ฉันรู้สึกตัวเบาสบายเหมือนลอยอยู่บนปุยนุ่น ภาพตรงหน้านั้นสว่างจ้าไปหมด แสงสีขาวนวลๆ กะพริบไปมา เดี๋ยวเข้มเดี๋ยวอ่อน สลับกันไป สักพักหนึ่งก็เหมือนฉายภาพไปที่ไหนสักแห่งที่มืดสนิท พอฉันลองจ้องมองไปที่ภาพตรงหน้าดีๆ ภาพตรงหน้าก็ค่อยๆ เปลี่ยนไป มันค่อยๆ ชัดขึ้น ชัดขึ้น จนฉันเห็นภาพชัดเจน เป็นปากถ้ำ ที่สร้างจากหินสีน้ำตาลแดงปกคลุมไปทั่วบริเวณ
พอจ้องมองเข้าไปที่ด้านในปากถ้ำนั้น ลึกเข้าไปข้างใน มันเหมือนมีอะไรบางอย่างกำลังเคลื่อนไหวอยู่ แต่ไม่รู้ว่าเป็นอะไร สิ่งนั้นมันทำให้ฉันสงสัย จนต้องเพ่งสายตามองลึกเข้าไปอีก ยิ่งจ้องมองลึกเข้าไปมากเท่าไหร่ ภาพตรงหน้าก็ค่อยๆ ใกล้ขึ้น ใกล้ขึ้น จนฉันเห็นอะไรบางอย่างที่เงาวับและมีสีเขียวเข้ม พอภาพตรงหน้านั้นเคลื่อนใกล้เข้ามาอีก ฉันก็ยิ่งเห็นภาพนั้นชัดมากขึ้น เลยรู้ว่าสิ่งที่เห็นเมื่อกี้นั้น มันคือเกล็ดสีเขียวมรกตเหมือนเกล็ดงูอันใหญ่ที่เงาเลื่อม
มันกำลังเลื้อยผ่านไป ลำตัวที่เห็นอยู่นั้น บ่งบอกให้รู้ว่ามันมีขนาดใหญ่และยาวมากแค่ไหน พอมองไปสักพักก็เห็น วงกลมอันใหญ่สีเขียวเข้มเหมือนลูกแก้วปกคลุมเกือบเต็มปากถ้ำ มีส่วนที่เป็นสีขาวอยู่ขอบๆ ของวงกลมนั้น พอฉันเพ่งสายตามองเข้าไปใกล้อีก ฉันก็เห็นว่าวงกลมนั้นมันขยับได้ แล้วรู้สึกเหมือนมันกำลังจ้องมองมาทางนี้
เมื่อรู้ว่าสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้านั้นมันคือ ดวงเนตรสีเขียวเข้มขนาดใหญ่ ที่ดูน่ากลัวของดวงตาข้างหนึ่ง ที่กำลังจ้องมองกลับมาทางนี้ ด้วยความดุดัน ฉันก็สะดุ้งตกใจจนลืมตาขึ้นมาทันที ฉันรู้สึกเหมือนมือเท้าชาไปหมด ขนนี่ลุกซู่ขึ้นมาทั้งตัว หัวใจเต้นแรงมาก จนแทบจะกระเด็นออกมาจากอก
“เมื่อกี้มันดวงตาเหรอ!! ทำไมน่ากลัวจัง” ฉันมองไปที่พระพุทธรูปตรงหน้า ก่อนที่จะก้มลงไปกราบลา และลุกขึ้นเดินเอาน้ำออกไปกรวดที่ต้นไม้ข้างบ้าน ด้วยใจที่ไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ฉันได้แต่คิดว่า ทำไมการนั่งสมาธิครั้งนี้ ถึงได้เห็นภาพแบบนี้กันนะ
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
“ตะวันกูสวดมนต์เสร็จแล้วนะ มึงไปสวดต่อได้เลย” พอบอกน้องที่ประตูหน้าห้องเสร็จ ฉันก็เดินกลับเข้ามาในห้องของตัวเองทันที ได้แต่นั่งคิดและก็สงสัยว่าเป็นเพราะอะไรกันนะ ถึงได้เห็นภาพแบบนั้น
“ช่างมันเถอะ คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง เขาคงแค่มาให้เห็นเฉยๆ” ฉันได้แต่ส่ายหน้า สะบัดหัวเอาความคิดพวกนี้ออกไป แล้วเดินมานั่งที่โต๊ะทำงานเปิดคอมพิวเตอร์ เพื่อแต่งนิยายของฉันที่แต่งค้างเอาไว้ต่อ เพราะอีกสามอาทิตย์ ก็จะถึงกำหนดส่งเนื้อเรื่องให้กับทางสำนักพิมพ์แล้ว
ฉันชอบอ่านนิยายมาตั้งแต่เด็ก เคยฝันไว้ว่าในอนาคต ฉันอยากจะเป็นนักเขียนนิยาย เพราะจะได้เขียนในสิ่งที่ฉันอยากให้เป็นไปได้ตามใจฉัน และมันก็เป็นงานที่สะดวกต่อฉัน เพราะฉันเข้ากับคนอื่นได้ยาก เคยไปทำงานข้างนอกมาก็เยอะ ตอนแรกก็เหมือนจะดี แต่สุดท้ายก็มีปัญหากลับมาทุกที ไม่เป็นเพราะเพื่อนร่วมงาน ก็ต้องเป็นเพราะงานที่ทำ มันทำให้ฉันไม่ค่อยมีความสุขกับการทำงานเลย
งานที่ทำอยู่ในตอนนี้ ถือว่าเป็นงานที่ดีที่สุดแล้ว เพราะมันเป็นสิ่งที่ฉันชอบและสามารถทำงานคนเดียวได้ โดยไม่ต้องมีปัญหากับใคร ฉันจึงมีความสุขและรักงานนี้มาก ฉันเริ่มทำงานนี้มาได้สามปีแล้ว ไม่เคยมีวันไหนเลยที่ฉันจะเบื่อหรือไม่ชอบมัน ฉันชอบแต่งนิยายแนวแฟนตาซี ลึกลับ และแนวครอบครัว เคยลองแต่งแนวรักหวานแหววแล้ว แต่มันคงไม่ใช่ทางของฉัน เพราะฉันแต่งออกมาได้ห่วยมากกก!!
ฉันหันไปมองเวลาที่มุมขวามือของหน้าจอคอมพิวเตอร์ บอกเป็นเวลา จะห้าโมงเย็นแล้ว เร็วเหมือนกันนะเนี่ย เวลาที่ฉันทำงานหรือจมอยู่กับนิยายที่ตัวเองแต่ง มักจะลืมเวลาหรือสิ่งรอบตัวไปหมดทุกที ตอนนี้น้องของฉันน่าจะสวดมนต์เสร็จแล้ว ฉันเลยเซฟงานและปิดคอมพิวเตอร์ ก่อนจะเดินออกไปจากห้อง
“ตะวันทำอะไรอยู่! ไปตลาดกัน! กูหิวข้าวแล้ว!” ฉันเดินออกมาจากห้องของตัวเอง แล้วไปหยุดยืนมองอยู่ที่หน้าต่างห้องข้างๆ เห็นน้องของฉันนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน ที่ติดกับหน้าต่างห้องกำลังนั่งขีดๆ เขียนๆ อะไรอยู่.......
อ่านต่อเพิ่มเติม <มหาภัยพิบัติ7วันล้างโลก>
📍ตอนที่ ๓ สิ่งที่เห็นนั้นมันคืออะไร📍 ได้ที่เว็บไซด์👇🏻👇🏻👇🏻
ReadAWrite รี้ดอะไร้ต์ 👉🏻 https://www.readawrite.com/c/3a5645db1c70addade832f532392836f?preview=1
📌ฝากติดตามผลงานของพวกเราด้วยนะคะ 😘 ปล่อยให้อ่านฟรีทุกวันอังคาร และวันศุกร์ ตามเว็บไซด์ที่ได้แจ้งไว้ด้านบนเลยนะคะ
อ่านแล้วเป็นยังไงมาพูดคุยกันได้นะจ๊ะ 🥰 และติดตามเพิ่มเติมได้ที่เฟซบุ๊ก 👉🏻 https://www.facebook.com/pkm.tongchan
#มหาภัยพิบัติ7วันล้างโลก
#กัมปนาทต้องจันทร์
#pkmtongchan
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
