“ฟึ่บ!! ฟึ่บบบ ฟึ่บบบบบ” ฉันเพ่งมองไปที่พุ่มไม้พุ่มหนึ่งที่อยู่ข้างต้นไม้ใหญ่ มันกำลังขยับไปมา เหมือนมีอะไรอยู่ตรงนั้น
ขาของฉันค่อยๆ เดินก้าวเข้าไปใกล้พุ่มไม้พุ่มนั้น ฉันก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ว่าฉันจะเดินเข้าไปทำไม ทั้งๆ ที่อยู่ในสถานการณ์ที่ไม่น่าไว้ใจแบบนี้
พอฉันเดินเข้าไปหยุดยืนอยู่ตรงหน้าพุ่มไม้นั้น มันก็หยุดขยับทันที ฉันเห็นมีงูตัวหนึ่งอยู่ในนั้น มันค่อยๆ เลื้อยออกมาจากพุ่มไม้ แล้วตรงเข้ามาหาฉัน
ฉันมองดูมันด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ไม่มีความหวาดกลัวอยู่ในหัวเลยแม้แต่น้อย ทั้งๆ ที่ปกติฉันเป็นคนกลัวงูมาก แต่ฉันกลับไม่กลัวมันเลย กลับรู้สึกอบอุ่นหัวใจ และรู้สึกปลอดภัยเมื่อได้เห็นมัน
ฉันว่ามันดูสวยงามและน่ารักมาก ลำตัวของมันนั้นขาวสะอาดไปหมดทั้งตัว แต่มีลายอักขระสีดำแปลกๆ ที่ไม่รู้ว่าเป็นภาษาอะไร ถูกเขียนเอาไว้จนเต็มไปหมด เหมือนเป็นลวดลายของมัน แถมยังมีหงอนเล็กๆ อยู่บนหัวของมันอีกด้วย ยิ่งทำให้มันดูน่ารักมากขึ้นไปอีก
ลำตัวของมันไม่ใหญ่มาก มีขนาดประมาณสองนิ้วชิดกันเท่านั้น แต่ลำตัวของมันยาว มันค่อยๆ เลื้อยขึ้นมาอยู่บนตัวของฉัน ที่ยืนนิ่งอยู่ มันเลื้อยขึ้นมาอยู่บนบ่าด้านซ้ายของฉัน แล้วค่อยๆ เลื้อยอ้อมลำคอด้านหลังไปอยู่บนบ่าด้านขวา โดยที่ลำตัวของมันยังคงพาดอยู่ด้านหลังลำคอของฉัน และทิ้งช่วงหางลงไปบนบ่าด้านซ้าย
มันชูหัวขึ้นมามองหน้าของฉันที่หันไปมองมัน แล้วเอาหงอนเล็กๆ มาชนที่แก้มของฉัน ก่อนที่จะสีไปมาอย่างออดอ้อน ไม่รู้ว่าฉันคิดไปเองรึเปล่า แม้มันจะไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่ฉันกลับรู้สึกว่าแค่มองตาของมัน ฉันก็รู้แล้วว่ามันต้องการจะสื่อสารอะไร
“จะให้ไปไหนล่ะ” ฉันถามออกไปทันที เมื่อมันบอกกับฉันว่า ‘ไปกันเถอะ’
“เดินไปเรื่อยๆ เหรอ คงไม่ได้ให้เดินไปแบบไม่มีจุดหมายปลายทางหรอกใช่ไหม” เจ้างูตัวนั้นส่ายหน้าไปมาเป็นคำตอบ
“ปะ งั้นก็ไป ในเมื่อไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนอยู่แล้ว งั้นก็ไปด้วยกันนี่แหละ” ฉันพูดแล้วยกมือข้างซ้ายขึ้นไปลูบที่หัวของมันอย่างเอ็นดู มันก็ตอบรับฉันด้วยการเอาหงอนกับหัวของมันมาสีที่มือของฉัน
“นี่เจ้างู! ฉันชื่อราตรีนะ แล้วแกล่ะชื่ออะไร บอกหน่อยสิ ฉันจะได้เรียกถูก” ฉันที่กำลังเดินอยู่ ถามเจ้างูที่อยู่บนบ่าขึ้น ไม่ได้สนใจคนที่เดินสวนไปสวนมา ที่กำลังมองมาที่ฉันด้วยสีหน้าแตกตื่น และพากันถอยหนี
“อะไรนะ ไม่มีชื่อเหรอ? ทำไมแกถึงไม่มีชื่อล่ะ งั้นเอางี้ ฉันตั้งให้แกเองละกัน ชื่ออะไรดีน้าา….” ฉันพูดแล้วหันไปมองเจ้างูที่อยู่บนบ่าขวาของฉัน ที่ตอนนี้กำลังชูหัวมองหน้าฉันอยู่อย่างบ้องแบ๋ว
“งั้นชื่อเจ้าขาวแล้วกัน เรียกง่ายดี ตัวแกก็ขาวด้วย ถึงแม้จะมีอักขระสีดำก็เถอะ” เจ้าขาวผงกหัวรับทันที
“ไม่คิดจะโต้แย้งบ้างเลยเหรอไงหือเจ้าขาว แบบว่าไม่ชอบชื่ออะไรงี้ ไม่มีเลย” เจ้าขาวที่ได้ยินก็พยักหน้ารับ
“เอาเถอะๆ ขาวก็ขาวเนอะ ดูแกตามใจฉันจัง แล้วนี่อะไรกันก็ไม่รู้ ดูคนพวกนี้สิ จะมองอะไรกันนักกันหนา ก็แค่งูเองเนอะ” ฉันพูดกับเจ้าขาวอย่างรำคาญใจ เพราะตั้งแต่เดินผ่านมา คนพวกนี้ก็เอาแต่มองกันไม่หยุด ยืนออกันเต็มไปหมด จนน่ารำคาญ ถ้ามองแล้วเดินผ่านไปก็ว่าไปอย่าง แต่นี่อะไรมองแล้วยังจะเดินตามมาอีก สาระแนนัก!
“นี่!!…จะเดินตามกันมาอีกนานไหม ไม่เคยเห็นงูกันรึไง ถึงต้องเดินตามกันมาขนาดนี้ รู้ไหมว่าทำแบบนี้มันเสียมารยาท น่ารำคาญ แถมยังคุกคามคนอื่นเขาด้วย นี่…เฮ้! มองฉันอยู่ไหม ได้ยินที่พูดรึเปล่าวะ” ฉันทนไม่ไหว เลยหันหลังกลับไปยืนเท้าเอวว่าให้พวกคนที่เดินตามหลังฉันมาเป็นขบวน แต่ยังพูดไม่ทันจบดี คนพวกนั้นที่มองมาที่ฉัน อยู่ดีๆ ก็มองเลยไปด้านหลังของฉันด้วยสีหน้าที่ตกใจสุดขีด ไม่ได้สนใจเลยว่าฉันกำลังพูดอะไร.......
อ่านต่อเพิ่มเติม <มหาภัยพิบัติ7วันล้างโลก>
📍ตอนที่ ๙ เจ้าขาว📍 ได้ที่เว็บไซด์👇🏻👇🏻👇🏻
ReadAWrite รี้ดอะไร้ต์ 👉🏻 https://www.readawrite.com/c/0b5256ae8911477e3c608ca643f97b0d?preview=1
เจ้าขาว
📌ฝากติดตามผลงานของพวกเราด้วยนะคะ 😘 ปล่อยให้อ่านฟรีทุกวันอังคาร และวันศุกร์ ตามเว็บไซด์ที่ได้แจ้งไว้ด้านบนเลยนะคะ
อ่านแล้วเป็นยังไงมาพูดคุยกันได้นะจ๊ะ 🥰 และติดตามเพิ่มเติมได้ที่เฟซบุ๊ก 👉🏻 https://www.facebook.com/pkm.tongchan
#มหาภัยพิบัติ7วันล้างโลก
#กัมปนาทต้องจันทร์
#pkmtongchan
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
