“ตะวันมึงจำไว้นะ! ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ห้ามออกมาจากโลงเด็ดขาด จนกว่าจะจบพิธี”
“มีอะไรปะวะ!? มึงไปรู้อะไรมาอีกเนี่ย แล้วนี่มึงมาทักอะไรกูตอนนี้ มึงกำลังจะทำให้กูใจแป้วแล้วนะ”
“กูก็ไม่รู้เหมือนกัน เขาบอกกูมาอีกที”
“เขาไหนอีกล่ะ! อย่าบอกนะว่า! มึงเจออีกล่ะ”
“เออน่า มึงไม่ต้องรู้หรอก รู้ไว้แค่นั้นก็พอ ไปๆ อยากลงไปนอนในโลงนักไม่ใช่เหรอ นี่ไงได้นอนในโลงสมใจมึงล่ะนี่”
“อยากลงไปนอนในโลงห่าอะไรล่ะ! ปากเสีย! เดี๋ยวกูตบปากมึงตามอายุมึงเลย ของกูเขาเรียกว่าสะเดาะเคราะห์ต่างหากจ้ะ”
“เออๆ ไม่ต้องพูดมาก จะอะไรก็เหมือนกันนั่นแหละ สุดท้ายก็ต้องลงไปนอนในโลงอยู่ดี ไปๆ ลงไปได้ล่ะ” พูดจบฉันก็ไล่ไอ้ตะวันให้ลงไปนอนในโลง ส่วนตัวของฉันก็เดินลงไปนอนอีกโลงหนึ่งที่อยู่ข้างๆ กัน
ฉันเห็นเงาโปร่งแสงของเด็กน้อยคนนั้น เดินเข้าไปอยู่ตรงกลางระหว่างโลงของฉันกับไอ้ตะวัน เด็กน้อยคนนั้นหันมาส่งยิ้มหวานให้ฉัน ก่อนที่จะพูดทิ้งท้ายว่า 'วางใจข้าได้ ข้าจักดูแลพวกท่านเอง'
พอสิ้นเสียงของเด็กน้อยคนนั้นพูดจบ ฝาโลงศพก็ค่อยๆ ปิดลง
พอฝาโลงศพนั้นปิดลงมาได้สักครู่ ฉันก็ได้ยินเสียงพระเริ่มสวดบทสวดออกมา จากตอนแรกที่ฉันไม่ได้รู้สึกอะไร สักพักฉันก็เริ่มรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ แปลกๆ รู้สึกเหมือนหูเริ่มอื้อไปหมด จนฉันไม่ได้ยินเสียงพระสวดอะไรเลย
“ครืดดดด...กึก!” เสียงฝาโลงศพที่ถูกแง้มเอาไว้นิดหนึ่งเคลื่อนที่ แล้วค่อยๆ ปิดลง ฉันเบิกตากว้างขึ้นมาด้วยความตกใจ เมื่อเห็นว่าฝาโลงศพนั้นถูกปิดสนิทลงมาต่อหน้าต่อตา
ฉันลองเอามือทั้งสองข้างขึ้นไปดันฝาโลงศพให้อ้าออก แต่ดันอย่างไรก็ดันไม่ออก เพราะมันหนักมาก จนตอนนี้อากาศในโลงนั้นเริ่มน้อยลง ฉันเริ่มหายใจแรงขึ้น เมื่อรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะขาดอากาศหายใจ
“ปึก! ปึกๆๆ ปึกๆๆๆๆ ช่วยด้วยค่ะ!! ช่วยด้วย! ใครก็ได้ช่วยด้วย!” ฉันพยายามเอามือขึ้นไปทุบที่ฝาโลงศพแรงๆ เพื่อขอให้คนอื่นที่อยู่ด้านนอกช่วย แต่ทุบอย่างไรก็เหมือนว่าคนที่อยู่ด้านนอกนั้น จะไม่มีใครได้ยินเสียงของฉันเลย
ฉะ...ฉันเริ่มจะทนไม่ไหวแล้ว ฉันนึกถึงใบหน้าของเด็กน้อยคนนั้นแล้วขอความช่วยเหลือจากเด็กน้อยคนนั้นในใจ 'ช่วยด้วย!! ช่วยด้วย! ช่วยฉันด้วย! ฉันหายใจไม่ออก…ฉันจะไม่ไหวแล้ว'
แต่เหมือนเสียงร้องขอความช่วยเหลือของฉันที่ส่งกระแสจิตออกไปหาน้องเขาจะไม่ได้ช่วยอะไรเลย เพราะไม่มีเสียงอะไรตอบรับกลับมา หรือมีการช่วยเหลืออะไร นอกจากความเงียบสงัด
แล้วทีนี้ฉันจะทำอย่างไรดีล่ะ ทำอย่างไรดี ตอนนี้ฉันรู้สึกอึดอัดมาก มันทั้งร้อนและหายใจไม่ออก จนร่างกายของฉันมันเริ่มอ่อนล้าไปหมด ตาก็เริ่มฝ้าฟาง จนแทบจะมองไม่เห็นอะไร เห็นแต่ภาพสีขาวๆ ขึ้นมา ฉันมองไปข้างหน้า ทุกอย่างมันขาวไปหมด ขาวมากขึ้นเรื่อยๆ ขึ้นเรื่อยๆ จนฉันเริ่มหมดหวัง อยู่ดีๆ ก็มีเสียงของเด็กน้อยคนนั้นดังขึ้นมาในหัวของฉัน
'หลับตา! หลับตาลง! หลับตาลงสิ!' พอเสียงนั้นพูดจบลง ฉันก็ค่อยๆ หลับตาลง พร้อมกับสติที่เลือนราง…และความรู้สึกของฉันก็ค่อยๆ ถดถอยลงไปช้าๆ ลงไปช้าๆ กำลังดำดิ่งเข้าไปสู่ห้วงแห่งความลับ.......
อ่านต่อเพิ่มเติม <มหาภัยพิบัติ7วันล้างโลก>
📍ตอนที่ ๑๖ สะเดาะเคราะห์ต่อดวงชะตา 📍 ได้ที่เว็บไซด์👇🏻👇🏻👇🏻
ReadAWrite รี้ดอะไร้ต์ 👉🏻 https://www.readawrite.com/c/dd2084075c69386563685e99909575e8?page_no=1
📌ฝากติดตามผลงานของพวกเราด้วยนะคะ 😘 ปล่อยให้อ่านฟรีทุกวันอังคาร และวันศุกร์ ตามเว็บไซด์ที่ได้แจ้งไว้ด้านบนเลยนะคะ
อ่านแล้วเป็นยังไงมาพูดคุยกันได้นะจ๊ะ 🥰 และติดตามเพิ่มเติมได้ที่เฟซบุ๊ก 👉🏻 https://www.facebook.com/pkm.tongchan
#มหาภัยพิบัติ7วันล้างโลก
#กัมปนาทต้องจันทร์
#pkmtongchan
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
