พระมหาครูบา ฮุ่ยเหนิง ตอนที่ 8
🌀ยังไม่เห็นแจ้ง ในจิตเดิมแท้🌀
ทันทีที่เขียนโศลกคำกลอน ตรงผนังระเบียงหน้ากุฏิ
ของ พระธรรมจารย์หงเหยิ่น เสร็จ
เสินซิ่ว ก็รีบเดินกลับเข้าห้องพักของตน
โดยมิมีใคร รู้เห็นการกระทำดังกล่าวแม้แต่น้อย
" ถ้าพรุ่งนี้ อาจารย์เห็นโศลกของเรา
แล้วบังเกิดความพึงพอใจ
ก็แสดงว่า เราพอที่จะมีบุญสัมพันธ์
แต่ถ้าท่านปฏิเสธ ด้วยเห็นว่า
เรายังไม่ถึงขั้นเห็นแจ้งในจิตเดิมแท้
ก็คงได้แต่โทษตัวเราเองที่ยังลุ่มหลง
ยังจมปลักอยู่ในวัฎฎะเวรกรรม
แลมิอาจได้รับการถ่ายทอดธรรมอันลึกซึ้ง ... "
" ... วิถีธรรมแห่งพระอริยะ
ช่างยากเย็นแสนเข็ญ
เกินกว่าจะคาดคะเนได้เสียจริงเชียว "
เสินซิ่ว ได้แต่ครุ่นคิด อยู่แต่ในห้อง
หลังจากที่ได้กลับมาถึงที่พัก
จะนั่ง จะนอน ก็ล้วนไม่เป็นสุข
แม้ผ่านพ้นยามห้าไปแล้วก็ตาม
...
...
ครั้งเมื่อถึงรุ่งเช้า พระธรรมจารย์หงเหยิ่น
ผู้ดำรงความเป็น พระสังฆปริณายกองค์ที่ห้า
ซึ่งทราบดีอยู่ก่อนแล้ว
ว่า เสินซิ่ว ยังก้าวไม่ถึงฝั่งประตูแห่งการสดับธรรม
ยังไม่อาจเห็นแจ้งในจิตเดิมแท้
จึงได้ให้ศิษย์คนหนึ่งไปเชิญท่านหลูเจิน
จิตรกรหลวงแห่งราชสำนัก
มาเตรียมการที่จะวาดภาพตรงผนังระเบียงทางเดิน
กระทั่งเมื่อ พระธรรมจารย์หงเหยิ่น
พร้อมด้วยท่านหลูเจิน
เดินมาถึงตรงระเบียงทางเดินทิศใต้
พลันได้เห็นโศลกที่ถูกเขียนไว้ข้างผนัง
ท่าน จึงได้กล่าวต่อท่านหลูเจินว่า
" รบกวนท่านเดินทางมาเสียไกล
แต่สุดท้าย ก็ไม่ต้องเขียนภาพข้างผนังแล้ว
จริงอย่างที่วัชรสูตร ได้กล่าวไว้
ว่า สรรพสิ่งใดๆ ที่มีรูปลักษณ์
ล้วนเป็นอนิจจังและมายาทั้งสิ้น
เห็นที คงไม่ต้องวาดภาพใดๆ แล้วละท่าน "
พระธรรมจารย์หงเหยิ่น กำชับสั่งให้ศิษยานุศิษย์ท่องโศลกตรงข้างผนัง
ด้วยความที่ พระธรรมจารย์หงเหยิ่น ปรารถนา
ที่จะให้โศลกดังกล่าว ยังคงปรากฏอยู่บนผนัง
เพื่อให้ผู้คนทั้งหลายได้ศึกษาปฏิบัติ
จึงได้ละโครงการวาดภาพบนผนัง
โดยให้ศิษย์สาวกฝึกปฏิบัติบำเพ็ญตามโศลก
เพื่อมิต้องจมตกอยู่ในทุคติภูมิ
บังเกิดอานิสงส์แก่ผู้ฝึกฝนนั้นเกินคณานับ
ท่านจึงได้สั่งให้นำธูปเทียนมาจุดบูชา
อีกทั้งกำชับสั่งให้ศิษย์ทุกคนท่องโศลกบทนี้
เพื่อพิจารณา เห็นชัดถึงจิตเดิมแท้ของแต่ละคนเอง
ซึ่งบรรดาศิษยานุศิษย์ทั้งหลาย
ที่ได้ท่องโศลกคำกลอนข้างผนัง
ต่างก็พากันสรรเสริญอนุโมทนากันทั่วหน้า
จนเมื่อถึงเวลาดึกดื่นปลอดคน
ช่วงยามสามเที่ยงคืน
พระธรรมจารย์หงเหยิ่น ก็ได้สั่งให้ เสินซิ่ว
เข้ามาหาที่กุฏิ ไต่ถามเพื่อความกระจ่างชัด
ว่าเป็นคนที่แต่งโศลกคำกลอนนั้น ใช่หรือไม่
เสินซิ่ว จึงได้ตอบรับไปตามความเป็นจริง
พร้อมกับบอกความนัยที่ซุกซ่อนอยู่ภายในใจ ว่า
" ศิษย์ มิได้มีเจตนาที่จะเห่อเหิม บังอาจ
ในตำแหน่งสังฆปริณายก
เพียงแต่หวัง ให้ท่านเมตตา
ช่วยบอกให้ศิษย์ได้ทราบบ้าง
ว่า ศิษย์พอที่จะมีแววแห่งปัญญาญาณ
แม้เพียงเล็กน้อยบ้างหรือไม่ เท่านั้นเอง "
...
...
หลังจากฟังความนัยของ เสิ่นซิ่ว จนจบ
ครบถ้วนทุกกระบวนความที่อยากเผยแล้ว
พระธรรมจารย์หงเหยิ่น ก็ได้กล่าวตอบกลับไป ว่า
" อันโศลกที่เจ้าเขียนนั้น
ยังมิได้รู้แจ้งในจิตภาวะเดิมแท้
อยู่แค่นอกๆ ประตูธรรมเท่านั้น
หาได้ก้าวข้ามธรณีประตูเข้าไปไม่ ... "
" ... การแสวงหาปัญญาญาณแห่งวิมุตติ
เพื่อบรรลุในอนุตตรสัมมาสัมโพธินั้น
เป็นเรื่องที่ยากเย็นแสนเข็ญ
เจ้า จงกลับไปเสียเถิด
แต่งโศลกมาเสียใหม่
แล้วค่อยนำมาให้อาตมาดู ในภายหลัง ... "
" ... หากสามารถเข้าสู่ประตูธรรมได้จริง
อาตมาก็จะส่งมอบบาตร จีวร แลสังฆาฏิ
พร้อมด้วยวิถีธรรมให้แก่เจ้าเอง "
...
...
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
