อย่าปล่อยให้มันเติบโต !
ทุกครั้งที่ผมกวาดบ้านจะต้องถอนต้นไม้เล็กต้นไม้น้อยและวัชพืชออกจากร่องแตกของพื้น มันมักมีเศษฝุ่นดินอุดตันมากพอให้ต้นอะไรก็ตามงอกเงยขึ้นมาเสมอ บนระเบียงบ้านก็เช่นกันโดยเฉพาะบริเวณราง รู และท่อที่ใช้ระบายน้ำฝนและน้ำจากเครื่องปรับอากาศ พวกนี้ปล่อยให้โตไม่ได้นอกจากจะถอนลำบากแล้วยังไม่รู้จักจ่ายดอกเบี้ยอีกด้วย
ไม่ใช่แล้ว คนละเรื่องเลย
มันถอนลำบากเพราะรากจะยาวและแผ่กิ่งก้านสาขาออกก่ายเกี่ยวนั่นนี่ ขัดขวางสร้างความเดือดร้อนไปเรื่อย ผมเคยลืมสังเกตไปนานจนเจอต้นหนึ่งโตตรงรูระบายน้ำบนระเบียงสูงสักคืบ รากเกาะขวางทางน้ำจนเอ่อเป็นแอ่งน้อย ตะไคร่ก็เริ่มโตด้วย จึงรีบถอนและทำความสะอาดได้ก่อนที่จะมีปัญหาท่อตัน
ต้นเล็กถอนง่าย อย่ารอจนเป็นต้นใหญ่ถอนยาก
เรื่องราวต่าง ๆ ในชีวิตประจำวันของเราบางครั้งไม่ต่างกันกับต้นไม้หรือวัชพืชงอกผิดที่ แล้วเราจำเป็นต้องลงมือลงแรงจัดการแก้ไข และนั่นรวมถึงเรื่องอารมณ์ความรู้สึกในใจด้วยเช่นกัน หลายครั้งที่คนเราโกรธเกลียดอะไรนานข้ามวันข้ามคืนทั้งที่บางทีสาเหตุไม่ใช่เรื่องอันเป็นแก่นสารควรเก็บมาคิดหรือจดจำใส่ใจ
เพียงแต่ความโกรธเกลียดไม่ใช่สิ่งที่จู่ ๆ จะสั่งให้มันหายแล้วมันก็สลายไปหมดในทันที มันคล้ายแร่กำมันตรังสีที่มีค่าครึ่งชีวิตควบคุมการสลายตัว ทว่าเราลดครึ่งชีวิตของมันลงได้ ช่วงหลัง ๆ นี้ผมอาศัยการเตือนสติตัวเองเป็นระยะเมื่อรู้สึกโกรธ แค่ถามตัวเองว่า “จะโกรธไปถึงเมื่อไร ?” เท่านี้ก็เพียงพอแล้วที่จะดึงความนึกคิดให้กลับมาพิจารณา จนท้ายที่สุดจะรู้ได้เองว่ามันไม่มีความจำเป็นอะไรที่ต้องโกรธ มีปัญหาก็ลงมือแก้ไข หากเป็นเรื่องของคนอื่นที่ปากแย่ก็แค่ปล่อยให้มันผ่านไป
การมีสตินี้ก็เหมือนเราถอนต้นวัชพืชความโกรธซึ่งงอกผิดที่ออกจากใจ เมื่อมันถูกถอนรากออกแล้วอีกไม่นานก็แห้งเหี่ยวตายไปเอง แดดประเทศไทยแรงจริงไม่แพ้สัญญาณ 5G ถอนเช้าบ่ายก็กรอบแล้ว
นี่เป็นเรื่องจริงที่ทำได้ง่ายและช่วยให้ชีวิตมีความสงบสุขขึ้น แค่รู้จักดึงสติของตนกลับมา รู้ว่าโกรธอยู่ แล้วสติจะบอกเองว่าโกรธมันไม่ดีอย่างไร ไม่มีความจำเป็นต้องรีบร้อนมุ่งให้อภัย ค่อย ๆ เรียนรู้ความโกรธไปมีประโยชน์มากกว่า แล้วท้ายที่สุดการให้อภัยมันจะเกิดขึ้นเอง
ผมรู้มาว่าคนเราโกรธเพราะขาดความเข้าใจ เมื่อเข้าใจก็เลิกโกรธได้
ผมเคยได้ยินได้ฟังมาว่า มีลุงคนหนึ่งอาศัยอยู่ใกล้วัดแห่งหนึ่ง เวลาลุงคนนี้อยู่หน้าบ้านเป็นต้องได้ด่า ใครเดินผ่านหน้าบ้านลุงก็ด่า ทั้งเด็ก ผู้ใหญ่ ชายหญิง พระเณร ชี หรือแม้แต่หมาแมวแกก็ด่าเรียบทุกรายไม่มีเว้น ทุกคนที่ถูกด่าโกรธแกหมดเลย (แต่ไม่รู้เหมือนกันว่าหมาแมวมันจะโกรธลุงไหม) วันหนึ่งมีชายต่างถิ่นแวะมาทำบุญที่วัดแล้วโดนด่า เขาก็โกรธเหมือนคนอื่น ๆ พอทำบุญได้เจอเจ้าอาวาสก็พูดบ่นถึงลุงคนที่ด่าเขาให้ท่านฟัง แต่พอได้ยินคำตอบจากเจ้าอาวาสแล้วเขาก็เลิกโกรธ
“ลุงคนนั้นแกสติไม่ดี แกเป็นบ้า คนผ่านไปใครมาแกด่าทั้งหมดนั่นแหละ”
พอเขารู้ก็เข้าใจว่านั่นเป็นธรรมดาของคนสติเสีย เปล่าประโยชน์จะเก็บมาใส่ใจ และอาจเพราะรู้ว่าตนไม่ใช่คนเดียวที่ประสบเรื่องนี้ เขาจึงหายโกรธและไม่รู้สึกอะไรแม้ถูกด่าขณะเดินกลับ ไม่แม้แต่จะสนใจหันมองด้วยซ้ำ
เรื่องราวบนโลกล้วนเป็นเช่นนี้ เราโกรธเพราะขาดความเข้าใจ เมื่อเข้าใจจึงไม่ต้องโกรธอีกต่อไป
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
