“ปึก…โอเคครับ อาการโดยรวมของคุณไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วทั้งส่วนของศีรษะและร่างกาย ยังไงรอดูอาการพรุ่งนี้อีกวัน ถ้าคุณไม่เจ็บหรือปวดหัวมึนหัวขึ้นมา ก็ถือว่าไม่มีอะไรแล้วครับ เย็นๆ ก็กลับบ้านได้เลย” หมอปิดแฟ้มประวัติของฉันลงและส่งยิ้มมาให้ฉันก่อนที่จะพูดขึ้น
“เออ…คุณหมอคะ คือฉันรู้สึกสบายตัวขึ้นมากแล้ว ไม่มีอาการอะไรแล้ว ไม่ปวดหัวหรือมึนหัวแล้ว ขอกลับบ้านวันนี้เลยได้ไหมคะ คือ…คือ…ฉันอยากกลับบ้านแล้วค่ะ ไม่อยากนอนค้างคืนที่นี่ต่อแล้ว”
“ทำไมล่ะครับ? คนไข้มีอะไรรึเปล่า ทำไมถึงไม่อยากนอนค้างล่ะครับ รอดูอาการอีกแค่คืนเดียวเองนะครับ พรุ่งนี้ก็ได้กลับบ้านแล้ว” คุณหมอถามฉันขึ้นมาด้วยความสงสัย
“เปล่าค่ะ ไม่มีอะไร แต่…” ฉันยังพูดไม่ทันจบ ไอ้ตะวันก็พูดแทรกขึ้นมาทันที
“นั่นดิ! ทำไมมึงถึงไม่อยากอยู่ต่อล่ะราตรี อีกคืนเดียวเองนะเว้ย อยู่ต่อไปเถอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ได้กลับแล้ว” พอไอ้ตะวันพูดจบ ฉันก็ส่ายหน้าปฏิเสธทันที
“ไม่เอาอะ กูอยู่มาหลายวันแล้ว กลับวันนี้แหละดีแล้ว กูเป็นห่วงเจ้านมสดด้วย ไม่อยู่หลายวันแบบนี้ มันอยู่บ้านตัวเดียวคงเหงาแย่เลย” ฉันยกเรื่องเจ้านมสดขึ้นมาอ้าง
“โอ๊ยยย เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง มันไม่เหงาหรอกน่า เพื่อนมันเยอะจะตาย กูฝากมันไว้ที่ร้านมาหลายวันแล้ว รอมึงออกจากโรงพยาบาลพรุ่งนี้ค่อยไปรับมันกลับตอนเย็นก็ยังไม่สาย เชื่อกูสิ” ฉันมองหน้าไอ้ตะวันตาเขม็งอย่างขัดใจ สู่รู้ดีนัก! อยากจะตบกบาลแม่งสักที คนเขาจะออก…แม่งก็ขัดกูจังงงงง
“คุณหมอคะ! ยังไงฉันก็ขอยืนยันคำเดิม ว่าต้องการออกจากโรงพยาบาลวันนี้ค่ะ ให้ออกไปตอนนี้เลยก็ได้” ฉันไม่สนใจไอ้ตะวัน หันไปพูดกับคุณหมอที่ยืนฟังพวกเราอยู่ทันที
“ถ้าเป็นความต้องการของคนไข้จริงๆ หมอก็อนุญาตให้คนไข้กลับได้ครับ แต่จริงๆ หมอก็อยากแนะนำให้คนไข้อยู่ดูอาการที่นี่อีกสักคืนก่อนครับ เพราะคนไข้เพิ่งฟื้นวันนี้เอง ไม่น่าจะรีบกลับเร็วขนาดนี้” คุณหมอพูดขึ้นด้วยสีหน้าหนักใจ
“นั่นดิ! มึงเพิ่งฟื้นเองนะเว้ย อยู่ต่ออีกสักคืนเถอะ คืนเดียวเอง”
“ไม่เอา กูจะกลับ ถ้ามึงอยากอยู่ มึงก็อยู่ไปเองละกัน”
“งั้นเอาอย่างนี้ละกันครับ พวกคุณสองคนไปตกลงกันให้เรียบร้อยก่อน สรุปว่าจะเอายังไงแล้วค่อยออกไปแจ้งหมออีกที ยังไงตอนนี้หมอขอตัวก่อนนะครับ”
“ค่ะ ขอบคุณนะคะ / ได้ครับ” ฉันกับไอ้ตะวันขานรับขึ้นมาพร้อมกัน คุณหมอที่ได้ยินก็พยักหน้ารับ ก่อนที่จะเดินออกจากห้องไป
แอ๊ด…ปัง…พอเสียงประตูถูกปิดลงไปเท่านั้นแหละ ไอ้ตะวันก็เดินเข้ามาเท้าเอวอยู่ตรงข้างเตียงของฉันทันที
“ทำไม! มึงถึงไม่นอนต่อที่นี่อีกสักคืนวะ มึงเพิ่งฟื้นนะเว้ย มึงควรนอนที่โรงพยาบาล เพื่อเช็กดูอาการของตัวเองก่อน ไม่ใช่รีบกลับบ้าน”
“ก่อนหน้านี้ ที่กูหลับไป มึงได้เข้ามานอนเฝ้ากูที่นี่ไหม หรืออยู่แบบเช้าเย็นกลับ” ฉันที่ได้ยินสิ่งที่ไอ้ตะวันถาม ก็ส่ายหน้าปฏิเสธตอบกลับไปทันที ก่อนที่จะยิงคำถามใหม่ของตัวเองออกไป
“ไม่ได้นอนว่ะ ไปเช้าเย็นกลับ มึงถามทำไมเหรอ? ”
“มึงอยากรู้ไม่ใช่เหรอ...ว่าทำไมกูถึงไม่อยากนอนต่อที่นี่ คืนนี้มึงก็ลองนอนที่นี่กับกูดูสิ” ฉันพูดและส่งยิ้มเย็นๆ ไปให้มัน
“อย่าบอกนะว่า!! มึงตื่นมาก็เจอเลย” พอมันพูดจบ ฉันก็พยักหน้ารับมันออกไปทันที โดยที่ไม่ได้ตอบอะไรเลย “เฮี้ยน เลยใช่ไหม”
“อือออฮึ!! มึงลองนอนดูสิ เดี๋ยวมึงจะรู้เองว่าเฮี้ยนขนาดไหน นี่ขนาดยังไม่มืดนะ ถ้ามืดคืนนี้มึงรู้เรื่องแน่”
“หึ!! ไม่เอาอะ งั้นวันนี้ก็กลับเลยละกัน ไม่ต้องนอนก็ได้ คงไม่มีอะไรแล้วมั้ง” ตะวันรีบส่ายหน้าแล้วตอบกลับมาทันที
‘จะรีบออกไปไหนกันล่ะ คืนนี้อยู่ด้วยกันก่อนสิ หึ! หึ! หึ!’ ขณะที่ฉันกับไอ้ตะวันกำลังคุยกันอยู่นั้น อยู่ดีๆ ก็มีเสียงของอีผีผู้หญิงนั่น ดังขึ้นมาอีกแล้ววว ทำเอาฉันที่ได้ยินตกใจและขนลุกซู่ขึ้นมาทั้งตัว
“อย่าบอกนะ!!!” ไอ้ตะวันหันขวับมามองหน้าฉันอย่างไว แล้วพูดขึ้น
“แน่นอน! ว่าใช่เลย! มึงไม่ต้องเดา” พูดจบ ฉันก็ส่งยิ้มเย็นๆ ไปให้มัน.......
อ่านต่อเพิ่มเติม <มหาภัยพิบัติ7วันล้างโลก>
📍ตอนที่ ๑๔ โรงพยาบาลหลอน📍 ได้ที่เว็บไซด์👇🏻👇🏻👇🏻
ReadAWrite รี้ดอะไร้ต์ 👉🏻 https://www.readawrite.com/c/1a120f960c3de168b1c1e304453be21a?page_no=1
📌ฝากติดตามผลงานของพวกเราด้วยนะคะ 😘 ปล่อยให้อ่านฟรีทุกวันอังคาร และวันศุกร์ ตามเว็บไซด์ที่ได้แจ้งไว้ด้านบนเลยนะคะ
อ่านแล้วเป็นยังไงมาพูดคุยกันได้นะจ๊ะ 🥰 และติดตามเพิ่มเติมได้ที่เฟซบุ๊ก 👉🏻 https://www.facebook.com/pkm.tongchan
#มหาภัยพิบัติ7วันล้างโลก
#กัมปนาทต้องจันทร์
#pkmtongchan
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
