พระมหาครูบา ฮุ่ยเหนิง ตอนที่ 7
🌀เสินซิ่ว แต่งโศลก🌀
…
…
ครั้นถึงยามราตรีกาลคืนหนึ่ง
ที่สุดแล้ว เสินซิ่ว แม้ได้ตัดสินใจแต่งโศลก
เพื่อเตรียมส่งให้ พระธรรมจารย์หงเหยิ่น
แต่ก็ได้เฝ้าแวะเวียนอยู่บริเวณหน้าห้องบูรพาจารย์
ด้วยใจที่ละล้าละลัง หวาดหวั่นอยู่ภายในใจ
ว่าตนก็ยังไม่อาจเข้าถึงแก่นแท้ ความเป็นจริงของสภาวะญาณ
เดินเข้าๆ ออกๆ วนเวียนเช่นนี้อยู่นานทีเดียว
หยาดเหงื่อไหลท่วมกาย
เดินเข้าเดินออก ตลอดสี่วัน กว่า 13 ครั้ง
กระทั่ง ที่สุดแล้ว ก็ได้ตัดสินใจ
" ก็สู้เขียนโศลกไว้ที่ผนังทางเดิน
ให้อาจารย์เห็นเอง ก็แล้วกัน
หากต้องใจท่านจริง ท่านเอ่ยปากออกชม
ค่อยออกมานมัสการเรียนแจ้ง
ว่าเราเป็นผู้เขียนแต่ง ... "
" … แต่ถ้าท่านยังเห็นว่าโศลกนี้
ยังไม่เข้าถึงสภาวะ การรู้แจ้งถึงจิตเดิมแท้
ก็ปล่อยเลยตามเลยไป
โทษตัวเราเองที่สู้อุตส่าห์เสียเวร่ำเวลา
ศึกษาอยู่บนเขามานานหลายปีดีดัก
ได้รับความเคารพนับถือจากใครต่อใครมากมาย
แต่ที่สุด ก็หารู้ไม่ ว่าตัวเราเองบำเพ็ญธรรมอะไรกันแน่ "
…
…
ด้วยความที่ไม่อยากให้ใครได้รู้เห็น
ในการเขียนโศลกครั้งนี้
เสินซิ่ว จึงได้อาศัยช่วงดึกดื่นยามสาม ปลอดผู้คน
แอบย่องออกมาจากห้องพักตน
เดินตรงมายังผนังระเบียงทางเดิน
ที่หน้ากุฏิ พระธรรมจารย์หงเหยิ่น
ซึ่งตรงผนังระเบียงทางเดินหน้ากุฏินี้
เป็นผนังที่ว่างสามห้อง
เดิมที พระธรรมจารย์หงเหยิ่น มีดำริเตรียมเชิญ
ท่านหลูเจิน จิตรกรหลวงแห่งราชสำนัก
มาช่วยลงภาพเหตุการณ์พระพุทธเทศนาในลังกาวตารสูตร
และภาพพระบรรพจารย์ตามพงศาธรรมที่ได้สืบเนื่องต่อกันมา
เพื่อให้อนุชนคนรุ่นหลังได้สักการะบูชาสืบไป
ภายใต้แสงไฟจากตะเกียงที่ตนได้ถือออกมา
กระทั่งถึงตรงผนังระเบียงทางทิศใต้
มือซ้าย ถือตะเกียงขึ้นส่องสว่างผนังทางเดิน
มือขวา ขยับพู่กันเขียนโศลก เสนอในสิ่งที่ใจตนรู้เข้าใจ
" อันกายา อุปมา ดั่งโพธิ์ต้น
ใจไม่พ้น เปรียบได้ดั่ง กระจกใส
หมั่นเช็ดถู ทุกเสมอ อยู่ร่ำไป
อย่าให้ฝุ่น ละอองใด จับเกาะเอย "
หลังเขียนโศลกคำกลอนเสร็จ
เสินซิ่ว ก็รีบตรงดิ่งกลับเข้าห้องตน
เสินซิ่ว เร่งเขียนโศลกคำกลอน ตรงผนังระเบียงทิศใต้ หน้ากุฏิ พระธรรมจารย์หงเหยิ่น
- 1
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
