ที่นี่ที่ไหน!! ฉันมาทำอะไรอยู่ที่นี่ ฉันหันมองไปทางซ้าย ทางขวา เห็นเป็นถ้ำหินขนาดใหญ่ บรรยากาศรอบด้านนั้นเย็นยะเยือก มองไปรอบๆ เห็นข้างหลัง มีคนแปลกหน้าที่ไม่เคยรู้จัก ยืนจับกลุ่มกันอยู่ห้าคน แต่หนึ่งในนั้นกลับมีน้องของฉันอยู่ด้วย!! มีผู้ชายสามคน ผู้หญิงอีกหนึ่งคนและไอ้ตะวันน้องแฝดของฉัน
ที่มือของผู้ชายพวกนั้น ถือคบเพลิงที่เป็นไม้ยาวๆ คนละอัน ที่หัวไม้มีผ้าพันติดไฟอยู่ ทุกคนยืนอยู่บนหินรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าขนาดไม่ใหญ่มาก เรียงห่างกันไปเป็นทางยาว หินนั้นสามารถยืนอยู่คนเดียวได้สบายๆ แต่หากยืนสองคนคงเบียดกันน่าดู ฉันมองลงไปข้างล่างเห็นเป็นผืนน้ำขนาดใหญ่ ดูแล้วน่าจะลึกมาก
ฉันที่ยังงงๆ อยู่ หันหน้ากลับไปที่เดิม มองตามหินที่เรียงเป็นทางยาวไปข้างหน้า มันไปสุดอยู่ที่แท่นหินขนาดใหญ่ เหมือนแท่นบูชาอะไรสักอย่าง บนแท่นหินนั้น มีบายศรีรูปพญานาคที่ทำมาจากใบตองขนาดใหญ่ ถูกวางเอาไว้ทั้งสองด้านบนแท่นหินนั้น และมีเทียนถูกจุดเอาไว้สามเล่ม ไฟลุกโชน อยู่กลางแท่นหิน มีน้ำเปล่าและน้ำชาถูกวางตั้งไว้อยู่ มองไปข้างแท่นหินทั้งสองข้าง ทั้งด้านซ้ายและขวา ก็เห็นเป็นเหมือนอุโมงค์ ที่มีทางลึกเข้าไปด้านใน
“เดินไปสิ! จะยืนอยู่ตรงนี้อีกนานไหม” เสียงของผู้ชายที่ยืนอยู่บนหินด้านหลังของฉันพูดขึ้น ฉันหันไปมอง ด้วยความฉงนใจ
“ถ้าไม่เดินไป ฉันจะเดินไปเอง” ผู้ชายคนเดิมพูดขึ้นมาอีกครั้ง แล้วทำท่าจะกระโดดก้าวมาข้างหน้า บนหินที่ฉันยืนอยู่
“อย่านะป้อง! ถ้านายทำแบบนั้น ราตรีจะตกน้ำได้ หินมันก็เล็กนิดเดียวเอง ตัวนายใหญ่กว่าตั้งเยอะ ถ้ากระโดดเข้าไป ที่ยืนมันต้องไม่พอแน่ๆ ” เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งที่ยืนอยู่ด้านหลังทักขึ้น
แต่ชายหนุ่มหาได้สนใจไม่ เขากระโดดก้าวขามายืนอยู่บนหิน อันเดียวกันกับฉัน จนฉันต้องรีบยกแขนทั้งสองข้างเข้าไปกอดร่างของเขาเอาไว้แน่น เพราะตัวของฉันเสียหลักจนเกือบจะตกลงไปในน้ำ
ฉันมองลงไปบนผืนน้ำ ด้วยความตกใจ เพราะเห็นในน้ำตรงที่มีแสงไฟจากคบเพลิงในมือของผู้ชายคนนี้ส่องลงไป มันมีเงาของงูขนาดใหญ่สีเขียวออกดำๆ กำลังเลื้อยอยู่ในน้ำ
“นี่!…จะกอดฉันอีกนานไหม ฉันจะไปข้างหน้าแล้ว ถ้ายังกอดกันอยู่แบบนี้ ไม่ฉันก็เธอ ได้ตกลงไปในน้ำแน่ๆ ” เสียงของชายหนุ่มคนเดิมดังขึ้นเรียกสติของฉันให้กลับมา ฉันที่ยังอึ้งอยู่ ค่อยๆ คลายอ้อมแขนที่กอดเขาเอาไว้ออก
เมื่อเขาหลุดออกจากอ้อมกอดของฉัน ก็รีบกระโดดก้าวขาไปที่หินอันถัดไป ซึ่งอยู่ด้านหน้าของฉันทันที ฉันที่ยังอึนๆ งงๆ ปนตกใจกลัวอยู่นั้น ยังคงปรับอารมณ์ของตัวเองไม่ได้ ทุกอย่างมันผ่านไปเร็วมาก จนฉันงงไปหมด ได้แต่มองตามหลังของเขาไป
“นี่ทุกคน!! ฉันเห็นงูอยู่ในน้ำเมื่อกี้ด้วย ตัวมันใหญ่มาก เรารีบออกไปจากที่นี่กันเถอะ” เมื่อฉันเรียกสติของตัวเองกลับมาได้แล้ว ฉันก็รีบบอกในสิ่งที่ตัวเองเห็น ให้พวกเขาฟังทันที เสียงที่ถูกเอ่ยออกมานั้นสั่นมาก จนน่าตกใจ ไม่รู้ทำไม ตอนนี้ฉันถึงรู้สึกกลัวมาก สัญชาตญาณมันบอกว่ากำลังจะมีอันตรายเกิดขึ้น ต้องรีบออกไปจากตรงนี้
“เธอจะบ้าเหรอ!! มาถึงขนาดนี้แล้ว เธอเป็นคนพาพวกเราเข้ามาเองนะ จะมาพูดแบบนี้ได้ยังไง”
“ป้องกูว่ามึงฟังที่พี่กูพูดไว้ดีกว่านะ ถ้าราตรีมันบอกว่าไม่ดี ก็คือไม่ดี อย่ารั้น!! มึงก็รู้นี่ ว่าจะเป็นยังไงถ้ามึงไม่ฟัง” เสียงของตะวันดังขึ้น ฉันหันไปมองหน้าของน้องฉัน ที่ตอนนี้มันจ้องมองมาที่ฉันอยู่ ฉันกำลัง งงๆ กับเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้น ตอนนี้รู้แค่ว่าฉันรู้สึกไม่ดีมากๆ และจะต้องพาไอ้ตะวันหนีออกไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด
“ฉันก็ว่าเชื่อที่ราตรีบอกเถอะป้อง ที่เรามาถึงตรงนี้กันได้ ก็เพราะราตรีไม่ใช่เหรอ” เสียงของหญิงสาวคนหนึ่งที่ยืนอยู่บนหินข้างหน้าตะวันกล่าวเห็นด้วยอีกคน ชายหนุ่มที่ชื่อป้องได้แต่ถอนหายใจออกมา แล้วมองมาที่ฉัน เหมือนจะพูดอะไร แต่ก็ไม่ได้พูดออกมา
“ไม่ได้!! พวกมึงต้องเดินต่อไป กูไม่ยอมหรอกนะ เข้ามาถึงขนาดนี้แล้ว จะหยุดกลางคันได้ยังไง ออกไปข้างนอกตอนนี้ ก็มีแต่ตายกับตายเท่านั้น ถ้าพวกมึงจะออกไป ก็ออกไปกันเองเถอะ กูไม่ไปด้วยหรอก” เสียงของชายหนุ่มอีกคนที่ยืนอยู่บนหินด้านหลังฉันท้วงขึ้นมา
“นายมึงใจเย็นก่อนดิวะ อย่าเพิ่งใจร้อน” เสียงของชายหนุ่มที่ยืนรั้งท้ายสุดกล่าวขึ้น เพื่อรั้งสติเพื่อนของตน
“ไม่!! มึงนั่นแหละ หุบปากไป” ชายหนุ่มหันไปพูดกับเพื่อนของตนด้วยอารมณ์โมโห อยู่ดีๆ ก็มีเสียงแว่วดังขึ้นมา เป็นเสียงโทนทุ้มเข้ม ดุดัน และเนิบช้าของผู้ชาย น้ำเสียงฟังดูน่าจะมีอายุมากแล้ว ดังขึ้นมาจากไหนก็ไม่รู้
“เข้ามาหาข้าสิ! เจ้าจะไปไหนกันล่ะเด็กน้อย ถ้าเจ้าไม่เข้ามาหาข้า ทุกคนที่นี่จะต้องตายทั้งหมด!!! ฮึ ฮึ ฮึ” เสียงของชายแก่ปริศนาดังขึ้นมาอีกครั้ง ทำเอาฉันขนลุกซู่ขึ้นมาทันที
“ไม่!! ฉันไม่เข้าไปหรอก พวกเราออกไปจากที่นี่กันเถอะ ไปเร็ว!! พวกเราต้องรีบออกไปจากตรงนี้” ฉันพูดตอบกลับเสียงนั้นออกไปทันที ก่อนที่จะหันไปพูดกับทุกคน
“ไม่!!…เธอจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น เธอต้องเป็นคนนำทางเข้าไป เธอไม่ได้ยินเหรอราตรี ที่เขาพูดน่ะ ถ้าเธอไม่เข้าไปทุกคนที่นี่จะต้องตายกันหมด”
“ไม่เอาน่า…พอได้แล้วไอ้นาย!! มึงจะทำแบบนี้ไม่ได้” ชายหนุ่มที่ชื่อป้องพูดขัดขึ้น เมื่อคนที่ชื่อนายเขาพยายามดึงรั้งแขนของฉันเอาไว้ เพื่อที่จะไม่ให้ฉันกลับออกไป และพยายามผลักให้ฉันก้าวไปข้างหน้า
“ได้! งั้นกูไปเอง” เมื่อนายพูดจบก็กระโดดก้าวขามายืนอยู่บนหินอันเดียวกันกับฉัน แล้วกระโดดก้าวขาต่อไปข้างหน้า ไปยืนอยู่บนหินอันเดียวกันกับป้อง
“ไม่นะ!! หยุดเดี๋ยวนี้” ฉันตะโกนออกไปด้วยความตกใจ เพราะนายกระโดดเข้าไปยืนอยู่บนหินอันเดียวกันกับป้อง ซึ่งพวกเขาทั้งคู่ก็ตัวใหญ่พอๆ กัน ถ้าไปยืนอยู่บนหินอันเดียวกันแบบนั้น ต้องตกลงไปในน้ำแน่ๆ
และแล้วก็เกิดความชุลมุนขึ้น เมื่อทั้งคู่ไม่มีใครยอมใคร ฉุดกระชากกันไปมาซ้ายที ขวาที จนทำให้ป้องเสียหลักตกลงไปในน้ำ
ตู้มม!!!...เสียงน้ำดังขึ้น
“ป้อง!!!” ทุกคนร้องตะโกนออกมาพร้อมกันด้วยความตกใจ เมื่อเห็นป้องตกลงไปในน้ำ พร้อมกับเสียงหัวเราะชอบใจของนายที่เห็นอีกฝ่ายตกลงไป
“พระเจ้า!!” ฉันร้องอุทานออกมาด้วยความตกใจสุดขีด ยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาปิดปากเอาไว้ เมื่อเห็นหงอนขนาดใหญ่ และดวงตาสีเขียวเข้มดูดุดันของพญานาคตัวใหญ่ ค่อยๆ โผล่ขึ้นมาจากน้ำ อยู่ทางด้านหลังของนายที่กำลังยืนหัวเราะอยู่ มันมองสบตามาที่ฉัน แล้วแผ่แม่เบี้ยออกมาอย่างน่ากลัว อ้าปากแล้วงับเข้าไปที่ตัวของนายแล้วพุ่งลงไปในน้ำ ลำตัวขนาดใหญ่นั้นเลื้อยผ่านหน้าของฉันเข้าไปในอุโมงค์ทางด้านซ้ายของแท่นบูชา
“ป้องรีบขึ้นมาจากน้ำเดี๋ยวนี้!!” ป้องที่ตกตะลึงอยู่ หันมามองหน้าฉัน แล้วพยักหน้ารับ รีบปีนขึ้นมาจากน้ำทันที
“อ๊ากกกกกก....โอ๊ยยยยยยย....เจ็บบบบ ช่วยด้วย ช่วยกูด้วย ใครก็ได้ช่วยกูด้วย” เสียงแว่วๆ ดังออกมาจากในอุโมงค์ทางด้านซ้ายที่พญานาคตัวนั้นเลื้อยเข้าไป
“ทำยังไงดี! ทำยังไงดี! ตายแน่ๆ พวกเราต้องตายแน่ๆ” เสียงของหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้น
“หญิง! ใจเย็นๆ อย่าเพิ่งคิดเยอะ ราตรีเอายังไงต่อดี” เสียงของตะวันพูดขึ้น ฉันหันไปมอง เห็นน้องของฉันที่กำลังบอกให้หญิงสาวตรงหน้าสงบลง แล้วจึงชะโงกหน้ามาพูดกับฉันต่อ
“พวกเราต้องไปช่วยนายนะ! จะออกไปแบบนี้ไม่ได้! นายยังอยู่ข้างในนั้น ขอร้องละ ช่วยเพื่อนของฉันด้วย ได้ยินไหม มันร้องขอให้พวกเราเข้าไปช่วยอยู่” ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ด้านหลังสุดพูดท้วงขึ้นมา ปิดทางไม่ยอมให้ทุกคนออกไปจากที่นี่
“วินนายจะบ้าเหรอ!! นายไม่เห็นรึไง ว่านั่นมันพญานาคนะ! พญานาค! ตัวใหญ่มาก เพื่อนนายไม่รอดหรอก ถ้าพวกเราเข้าไปต้องตายกันหมดแน่ๆ ” หญิงสาวที่ชื่อหญิงพูดขึ้น
“ราตรี เอายังไงต่อดี” ป้องหันมาถามฉัน ทุกคนที่ได้ยินก็หันมามองที่ฉันกันหมด ฉันได้แต่ถอนหายใจออกมาอย่างปลงตก พยายามที่จะเข้าใจสถานการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้น ทั้งๆ ที่ไม่รู้ที่มาที่ไปด้วยซ้ำ ว่ามันเกิดอะไรขึ้นมาก่อนหน้านี้บ้าง ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าใครเป็นใคร รู้จักแค่น้องของฉัน คือ ไอ้ตะวันคนเดียวเท่านั้น นอกนั้นก็พอจะรู้ว่าใครชื่ออะไรบ้าง ก็จากที่ทุกคนพูดคุยกันมา ตอนนี้ฉันต้องตั้งสติและแก้ไขสถานการณ์ว่าจะเอายังไงต่อไปดี.......
อ่านต่อเพิ่มเติม <มหาภัยพิบัติ7วันล้างโลก>
📍ตอนที่ ๔ ความฝันที่ไม่อยากให้เกิดขึ้นจริง📍 ได้ที่เว็บไซด์👇🏻👇🏻👇🏻
ReadAWrite รี้ดอะไร้ต์ 👉🏻 https://www.readawrite.com/c/385de8e5f9e800607adfc19c98e82677?preview=1
📌ฝากติดตามผลงานของพวกเราด้วยนะคะ 😘 ปล่อยให้อ่านฟรีทุกวันอังคาร และวันศุกร์ ตามเว็บไซด์ที่ได้แจ้งไว้ด้านบนเลยนะคะ
อ่านแล้วเป็นยังไงมาพูดคุยกันได้นะจ๊ะ 🥰 และติดตามเพิ่มเติมได้ที่เฟซบุ๊ก 👉🏻 https://www.facebook.com/pkm.tongchan
#มหาภัยพิบัติ7วันล้างโลก
#กัมปนาทต้องจันทร์
#pkmtongchan
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
