู้สึกว่าเวโรนิก้าไม่ได้กรีดร้องอีกต่อไปแล้ว ผมหันไปมองหาเธอ แต่ผมถูกไม้เบสบอลหวดเข้ามาที่ใบหน้า แล้วทุกอย่างก็มืด
เมื่อผมรู้สึกตัวตื่นขึ้น พบว่าผมถูกมัดอยู่ ผมมองไปรอบๆ เพื่อหาเวโรนิก้า แต่ก็ไม่เห็นเธอเลย ผมพยายามมองดูว่าผมอยู่ที่ไหน แต่ก็ไม่มีอะไรบอกได้เลย ผมอยู่ในห้องที่ ไม่มีหน้าต่าง ไม่มีโต๊ะ ไม่มีอะไรเลย แค่ห้องว่างๆ และประตูที่น่าจะเป็นทางออกเดียวของผม
ผมตะโกนขอความช่วยเหลือ โดยรู้ว่ามันน่าจะเป็นการสิ้นเปลืองพลังงานโดยใช่เหตุมากกว่า ผมพยายามขวนขวายหาทางออกจาก แต่ก็ไม่ทำอะไรไม่ได้ หลังจากนอนดิ้นอยู่หนึ่งชั่วโมง ประตูก็เปิดออก กระแทกเข้ากับผนังอย่างแรง เวโรนิก้าเข้ามา ปากของเธอถูกมัดไว้ด้วยผ้า และหนึ่งในคนที่สวมหน้ากาก พาเธอเข้ามาในห้อง เขาผลักเธอลงบนพื้นต่อหน้าผม
“คุกเข่าลงซะ! มองหน้าแฟนของเธอสิ” ชายคนนั้นตะโกน เวโรนิก้าน้ำตาไหลอาบแก้มช้าๆ แล้วก็ทำตามที่ชายคนนั้นพูด ชายคนนั้นเดินไปยืนข้างหลังเธอ จากนั้นเขาก็มองมาที่ผม
“แกคิดว่า แกจะทำอะไรได้เหรอ? หือ จัสติน? คิดว่าแกจะหนีออกจากที่นี่ได้เหรอ?” น้ำเสียงของเขาฟังดูคุ้นๆ แต่ใบหน้าถูกปิดบังไว้ด้วยหน้ากาก เขาดึงปืนออกจากซองหนัง ซ่อนไว้ใต้เสื้อเชิ้ตสีดำยาว เขาหันปืนไปไปที่เวโรนิก้า
“ไม่.......!” ผมกรีดร้องออกมา แต่มันก็ไม่สำคัญแล้ว ชายคนนั้นเหนี่ยวไกปืน กระสุนก็แทงทะลุด้านหลังศีรษะของเวโรนิก้า เธอล้มลงไปกองกับพื้น เลือดไหลทะลักออกมานองพื้น ผมกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง ผู้ชายคนนั้นเดินไปรอบ ๆ ตัวเธอแล้วเดินมาหาผม ยืนอยู่ตรงหน้าผม เขาถอดหน้ากากออก เผยให้เห็นว่าเขาคือ ไคล์ เพื่อนที่ดีที่สุดของผม
ผมสับสนและหวาดกลัว เพื่อนสนิทของผมเพิ่งจะยิงผู้หญิงที่ผมห่วงใย หลังจากตกใจจนกลายเป็นหินครู่หนึ่ง ผมก็ถ่มน้ำลายใส่เขา
“นี่มันอะไรกัน ไคล์! นี่มันเกิดอะไรขึ้น!?” เขายิ้มให้ผม แล้วเอามือหนักๆ ตบหน้าผม จากนั้นเขาก็จับผมแล้วเอนตัวเข้าไปใกล้
“ชั้นรักนาย จัสติน แต่นายก็ไม่เคยสังเกตเลย! นายมาหาชั้นแล้วบ่นว่า โอ้... ชั้นหาแฟนไม่ได้ ชั้นต้องการผู้หญิงสักคน! ไอ้บ้า จัสติน!” เขาเอาหัวของผมไปกระแทกกับผนังห้อง เขาเดินไปหาร่างของเวโรนิก้า คว้าผ้าออกจากปากของเธอ แล้วเอากลับมาแล้วยัดที่ปากของผม
“ตอนแรกชั้นคิดว่า โอเค บางทีนายอาจไม่ชอบชั้น แต่นายก็ไม่ควรอยู่คนเดียว ดังนั้นชั้นจึงแนะนำให้นายใช้ Tinder แต่ชั้นไม่เคยคิดว่านายจะจับคู่กับคนอื่นที่ไม่ใช่ชั้น นายเป็นของชั้น... แต่พอนายพบ ราเชล นังตัวเมียตัวนั้น ชั้นรู้สึกลึกๆ จากข้างในว่า ชั้นไม่สามารถปล่อยให้นายมีความสุขได้ เพราะนายต้องเป็นของชั้นคนเดียวเท่านั้น”
ผมไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน
“ชั้นเลยคิดแผน บางทีนายอาจจะต้องการความสบายใจโดยการปรึกษากับชั้น แต่แล้วนายก็ไปจับคู่กับนังเวโรนิก้าต่ออีก และชั้นรู้ว่าชั้นต้องทำอะไรที่แย่กว่านี้ ชั้นต้องทำให้นังนั่นรู้ว่าโลกนี้อันตรายแค่ไหน และชั้นเป็นคนเดียวที่สามารถปกป้องนายได้…” เขาลูบไล้ใบหน้าของผม ผมสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ ได้แต่หลับตาไว้
“แต่ชั้นรู้แล้ว… นายไม่คู่ควรกับชั้นอีกต่อไปแล้ว และนายไม่สมควรได้รับการดูแลและปกป้องจากชั้นอีกต่อไป” เขาถอยกลับยกปืนขึ้นจ่อหัวตัวเอง ผมมองดูเขา น้ำตาของเขาไหลอาบแก้มเล็กน้อยพร้อมกับพูดว่า
“เอาล่ะ จัสติน… นายอยู่คนเดียวได้”
- 1
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
