“หญ้ารู้เรื่องที่พี่กำลังเล่นละครมั้ย?” คริสต์เอ่ยถามขณะเดินกลับบ้านเขา
“เอ่อ!…” กอหญ้าอ้ำอึ้ง เพราะเธอไม่รู้ว่าจะตอบแบบไหนดี
“หืม?…” คริสต์แอบยิ้ม อย่างที่คิด กอหญ้าไม่รู้จริงๆว่าเขารู้เรื่องทั้งหมดแล้ว... “เรื่องน่าสนใจมากเลยนะ...นักแสดงนำหญิงก็น่ารักมาก”
“ห๊า!…หมายความว่าอะไร”
“หึงเหรอ?”
“หึงอะไร?” กอหญ้าที่หยุดเดิน มองหน้าคริสต์อย่างกับกำลังหาเรื่องเขา
“เคยอ่านมั้ย? พ่ายกลซาตาน ละครสมัยนี้เขาจูบจริงนะ”
“เอ่อ!…” กอหญ้าแสดงสีหน้าลังเล เพราะเรื่องนี้เธอเขียนมาฉากจูบระหว่างพระนางเยอะเสียด้วย “แล้วใครแสดงนำฝ่ายหญิง?...”
“บอกไม่ได้ เพราะยังเป็นความลับอยู่ ตอนนี้ผู้กำกับกำลังวางตัวนักแสดงและจัดคิว อีกไม่กี่วันบทโทรทัศน์ก็เสร็จแล้ว ตอนนี้ทีมงานเร่งทำงานกันอยู่ ทั้งเสื้อผ้า สถานที่ และคิวนักแสดง”
“นี้ขนาดความลับ รายละเอียดยังออกมาซะยืดยาวเลย...” กอหญ้าอดไม่ได้ที่ต้องแขวะ เพราะสิ่งที่เธออยากรู้เขาดันไม่บอก ไปร่ายยาวในเรื่องที่ไม่จำเป็นสำหรับเธอสักนิด
“งั้น บอกความลับอีกอย่าง พี่บอกหญ้าไว้ก่อน เพราะผู้กำกับบอกว่าเรื่องนี้โม้เม้นระหว่างพระนางน่ารักมาก ผู้กำกับจึงขอเพิ่มบทสวีทหวานมากขึ้นไปอีก เพราะแบบนั้นตรึงคนดูได้เป็นอย่างดี จะมาหึงพี่ทีหลังไม่ได้นะ...เพราะบทมันพาไป” กอหญ้าขมวดคิ้วแสดงทางสีหน้าอย่างชัดเจนว่าเธอหนักใจ เพราะแค่ที่เธอใส่ไปก็สวีทเหลือรับประทานแล้ว นี้ยังเพิ่มเติมมากกว่าเดิมอีกเหรอ
กอหญ้าที่อารมณ์เริ่มเปลี่ยนเป็นไม่พอใจทุกสิ่งอย่างรอบตัว เดินหนีคริสต์เข้าบ้านไปทันที ปล่อยให้รอยยิ้มอย่างพึงพอใจปรากฎขึ้นเมื่อทุกอย่างเป็นไปอย่างที่ต้องการ
กอหญ้าเดินออกมาจากห้องน้ำคิ้วเรียวขมวดเข้าหากันเมื่อเสียงทีวีที่ร้อยวันพันปีเธอไม่เคยเห็นคริสต์ดูละคร
“…เวลาพี่เหลือน้อยแล้ว ก็อย่างที่บอกบทโทรทัศน์เสร็จเมื่อไหร่? ก็ต้องเดินหน้าถ่ายทำแล้ว” กอหญ้าพยักหน้าและหันไปมองละครที่เป็นช่วงที่พระนางกำลังหยอกล้อ แต่ภาพที่เธอเห็นกลับเป็นคริสต์กับผู้หญิงอีกคน ‘จูบ’ กอหญ้าหลับตาพร้อมส่ายหน้าไปมาเมื่อเธอเริ่มฟุ้งซ่าน เห็นภาพพระนางในละครเป็นคริสต์
“หญ้าง่วงแล้ว...ถ้าอยากดูออกไปดูข้างนอก” กอหญ้าที่อารมณ์พาล ขึ้นเตียงและนอนหันหลังให้คริสต์ “เพราะบทมันพาไป” คำพูดของคริสต์ที่ดังก้องในหัว